Πιστεύω ότι μεγάλο μέρος όσων διαβάζουν αυτήν τη στιγμή την κριτική, γνωρίζουν τους Φινλανδούς LORDI. Είτε είστε σεσημασμένοι οπαδοί, είτε είστε από εκείνους που τους έμαθαν τότε, το μακρινό 2006, στη Eurovision (ο γράφων εις εξ αυτών). Οι κύριοι γύρισαν στη δισκογραφία στην αρχή της χρονιάς, με το “Killection”, που έχει ήδη παρουσιαστεί με τα εύσημα που του αναλογούν. Αυτό που δεν έχει παρουσιαστεί, είναι το άλμπουμ που έβγαλε τον Ιούλιο, ο πρώην μπασίστας τους, Samer Elnahhal. Θα σας πω μια μικρή ιστορία πάνω σε αυτό.
Ήταν ένα ζεστό πρωινό του Αυγούστου, βλέπω ένα promo στο e-mail μου, συνοδευόμενο από το σχόλιο «άκουσε το και πες μια γνώμη». Βλέπω ποιός είναι (με τη μικρή επαφή που είχα με τους LORDI ομολογουμένως), βλέπω και το σχετικό δελτίο τύπου. Παρόλα αυτά, δεν έχω ιδέα τι θα μου βγει. Πάω στα τυφλά, ανεπηρέαστος, όπως μου αρέσει να πηγαίνω σε τέτοιες περιπτώσεις. Βάζω το δίσκο. 35 λεπτά βλέπω. Λέω «καλή διάρκεια και μπουρούχα να είναι, στη χειρότερη έχασα μισή ώρα, δεν τρέχει τίποτα». Το γκαζωμένο μπάσιμο του “Psycho inn café”, φανερώνει τις επιρροές αυτού εδώ του συγκροτήματος. Αν ο ROB ZOMBIE αποφάσιζε να μπολιάσει το soundtrack-ικό του industrial με funk πινελιές, κάπως έτσι θα ακουγόταν. Βλαμμένος συνδυασμός, αλλά και ο γράφων βλαμμένος είναι, οπότε όλα βγάζουν νόημα! Πέραν του αστείου, ο συνδυασμός, εδώ, για κάποιο περίεργο λόγο πετυχαίνει και σου δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να είναι soundtrack ταινίας τύπου “Sin City”.
Ο δίσκος, θα έλεγε κανείς, χωρίζεται στη μέση. Το πρώτο μισό είναι στραμμένο στο industrial (“Parasite”, “Jupiter city”) με τα πιο «τραγουδιστά» “I’m on a mission” (τι ωραίο ρεφρέν) και “The beauty of two worlds” να ανεβάζουν τον ακροατή. Το δεύτερο μισό, ξεκινάει με το μπάσο να παίρνει τα ηνία και να οδηγεί σε funk μονοπάτια το ίδιο ακριβώς υλικό. Το “Boom house” στέκεται ακριβώς στη μέση των δύο μουσικών «κόσμων», εκμεταλλευόμενο τη γκρούβα και των δύο, για να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα, με δική του ταυτότητα. Αποτέλεσμα τρομερά ανεβαστικό και αρκετά φρέσκο. Το “Boogie town” έχει ακριβώς αυτό το soundtrack-ικό αέρα που περιέγραψα παραπάνω, σαν να συνοδεύει ένα χαρακτήρα σε μία άγνωστη πόλη. Ψήγματα industrial επανέρχονται στο “As she loves you to death” και το “Absinthe romance”, με το ενδιάμεσο “Man in the shadows” να είναι από τα πιο ατόφια funk κομμάτια του δίσκου, με τη γουστόζικη μπασογραμμή του να δίνει στο κομμάτι έναν αέρα τζαμαρίσματος.
Μία πραγματικά ευχάριστη έκπληξη. Αν έπρεπε να συνοψίσω την κριτική σε λίγες λέξεις, αυτές θα ήταν οι πιο κατάλληλες. Διασκεδάστικη μουσική, καλοδουλεμένα κομμάτια, παντός καιρού, με έντονο αέρα τζαμαρίσματος, στο σημείο που τέμνεται η industrial/electronic αισθητική του ROB ZOMBIE και οι funky μπασογραμμές μπαντών τύπου LIVING COLOUR και RED HOT CHILI PEPPERS. Όσοι ψηθήκατε διαβάζοντας τις άνωθι αράδες ή βγάζετε γούστα με κάτι τέτοια, προσθέστε και παραπάνω από τον βαθμό που βάζω εγώ.
8/10
Γιάννης Σαββίδης
