“Worst to Best” στο Blackout… πως το γράφεις αυτό τώρα;
Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν μου ανατέθηκε το συγκεκριμένο task. Είχαμε παρουσιάσει και ένα εκτενές “Insider” προ τετραετίας, οπότε μία track-by-track αξιολόγηση ήταν αναπόφευκτη, αλλά κυρίως είναι και απαιτητική. Το “Blackout” δεν είναι τυχαίο άλμπουμ, ούτε για τους SCORPIONS, ούτε για το παγκόσμιο κοινό που το αγκάλιασε. Προσωπικά πιστεύω πως η αξία του υπερβαίνει το συγκρότημα και τους fans τους, λειτουργώντας ως σημείο αναφοράς για ολόκληρη την σκηνή του hard rock και του heavy metal της δεκαετίας του ’80. Με την έλευση αυτής της περιόδου, οι SCORPIONS παρουσιάστηκαν με αυτοπεποίθηση και άνεση, ανοίγοντας διάπλατα της πόρτες της αμερικάνικης αγοράς, και κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που τους βρίσκει στην ελίτ του 1982, ξεκινώντας μία τρελή πορεία μέχρι και τα 90s. Μία πορεία που παραλίγο να απωλέσουν, καθώς ο τραγουδιστής τους Klaus Meine κινδύνευε να χάσει την φωνή του. Παρόλα αυτά, οι SCORPIONS κατάφεραν όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, με αποτέλεσμα να γίνουν παγκόσμιο φαινόμενο.
The “Blackout” countdown:
- “Now!”
Το ωμό και γρήγορο “Now!” κλείνει την πρώτη πλευρά του δίσκου, με ρυθμό ανελέητο που το rhythm section των Rarebell και Buchholz (ή ο μπασίστας Tom Croucier που φήμες θέλουν να έχει παίξει αυτός και όχι ο Francis) στηρίζει ακούραστα επί δυόμιση περίπου λεπτά. Όμως το δυνατό του σημείο είναι η ένταση και όχι τα riff ή η μελωδία του, με άλλα λόγια κολυμπάει στην απλοϊκότητα. Έχει πολλή ενέργεια και ταχύτητα, αλλά η χρησιμότητά του στο πλαίσιο του “Blackout” πατάει περισσότερο στο ότι κλείνει εκρηκτικά την πρώτη πλευρά παρά σαν ένα αξιομνημόνευτο τραγούδι όπως αυτά που μας έχουν συνηθίσει οι SCORPIONS, που πάρα ταύτα επένδυσαν στο “Now!”, κυκλοφορώντας το ως single στην Ιαπωνία.
- “Can’t live without you”
Το δεύτερο τραγούδι και τρίτο single του “Blackout” είναι ένα «εύκολο», ας μου επιτραπεί η έκφραση, τραγούδι για τους SCORPIONS. Χτισμένο γύρω από ένα απλό ριφάκι και χωρίς πολλές εναλλαγές καταλήγει σε ένα ενδιαφέρον ρεφραίν, που, για να λέμε την αλήθεια, από την στιγμή που το τραγουδάει ο Klaus, θα είναι τουλάχιστον εύηχο. Πέρα από την φωνή, εδώ (όπως και σε όλα τα άλμπουμ τους από το 1979 και μετά) ο Matthias Jabs τραβάει την προσοχή με ένα ακόμα υπέροχο σόλο, ενώ στην υπόλοιπη διάρκεια του τραγουδιού κάνει ό,τι μπορεί για να το εμπλουτίσει με ενδιαφέρουσες κιθαριστικές πινελιές. Παρά το ότι δεν έχει τον ίδιο βαθμό ενδιαφέροντος σε σχέση με άλλα τραγούδια του άλμπουμ στο δικό μου βιβλίο, το “Can’t live without you” είναι γραμμένο για τα live, για τους fans, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όσους στήριξαν την προσπάθεια των SCORPIONS να μείνουν ζωντανοί και ακμαίοι μέχρι τότε.
