Για τους SANHEDRIN, δε χρειάζονται πρόλογοι και μακρυγορίες. Έχουν ειπωθεί τα πάντα. Από τα πρώτα, όχι και τόσο δειλά όπως περίτρανα απεδείχθη, βήματα στο bandcamp, όταν ακόμη οι Νεοϋορκέζοι είχαν να επιδείξουν μια demo κασέτα και μια «χούφτα» τραγούδια σε digital μορφή, μέχρι τον τέταρτο συνολικά, και δεύτερο με την σπουδαία Metal Blade, δίσκο τους, η πορεία τους ήταν η αναμενόμενη και η ενδεδειγμένη, για το ταλέντο και τις ικανότητές τους. Οι SANHEDRIN είναι πια στην εμπροσθοφυλακή της αμερικανικής heavy metal σκηνής και κανείς δε δύναται αλλά και δεν έχει το δικαίωμα, να αμφισβητήσει το status τους. Μόνο να το αγνοεί επιδεικτικά, καθαρά για λόγους… κατωτερότητας.
Με την κυκλοφορία του “Lights on” το 2022, η μπάντα είχε θέσει πολύ ψηλά τον πήχη. Σε εκείνον τον τρίτο της δίσκο, είχε καταφέρει να ξεπεράσει τα εξαιρετικά “A funeral for the world” και “The poisoner”, κάτι που φαινόταν οριακά ακατόρθωτο. Ως εκ τούτου, είχε ταυτόχρονα πετύχει να αποτινάξει από πάνω της το άγχος του «κρίσιμου τρίτου δίσκου» και χωρίς σκοτούρες, θα μπορούσε να αφοσιωθεί 100% στην σύνθεση υλικού που θα κάλυπτε τις υψηλές απαιτήσεις των ολοένα αυξανόμενων οπαδών. Οι καταπληκτικές εμφανίσεις όλα αυτά τα χρόνια (μιας τέτοιας γίναμε μάρτυρες και εμείς, το 2019, στο Up the Hammers XIV), απλά αποτέλεσαν το κερασάκι στην τούρτα και πιστοποίησαν πως έχουμε να κάνουμε με μια πραγματικά ΑΞΙΑ μπάντα.
Και να ’μαστε στο “Heat lightning”. Το ίδιο το γκρουπ θεωρεί πως είναι η πληρέστερη δουλειά του ως τώρα. Όλοι όμως αυτό δε λένε σε τέτοιες περιπτώσεις; Έχεις εσύ ακούσει κάποιον καλλιτέχνη να μη θεωρεί το πιο πρόσφατο άλμπουμ του το καλύτερο ή το πληρέστερο; Ή έστω ένα από τα καλύτερά του; Όχι. Την κυκλοφορία ενός δίσκου συνοδεύει πάντοτε κι ο απαιτούμενος ενθουσιασμός, αυτός που ο ίδιος ο καλλιτέχνης θέλει να μεταδώσει στον οπαδό του, ώστε να «δημιουργήσει» το κατάλληλο «κλίμα», πριν και κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Οι οπαδοί των SANHEDRIN βέβαια, κάθε άλλο παρά επηρεάζονται από τέτοιες δηλώσεις.
Όπως δεν επηρεάστηκα κι εγώ και ως τέτοιος, σου λέω με πάσα ειλικρίνεια, πως ναι, το “Heat lightning” είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ισάξιο του “Lights on”. Να ξεκινήσω λοιπόν από τα δευτερεύοντα για κάποιους, εξίσου σημαντικά όμως για μένα. Την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ παραγωγή, προϊόν των ιστορικών Utopia Bearsville Studios στο Woodstock της Νέας Υόρκης, επιμελήθηκαν οι Matt Brown (LIFE OF AGONY, A PALE HORSE NAMED DEATH) και Jerry Farley (SICK OF IT ALL, MADBALL). Ναι, την ίδια έκπληξη με σένα ένιωσα κι εγώ διαβάζοντας τα ονόματά τους, καθώς κανένα από αυτά δεν έχει την παραμικρή σχέση με το στυλ μουσικής των SANHEDRIN. Έλα όμως που το αποτέλεσμα δεν αφήνει περιθώρια για «δεύτερες σκέψεις»…!
Το εξώφυλλο, ζωγραφισμένο στο χέρι από τον Johan Prenger, φανερώνει και εκεί μια αλλαγή, σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ. Ο Prenger, φίλος και ένθερμος υποστηρικτής ο ίδιος του συγκροτήματος, αποτύπωσε όπως έπρεπε την ατμόσφαιρα του “Heat lightning”. Σε μια εποχή που από τη μια βασανιζόμαστε (χωρίς εισαγωγικά) ακούγοντας «πλαστικές», digital παραγωγές με πολλά ψεύτικα (ούτε εδώ εισαγωγικά) μέρη και «τυφλωνόμαστε» από τις ΑΙ αηδίες που μας πλασάρουν ορισμένοι για… ζωγραφική, παραγωγές και εξώφυλλα σαν του “Heat lightning” είναι σαν όαση στην έρημο.
Στιχουργικά, πολλά είναι αυτά με τα οποία καταπιάνεται η μπάντα. Ο «υπνωτισμός» του κόσμου μέσω της διαρκούς πλύσης εγκεφάλου που δέχεται από διάφορους παράγοντες, η κλιματική αλλαγή και η σχέση του ανθρώπου με τη Φύση, η αδηφάγος και «ψεύτικη» μουσική βιομηχανία, η πολιτική… Και όταν δεν στρέφονται σε ήδη έτοιμα θέματα, γράφουν τις δικές τους φανταστικές ιστορίες. Συνθετικά, έχουμε τον πιο «σκληρό» και «επιθετικό» δίσκο των SANHEDRIN, χωρίς όμως να έχει χαθεί στο ελάχιστο η έντονη μελωδικότητα και η ατμόσφαιρα των προηγουμένων τους δουλειών και με μια αξιοσημείωτη ποικιλία σε ρυθμούς, να ολοκληρώνει την εικόνα.
Η τριάδα που ξεχώρισα, είναι αυτή των “Blind wolf”, “King of tides” (doom-ίζον έπος που στέκει επιβλητικό στη μέση ακριβώς του άλμπουμ) και “Let´s spill some blood” (occult heavy metal στα καλύτερά του, με απίστευτα κουπλέ), με όλα τα υπόλοιπα τραγούδια να ακολουθούν σε ελάχιστη απόσταση και να συνθέτουν ένα πραγματικά παντοδύναμο σύνολο. Κανένα όμως από μόνο του, δε μπορεί να πάρει τη λάμψη πάνω από τους τρεις μουσικούς, την ώρα που τους ακούς να παίζουν. Η Erica Stoltz με την «πιο δυναμική δε γίνεται» παρουσία της σε φωνή και μπάσο, ο Jeremy Sosville να φορά τη μπέρτα του guitar hero σε ένα ακόμη ρεσιτάλ old school heavy metal κιθάρας, ο Nathan Honor στα καλύτερα τύμπανα που θα ακούσεις φέτος, να σείει το σύμπαν ολόκληρο με ένα στυλ κάπου μεταξύ Vinny Appice και Dave Holland… Απίθανη απόδοση για την τριάδα!
“What you reap is what you sow” θα τους ακούσεις να τραγουδάνε στο “Let´s spill some blood” και ναι, οι SANHEDRIN εδώ και καιρό, θερίζουν τους καρπούς των κόπων τους. Όντας ήδη μια από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω, αν συνεχίσουν με την ίδια έμπνευση και την ίδια εργατικότητα, δε βλέπω γιατί να μην εξελιχθούν και τυπικά, σε μια από τις ηγέτιδες δυνάμεις στο κλασσικό heavy metal. Το αξίζουν, όσο λίγοι!
9 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
