Είμαστε πλέον στο 1997. Οι SAVATAGE είναι πιο συνειδητοποιημένοι για την πορεία τους, ενώ παράλληλα το δίδυμο Jon Oliva και Paul O’Neill έχει θέσει τις βάσεις για τους TSO με το πετυχημένο ντεμπούτο τους. Το επίσης πετυχημένο πείραμα του “Dead winter dead” είχε προηγηθεί πριν δύο μόλις χρόνια και οι πολυ-αγαπημένοι μας Αμερικάνοι, φαινόταν να σταθεροποιούνται κάπως. Μετά από πολλά χρόνια ετοιμάζουν συνεχόμενους δίσκους με το ίδιο line-up μάλιστα.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι το αποκορύφωμα της τελευταίας φάσης της καριέρας των SAVATAGE, όπου γίνονται πιο θεατρικοί και στιχουργικά περιλαμβάνει όχι ένα, αλλά δύο ιστορίες. Αυτό το “Worst to Best” θα είναι λίγο περίεργο, επειδή το άλμπουμ έχει μια περίεργη δομή, με αρκετά instrumentals, και δυο τραγούδια που είναι εν μέρη εισαγωγικά των δύο πραγματικών γεγονότων που ανακατεύονται ανάμεσα σε μια φανταστική ιστορία. Πάμε…
The “Wake of Magellan” countdown:
- “Complaint in the system” (02:36)
Λίγο η μικρή του διάρκεια και λίγο η επιθετική του ορμή, με κάτι το αταίριαστο ύφος του με τα υπόλοιπα τραγούδια, βάζει το “Complaint in the system” στην κορυφή αυτής της λίστας. Δεν είναι από τα κομμάτια που θυμάται κανείς και η μόνη του συνεισφορά είναι στην ιστορία.
- “Blackjack guillotine” (04:33)
Δυναμικό τραγούδι που παραπέμπει έντονα στις προηγούμενες τρεις κυκλοφορίες των SAVATAGE, με ρυθμικές κιθάρες και έναν Zak Stevens να ακούγεται πιο σκοτεινός. Μπαίνει μετά και το γρήγορο μέρος όπου πέφτουν τα σόλο του Caffery, μαζί με το φοβερό ανεβοκατέβασμα στo riff, για να κλείσει το κομμάτι, δίχως ρεφραίν. Ενδιαφέρον, αλλά ίσως του λείπει το μεγάλο ρεφραίν για να βρεθεί πιο ψηλά στις προτιμήσεις μου.
- “Another way” (04:35)
Δεν ξέρω αν του αξίζει να βρίσκεται τόσο πίσω, διότι το έχω λιώσει πραγματικά. Ένα τραγούδι με τόσα υπέροχα μέρη. Ίσως η θέση του, φανερώνει την υπεραξία αυτών που ακολουθούν πιο κάτω. Στις στροφές, η επιθετικότητα του Oliva που αναλαμβάνει τα φωνητικά, μου θυμίζει έντονα DOCTOR BUTCHER, κάποια μέρη όπου συνεργάζεται η κιθάρα με την ορχήστρα, είναι τόσο μαγικά, που με ταξιδεύουν κάθε φορά που ακούω το τραγούδι, ενώ το φανταστικό σόλο του Al Pitrelli παραπέμπει άμεσα στο μέλλον των TSO. Υπέροχο.
- “Anymore” (05:16)
Μια μπαλάντα, έτσι όπως μόνο οι SAVATAGE σερβίρουν. Η στιγμή του δίσκου που τόσοι πάντα περιμένουν να ακούσουν. Ευτυχώς ο Jon Oliva δεν απογοητεύει ξανά. Το “Anymore” κατατάσσεται πλέον, ανάμεσα στα διαχρονικά “Believe”, “All that I bleed”, “Chance” κλπ. Ο μόνος λόγος που δεν το βάζω πιο ψηλά στις προτιμήσεις μου (προσοχή στο «μου»), είναι πως δεν ξεπερνά τους προκατόχους του.
- “Morning sun” (05:49)
Οι εξάρσεις το τραγουδιού στα ρεφραίν, είναι η πιο όμορφη αντίθεση του δίσκου, που σκάνε μετά από μια ρομαντική, μπαλαντοειδή μελωδία στις στροφές. Πρέπει να αναφερθούμε και στο απίστευτο μέρος, που μπαίνει ακριβώς στο τρίτο λεπτό, το οποίο λες και είναι βγαλμένο από τις μέρες του “Hall of the mountain King”, με ένα δολοφονικό ριφ και ένα απίστευτο σόλο. Εύκολα ανεβαίνει υψηλότερα στις προτιμήσεις μου, αλλά εξαρτάται και από το πώς αισθάνομαι. Κομματάρα.
- “Paragons of innocence” (05:33)
Δεν ξέρω τι υπερθετικούς χαρακτηρισμούς να δώσω σε αυτό το τραγούδι που τόσο έχω λατρέψει. Μέρη του (ιδιαίτερα στις στροφές και την γέφυρα) παραπέμπουν στην περίοδο του “Streets” και του “Edge of thorns”, ενώ εκεί που μπαίνει το σόλο, η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει και ο Oliva τραγουδά γρήγορα, γεφυρώνοντας το Broadway με το “Taunting cobras”. Άλλη μια υπόκλιση στο μεγαλείο των SAVATAGE.
- “The Ocean / Welcome / Turns to me” (01:34 / 02:11 / 06:01)
Με μια δομή που με ταξίδευε ανέκαθεν στο “Handful of rain”, αλλά και στο “Dead winter dead”, το “Morning sun” είναι μια μαγική σύνθεση. Υπάρχει ένα απίστευτο σόλο με το οποίο σβήνει το τραγούδι που πραγματικά δηλώνει πως το συγκρότημα βαστά καλά την metal ταυτότητά του, παρά τα πολλά ακουστικά και ορχηστρικά μέρη.
“For all those moments of yesterday
She’s traded every tomorrow
And now all those moments are so far away
Ghosts haunt each word she would say”
- “Underture / The wake of Magellan” (03:51 / 06:10)
Έπος, που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται και στην πρώτη θέση. Το υπέροχο “Underture”, με το πιάνο του Oliva να ακούγεται πάνω από τα κύματα του ωκεανού που σκάνε στην στεριά, είναι μια ζωγραφιά που ζωντανεύει με την κιθάρα του Pitrelli σε μια αποθέωση που ενέπνευσε αρκετά τους TSO με τις μελωδίες που επαναλαμβάνονται μετά στο ομώνυμο τραγούδι. Η μόνη σύνθεση στην οποία συμμετέχει ο Johnny Lee Middleton, με το groove στο μπάσο στην αρχή, που σταδιακά μεταλλάσσεται σε μια από τις πιο γοητευτικές στιγμές των SAVATAGE.
“I believe what the prophet said
that the oceans hold the dead
as I contemplate this stand
what I do is who I am”
1.“The storm / Hourglass” (03:44 / 08:09)
Μπορεί αυτά τα δυο να χωρίστηκαν, αλλά ουσιαστικά το “The storm” είναι η εισαγωγή του “Hourglass”. Μια μαγική εισαγωγή που θυμίζει την ατμόσφαιρα του “Dead winter dead”, αλλά με την επιπλέον εμπειρία που τους έδωσε το project των TSO, με την ορχήστρα να ανεβάζει το κομμάτι. Υπάρχει μια κορύφωση, πριν επιστρέψει η ηρεμία με το ξεκίνημα του “Hourglass”, το οποίο είναι ένα από τα πιο άρτια τραγούδια της τελευταίας εποχής του συγκροτήματος, με τα πολυφωνικά μέρη, τις έντονες στιγμές από KANSAS, την ζεστασιά της φωνής του Stevens, το πιάνο του Oliva και την μελαγχολική ατμόσφαιρα που αρμόζει στην ιστορία.
Υ.Γ. Tον ίδιο μήνα και την ίδια ημέρα με το “The wake of Magellan”, ακριβώς έναν χρόνο αργότερα, θα κυκλοφορούσαν τον δεύτερο δίσκο των TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA, και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.
Γιώργος “The sailor” Κουκουλάκης
