Βρισκόμαστε ενώπιον μίας στιγμής που γράφεται ξανά ιστορία, καθώς οι πολύ αγαπημένοι και φυσικά ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ SACRED REICH επιστρέφουν στην δισκογραφία 23 χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ “Heal” το 1996. Αρχικά να πούμε ότι οι Αμερικάνοι ήταν από τα ελάχιστα γκρουπ εκεί έξω που παρά το τότε αιφνίδιο της διάλυσής τους, κατάφεραν να έχουν μία υστεροφημία μεγάλου επιπέδου. Το πράγμα γίνεται λίγο πιο οξύμωρο αν κάποιος σκεφτεί ότι είχαν παραθέσει μόλις τέσσερα άλμπουμ, αλλά ήταν τέτοιο το γκελ που είχαν κάνει στον κόσμο (ειδικά με τα δύο πρώτα τους μνημεία “Ignorance” και “The American way”) και ήταν και τέτοια ανέκαθεν η στάση τους σαν συγκρότημα που το κοινό δεν τους ξέχασε ποτέ. Οι SR δεν ήταν ποτέ η πιο συνεπής και ποσοτική μπάντα του κόσμου, καθώς οι δίσκοι τους ήταν σχεδόν μινιμαλιστικής διάρκειας και αν βάλουμε μέσα ολόκληρη τη διάρκεια του ΕΡ “Surf Nicaragua”, το συνολικά ηχογραφημένο τους υλικό δεν ξεπέρασε τις τρεις ώρες. Το γράφω αυτό για να αναλογιστεί κάποιος το πώς κατάφεραν να είναι βαθιά μέσα στις καρδιές του κόσμου παρά την αραιή δισκογραφία τους, ενώ ας μην ξεχνάμε ότι όσο φοβερές εντυπώσεις άφησαν τα δύο πρώτα προαναφερθέντα διαμάντια, άλλο τόσο δίχασαν τα μετέπειτα “Independent” (1993) και “Heal” (1996).
Αν και λίγο στεναχωρήθηκα να σας πω την αλήθεια που τελικά επέλεξαν να βγάλουν δίσκο, καθώς προσωπικά έβρισκα πολύ τίμιο ότι για σειρά ετών ήταν αποκλειστικά συναυλιακή μπάντα (και σε κάθε περίπτωση γείωναν την ιδέα ενός δίσκου), εντούτοις είναι τιμή να μπορώ να μιλήσω για το πέμπτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο “Awakening”. Δίσκος που κακά τα ψέματα, τον περιμένει πολύς κόσμος και είναι μία καλή ευκαιρία για τους νεότερους να βιώσουν την επιστροφή μίας ΜΕΓΑΛΗΣ μπάντας –ειδικά όσοι δεν τους πρόλαβαν τότε- και να καταλάβουν για ποιο λόγο ισχύουν όλα όσα γράφτηκαν παραπάνω. Η μπάντα πλέον είναι αλλαγμένη κατά το μισό σε σχέση με την κλασσική της σύνθεση, καθώς στη θέση του Greg Hall στα τύμπανα βρίσκεται πλέον ο νέος «παλιός» Dave McClain, ο οποίος συμμετείχε στα “Independent” και “Heal”, ενώ την θέση του ρυθμικού κιθαρίστα μετά την αιφνίδια αποχώρηση (ή εκδίωξη;) του Jason Rainey, έχει πάρει ο μόλις 22 ετών Joey Radziwill. Φυσικά τα μπόσικα κυρίως κρατούν οι δύο παλαίουρες, ο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ στο δίσκο (για άλλη μία φορά) Phil Rind σε μπάσο και φωνητικά, που αποδεικνύει ότι η πωρωτικότατη φωνάρα του είναι κάτι που παραμένει σταθερή αξία, και φυσικά ο κύριος συνθέτης Wiley Arnett o oποίος όπου χρειάζεται λάμπει με τις σολάρες του.
Ο μινιμαλισμός της μπάντας όσον αφορά το υλικό καλά κρατεί και στο “Awakening”, καθώς έχουμε μόλις 8 κομμάτια και λιγότερα από 32’ διάρκεια, στο μικρότερο χρονικά άλμπουμ της καριέρας τους. Από τη μία μπράβο τους που δεν το γέμισαν απλά για να πουν ότι επέστρεψαν. Από την άλλη, είναι λίγο τεμπέληδες ρε παιδί μου, ενώ η μικρή διάρκεια του δίσκου με κάνει να πιστεύω ότι χάσανε μία πολύ μεγάλη ευκαιρία στο να πατήσουν γερά σε βάσεις που θα τους φέρει σε νέο κοινό, καθώς στα 8 κομμάτια, τα 2 (“Death valley” και “Something to believe”) θα μπορούσαν να λείπουν καθώς δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τα υπόλοιπα. Το ομότιτλο “Awakening” που ανοίγει το δίσκο, γρήγορα κάνει αντιληπτό ότι πλην “Ιgnorance” η μπάντα πατάει σε μία μίξη του πρότερου υλικού της. Ένταση, riff που επαναλαμβάνονται, δυνατά τύμπανα από τον McClain, τα απαραίτητα γλυκά και ζεστά σόλο εκεί που χρειάζονται και φυσικά η φωνάρα του Phil που σηκώνει το τελικό αποτέλεσμα κατά πολύ. Πολύ ωραίο κομμάτι για έναρξη, το οποίο ειδικά από τη μέση και μετά απογειώνεται. Ακολουθούν δύο «Αμερικάνικα» σε πνεύμα και ακουστική κομμάτια, τα “Divide and conquer” και “Salvation” τα οποία είναι άκρως κολλητικά.