- “Arizona”
Χαλαρωτικό, ανάλαφρο, mid-tempo, σαν ένα ηλιόλουστο πέρασμα από την «Πολιτεία του Grand Canyon», το “Arizona” έχει τον αέρα και το συναίσθημα του Αμερικάνικου Ονείρου, που το συγκρότημα άρχισε να βιώνει εκείνα τα χρόνια στις ΗΠΑ. Αν έπρεπε να το ταυτίσω μόνο με μία ψυχική κατάσταση, θα ήταν αυτή της ανεμελιάς. Μετουσιώνει χαρακτηριστικά της δεκαετίας του ’70 σε ένα πιο 80s κόσμο, με μελωδίες που το καθιστούν ένα μικρό διαμαντάκι στην δισκογραφία του συγκροτήματος. Χωρίς να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, οι SCORPIONS ξυπνούν στον ακροατή μία παιχνιδιάρικη διάθεση, με τον Klaus να περιγράφει το ρομαντικό κυνήγι μιας κοπέλας από την περιοχή, προσθέτοντας στο περιπετειώδες της υπόθεσης. Προσωπική μου άποψη, ίσως αυτό έπρεπε να κυκλοφορήσει ως single και όχι το “Can’t live without you” και μάλιστα θα τα πήγαινε καλύτερα. Αναμφίβολα, διαθέτει πιο ωραία riff και ο ακροατής το απολαμβάνει, μαζί με το cult συνοδευτικό video clip.
- “China white”
Στροφή 180 μοιρών σε ατμόσφαιρα και διάθεση. Το “China white” είναι βαρύ τραγούδι, τόσο θεματικά όσο και μουσικά. Από την αρχή κιόλας φαίνεται που θα πάει η φάση. Σε ένα επτάλεπτο ρεσιτάλ συντριπτικού και αργόσυρτου metal, οι SCORPIONS στέκονται πλάι σε Τιτάνες του είδους σαν τους BLACK SABBATH και τους JUDAS PRIEST. Οι Schenker και Jabs ορθώνουν ένα κιθαριστικό τείχος τόσο δυνατό, που μόνο οι Rarebell και Buchholz (….ή όποιος στο μπάσο) μπορούν να στηρίξουν. Αφήνει μία αίσθηση απόγνωσης, όπως προκύπτει και από την ερμηνεία του Klaus, αλλά αυτό δεν είναι και αυτό στην καρδιά του heavy metal; Κολοσσιαίο λοιπόν το “China white”, όπως και το “Animal Magnetism” από το προηγούμενο ομώνυμο άλμπουμ τους, που σιγοκαίει σαν ποτάμι λάβας από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να μειώνεται το ενδιαφέρον του ακροατή. Bonus, τα διαφοροποιημένα κιθαριστικά σόλο στην ευρωπαϊκή και την αμερικάνικη έκδοση του “Blackout”, που το κάνουν ακόμα πιο συναρπαστικό.
- “You give me all I need”
Από το ακουστικό intro του “You give me all I need” καταλαβαίνεις πως κάτι καλό επίκειται. Δεν υπάρχει περίπτωση να παίξει κάτι λάθος σε αυτή την σπεσιαλιτέ που σερβίρουν οι SCORPIONS, στην μεταλλική μπαλάντα, σε μία στιγμή ενδοσκόπησης και αντανάκλασης του ερωτικού καλέσματος. Δεν χαρίζεται, αλλά ελίσσεται ανάμεσα σε πιο ήρεμα και πιο δυναμικά μονοπάτια, ενδυναμωμένο από το παιχνίδι μεταξύ Schenker και Jabs, συνδυάζοντας τις αρετές των SCORPIONS όπως τις γνώρισε ο κόσμος από την προηγούμενη δεκαετία κιόλας. Εδώ είναι και μία εξαιρετική ευκαιρία για τον Klaus να επιδείξει την (επισκευασμένη) φωνή του, σε μία ακόμη συγκλονιστική ερμηνεία γεμάτη πάθος και συναίσθημα, το οποίο διαχέεται άφθονο από τα ηχεία καθώς το τραγούδι χτίζεται οργανικά από το πρώτο riff μέχρι και το κλείσιμο. O Rudolf Schenker μας χαρίζει ένα ουσιαστικό αλλά γλυκό κιθαριστικό σόλο που επιστεγάζει το συναισθηματικό βάθος του “You give me all I need”. Είναι ένα καλογραμμένο τραγούδι που μεταδίδει το νόημα που η μπάντα θέλει να περάσει και μας δωρίζουν ένα σλόγκαν που έχει καθολική απήχηση (φαίνεται άλλωστε και από τις αντιδράσεις του κόσμου όταν παίζει στα γνωστά στέκια), δείγμα της ικανότητας τους να εξισορροπούν απόλυτα το συναίσθημα με την δύναμη.
