Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, οι Αμερικανοί thrashers SACRED REICH θεωρούνταν το next big thing στον χώρο. Όχι άδικα, καθώς τόσο με το εκπληκτικό ντεμπούτο τους “Ignorance” το 1987 όσο και με το κλασικό πλέον EP “Surf Nicaragua” έναν χρόνο αργότερα, έστρεψαν την προσοχή του κόσμου επάνω τους. Το δεύτερο άλμπουμ τους, “The American way” όμως, που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1990, ξένισε πολλούς εκείνη την εποχή, ιδίως όλους εκείνους που περίμεναν ένα “Ignorance II”. Σαφέστατα πιο mid tempo από τον προκάτοχο του αλλά πιο βαρύ και τεχνικό, το “The American way” παρουσίασε μια διαφορετική πλευρά των SACRED REICH, πολύ πιο πολύπλευρη και πολύπλοκη που δεν ήταν εύκολο να αφομοιωθεί. Σήμερα, το “The American way” θεωρείται ένα κλασικό άλμπουμ που χαρακτηρίζεται από κάποια διαχρονικά τραγούδια αλλά και με συγκλονιστικούς στίχους από τον Phil Rind που παραμένουν επίκαιροι ακόμα και τώρα. Δεν χρειαζόμασταν καλύτερη αφορμή για να κάνουμε ένα Worst to Best, το οποίο ξεκινάει αμέσως τώρα!
The “The American way” countdown
- “31 flavors” (3.27)
Ευκολάκι η θέση της γαλαρίας καθώς το “31 flavors” είναι ένα διασκεδαστικό μεν, funk rock κομμάτι δε. Τοποθετημένα εύστοχα στον επίλογο του άλμπουμ, καθώς δεν ταιριάζει με τα υπόλοιπα τραγούδια, και με τίτλο εμπνευσμένο από γνωστή Αμερικάνικη εταιρεία παγωτών, το “31 flavors” στιχουργικά προσπαθεί να πείσει τους metalheads να ανοίξουν τους μουσικούς ορίζοντες τους και τους παροτρύνει να εξερευνήσουν και άλλα είδη. Δεν είναι κακό, έχει την πλάκα του και το μήνυμα που θέλει να περάσει το καταφέρνει. Μέχρι εκεί όμως.
- “Love…. hate” (4.08)
Από τον επίλογο, πάμε στην εισαγωγή του δίσκου. To “Love… hate” ενώ ξεκινάει με ένα δυνατό riff, συνεχίζει σε αμιγώς mid tempo ρυθμούς, δείχνοντας την πορεία που θα ακολουθήσει το άλμπουμ. Πολύ βαρύ και σκοτεινό κομμάτι, προσωπικά βέβαια θα ήθελα κάτι πιο γρήγορο για εναρκτήριο. Από την άλλη όμως, ο σκοπός των SACRED REICH ήταν να παρουσιάσουν με το καλημέρα το διαφορετικό μουσικό πρίσμα που επέλεξαν, οπότε, υπό αυτή την έννοια, πέτυχαν τον σκοπό τους. Με λίγα λόγια, love ‘em or hate ‘em.
- “The way it is” (4.58)
Τραγούδι με κοφτό riff, χωρίς να ανεβάζει και αυτό τις ταχύτητες, το “The way it is” είναι ρυθμικό, απίστευτα τεχνικό και με ρεφραίν που σου καρφώνεται στο μυαλό. Εξαιρετικό drumming από τον Greg Hall, όπως και σε όλο τον δίσκο άλλωστε, στην τελευταία του, όπως αποδείχθηκε, δουλειά με τους SACRED REICH. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι ήταν ανάμεσα στους βασικούς υποψήφιους για να αντικαταστήσει τον Dave Lombardo στους SLAYER.
- “I don’t know”
Αυτό το κομμάτι ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα καθώς είναι μάλλον το πιο καθαρόαιμο thrash τραγούδι του δίσκου. Γρήγορο, χωρίς να αγγίζει φρενιασμένες ταχύτητες και με βαρύ break στο μέσον του. Έχει μια αύρα από “Ignorance”, στο πιο ελεγχόμενο, προσαρμοσμένο όμως στο συνολικό κλίμα του δίσκου. Πολύ δυνατό τραγούδι με μια punk/hardcore χροιά η οποία δεν περνάει απαρατήρητη, που αποδεικνύει ότι οι SACRED REICH όταν ήθελαν να παίξουν γρήγορα, το έκαναν. Και πολύ καλά μάλιστα.
