Το άκουσμα της είδησης για την κυκλοφορία του νέου όγδοου δίσκου των SAINT VITUS, με άφησε με ανυπομονησία και παράλληλα χαρά, καθώς είναι από τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες και αναμφίβολα μια από τις πιο επιδραστικές του χώρου. Ένας ακόμα λόγος που ανυπομονούσα ήταν γιατί η τελευταία μέχρι τώρα δουλειά τους “Lillie: F-65” του 2012, δεν με είχε ενθουσιάσει ιδιαίτερα καθώς μετά από 17 χρόνια προσμονής περίμενα κάτι πολύ δυνατό, ίσως γιατί κακώς είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ένα δυνατό comeback με τον ερχομό του Wino. Εν τέλει κάτι του έλειπε όντας ένας μέτριος-ανολοκλήρωτος δίσκος αλλά όλες οι μπάντες έχουν δικαίωμα σε μία μέτρια κυκλοφορία και οι SAINT VITUS έχουν προσφέρει τόσα, που δεν θα τους λιθοβολούσα για ένα μέτριο άλμπουμ. Τουλάχιστον όχι εγώ.
Πέρασαν 7 χρόνια από τότε, ο Wino αποχώρησε εκ νέου, o Dave Chandler ανέλαβε σχεδόν αποκλειστικά να γράψει τραγούδια για τον δίσκο, ο πολύς Scott Reagers επανήλθε μετά από 24 χρόνια και όπως και να έχει, όταν οι SAINT VITUS κυκλοφορούν δίσκο, είναι από μόνο του «γεγονός» πόσο μάλλον με τον Scott στο μικρόφωνο, με τις προσδοκίες μου να είναι στο «θεό». “Saint Vitus” το όνομα του δίσκου και είναι ο δεύτερος ομώνυμος δίσκος (!) και ίσως αυτό για να σημάνει τον ερχομό του original τραγουδιστή Scott Reagers για δεύτερη φορά, μετά την πρώτη επιστροφή του το 1995 και την κυκλοφορία της δισκάρας “Die Healing”.
Τον δίσκο “Saint Vitus” τον άκουσα πραγματικά πάρα πολλές φορές και όσο τεράστια ήταν η προσδοκία μου, τόσο ανώμαλη ήταν και η προσγείωσή μου για άλλη μία φορά μετά τον “Lillie:F-65”. Τέσσερα τραγούδια ξεχωρίζουν μετά κόπων και βασάνων, από τα εννιά του δίσκου και αυτά είναι το “Remains”και “Last Breath” που είναι πολύ ωραία με έντονη αύρα SAINT VITUS από τα παλιά, το “Bloodshed” και το “12 years in tomb” που είναι μέτριες συνθέσεις αλλά σώζονται από το υπόλοιπο «ναυάγιο». Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι επιεικώς κάτω του μετρίου με το “Useless” που κλείνει το δίσκο να «αποτελειώνει» την δουλειά, μία punk ανέμπνευστη “παιδική” σύνθεση που αφήνει τέτοια πίκρα και στεναχώρια με το τέλος της ακρόασης του δίσκου που δεν περιγράφεται.
Αρχικά απόρησα γιατί τους πήρε 7 χρόνια για αυτό το άλμπουμ. Αν θες 7 χρόνια για να κυκλοφορήσεις έναν τέτοιο ανέμπνευστο-κακό δίσκο και άλλα 17χρόνια πιο πριν για τον μέτριο “Lillie…”, δυστυχώς και με μεγάλη θλίψη διαπιστώνω ότι δεν έχουν να προσφέρουν κάτι άλλο καινούργιο μουσικά. Σαφώς δεν περιμένεις να σου κυκλοφορούν συνέχεια «Die Healing”, ή “Born Too Late” αλλά αν αγαπάς μια μπάντα και την ακολουθείς χρόνια, περιμένεις τουλάχιστον αξιοπρεπείς δουλειές αντάξιες του ονόματος τους. Δυστυχώς έχοντας άπλετο χρόνο να δουλέψουν, η κυκλοφορία αυτή είναι μακράν η χειρότερη τους δουλειά. Φανατικός οπαδός της μπάντας ή μη, δεν νομίζω να αντέξει να δώσει αρκετά ακούσματα σε αυτό το άλμπουμ ή να του μείνει κάτι για να το «ξαναεπισκεφθεί».
5 / 10
Θάνος Κολοκυθάς
