Πατέρες.
Γέροντες Σοφοί.
Τοτέμ.
Θεμελιωτές.
Γκουρού.
Οι SACRED STEEL για την σκηνή στην οποίαν ανήκουν και για τους οπαδούς τους ανά τον κόσμο, είναι ακριβώς όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα. Και το καλύτερο σε αυτό, είναι πως όχι μόνο δεν το ξέρουν, αλλά αν τους το πεις, θα κοκκινήσουν από ντροπή, θα κατεβάσουν το κεφάλι και θα σου λένε «ευχαριστώ», μέχρι να βαρεθείς να ακούς τη λέξη. Το ξέρω από ιδία πείρα και εμπειρία, γι’αυτό στο λέω. Πως λέει η γνωστή διαφήμιση; «Έχω πάει!»
Η πρώτη γερμανική μπάντα που υπέγραψε ποτέ στην τιτάνια Metal Blade, εκ των σημαιοφόρων του heavy metal στα δύσκολα 90s και στα ακόμη δυσκολότερα early 00s, άτεγκτοι, αλύγιστοι, πεισματάρηδες, ξεροκέφαλοι και πάνω απ’όλα οπαδοί της μουσικής που υπηρετούν, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα “love or hate” συγκροτήματος, κυρίως λόγω των ιδιαίτερων και μοναδικών σε χροιά φωνητικών του Gerrit P. Mutz.
Πραγματικά, δεν έχω ακούσει/διαβάσει ένα «ενδιάμεσο» σχόλιο για πάρτη τους, δεν έχω συναντήσει κάποιον που να τους ξέρει και να έχει μια περισσότερο μετριοπαθή στάση. Ή θα υπάρχει κάθετη άρνηση, ή αποθέωση! Όμως, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, κανείς μα κανείς δε δύναται και δεν έχει το δικαίωμα να μην αναγνωρίσει την ιστορική τους σημασία και την σημαίνουσα θέση τους στο μεταλλικό στερέωμα.
Με ανανεωμένη σύνθεση λοιπόν και υπό την σκέπη της Reigning Phoenix Music από δω και στο εξής (ελπίζω για καιρό), οι συμπαθέστατοι true-μέταλλοι διακόπτουν μια δισκογραφική αποχή σχεδόν δέκα ετών και κυκλοφορούν το δέκατο άλμπουμ τους. Και τώρα, ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν είσαι οπαδός τους, μπορείς να σταματήσεις την ανάγνωση, να ρίξεις προαιρετικά μια κλεφτή ματιά στον βαθμό, να κλείσεις την «καρτέλα» του browser και να παραγγείλεις το “Ritual supremacy”. Για σένα, δεν έχουν καμία απολύτως σημασία όσα γράφω, τα υποθέτεις, τα ξέρεις, ξέρεις και τι θα ακούσεις. Η αγαπημένη σου μπάντα δεν παρεκκλίνει της πορείας της, ούτε χιλιοστό! Θα τα πούμε λοιπόν σε άλλη παρουσίαση, άντε, καλές ακροάσεις!
Για όλους υμάς τους υπολοίπους, οι SACRED STEEL περιγράφονται ως (epic) heavy/power metal. Μην κάνεις όμως το λάθος να συνδυάσεις την «ταμπέλα» αυτή με τον τόπο καταγωγής τους. Εδώ δεν έχει Europower τσιχλόφουσκες, ψευδο-συμφωνικές «ορχήστρες», πλαστικά τυμπανάκια, κιθαρούλες πιο μαλακές και από πισινό μωρού και φωνητικά που θα αγαπήσουν τα παιδάκια στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς σου. Εδώ έχει ωμή βαρβαρότητα! Ο τραχύς, επιθετικός ήχος των SACRED STEEL έχει μονίμως καρφωμένη τη βελόνα της πυξίδας δυτικά και δείχνει περιοχές όπως το Los Angeles και το Texas.
Οι OMEN, οι HELSTAR, οι AGENT STEEL, ολόκληρο το αμερικανικό heavy/power/speed metal παρελαύνει στους δίσκους τους κι αυτό συμβαίνει και τώρα. Μόνο που, σε συνέχεια του προηγούμενου δίσκου τους, “Heavy metal sacrifice”, οι Γερμανοί έχουν μετριάσει (ή μήπως, κρύψει καλύτερα;) τα thrash/death στοιχεία που «έβγαζαν μάτι» στα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν από το 2002 και μετά. Βέβαια, τούτο δεν προδικάζει κάποια άλλη αλλαγή – το power/speed metal τους εξακολουθεί να μοιάζει με πεδίο μάχης!
Βρίσκουμε όμως και κομμάτια όπου υπάρχει μια διάθεση μικρής, έστω, αλλαγής. Αυτά είναι το “Entombed within the iron walls of Dis” (τίτλος να σου πετύχει…) όπου ακούμε την γνωστή μας, καλπάζουσα Maiden-ική riff-ο-λογία, το σχεδόν doom metal “Bedlam eternal” και τα πιο ατμοσφαιρικά “Covenant of grace” και “Let the blackness come to me”. Ποιο τραγούδι με κέρδισε περισσότερο; O “OMEN meets RUNNING WILD“ μικρός ύμνος που τιτλοφορείται “Omen rider”. Μάλλον βρήκαμε το επόμενο classic, που θα είναι πάντα μέρος της setlist τους.
Για τους ήδη οπαδούς, τα γράψαμε. Για όσους θέλουν να ασχοληθούν έστω και τώρα με ένα από τα τιμιότερα συγκροτήματα εκεί έξω, τούτο το άλμπουμ και το διπλό “Live blessings” (από τα πιο εντυπωσιακά metal οπτικοακουστικά ντοκουμέντα του 21ου αιώνα) προτείνονται για μια πρώτη γνωριμία με την παρέα από το Ludwigsburg. Επίσης, καλό θα είναι να ακουστούν οι εξαίσιοι doomsters DAWN OF WINTER και οι power/progsters TRAGEDY DIVINE, ως άλλες πτυχές της καλλιτεχνικής φύσης του Gerrit P. Mutz. Γιατί τους δικούς μας BATTLEROAR σίγουρα τους ξέρουμε όλοι, έτσι δεν είναι;
Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσω χαιρετισμούς στον φίλο μου τον Mathias Straub, αυτήν την ακούραστη μηχανή πίσω από τα drums, που μετά από σχεδόν τριάντα (!) χρόνια και εκατοντάδες shows, θυμάται ακόμη με πάσα λεπτομέρεια την πρώτη τους εν Ελλάδι συναυλία και τα πάντα γύρω από το θρυλικό venue ΡΟΔΟΝ, από την χωρητικότητά του και τη διαρρύθμισή του μέχρι την ακουστική του. Και έλα εσύ μετά, να μου πεις για μουσικούς που «αγαπούν το ελληνικό κοινό».
Η βαθμολογία αφορά τους «μυημένους». Οι υπόλοιποι, κάνετε… «ό,τι σας φωτίσει». Ή και όχι, προχωράμε.
7,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
