Τα φαντάσματα βγήκαν παγανιά, μέρος “έχω χάσει την μπάλα”… Ολική επαναφορά για τους Αμερικανούς speed/power metallers SAVAGE GRACE, που στα δικά μου μάτια αποτελούν μία από τις πλέον αξιόπιστες προτάσεις για όσες/όσους θέλουν να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο υποείδος. Τα αλήστου μνήμης άλμπουμ “Master of diguise”, “After the fall from grace”, τα EPs “The dominatress” και “Ride into the night” αποτέλεσαν την παρακαταθήκη που άφησαν πίσω τους ο mainman Christian Logue (κιθάρα, φωνητικά) στον κόσμο του heavy metal. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε. Μέχρι να ενημερωθούμε για την δισκογραφική τους επιστροφή μέσω της Massacre μετά από κοντά 40 χρόνια!. Και το ερώτημα που εύλογα έρχεται πρώτο στο μυαλό έχει να κάνει αποκλειστικά με το τι θα πρέπει ν’ αναμένουμε από ένα σχήμα που νομίζαμε πως έχει κλειστεί ερμητικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όπως έχει συμβεί σε άπειρες περιπτώσεις συναφών επανενώσεων και νέων ηχογραφήσεων από εναπομείναντα μέλη που αγωνιούν για τα τελευταία τους ένσημα, έτσι και εδώ οφείλουμε να κρατάμε πολύ μικρό καλάθι. Όχι για το παρόν. Αλλά για το άμεσο μέλλον. Και τι θα συμβεί εν ολίγοις αν ο κόσμος του heavy metal γυρίσει την πλάτη του στο τρίτο full length των Αμερικανών…
Το “Sign of the cross” και αν κλείσουμε τα μάτια στα προχειροφτιαγμένο/κακόγουστο εξώφυλλο, είναι ένα άλμπουμ αφάνταστα τίμιο. Δεν συνεχίζει την μουσική κληρονομιά των SAVAGE GRACE, δεν έχει και πολύ σχέση με τα προαναφερθέντα εξαιρετικά δείγματα γραφής των 80s. Κλασικό heavy metal της σχολής των JUDAS PRIEST με έναν υψίφωνο τραγουδιστή, τον Πορτορικανό Gabriel Colon, που μας πρωτοσυστήθηκε στους επανακάμψαντες CULPRIT ενώ συμμετέχει και στους LYNCH MOB του πρώην κιθαρίστα των DOKKEN, George Lynch, ιδιαίτερα αξιόλογες συνθέσεις, σύγχρονη παραγωγή και πολύ καλές ερμηνείες. Τα δε –εγνωσμένης αξίας- κιθαριστικά του Logue ανεβάζουν την ποιοτική στάθμη του άλμπουμ ενώ δεν περνά σε καμία περίπτωση απαρατήρητο το γεγονός ότι το line up που τον πλαισιώνει βγάζει την απαραίτητη δυναμική και φρεσκάδα, που ευτυχώς απομακρύνει τους S.G. από την λίστα των αναμασητών της περιόδου της ακμής τους. Οι στιγμές που οι ταχύτητες πέφτουν και οι ρυθμοί αρέσκονται σε mid tempo καταστάσεις προσδίδουν την επιθυμητή διαφορετικότητα και αναγάγουν την μελωδία στο προσκήνιο, με προεξάρχουσες εκείνες που εντοπίζουμε στα “Rendezvous” και “Stealin’ my heart away”. Για τις επιρροές από PRIEST τα είπαμε, προσθέστε και μια “τζούρα” από τους Καναδούς STRIKER και έχετε την μεγάλη εικόνα των τωρινών SAVAGE GRACE. Αν δεν υπήρχε το λογότυπο, θα ορκιζόμουν ότι πρόκειται για μια ακόμα μπάντα του λεγόμενου NWOTHM… Επειδή όμως το συνολικό αποτέλεσμα είναι αισθητά ανώτερο από τις αρχικές προβλέψεις και προσδοκίες, θεωρώ πως αξίζει να τους δοθεί μια ευκαιρία. Αρκεί να μην περιμένετε τα μεγαλεία του παρελθόντος…
7 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