Μπορώ να τα φανταστώ σε συνθήκες συναυλίας χωρίς να χαλάσει το τελικό αποτέλεσμα. Και στη συνέχεια ακολουθεί το άλλο ήδη γνωστό (και καλύτερο κομμάτι του δίσκου) “Manifest reality”. Παρένθεση εδώ, καθώς από πολύ κόσμο είδα να εκφράζεται η πεποίθηση ότι δεν τους έμεινε κάτι από τα νέα κομμάτια όταν κυκλοφόρησαν, δηλαδή τι ακριβώς θέλατε, catchy sing-along προσέγγιση αλλά BATTLE BEAST/BEAST IN BLACK και να ξεχάσουμε ότι ξέραμε; Το “Manifest reality” θρασάρει όσο πρέπει, ο Phil ακούγεται πειθήνιος και σε συνδυασμό με το επόμενο “Killing machine” δημιουργούν το κορυφαίο δίδυμο του δίσκου σε ένα ακόμα πολύ ωραίο κομμάτι. Το “Death valley” που ακολουθεί και δεν μου άρεσε, δεν είναι κακό κομμάτι, αλλά βγάζει μία παραπάνω ασοβαρότητα στην τελική προσέγγιση και χαλάει το σερί των πέντε πολύ καλών ως σούπερ κομματιών που έχουν προηγηθεί, η σολάρα του Arnett το σώζει από το να γίνει πολύ χειρότερο. Το δε μικρότερο κομμάτι του δίσκου που ακολουθεί ονόματι “Revolution” φέρνει ξανά στο προσκήνιο την ταχύτητα και την ποιότητα σε ψηλά επίπεδα, ενώ το τελευταίο κομμάτι του δίσκου “Something to believe” αφήνει μία γλυκόπικρη τελική γεύση, και να ξέρετε ότι η αρχή και το τέλος ενός δίσκου μετράνε πάρα πολύ στην τελική άποψη για ένα δίσκο.
Στο ίδιο περίπου μοτίβο με το “Death valley” κι αυτό, όπου ναι μεν ο Phil Rind λάμπει με τη φωνή του αλλά κάτι λείπει ξεκάθαρα. Το “Awakening” έχει πολλές από τις παθογένειες που είχαν τα “Independent”/”Heal” και δεν έχει το ξεκάθαρα πολύ μεγάλο κομμάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί all time classic, σε αντίθεση με τα δύο προαναφερθέντα άλμπουμ που είχαν τέτοιου είδους κομμάτια. Το άλμπουμ είναι αρκετά ως πάρα πολύ καλό σε σημεία, αλλά δε μπορεί να κάνει την υπέρβαση και να ξεχωρίσει στον πακτωλό κυκλοφοριών. Στο δε thrash μοτίβο, έχοντας δίσκους όπως τα νέα XENTRIX, FLOTSAM & JETSAM, EXUMER, POSSESSED, LEGION OF THE DAMNED και πολλά άλλα, χάνει το παιχνίδι της σύγκρισης από τα αποδυτήρια. Θα ήθελα πολύ να ξανάρθουν και να απολαύσουμε κάποια από τα τραγούδια του δίσκου ζωντανά, αρκεί να μη μονοπωλήσουν το πάντα μικρό σετ που παίζουν (είπαμε, λίγο τεμπέληδες γενικά) και να μην παραγκωνιστούν οι παλιότεροι ύμνοι. Τίμιο σίγουρα το “Awakening”, βρίσκω λόγο ύπαρξής του και δεν το θεωρώ αναγκαίο κακό που βγήκε απλά για να βγει, απλά προφανώς ήθελα κάτι καλύτερο, αλλά επειδή το περίμενα ακριβώς έτσι (και χειρότερο μη σας πω) δεν χαλάστηκα και (πάρα) πολύ. Καλώς ήρθατε πίσω, κι ευχόμαστε να μας ξανάρθετε σύντομα.
Υ.Γ.: Οι SACRED REICH ήταν η τελευταία μπάντα την οποία είδε στη ζωή του ο αγαπημένος μας Πολωνός, δικαιωματικά λοιπόν, αυτό το κείμενο είναι κι ένας φόρος τιμής στη μνήμη του. ΖΕΙΣ!
7,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore
