Πόσες μπάντες εκφράζουν και εκπροσωπούν επάξια την πεμπτουσία του όρου “Heavy Metal” σήμερα, στην απόλυτή του φύση; Πέντε; Δέκα; Και πολλές λέω. Μια από αυτές, και σίγουρα μαζί με τους JUDAS PRIEST, ACCEPT στη πρώτη τριάδα της εν λόγω κατηγορίας, είναι οι SAXON. H SAXON-ΑΡΑ. Πέντε «γερόντια», με επικεφαλής τον αειθαλή και εμβληματικό Biff Byford, που δεν κάνουν εκπτώσεις, δεν παρεκκλίνουν, δεν «χαρίζουν κάστανα». Από την εμφάνιση και το ύφος τους μέχρι τη τελευταία νότα τους, όλα είναι ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ.
Θα χώριζα τη σταδιοδρομία των Βρετανών σε τρεις περιόδους. Η πρώτη εκτείνεται φυσικά από το πρωτόλειο “Saxon”, ως το εκ του εμπορικού αποτελέσματος (και όχι βάση ποιότητος αφού ο δίσκος είναι εξαιρετικός) αποτυχημένο A.O.R πείραμα του “Destiny”. Η δεύτερη από το “Solid ball of rock” και την έλευση του Nibbs Carter ο οποίος θα άλλαζε τα πάντα με τον ενθουσιασμό και τη φλόγα του ως το “Dogs of war”, κατά την οποία έγινε προσπάθεια, και άκρως επιτυχημένη, να επανέλθουν οι Σάξονες στον πρότερο, έντιμο heavy ήχο τους. Η τρίτη, από το “Unleash the beast” μέχρι σήμερα, είναι η περίοδος της δεύτερης νιότης, της εκ νέου καθιέρωσης, των μεγάλων headline shows, της απόλυτης ηχητικής «φρέζας»! Οι SAXON μοιάζουν 25άρηδες, δεν τους αγγίζει καν ο χρόνος, είναι λες και το ίδιο το heavy metal τους θρέφει.
Φέτος μας επισκέπτονται με το 22ο (!) studio δίσκο τους. “Thunderbolt”. Μία λέξη, στο Δόξα Πατρί. Στο εξώφυλλο ο αετός τους πιο σκοτεινός και “evil” από ποτέ… και αυτό το λογότυπο… Πόσο κλασσικό, πόσο «δωρικό», πόσο METAL ρε φίλε μου… Το εναρκτήριο ομότιτλο το είχαμε ακούσει πρώτο πρώτο. Κομμάτι που σε αρπάζει από το λαιμό, δυναμικό και heavy to the bone! Το “The secret of flight” ακολουθεί επίσης στο ίδιο μοτίβο και ξεκινά περίπου όπως το more than classic “The voice of the cult” των CHASTAIN. Φαντάζομαι να παίζονται το ένα μετά το άλλο στις συναυλίες τους, χαμός μεγάλος! Η συνέχεια κρύβει μια έκπληξη: το “Nosferatu (The vampires waltz)” είναι «σκοτεινό», βαρύ, με πλήκτρα να δίνουν επιπλέον όγκο και ατμόσφαιρα και με ανάλογη ερμηνεία από τον Biff. Από εκείνα τα κομμάτια που καθηλώνουν. Όπως τέτοιο είναι και το “Predator” – επιθετικό, με το πιο ογκώδες riff σε ολόκληρο το “Thunderbolt”, αλλά πιο συναυλιακό, με εναλλαγή καθαρών και brutal φωνητικών, τα οποία λογικά θα κάνει ο Biff με τη βοήθεια ηχητικών effects στα live. Το μπάσο του Carter, πραγματικός οδοστρωτήρας, είναι σίγουρα ο «σκελετός» πάνω στον οποίο «χτίστηκε» το κομμάτι. Την τριάδα των στακάτων, mid tempo τραγουδιών κλείνει το “Sons of Odin”. Κάτι μεταξύ “Crusader”, “Warriors of the world” και “Heaven and Hell”. Ποιος είπε άραγε πως οι SAXON δεν το κατέχουν το επικό στοιχείο;
Η μπάντα ακούγεται σε φόρμα. Και πότε δεν ήταν θα μου πείτε… Αλλά όσο και να πεις, για συγκρότημα που ηχογραφεί ασταμάτητα από το 1978-79, το να είναι πάντα σε top επίπεδο αποτελεί άθλο! Τα υπόλοιπα κομμάτια καλπάζουν στο γνωστό “Saxon” στυλ και «παντρεύουν» το σύγχρονο heavy metal με τα πρώιμα στοιχεία του NWOBHM. Το “Sniper” που είναι ένα δυναμικό τραγούδι στο ύφος του δίσκου “Dogs of war”, το “Wizard’s tale” που θυμίζει το “Conquistadores” και το “Lionheart”, ενώ το “Speed merchants” έχει μια ας επιτραπεί να πω «παλαιομοδίτικη» υφή, η οποία συναντά το «σήμερα» μέσα από ένα riff που φέρνει στο νου και λίγο από METALLICA. Για το τέλος, άφησα δύο πιο ιδιαίτερα τραγούδια: Με το “Roadie’s song” το συγκρότημα ευχαριστεί και εκφράζει την ευγνωμοσύνη του στα στελέχη του road crew του. Χωρίς να φανώ ιερόσυλος, θα έλεγα πως θυμίζει κάτι από το “And the bands played on”, ειδικά έτσι όπως μπαίνει το πρώτο solo της κιθάρας στην αρχή του… Τέλος, το “They played rock ‘n’ roll” είναι το πιο «χύμα» απ’ όλες τις συνθέσεις του δίσκου, ίσως ελέω θέματος. Αφιερωμένο στον Lemmy και στους συντρόφους του, είναι σίγουρο στη setlist της μπάντας και αναμένεται να «βάλει φωτιά» στον συναυλιακό χάρτη. “We are Motörhead, and we play rock and roll!” ακούγεται η φωνή του Lemmy καθώς γδέρνει για μια ακόμη φορά τα ηχεία και δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο φόρο τιμής από μια τεράστια μπάντα όπως είναι οι SAXON, προς μια άλλη όπως οι MOTORHEAD.
Ήθελα πολύ αυτός ο δίσκος να είναι καλός. Και όχι μόνο είναι, αλλά και κάτι παραπάνω. Τελικά, οι SAXON δεν θα μας απογοητεύσουν ποτέ. Πάντα θα ξέρουμε τι θα ακούσουμε, θα το περιμένουμε με ανυπομονησία, θα μας το δώσουν, θα μας διαλύσουν, θα βγουν σε περιοδεία, θα μας αποτελειώσουν και πάλι από την αρχή. Αυτός είναι ένας χαρακτηριστικός κύκλος της ζωής, όσον αφορά το τιτάνιο αυτό βρετανικό γκρουπ.
Κάθε δίσκος τους υποκειμενικά αξίζει το άριστα, αλλά επειδή πρέπει εμείς που παρουσιάζουμε σε σας τον οποιοδήποτε δίσκο να είμαστε όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικοί, το “Thunderbolt” παίρνει ένα
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
