Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που και μόνο το άκουσμα του ονόματός τους είναι ικανό να προκαλέσει ρίγη ενθουσιασμού, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση των θρυλικών SAVATAGE. Όταν η συζήτηση δε πάει και σε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του σχήματος, τότε ο εν λόγω ενθουσιασμός πιάνει κόκκινο! Μπορεί η εποχή μετά τον αδικοχαμένο Criss Oliva να έχει δώσει φοβερά τραγούδια μέσα σε κάπως άνισους δίσκους, αλλά μαζί του η ομάδα ήταν ασταμάτητη. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το “Hall of the mountain king” είναι ένα Heavy Metal μνημείο από την πρώτη μέχρι και τελευταία του νότα.
Να ξεκινήσουμε με το εξώφυλλο το οποίο είναι να το χαζεύεις μέχρι να βρεις την κάθε κρυμμένη του λεπτομέρεια. Μου πήρε πολύ καιρό να δω τον γελωτοποιό στην αριστερή κολώνα, ή τα πρόσωπα που σχηματίζονται στους καπνούς που δημιουργούν οι κεραυνοί του Mountain King. Η μουσική μετράει, σίγουρα, αλλά όταν όλο το πακέτο είναι υψηλής ποιότητας, ειδικά παλιότερα που το φυσικό format ήταν ο μόνος τρόπος να ακούσεις κάτι, η εμπειρία απογειώνεται.
Μουσικά δεν υπάρχει κακό τραγούδι και αυτό οφείλεται κυρίως στην απόδοση και έμπνευση των αδερφών Oliva, η οποία είναι στο ταβάνι. Ο Criss είχε ένα πολύ χαρακτηριστικό ήχο στα riffs του τα οποία είναι ξυράφια, και μάλιστα ήταν τόσο μοναδικά που μέχρι σήμερα μου είναι δύσκολο έως αδύνατο να σκεφτώ κάποιον που να παίζει έτσι. Ο Jon από την άλλη ανεβοκατεβαίνει σε φωνητικές κλίμακες με την ίδια ευκολία που εμείς αναπνέουμε. Είναι καθηλωτικός, θεατρικός και τίγκα Metal, με τις τσιρίδες να πάνε και να έρχονται!
Μπορεί το 1987 που βγήκε το άλμπουμ να μην είχα γεννηθεί, αλλά μπορώ να φανταστώ την έκπληξη που είχε προκαλέσει αφού διαδέχτηκε το “Fight for the rock”, το οποίο δεν μπορούμε να πούμε πως είναι και η πιο λαμπρή στιγμή των SAVATAGE. Εκεί λοιπόν που υπήρχε η όποια αμφιβολία για το συνθετικό μέλλον της μπάντας, έρχεται ο βασιλιάς και τα γκρεμίζει όλα! Μετά από αυτό κυκλοφόρησαν και άλλα διαμάντια, αλλά είχαν διαφορετικό στυλ, το “Gutter ballet” ήταν πολύ πιο θεατρικό, το “Streets” την είδε musical, ενώ το “Edge of thorns” είχε άλλον (επίσης φοβερό) τραγουδιστή. Όπως αυτά λοιπόν, έτσι και το “Hall of the mountain king” καταφέρνει να ξεχωρίσει ακόμα και στα πλαίσια της δισκογραφίας του ίδιου του συγκροτήματος.
Εννοείται πως με όποια σειρά και να βάζατε εσείς τα τραγούδια δεν νομίζω να σας παρεξηγούσε κανείς, αλλά για χάριν συζήτησης ας δούμε μία κατάταξη.
The “Hall of the mountain king” countdown:
- “Last dawn” (1.07)
Δεν νομίζω να περίμενε κανείς κάτι άλλο εδώ. Ένα ωραίο διάλειμμα ενός λεπτού με ακουστική κιθάρα, αλλά και να μην υπήρχε δεν νομίζω ότι ο δίσκος θα έλαμπε λιγότερο. Ευκολάκι.
- “Prelude to madness” (3.14)
To έτερο instrumental, αυτή τη φορά έχουμε μία τρίλεπτη διασκευή ενός κομματιού κλασικής μουσικής του οποίου η σύνθεση έγινε από τον Edvard Grieg to 1875. Μελωδία που σίγουρα έχουμε ακούσει όλοι κάπου, μπορώ να πω πως ταιριάζει απόλυτα σαν intro του title track. Εδώ βέβαια έχει γίνει και κάτι άλλο ωραίο. Ο πραγματικός τίτλος της original σύνθεσης είναι το “In the hall of the mountain king”, επομένως η παρουσία του εδώ σαν “Prelude to madness” το οποίο οδηγεί στο τραγούδι “Hall…” των SAVATAGE είναι μία πανέξυπνη καλλιτεχνική λεπτομέρεια.
- “Devastation” (3.38)
Φύγαμε από τα σιγουράκια και πάμε στα δύσκολα. Μιλάμε για κόμματο, ο οποίος κλείνει το άλμπουμ με άξιο τρόπο. Ο Jon τραγουδάει σαν να μην υπάρχει αύριο, το κύριο riff είναι τούβλο, αλλά σε ένα σύνολο τόσο δυνατό, τα άλλα τραγούδια το νικάνε στις λεπτομέρειες.
