Η ιστορία αυτού του συγκροτήματος είναι από τις πιο χαρακτηριστικές του είδους “μουσική εξέλιξη μέσα από το πέρασμα του χρόνου”, για να το θέσω έτσι πιο ποιητικά: στον πρώτο τους δίσκο, “Travelling in Ancient Times” (1996), έπαιζαν μελωδικό black metal α λα DIMMU BORGIR, αλλά σταδιακά διάλεξαν να ακολουθήσουν το μονοπάτι του goth n’ roll, έτσι όπως φάνηκε στα δύο επόμενα άλμπουμ τους, “Berzerk 2000” (1998) και “Nemesis” (2000).
Ήταν σαν να είχαν ανακαλύψει ξαφνικά τόσο τις στάνταρ gothic μπάντες όπως οι SISTERS OF MERCY ή FIELDS OF THE NEPHILIM αλλά και να επηρεάστηκαν από την τότε αλλαγή στυλ των ROTTING CHRIST αλλά και από την εμφάνιση συγκροτημάτων όπως οι CHILDREN OF BODOM. 24 χρόνια αργότερα, επανεμφανίζονται με έναν καινούργιο δίσκο, αν και στην πραγματικότητα είναι πια το solo project του Pierre Törnkvist, όπου για άλλη μια φορά ο ήχος κάνει άλλη μια στροφή, αυτή τη φορά καθαρά προς τον gothic ήχο. Ο τίτλος του δίσκου δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ως προς το target group που απευθύνεται και ο Pierre κάνει ότι μπορεί για να προσελκύσει όσο το δυνατό πιο μεγαλύτερο μέρος αυτού του γκρουπ.
Ναι, είναι ένας δίσκος 100% εμπορικός, προσιτός, που προσφέρει αβέρτα hooks, riffs και μελωδίες που θυμίζουν όλες τις μεγάλες στιγμές, αλλά και όλα τα κλισέ της mainstream goth σκηνής. Δεν θα βρείτε εδώ τον τραχύ post-punk ήχο των 80s αλλά τον “γλυκό” ήχο που έβγαζαν μπάντες όπως HIM, THE CULT ή THE MISSION, περασμένο από ένα έξτρα pop φίλτρο α λα THE RASMUS ή Billy Idol, με τις κατάλληλες δόσεις στοιχείων dark α λα THE 69 EYES ή TIAMAT και ηλεκτρονικών επιρροών από την Γερμανική σκηνή (BLUTENGEL, DIARY OF DREAMS, κτλ.). Κομμάτια όπως “The Last Time”, “Hearse”, “Lost in Time”,΄και “Fire at Dawn” αποτελούν μια πρόσκληση για χορό στην gothic πίστα, ενώ το “Erased” είναι καθαρά ηλεκτρονική ποπ (συμμετέχει μάλιστα και η Lotta Högberg που στο προηγούμενο δίσκο τραγούδαγε μια διασκευή ενός pop Σουηδικού συγκροτήματος).
Δεν ξέρω εάν θα έπρεπε το project να συνεχίζεται να ονομάζεται SCHEITAN μιας που ο πρώτος και ο τελευταίος δίσκος τους είναι πια όπως η νύχτα με την μέρα, αλλά αφήνοντας αυτές τις λεπτομέρειες παράμερα, έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που θα μπορούσε να ακουστεί απ’ την αρχή ως το τέλος σε μια gothic γιορτή (είναι και σύντομος γιατί δεν φτάνει τα 33 λεπτά συνολικής διάρκειας) χωρίς να κουράσει καθόλου, κάθε άλλο.
8 / 10
Γιώργος Γκούμας
