Για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, επικρατούσε σιγή. Για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, κάποιοι περίμεναν υπομονετικά για ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Μια μεγάλη κυκλοφορία, έναν δίσκο που έμοιαζε «στοιχειωμένος» και «καταραμένος», αφού εκείνο το demo είχε δημιουργήσει προσδοκίες. Ίσως όμως καλύτερα έτσι. Ο χρόνος δεν είναι μόνο πανδαμάτωρ, αλλά δουλεύει και υπέρ αυτού που τον σέβεται. Το άλμπουμ αυτό «ωρίμασε», τελειοποιήθηκε, και κυκλοφορεί την εποχή που πρέπει, χωρίς την παραμικρή φοβία, με απόλυτη πίστη στις τρομερές του δυνατότητες και μια θέληση να κατακτήσει όσα δικαιούται και του ανήκουν. Οι φωτιές άναψαν. Οι φρυκτωρίες μετέφεραν το μήνυμα από άκρη σε άκρη, και έκαναν γνωστά χαράς ευαγγέλια σε όλους τους λάτρεις του επικού ήχου. Όχι μόνο ένα σπουδαίο ντεμπούτο για την παγκόσμια σκηνή, αλλά ένας σπουδαίος δίσκος πρωτίστως για το «δικό μας» μουσικό και δισκογραφικό «γίγνεσθαι».
Οι Πειραιώτες SACRED OUTCRY επιτέλους «μιλούν»! Δεν ξέρω αν ήρθαν να αλλάξουν τα δεδομένα του παιχνιδιού, αλλά μέσα από το δικό τους «χωνευτήρι» και το προσωπικό τους καταστάλαγμα, το τελικό αποτέλεσμα εκπλήσσει! Η ακουστική/ατμοσφαιρική εισαγωγή “Timeless”, από τα βάθη της οποίας ακούς και κάποιες μελωδίες από τις πρώιμες εκείνες δεκαεπτάχρονες ιδέες, ξεκινά ευθύς το «χτίσιμο» των συναισθημάτων και το “Legion of the Fallen” «κατατροπώνει» τον ακροατή με την πρώτη ακρόαση. Αν θεωρείς τον εαυτό σου οπαδό και λάτρη του επικού ήχου, αποκλείεται να μην εκδηλώσεις τον θαυμασμό σου για αυτό που ακούς και να μην νιώσεις μια ψυχοσωματική ανάταση για όσα, μέσω αυτού, σου προσφέρει η αγαπημένη σου μουσική. Τα μινόρε του Τσάμη και οι βυζαντινές/αναγεννησιακές μελωδίες των WARLORD και LORDIAN GUARD/LORDIAN WINDS είναι η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ολόκληρο το “Damned for all time” (ο λυρισμός των “Where ancient gods are stilled hailed” και “Crystal tears” είναι συγκλονιστικός) και, σύμφωνα με τους ιδίους τους SACRED OUTCRY, βασική επιρροή της μπάντας μαζί με τους MANOWAR. Δεν θέλω να αμφισβητήσω τα λεγόμενα των δημιουργών του δίσκου, δικό τους είναι το πόνημα αυτό, αλλά προσωπικά MANOWAR στο “Damned for all time” δεν ακούω πουθενά.
Ακούω όμως επιρροές οι οποίες, εμφανέστατες και δοσμένες με εξίσου εντυπωσιακό τρόπο, δεν περιορίζονται στα στενά όρια του επικού heavy metal και πηγαίνουν τον ήχο ένα βήμα παρακάτω. Στο “Sacred outcry” η ρυθμική κιθάρα των ICED EARTH και η επιβλητική, σκοτεινή ατμόσφαιρα της περιόδου 1990-1995 επικουρούν στο να δημιουργηθεί μια εντυπωσιακή σύνθεση. Ακούγοντας το “Scared to cry” θυμήθηκα τους KAMELOT, το αγαπημένο μου “Fourth legacy” και τα δύο ρομαντικά του αριστουργήματα, “A sailorman’s hymn” και “Glory”. Αρχοντιά και μελαγχολία, εις σάρκα μία. Τα λόγια χάνονται, μα τα ξαναβρίσκω…Στο “Lonely man” και στο 14λεπτο ομώνυμο magnum opus, η μπάντα φορά το europower προσωπείο της μέσα από μια προσέγγιση ώριμη, σαν αυτή που ακολούθησαν οι RHAPSODY και STRATOVARIUS στην ακμή τους. Κάπου θα παρατηρήσεις και ένα – δύο σημεία που θα σου θυμίσουν, στέλνοντάς σε πίσω στα «άγουρά σου χρόνια», θρυλικές στιγμές που άκουσες ξανά και ξανά όταν γεμάτος πάθος προσπαθούσες να ρουφήξεις κάθε νότα από τους καλλιτέχνες που ανακάλυπτες, αγάπησες και ακόμη λατρεύεις να ακούς. Στο “Farewell” είναι παρούσα η μεγαλοπρέπεια των DOMINE με οδηγούς τα “Dragonlord” και “Stormbringer” και ναι, ήμουν βέβαιος και χωρίς promo info πως κάπου θα τους ανταμώσω τους λατρεμένους μου Ιταλούς! Και όλα αυτά, να μοιάζουν (όχι σε μένα, είμαι βέβαιος) απολύτως φυσιολογικά για καλλιτέχνες του σήμερα και οπαδούς του χθες, που ανδρώθηκαν και μεγάλωσαν μουσικά όταν οι παραπάνω μπάντες έγραφαν τα δικά τους, χρυσά «κεφάλαια» στο βιβλίο του heavy metal.
Με επιρροές αιώνιες, ηχητικούς φωτοδότες που θα στέκουν εκθαμβωτικοί όσα χρόνια και να περάσουν, με παθιασμένη απόδοση σε κάθε μετερίζι, από κάθε μέλος του group ξεχωριστά και τον Γιάννη Παπαδόπουλο των BEAST IN BLACK σε καταπληκτικές ερμηνείες (τις καλύτερες ως τώρα στην καριέρα του), οι SACRED OUTCRY μαγεύουν. Επικό power metal το αθάνατο, επικό power metal το απέθαντο, επικό power metal το κλασσικότερο των κλασσικών. Ένας δίσκος που θα αποτελεί από τώρα και στο εξής σημείο αναφοράς για την ελληνική σκηνή. Έχεις πάντα την επιλογή να τον αγνοήσεις, έχεις όμως και μιαν ακόμη: Να τον ζήσεις τη στιγμή που «γεννιέται». Και το δεύτερο, είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να ζητήσει κάποιος ακροατής, από την μουσική που αγαπά. Όσον αφορά εμένα, περιμένω εξίσου σπουδαία πράγματα στο μέλλον. Αλλά και να μην έρθουν, να μην ξεπεραστεί δηλαδή τούτο το αριστούργημα, δεν θα απογοητευτώ. Ο πήχης τοποθετήθηκε ψηλά. Πολύ ψηλά. Their time has come, they will arise!
9/10
Δημήτρης Τσέλλος
