Στις 28 Ιουλίου, στο Terra Vibe στη Μαλακάσα, το δίδυμο Joe Satriani και Steve Vai θα επισκεφτεί την Αθήνα στο πλαίσιο της περιοδείας Satch/Vai που πλέον είναι και ένα επίσημο συγκρότημα (τόσο καιρό τους πήρε για να φτάσουν εδώ!) με δύο προς το παρόν single που αναδεικνύουν την άψογη και απόλυτα αρμονική σύζευξη των δύο κόσμων που, όπως ελπίζω να εξηγήσω παρακάτω, έχουν πολλές ομοιότητες αλλά και διαφορές μεταξύ τους που καθιστούν τους δύο κιθαρίστες ναι μεν μοναδικούς αλλά και ένα ying-yang δε σαν να αλληλοσυμπληρώνονται. Στην λίστα που ακολουθεί, έχω προσπαθήσει να συμπεριλάβω ένα playlist που να αντιπροσωπεύει στο μέγιστο δυνατόν τους δύο καλλιτέχνες αλλά και τις προσωπικές μου προτιμήσεις με κάποια αναπόφευκτα χιτάκια που δεν πρέπει να λείπουν αλλά και κάποια πιο «ψαγμένα» που μάλλον δεν θα ακουστούν στην Αθήνα, ίσως και ποτέ, αλλά αυτό δεν μας σταματά από το να ελπίζουμε. Στο τέλος έχουμε φυσικά και τρία κομμάτια, κυρίως διασκευές, όπου οι δύο κιθαρίστες τζαμάρουν παρέα πάντοτε με την βοήθεια ενός εξαιρετικού επιτελείου που στην τρέχουσα περιοδεία αποτελείται από τους Marco Mendoza (μπάσο), τον πανταχού παρόν Kenny Aronoff (τύμπανα) και τον Pete Thorn (κιθάρα). Πάμε πρώτα με τον αγαπητό μου Satch.
Joe Satriani playlist:
“Flying in a blue dream”
Δεν υπάρχει περίπτωση να λείπει το ομώνυμο κομμάτι από το τρίτο άλμπουμ του Satriani καθώς ήταν το άλμπουμ με το οποίο τον ανακάλυψα και που για χρόνια με συνόδευε και μάγευε με τις μελωδίες, την ενέργεια και το μεταδοτικό παίξιμο του καραφλού (τότε μαλλιαρού). Βλέπετε, όπως έχω πολλάκις πει εδώ, ο Satriani ξέρει και μπορεί να παίξει σαν τον κάθε βιρτουόζο. Ωστόσο, πάντοτε προτιμά να δίνει έμφαση στη μελωδία και στο songwriting με την lead κιθάρα να αντικαθιστά την φωνή, με βιρτουοζιτέ εξάρσεις εκεί που αρμόζουν και μόνο. Στο “Flying in a blue dream” δημιουργεί μια πράγματι ονειρική ατμόσφαιρα που δεν ξεφεύγει όμως και τόσο από τα blues και τον Hendrix. Ένα από τα πολλά χιτάκια του κιθαρίστα που δεν πρέπει ποτέ να λείπει…
“Summer Song”
…όπως και το “Summer Song” από το άλμπουμ “The extremist”, όχι μόνο γιατί είναι καλοκαίρι αλλά γιατί είναι κάτι σαν το “Sweet child o’ mine” του Satriani. Για ευνόητους λόγους λοιπόν δεν μπορεί να απουσιάζει από κανένα live αφού ξεσηκώνει τον κόσμο με την μελωδία του βοηθώντας στην κατανάλωση μπύρας και ένα γενικότερο rock feeling.
“Surfing with the alien”
Πάμε τώρα για ακόμα ένα και τελευταίο χιτάκι. Το ομώνυμο κομμάτι από τον δεύτερο δίσκο του Satch έφερε μια επανάσταση στην κιθάρα και έμπασε τον δημιουργό του στον τότε εκκολαπτόμενο κόσμο των guitar heroes που είχε για σημαία του τον Edward Van Halen. Το κομμάτι περιέχει όλες τις αρετές του Satriani – την προσήλωση του στη μελωδία, την δική του προσέγγιση στο tapping και το whammy bar, τα φημισμένα legato του και ένα μοναδικό rock n roll feeling που καθιστούν τον Satch σχολή και το “Surfing with the alien” τη ναυαρχίδα του.
“Crushing day”
Εντάξει, το “Crushing day” μάλλον δεν έχει παιχτεί ποτέ ζωντανά και δεν θα παιχτεί για όσο ζει ο δημιουργός του, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουμε να ελπίζουμε. Είναι ένα από τα πιο heavy metal, riff driven κομμάτια του Joe Satriani που προσφέρεται για οδήγηση αλλά και για ένα masterclass στην ηλεκτρική κιθάρα αφού πάλι συνοψίζει όλο το μουσικό σύμπαν του.
“The elephants of Mars”
Πάμε λίγο στον τελευταίο και πραγματικά εκπληκτικό δίσκο του Satriani, “The elephants of Mars” και στο ομώνυμο κομμάτι διότι γουστάρω πολύ όταν πειραματίζεται με ήχους, υφές, με «δρόμους» (κοινώς modes) και την ηλεκτρονική μουσική. Δεν ξέρω κατά πόσο προσφέρεται για ένα ζωντανό σκηνικό αλλά θα ήθελα πολύ να το ακούσω ειδικά γιατί ο Kenny Aronoff στα τύμπανα θερίζει. Θα μπορούσα βέβαια να διαλέξω ένα οποιοδήποτε κομμάτι από τον δίσκο αφού είναι ειλικρινά αριστουργηματικός.
“Goodbye supernova”
Πάμε τώρα και για ένα πιο «ψαγμένο» κομμάτι, από κείνα τα απαλά, ήρεμα και δίχως εξάρσεις αλλά με μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα, συγκίνηση στη μελωδία και ένα ηχητικό πλέγμα που πιστεύω μπορεί να δημιουργήσει κατάνυξη. Ο Joe Satriani έχει αρκετά τέτοια κομμάτια και σήμερα λέω να πάω με εκείνο που κλείνει το απίθανο “Shockwave supernova”.
“Chords of life”
Δεν ξέρω γιατί και είναι ειλικρινά κρίμα που το ένατο άλμπουμ του Satch ονόματι “Strange beautiful music” έχει εξαφανιστεί εντελώς από τα setlist του. Θυμάμαι ακόμα την περιοδεία που είχε περάσει από το Θέατρο Πέτρας και όπου είδα για πρώτη φορά τον αγαπημένο μου κιθαρίστα. Το εν λόγω άλμπουμ εκπλήσσει με ποικίλους τρόπους και όχι μόνο γιατί ο κιθαρίστας πειραματίστηκε για πρώτη φορά με την επτάχορδη κιθάρα. Το τέταρτο κομμάτι “Chords of life” είναι ένα από τα κρυφά διαμάντια της δισκογραφίας του και, όπως είπα, εκπλήσσει με τις νεοκλασικές του φόρμες και την αδιαμφισβήτητα prog αισθητική του. Στο θέατρο Πέτρας θυμάμαι πολύ καλά ότι λειτούργησε άψογα σε ζωντανή εκτέλεση.
“Up in flames”
Για το κλείσιμο δεν θα μπορούσα να μην διαλέξω ένα από τα πιο ξεσηκωτικά rock n’ roll κομμάτια και μάλιστα από το άλμπουμ όπου κυριαρχεί η επτάχορδη κιθάρα, το “Is there love in space”. Το “Up in flames” είναι ένα ιδιαιτέρως heavy κομμάτι που ξεσηκώνει, ενώ έχει γραφτεί λίγο-πολύ πάνω στην κλασική blues φόρμα με δωδεκάμετρο. Ότι πρέπει για κλείσιμο προτού πάμε στον Steve Vai, τον τρελό δίδυμο αδελφό του Satriani.
Steve Vai playlist
“For the love of God”
Εντάξει, ας βγάλουμε από την άκρη το νούμερο ένα χιτάκι και το κομμάτι που μάλλον όλοι μας συνδέουμε με το φαινόμενο Steve Vai. Το “For the love of God”, από το “Passion & warfare” είναι ένα ασύλληπτο αριστούργημα συναισθήματος και δεξιοτεχνίας που μπορεί να φέρει δάκρυα είτε βρίσκεσαι σε αίθουσα ωδείου είτε στο Terra Vibe.
“Tender surrender”
Δίχως αμφιβολία, το ίδιο ισχύει και για το κομμάτι που κλείνει το EP “Alien love secrets”, “Tender surrender”. Άλλη μια σύνθεση που αποτελεί άφταστο όνειρο για τους απανταχού μαθητές από τον σούπερ ήρωα των guitar heroes (μόνο ο Guthrie Govan νομίζω έχει καταφέρει να το παίξει νότα προς νότα όπως ο Vai).
“The attitude song”
Ένα από τα πρώτα κομμάτια που συνέθεσε ο Steve Vai για το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του “Flex-Able” ήταν το “The attitude song”, κομμάτι που έμαθα και αγάπησα μέσα από το πρώτο θρυλικό “G3 in concert” άλμπουμ. Είναι ένα αδιανόητα πολύπλοκο και εμπνευσμένο instrumental κομμάτι για σόλο κιθάρα και μπάντα αφού είναι εμπνευσμένο από την μαθητεία του Vai στο συγκρότημα του Frank Zappa και το κομμάτι καθρεπτίζει απολύτως την φιλοσοφία του δάσκαλου του.
“Teeth of the Hydra”
Δεν νοείται να μην διαλέξω και μια σύνθεση από το τελευταίο άλμπουμ “Inviolate” που προκάλεσε ταχυπαλμίες στην κιθαριστική κοινότητα με την Frankenstein κιθάρα που κάποιοι τρελοί επιστήμονες φιλοτέχνησαν για το άλμπουμ. Το “Teeth of the Hydra” αναδεικνύει όλες τις δυνατότητες του νέου υπέρ όπλου του Vai χωρίς να ξεχνά πώς να ξεσηκώσει και να δημιουργήσει ατμόσφαιρα.
“The audience is listening”
Ο Steve Vai, έχοντας παίξει στους WHITESNAKE αλλά και στη μπάντα του David Lee Roth, έχει πολλές γενικότερες hard rock και hair metal επιρροές, κάτι που διακρίνεται στο “The audience is listening” όπου ένας μικρός Steve Vai δείχνει στους συμμαθητές του πόση φασαρία μπορεί να κάνει, οδηγώντας τη δασκάλα στη τάξη να καλέσει την αστυνομία. Το κομμάτι αυτό από το “Passion & warfare” πρωταγωνιστούσε για αρκετό καιρό στα live playlist.
“Fire garden suite”
Τι, δεν μπορούμε λίγο να ονειρευόμαστε; το λέω αυτό διότι το δεκάλεπτο prog έπος από το “Fire garden” δεν πρόκειται με τίποτα να ακουστεί ζωντανά. Αλλά εγώ θα το συμπεριλάβω γιατί τα έχει όλα μέσα, από Zappa μέχρι thrash metal και σε αφήνει με το σαγόνι κάτω από το υπέδαφος. Πολύ απλά.
“Rescue me or bury me”
Θα μου επιτρέψετε να διαλέξω και ένα deep cut, από αυτά που ο ίδιος ο Steve Vai θα ήθελε μάλλον να ξεχάσει. Το ξέρατε λοιπόν πως ο Vai έχει μια πολύ ωραία, ζεστή και μεστή φωνή; Στο “Sex and religion”, το μοναδικό άλμπουμ της μπάντας VAI με τον Devin Townsend στα φωνητικά, τον Terry Bozzio στα τύμπανα και τον T.M Stevens στο μπάσο, ακούμε σε διάσπαρτα μέρη τη φωνή του, όταν φυσικά δεν καλύπτεται από το κτήνος Townsend. Πέρα από τα ατμοσφαιρικά και συγκινητικά κιθαριστικά μέρη του κομματιού, είναι η υπέροχη ερμηνεία του Steve Vai στο μικρόφωνο που ξεχωρίζει και που μαγεύει και στο σανίδι.
Satch/Vai closing jam
Όπως μας έμαθαν και στο πρόσφατο “G3 in concert” με τον παλαίμαχο Eric Johnson, στο τέλος των δύο σετ χρειάζεται και ένα τζαμάρισμα με όλο το ensemble στη σκηνή. Για το κλείσιμο λοιπόν, παραδοσιακά παίζονται μεγάλες εκτελέσεις κομματιών συνήθως από Hendrix και από άλλα γκρουπ των οποίων οι συνθέσεις προσφέρονται για live τζαμάρισμα (ZZ TOP, NEIL YOUNG, THE KINKS). Πάμε να διαλέξουμε τρία από αυτά ξεκινώντας με…
“The sea of emotion pt.1”
Το πρώτο κομμάτι που οι Satriani και Vai συνέθεσαν μαζί, “The sea of emotion pt.1”, ένα εξαιρετικό δείγμα των δύο κόσμων σε ένα, αν και βρίσκω πως περισσότερο Satriani θυμίζει. Πάνω απ όλα, έχει ένα rock feeling με riff, δυνατές lead κιθάρες και μια προσήλωση στη δομή και την προσβασιμότητα.
“Little wing”
Spoiler: δεν πρόκειται να ακουστούν διασκευές σε Hendrix αυτή τη φορά μιας και έχουν παιχτεί τόσες φορές πλέον στο πλαίσιο των G3 συναυλιών. Αλλά, αν με ρωτήσετε προσωπικά, οι καλύτερες στιγμές στα live άλμπουμ της G3 εμπειρίας είναι οι διασκευές στα “Little wing” και “Fire” που προσφέρονται για ένα μεγάλο σε διάρκεια τζαμάρισμα που μπορεί να εγείρει το συναίσθημα όσο και τις γροθιές στο αέρα. Άσε που στο τέλος θα μείνουν ικανοποιημένοι όλοι ανεξαιρέτως στο κοινό – οι κιθαρίστες και όλοι οι κοινοί θνητοί. Ακούστε εδώ την διασκευή που έκαναν οι Satriani και Vai παρέα με τον Yngwie Malmsteen στο πλαίσιο ενός G3 in concert και παράλληλα την διασκευή του Vai στο “Fire” από το “Live in London” άλμπουμ και θα με καταλάβετε.
Φίλιππος Φίλης