- “When the smoke is going down”
Ίσως να τα ακούσω στα σχόλια για την επιλογή μου να βάλω στην τέταρτη θέση του «μικρού τελικού» το “When the smoke is going down”. Μπορεί να είναι δίκαιη η όποια κριτική, όμως πλέον έχουμε μπει στα βαθιά και συνειδητά πήρα την απόφαση να προκρίνω τον πιο heavy χαρακτήρα του “Blackout”, γιατί αυτό θεωρώ πως είναι και το καίριο προσόν του. Αυτό, φυσικά, δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την ομορφιά μίας από τις καλύτερες μπαλάντες των SCORPIONS. Το “When the smoke is going down” κλείνει το “Blackout” σε μία άκρως μελαγχολική νότα. Δεν απευθύνεται σε κάποια γυναίκα αυτή την φορά, αλλά στο αγαπημένο τους κοινό. Ο Klaus προσπαθεί να ηρεμήσει από μία ακόμη εκρηκτική βραδιά στην σκηνή και με κάποιο τρόπο θέλει να μοιραστεί αυτό ακριβώς το συναίσθημα με τους οπαδούς των SCORPIONS. Δεν είμαι rock star για να ταυτιστώ, αλλά κατανοώ πως μετά από μία έκρηξη αδρεναλίνης και ντοπαμίνης, θέλεις να ανταποδώσεις με γλυκόλογα προς το άλλο μισό της εξίσωσης. Και πάλι ο Schenker σε ρόλο σολίστα, παίζει με ευαισθησία και νόημα, αποδοτικά χωρίς να είναι φανταχτερός. Και δεν χρειάζεται στα τελευταία τέσσερα περίπου λεπτά του δίσκου, μιας και ο ακροατής έχει χορτάσει ηλεκτρισμό καθ’ όλη την διάρκεια του. Έτσι, όμορφα και ανακουφιστικά σχεδόν, μας αποχαιρετά το συγκρότημα σε μία ομιχλώδη, καπνισμένη θαλπωρή νοσταλγίας και επιθυμίας να ξαναβρεθούμε κάποια επόμενη βραδιά.
- “Dynamite”
Έγραψα για αδρεναλίνη πριν και τώρα είναι η στιγμή που θα το κάνω πιο συγκεκριμένο: η σύριγγα έχει όνομα και λέγεται “Dynamite”. Το εκρηκτικό που απογειώνει εκρηκτικά το κοινό, τόσο στο άλμπουμ όσο και στα live. Ένα supercar που καίει καύσιμο πολλών οκτανίων, το “Dynamite” κατεβαίνει στην πίστα με φρενήρη riffs, καταιγιστικά ντραμς κι έναν Klaus Meine σε δαιμονιώδη φόρμα. Μία φόρμουλα που αντιπροσωπεύει τους SCORPIONS σε κάθε νότα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το βασικό riff του Schenker δεν είναι κάτι περίτεχνο, αλλά εξαπολύεται σαν σφαίρες σε ελέφαντα, ενώ ο Jabs παραδίδει μαθήματα σόλο, προσφέροντας απλόχερα μία από τις πιο καυτές του δουλειές στην ταστιέρα, με ανεξάντλητη έμπνευση και ενέργεια. Η ακαταμάχητη ενέργεια του “Dynamite” αποδίδεται με πάθος και από τον Meine, που στοχεύει στο να ξεσηκώσει το πλήθος με τολμηρό και εμφατικό τρόπο, κάτι που, εκ του αποτελέσματος επιτυγχάνεται απόλυτα. Αρκεί να ρίξετε μία ματιά στις ζωντανές εκτελέσεις του “Dynamite” και θα καταλάβετε γιατί επιλέχτηκε να κλείνει τις συναυλίες τους, πολύ απλά γιατί μετά από αυτό τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει. Αποτελεί ένα βασικότατο τραγούδι του “Blackout” και αποτελεί τεκμήριο του προφανούς γεγονότος: όταν οι SCORPIONS αποφασίσουν να πατήσουν γκάζι, ελάχιστοι μπορούν να τους φτάσουν.
