Έχεις σκεφτεί ποτέ, ότι ο δίσκος της χρονιάς έχει ένα συγκεκριμένο ήχο; Ότι έχει μία αύρα που περιβάλλει τα πάντα και ότι σε καθιστά σοφότερο με την ακρόαση του; Έχεις άραγε πιάσει τον εαυτό σου να νιώθει έκπληξη όταν δεν το περιμένει και στο τέλος αυτής της εξωπραγματικής εμπειρίας να είσαι σε φάση που θέλεις να αρχίσεις να χειροκροτάς προς το άγνωστο; Κάπως έτσι ένιωσα με το νέο, τέταρτο άλμπουμ των SCHAMMASCH και πέμπτη συνολικά κυκλοφορία τους, δυόμιση χρόνια ύστερα από το EP “The maldoror chants: Hermaphrodite”.
Ο λόγος για το “Hearts of no light”, το οποίο είχε εξαρχής το πολύ δύσκολο έργο να διαδεχθεί το μεγαλεπήβολο και τριπλό (!) προηγούμενο άλμπουμ της μπάντας, “Triangle”, ένα πραγματικό έπος διάρκειας 100 λεπτών. Αρχικά, να τους εξάρω για το γεγονός ότι μετά το “Triangle”, όχι απλά δεν κωλοκάθησαν, που λέμε στην ποδοσφαιρική καθομιλουμένη, αλλά έβγαλαν άλλες δύο κυκλοφορίες. Άλλες μπάντες, με 100 λεπτά μουσικής, θα κάνανε 5 χρόνια περίπου να εμφανιστούν ξανά στο προσκήνιο. Οι SCHAMMASCH όμως, δεν είναι οποιαδήποτε άλλη μπάντα, αλλά μία μπάντα που προοδευτικά και σταθερά ανεβαίνει σε αξία και όνομα και η σκληρή δουλειά που ρίχνει, φαίνεται στην αυξανόμενη αποδοχή, που σε κάθε περίπτωση κερδίζει επάξια όσο περνάνε τα χρόνια και τα άλμπουμ.
Το “Hearts of no light” σε ψαρώνει από το εξώφυλλο, το οποίο βλέπεις και λες «κάτι παίζει εδώ». Η εισαγωγή με πιάνο του “Winds that pierce the silence” (διάρκειας 4:21 παρακαλώ), σε προϊδεάζει ότι εδώ μέσα θα απολαύσεις ηχητικό πλούτο, προετοιμάζει το έδαφος για κάτι που νιώθεις για κάποιο λόγο ότι θα είναι μεγαλειώδες πριν το ακούσεις. Με το που μπαίνει το “Ergo sum omega”, η πεποίθησή σου σε επαληθεύει και στον πρώτο στίχο του δίσκου έχεις ήδη αρχίσει να πανηγυρίζεις: «Τα βάθη της αλήθειας είναι εκεί που το σκοτάδι είναι βαθύ»! Ο C.S.R., εκτός από το να κεντάει νοσηρούς κιθαριστικούς ρυθμούς, έχει γράψει μερικούς από τους κορυφαίους στίχους των τελευταίων… δεκαετιών εδώ μέσα. Ηγείται μίας ομάδας που μπαίνει στο γήπεδο για να κερδίσει με μεγάλο σκορ και να χειροκροτηθεί από τους οπαδούς όλων των άλλων συγκροτημάτων. Στο πλευρό του στην κιθαριστική πληθώρα έκφρασης, οι M.A. και J.B., με τον μπασίστα A.T. να μην αποδεικνύεται κομπάρσος, αλλά να γεμίζει όμορφα και αρμονικά τα κενά, πριν η ντραμούκλα B.A.W. καθηλώσει με το παίξιμο του. Οι SCHAMMASCH συνεχίζουν να ψαρώνουν τον ακροατή και μετά από ένα ήρεμο σχετικά πέρασμα, με το “A bridge ablaze”, ακολουθεί το τρίδυμο των “Qadmon’s heir”, “Rays like razors” και “I burn within you”.
