Οι SAVAGE MESSIAH είναι αναμφίβολα μια από τις μεγάλες ελπίδες της Βρετανικής metal σκηνής. Κινούμενοι κάπου μεταξύ heavy και thrash metal, κατάφεραν να ανέβουν σταδιακά αρκετά σκαλιά με σημείο αναφοράς το πολύ καλό “The fateful dark”. Τρία χρόνια μετά επιστρέφουν με νέα δουλειά, σε νέα δισκογραφική, με τίτλο “Hands of fate”.
Θα μπω κατευθείαν στο ψητό και θα πω ότι ο δίσκος ίσως ξαφνιάσει αρκετούς μιας και οι SAVAGE MESSIAH έχουν περιλάβει νέα στοιχεία στον ήχο τους. Από την μία παραμένουν πιστοί στο σκληρό τους ήχο με επιρροές από τους Big-4 του thrash και κυρίως από METALLICA και MEGADETH και από την άλλη υπάρχουν κάποια πιο μελωδικά στοιχεία από εναλλακτικό metal τα οποία μπορεί να συνυπάρχουν στο ίδιο τραγούδι με thrash riffs. Τολμώ να πω ότι αν και πολλές φορές η αλλαγή στον ήχο συνοδεύεται από γκρίνια και αναθεματισμό, η αλλαγή στον ήχο των Βρετανών μου αρέσει ιδιαίτερα. Τα νέα στοιχεία δίνουν πιο μελωδική χροιά στον ήχο χωρίς όμως να λείπει η σκληράδα που μας έχουν συνηθίσει. Για παράδειγμα στα “Lay down your arms” και “The crucible” οι κιθάρες βγάζουν απίστευτη “βρωμιά” (θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό METALLICA) ενώ το ρεφραίν είναι ιδιαίτερα μελωδικό. Στα φωνητικά ο Dave Silver είναι σταθερή αξία θυμίζοντας αρκετά τον Dave Mustaine (MEGADETH), έχει όμως και την ικανότητα να ρίξει τόνο και να πάει και σε πιο μελωδικά μονοπάτια. Και τα δέκα τραγούδια του δίσκου είναι στιβαρά και καλογραμμένα με τα “Blood red road”, “Lay down your arms”, “Fearless” και “Last confession” να ξεχωρίζουν. Το τελευταίο είναι ίσως το καλύτερο του δίσκου καθώς ο ήχος εναλλάσσεται συνεχώς έχοντας τα πάντα, αργά riffs, ιλιγγιώδη σόλο, αλλά και ακουστικές κιθάρες.
Με το “Hands of fate” οι SAVAGE MESSIAH καταφέρνουν να παντρέψουν τα riffs των METALLICA και τα φωνητικά των MEGADETH με αρκετά στοιχεία που υπάρχουν σε εναλλακτικές metal μπάντες που συναντούμε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αν αυτό σας ακούγεται μπερδεμένο δεν έχετε παρά να ακούσετε την νέα δουλειά των SAVAGE MESSIAH και να το διαπιστώσετε μόνοι σας. Αναγνωρίζω ότι μπορεί η αλλαγή στον ήχο, ή να πω καλύτερα ο εμπλουτισμός με πιο μελωδικά στοιχεία, να ξενίσει αρκετούς, εντούτοις δεν θεωρώ ποτέ κακό να πειραματίζεται ένα συγκρότημα και να μην μένει κολλημένο στα ίδια και τα ίδια. Μπορεί να είναι ένα κλικ πιο κάτω από το “The fateful dark”, δεν παύει όμως να είναι μια στιβαρή και τίμια δουλειά που ίσως λειτουργήσει και μεταβατικά για κάτι πολύ καλύτερο στο μέλλον από τους SAVAGE MESSIAH.
7.5 / 10
Νίκος Ανδρέου
