a
Δεν χρειάζεται να είσαι στυγνός ρεαλιστής για να αντιληφθείς ότι η προοπτική εδραίωσης μιας ελληνικής doom/sludge σκηνής φαντάζει πέρα για πέρα ουτοπική με τα υπάρχοντα δεδομένα. Τουλάχιστον μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι έχουμε συγκροτήματα σαν τους SADHUS (THE SMOKING COMMUNITY). Από την αρχή της δημιουργίας του εξάλλου, το αθηναϊκό κουαρτέτο έχει φροντίσει να μας συστηθεί σε υψηλούς τόνους τόσο με το πρώτο του άλμπουμ όσο και με τις ουκ ολίγες φασαριόζικες συναυλιακές του εμφανίσεις που ισοδυναμούν με ένα εκρηκτικό κοκτέιλ καπνού, ιδρώτα και αλκοόλ.
Τα 33 λεπτά και κάτι του “Big Fish” φτάνουν και περισσεύουν στους SADHUS προκειμένου να βγάλουν τα χειμαρρώδη, φασαριόζικα τους γούστα αλλά και να μοιράσουν πάλι άπλετο πόνο σε κάθε υπερφίαλο στόμα που έχει τον όρο «φασαίος» στο καθημερινό του λεξιλόγιο. Φυσικά ο οχετός των λασπωμένων riffs που πατούν με μερακλήδικο τρόπο στο κληροδότημα δασκάλων του sludge metal σαν τους IRON MONKEY, BONGZILLA και EYEHATEGOD και παράλληλα κλείνουν φιλήδονα το μάτι προς την μεριά του punk, έχει και πάλι τον πρώτο λόγο. Αναμενόμενα άλλωστε. Αυτή τη φορά όμως η ουσία βρίσκεται στο ότι η μπάντα έχει ακόμα πιο ανεβασμένη αυτοπεποίθηση, με συνέπεια να ξεδιπλώνει την επιθετικότητα της με πιο κοντρολαρισμένο τρόπο χωρίς όμως να κάνει εκπτώσεις στα αποθέματα σαπίλας και μπαρουτιού.
Το ποδοβολητό του “Hyper Roller” δίνει από νωρίς το στίγμα του δίσκου. Ατόφιο rock ‘n’ roll ως προς την δομή του μεν, γνήσια κάφρικο δε προκειμένου να σε τσιτώσει κατευθείαν και συγχρόνως να σε κάνει να τσιμπήσεις το δόλωμα για την ανηφορική συνέχεια. Τα φωνητικά του Σταύρου μπορεί να μην φτάνουν στα θηριώδη επίπεδα του ντεμπούτου, διατηρούν ωστόσο την σκατόψυχη τους αισθητική εκλύοντας πίσσα και βιτριόλι όποτε η ένταση χτυπάει κόκκινο. Από την άλλη πλευρά, η μονομανία του διαβολεμένα χαμηλού τέμπο λειτουργεί ως εύφορο έδαφος ώστε τα μακρόσυρτα “Lazarus” και “Big Fish” να ορθώσουν τον δικό τους βασανιστικό λαβύρινθο, με τον οίστρο των κωλοπετσωμένων riffs να λειτουργεί ως μίτος που οδηγεί στα κατώτερα υποστρώματα της Iommi-κής αβύσσου. Και σαν μην φτάνουν όλα αυτά υπάρχουν και τα στακάτα “Sobbing children” και “I.P.S. (Intelligent Psycho Sludge)” που βαράνε απανωτά στο ψαχνό προτού αφήσουν τα σημάδια των καπνισμένων τους κανών μια και καλή σε κάθε πρόθυμο σβέρκο.
Κοντολογίς, θα παρομοίαζα το “Big Fish” με ένα μακροβούτι σε βάλτο γεμάτο με πιράνχας. Κάνει από την αρχή τα πάντα για να σε δαγκώσει και να σε καταπιεί αμάσητο αλλά στην τελική σε αφήνει πατόκορφα μουσκεμένο σαν να έχεις βγει από αλκοολική κραιπάλη. Σίγουρα υπάρχουν σημεία όπου η μπάντα χρειάζεται να επικεντρωθεί και να βελτιώσει προκειμένου να πλασαριστεί στο υψηλότερο επίπεδο, παρόλα αυτά με το “Big Fish” η μετοχή της διατηρείται σε τόσο ανοδική πορεία που σε πείθει ότι το μεγάλο μπαμ βρίσκεται προ των πυλών. Όσοι πιστοί σπεύσατε να κλείσετε θέση σε ένα από τα επόμενα τους live.
7.5/10
Πάνος Δρόλιας