- “Blackout”
Έχουμε φτάσει μία θέση πριν την κορυφή. Εάν το “Blackout” ήθελε να μας συστηθεί, δεν θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα από το να αρχίσει με το ομώνυμο τραγούδι. Ένα κοφτερό riff που χτυπά ανελέητα τα ανύποπτα αυτιά του ακροατή είναι απλά η αφορμή για να ξεκινήσει ένα heavy metal πάρτι, με τον Schenker να μην χάνει καθόλου χρόνο, ορίζοντας, πρακτικά την φυσιογνωμία του άλμπουμ, επιθετικό αλλά και μελωδικό, γεμάτο ενέργεια. Ο μόνος που μπορεί να ταξιδέψει με ασφάλεια στην τρικυμία που προκαλεί ο Rudolf είναι ο Matthias, που παίζει το δικό του μέρος άφοβα και με ακρίβεια, χωρίς να μας λυπάται καθόλου. Είναι γεγονός πως ο Matthias Jabs είναι από τους πιο υποτιμημένους κιθαρίστες στην hard rock και metal σκηνή, ο άνθρωπος πραγματικά δεν παίρνει αρκετό credit για την μουσική και τεχνική του ευφυία. Η δουλειά του τόσο στο solo του αλλά και στα ρυθμικά του κομμάτια συντροφεύοντας τον Schenker, σε συνδυασμό με τη δομή του ίδιου του τραγουδιού, προσδίδει στο “Blackout” μία άγρια ομορφιά, την οποία άλλωστε συναντάμε αρκετές φορές στον βαρύ κατάλογο των SCORPIONS. Επιπλέον, υπάρχει και η πρώτη ερμηνεία του Klaus Meine μετά το χειρουργείο που έκανε προς αποκατάσταση των φωνητικών του χορδών, όπου με ενθουσιασμό εξαπολύει κραυγές που κορυφώνονται στο τέλος όπου σπάει τα τζάμια έχοντας φτάσει στο απόγειο. Η περιπετειώδης βραδιά που έδωσε την αφορμή να γραφτούν οι στίχοι έχουν μία ενδιαφέρουσα ιστορία από πίσω (μπορείτε να την διαβάσετε στο “Insider” που λέγαμε). Εμπορικά, δεν θα ήταν το μεγαλύτερο hit του άλμπουμ, αλλά παραμένει σταθερά ένα αγαπημένο τραγούδι των fans και αναπόσπαστο μέρος του live των SCORPIONS.
- “No one like you”
Ίσως ήταν αναμενόμενο για τους περισσότερους. Το “No one like you” είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια όχι μόνο του “Blackout” αλλά και όλης της δισκογραφίας των SCORPIONS. Βασικά, ήταν και το τραγούδι που τους εκτόξευσε στις ΗΠΑ, το πρώτο single του συγκροτήματος που έφτασε στο νο. 1 των Mainstream Rock Charts του αμερικάνικου Billboard και όχι άδικα, αφού αποτελεί ένα ακόμα άψογο συνδυασμό της υψηλής ενέργειας των SCORPIONS με την άφθαστη μελωδικότητα τους, καθιστώντας το εύκολα ένα από τα πιο αγαπημένα τους τραγούδια. Ανοίγει με μία από τις πιο χαρακτηριστικές εισαγωγές στο hard rock, ουσιαστικά με ένα σόλο από τον Jabs παρά με ένα απλό riff, μία ιδιοφυής ιδέα που το καθιστά μοναδικό και καθηλώνει άμεσα τον ακροατή. Στο προσκήνιο, η ερωτικά εκφραστική ερμηνεία του Klaus, που εναλλάσσει τρυφερότητα με πάθος. Στο, δε, παρασκήνιο, κυριαρχεί το παιχνίδι ανάμεσα στις κιθάρες των Schenker και Jabs. Τεχνικά, κατατάσσεται στο power ballad είδος, ωστόσο δεν χάνει την δυναμική του σε κανένα σημείο, δεν γίνεται χλιαρό. Με ένα εμβληματικό ρεφραίν, όπου ο Meine δίνει όλο του το είναι, είναι αδύνατο να μην τραγουδήσεις κι εσύ μαζί. Οπτικά, αυτό το αριστούργημα απεικονίστηκε σε ένα θρυλικό, πλέον, βιντεοκλίπ, που γυρίστηκε στις διαβόητες φυλακές του Αλκατράζ, στον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, οι οποίες είχαν γίνει τουριστικό αξιοθέατο εκείνη την εποχή. Το “No one like you” βοήθησε στον μέγιστο βαθμό να θεμελιωθούν οι SCORPIONS στο βάθρο της heavy metal σκηνής των 80s, όντας όχι απλά ένα highlight από το “Blackout”, αλλά ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς τους ύμνους, γενικότερα.
Κώστας Τσιρανίδης