- “White witch” (3.22)
Η πιο γρήγορη στιγμή του άλμπουμ. Είναι τέλειο για headbanging και για να ανοίξουν pit σε ένα υποθετικό live της μπάντας (γίνε καλά Jon μπας και γίνει πραγματικότητα!!!). Ποτέ δεν είχα στο μυαλό μου τους Savatage σαν μπάντα των μεγάλων ταχυτήτων, οπότε ας το αφήσουμε σε αυτή τη θέση. Δεν αλλάζει το γεγονός ότι παραμένει ένα κολασμένα πωροτικό τραγούδι.
- “Legions” (4.51)
‘Can they hear your battlecry’ ρωτάει ο Jon και το μόνο σίγουρο είναι πως με τέτοια μουσική, η απάντηση θα είναι εκκωφαντική. Όταν η κιθάρα δεν αφήνει στίχο ασυνόδευτο χωρίς ωραία leads, ακόμα και στο ρεφρέν, πως να μην είναι ωραίο το αποτέλεσμα? Η τσιρίδα μετά το σόλο του Criss είναι το κερασάκι στην τούρτα.
- “The price you pay” (3.52)
Έχει την ατυχία να διαδέχεται το ομώνυμο, αλλά παρόλα αυτά στέκεται στο ύψος του με μεγάλη επιτυχία. Αν φτιάξει κάποιος μία συλλογή με κομμάτια SAVATAGE έχει να βάλει πολλές κλασικές στιγμές, υπάρχουν πιο trademark συνθέσεις τους να επιλέξει. Είναι άξιο λόγου πως στην πλούσια δισκογραφία του συγκροτήματος λοιπόν, τραγούδια σαν αυτό μπορεί να είναι λίγο πιο θαμμένα αλλά μόλις τα ακούσεις μένεις με το στόμα ανοιχτό. Η απόλυτη απόδειξη της τεράστιας κληρονομιάς των Αμερικανών. Αν έβγαινε σήμερα θα το ακολουθούσαν διθύραμβοι. Αυτά είναι riff!
- “24 Hrs. ago” (4.56)
Θα πέσει φωτιά να με κάψει, άκου εκεί το “24 Hrs. ago” στο 4! Αυτά συμβαίνουν όταν μιλάμε για τέτοιες δισκάρες όμως! Ας πούμε ότι σου δίνουν ένα CD που δεν έχεις ακούσει ποτέ, σου λένε πόσο καλό είναι και δεν ξέρεις τι θα βγει από τα ηχεία σου. Υπάρχει περίπτωση να ακούσεις αυτό εδώ σαν εναρκτήριο και να μην πάθεις πλάκα; Ο Jon ξεχνάει να κατέβει σε χαμηλές συχνότητες και δεν μας χαλάει καθόλου πιστεύω. Μετά το τελευταίο ρεφραίν το μπάσο σηματοδοτεί έναν εξαιρετικό επίλογο που ήδη σε κάνει να παραμιλάς. Και είμαστε μόλις στην αρχή…
- “Strange wings” (3.46)
Μπροστά στην ολική Heavy Metal επίθεση που κάνουν όλα τα τραγούδια, το “Strange wings” είναι σίγουρα πιο ζεστό και μαζεμένο. Έχει ένα από τα καλύτερα ρεφραίν όχι μόνο του άλμπουμ αλλά και του συγκροτήματος γενικότερα. Ακόμα και να ήθελα να το βάλω πιο χαμηλά, έρχονται αυτά τα άτιμα τα bends στο σόλο του Criss και σου σκίζουν την ψυχή στα δύο.
- “Beyond the doors of the dark” (5.09)
Το intro θυμίζει λίγο από “The dungeons are calling”. Όπως εκεί, έτσι και εδώ είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα, αφού ακολουθεί ο οχετός των αδερφών Oliva. Μέσα σε όλα αυτά, έχεις και τις εναλλαγές μεταξύ χορωδίας και Jon οι οποίες είναι ανατριχιαστικές. Τραγούδι με τρομερή ενέργεια που δεν λυπάται τίποτα, τύμπανα, φωνή, κιθάρες, δίνουν ρέστα. Τα backing vocals και η σποραδική χρήση των πλήκτρων βοηθούν στη δημιουργία μιας πιο σκοτεινής ατμόσφαιρας που ταιριάζει απόλυτα.
- “Hall of the mountain king” (5.33)
Το απόλυτο riff, το απόλυτο intro σόλο, κιθάρες που στα κουπλέ έχουν πει πιο πολλά από όσα άλλοι λένε σε ολόκληρο άλμπουμ, φωνή που σε βάζει κάτω και όλα αυτά μέσα στο πρώτο λεπτό! Το ρεφραίν είναι πολύ απλό με μια πρώτη ματιά, αλλά αυτή η παύση του πριν επαναληφθεί το κυρίως μέρος είναι και αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει, σου κόβει την ανάσα. Το γέλιο και οι τσιρίδες του Mountain King πάνω στην λουπαρισμένη κιθάρα του αδερφού του είναι μία από τις πιο γαμάτες στιγμές στο Heavy Metal, ενώ η αναμονή μετά το τελευταίο ‘madness reigns’ που είναι μεγαλύτερη σε διάρκεια, το θεμελιώνουν ως ένα από τα κορυφαία SAVATAGE έπη, για να μην πω του είδους! Όταν κάποιοι λένε δεν βγαίνει τέτοια μουσική σήμερα σκέφτομαι πως κάθε εποχή έχει τους ήρωές της, αλλά αν έχουν τέτοια τραγούδια στο μυαλό τους μήπως δεν έχουν άδικο?
Παύλος Παυλάκης