- “State of emergency” (6.20)
Πολύ ιδιαίτερο αυτό το τραγούδι. Στη βασική δομή του, το “State of emergency” θυμίζει πολύ, μα πολύ, ANTHRAX. Ακόμα και ο τρόπος που τραγουδάει ο Rind θυμίζει τον Belladona. Όλα αυτά μέχρι τη μέση του κομματιού και το thrash ξέσπασμα που το απογειώνει. Υπέροχο.
- “Who’s to blame” (3.40)
Ok, ενδεχομένως πολλοί να το περιμένατε σε πιο υψηλή θέση, αλλά και το χάλκινο μετάλλιο δεν είναι κακό. Ίσως το πιο fan favorite ever τραγούδι των SACRED REICH, που ξεκινάει σαν μπαλάντα και καταλήγει σε μια απογείωση ταχύτητας, θυμίζοντας αρκετά στην εξέλιξη του το “Welcome home” των METALLICA. Στιχουργικά ως γνωστόν καταπιάνεται με ένα λεπτό ζήτημα, τις αυτοκτονίες παιδιών και ότι οι γονείς θεωρούν ότι το metal είναι αυτό που τους οδήγησε στο απονενοημένο διάβημα. Η αναφορά στον Ozzy και τους JUDAS PRIEST δεν είναι καθόλου τυχαία καθώς αμφότεροι και οι δύο είχαν δικαστικές περιπέτειες με αυτό το θέμα. Συγκλονιστικό, απίστευτα συναισθηματικό κομμάτι.
- “Crimes against humanity” (6.17)
Εδώ μιλάμε για ένα απίστευτο έπος. Δυσοίωνο, σκοτεινό κομμάτι με φοβερά μηνύματα στους στίχους. Βαρύ και ογκώδες, προσωπικά το θεωρώ από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι SACRED REICH. Φοβερό solo από τον Arnett, και εκεί ειδικά στο μέσον του κομματιού οι SACRED REICH βγάζουν την SLAYER πλευρά τους και τα ισοπεδώνουν όλα. Διαμάντι πραγματικό.
- “The American way” (3.41)
Το ομώνυμο κομμάτι, που, κατά τη γνώμη μου κερδίζει την πρώτη θέση, είναι πραγματικά αριστουργηματικό. Μουσικά είναι βαρύ όσο δεν πάει, ενώ και η μπάντα ξεδιπλώνει απλόχερα τις αναμφισβήτητα τις πλούσιες τεχνικές τους αρετές. Στιχουργικά οι SACRED REICH, δια στόματος Rind, εξαπολύουν ένα δριμύ “κατηγορώ” ενάντια σε όλους και σε όλα, και ιδίως στην Αμερικανική κοινωνία, και αν νομίζετε ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί από τότε, γελιέστε. Αντίθετα, οι στίχοι παραμένουν διαχρονικοί και επίκαιροι όσο ποτέ. Παρά τη λογοκρισία, το “The American way” γυρίστηκε και σαν video clip με μεγάλη μάλιστα προβολή εκείνη την εποχή. Από τα πλέον κλασικά και αναγνωρίσιμα κομμάτια των SACRED REICH, το “The American way” είναι ένα ασύλληπτο έπος που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Πολλοί πιστεύουν ότι το “The American way” στάθηκε κατώτερο των προσδοκιών. Επιτρέψτε μου ταπεινά να διαφωνήσω. Το εύκολο για τους SACRED REICH θα ήταν να κυκλοφορήσουν ένα δεύτερο “Ignorance”. Αυτοί όμως διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο και κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που αποδεικνύει ότι το thrash metal δεν είναι μόνο βαβούρα αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που έχει κάτι σημαντικό να πει. Και το “The American way” έχει πολλά να δηλώσει. Σκεπτόμενο άλμπουμ για σκεπτόμενους ακροατές.
Lady Liberty rots away, no truth no justice THE AMERICAN WAY
Θοδωρής Κλώνης