Το συγκεκριμένο τρίδυμο, είναι αυτό που βοηθάει εύκολα τον ακροατή να καταλάβει τη συνθετική και συνολική ηχητική εξέλιξη των SCHAMMASCH, οι οποίοι δεν είναι απλά μία μπάντα που θα σε βοηθήσει να γεφυρώσεις το χάσμα μεταξύ των DEATHSPELL OMEGA και της Nergal-ίζουσας απόδοσης του C.S.R. στα φωνητικά εκεί που πρέπει (ειδικά στα γρήγορα σημεία), αλλά το πάνε ένα επίπεδο παραπάνω και βγάζουν κάτι από ελίτ. Ακούς πολλά περισσότερα από ένα συγκρότημα με black metal βάση και κάργα avant-garde λογική. Είναι η στιγμή που κατανοείς ότι όλα ήρθαν όπως έπρεπε και στη σωστή στιγμή για αυτούς, ώστε να μπορέσουν να κάνουν το άλμα που θα τους πάει ψηλότερα από όσο φανταζόταν ακόμα και ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους. Ένα άλμα, που φυσικά και παίρνει ώθηση από τα προηγούμενα σταθερά τους βήματα (καίτοι οι τρείς δίσκοι και το ΕΡ που προηγήθηκαν) και που θα αποτελέσει εφαλτήριο για τη μελλοντική τους καθιέρωση, ως ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα που θα δράσουν στην δεκαετία του ’20. Μία σιγουριά, μου πηγάζει κυρίως από το πως μπόρεσαν και έκαναν επιτυχημένα τη μετάβαση από τις πρώτες φρενήρεις μέρες του “Sic lvceat lvx” και έκλεισαν τη δεκαετία ηγεμονικά, με το “Hearts of no light”, έστω και αν είναι πειραματικότερο και μπορεί να ξενίσει πολλούς.
Η προαναφερθείσα τριπλέτα, είναι η ραχοκοκαλιά του δίσκου, που οδηγεί με γεωμετρική πρόοδο σε ένα θριαμβευτικό κλείσιμο με τα τρία τελευταία κομμάτια, τα οποία και θα επιβεβαιώσουν μέχρι τέλους τα παραπάνω λεγόμενά μου. Αρκεί να σας πω ότι όταν δημόσια εξέφρασα την άποψη μου ότι πρόκειται για δίσκο της χρονιάς, μέσα σε λίγα λεπτά μου ήρθε μήνυμα από φίλο ότι παρήγγειλε το δίσκο, ενώ είχα άλλα δύο παρόμοια από φίλους που άκουγαν το δίσκο εκείνη την ώρα, αποσβολωμένοι και αυτοί από το εύρος και την αξία του. Έτσι, φτάνουμε στο κομμάτι της χρονιάς, ονόματι “A paradigm of beauty”, όπου σε κάποιο σημείο ακόυς μία μίξη JOY DIVISION με KILLING JOKE και στη ρεφραινάρα “You are a paradigm of beauty, In the midst of burning ruins, Your light was never seen before, you gave me everything and more”, νιώθεις ότι ακούς τον συγχωρεμένο Ian Curtis με κρυφο-avant-garde black metal υπόβαθρο. Αναγνωρίζω το βαρύγδουπο της παρομοίωσης, αλλά δεν κάνω βήμα πίσω και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ακούγοντας το και ο ίδιος, θα έγνεφε με χαμόγελο και θα σήκωνε τον αντίχειρα, σε φάση «έτσι»! Για το τραγούδι τι να πεις… αρχή-μέση-τέλος απλά για Όσκαρ και δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσει ποτέ άνθρωπος.
Όταν (και αν) συνέλθεις από το σοκ, έρχεται η ηγεμονία του “Katabasis”, η οποία γεμίζει το χώρο που βρίσκεσαι και διαλύει όποια αμφιβολία και όποια αποχαύνωση έχεις υποστεί κατά τη διάρκεια των προηγούμενων κομματιών. Εκεί σηκώνεις γροθιές, σαν Αμερικανάκι που για απροσδιόριστο λόγο στη μέση του δρόμου φωνάζει “YES, YES, YES” και το τέλος έρχεται με το 15-λεπτο (;) ορχηστρικό (!) “Innermost, lowermost abyss”. Έχω ακούσει πολλές ενστάσεις για την υφή, τη διάρκεια και το όλο σκεπτικό γύρω από αυτό το κομμάτι και το πώς κλείνει το δίσκο. Αρκετοί θεωρούν ότι χαλάει το δίσκο (δεν καταλαβαίνω πως και σε τι, αλλά δεκτό), αλλά θεωρώ ότι είναι το πέρασμα του παρόντος των SCHAMMASCH προς ένα λαμπρό μέλλον, το οποίο θα οφείλει πολλά συνολικά στο “Hearts of no light” και η όλη αισθητική τους έχει ξεφύγει πλέον από περιγραφές, στεγανά και συγκεκριμένες έννοιες.
Οι SCHAMMASCH, σαν να μη συνέβη τίποτα, θα συνεχίσουν να δημιουργούν με βάση το δικό τους συγκεκριμένο πρίσμα, όπου η έκφραση χωρίς κολλήματα, είναι υπεράνω όλων και στο σκοτάδι που έχουν οι καρδιές τους, όπως ξεκάθαρα υπονοούν, εισχωρεί όλο και περισσότερο φως σταδιακά, το οποίο και θα τους φέρει πολύ πιο κοντά στον ήλιο που θα λάμπει αιώνια πάνω από τα κεφάλια τους.
Άλμπουμ της χρονιάς για το 2019, τοπ 5 δεκαετίας. ΧΑΛΑΡΑ!
10/10
Άγγελος Κατσούρας
