Μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι η μεγαλύτερη γερμανική μπάντα όλων των εποχών, οι SCORPIONS, έκαναν με το “In trance” του 1975 το πρώτο σοβαρό βήμα για τις μεγάλες επιτυχίες που θα ακούγαμε για την επόμενη εικοσαετία (τουλάχιστον). Πρόκειται για την πρώτη «κλασική» κυκλοφορία τους (και το πρώτο λογοκριμένο εξώφυλλο και με πρώτη χρήση του κλασικού τους logo) και ίσως να αποτέλεσε το σχέδιο, τόσο στην δομή του, την ηχογράφηση του και τον ήχο του, για τα ακόμη πιο επιτυχημένα άλμπουμ που θα ακολουθούσαν. Εδώ θα αποπειραθώ να σας δώσω την δική μου κατάταξη για τα 10 τραγούδια που απαρτίζουν αυτό το τόσο ιστορικό και σημαντικό άλμπουμ από τους Σκορπιούς.
The “In trance” countdown:
- “Night lights” (3:13):
Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα και το σύντομο, γλυκό instrumental “Night lights” που είναι … ακριβώς αυτό. Μία απαλή επίδειξη παιξίματος από τον τιτάνα Uli Jon Roth, στις πιο χαλαρωτικές στιγμές του, αλλά με ιδέες που θα ακούγαμε και στις σόλο δουλειές του κάποια χρόνια αργότερα.
- “Sun in my hand” (4.20):
Ένα από τα τραγούδια που επιμελήθηκε ο μεγάλος Uli Jon Roth, θαρρείς ως φόρο τιμής στο ίνδαλμα του, Jimi Hendrix. Ίσως το πιο «φευγάτο» και ψυχεδελικό τραγούδι του άλμπουμ, με φωνητικά που εκτιμώ σαν άποψη αλλά δεν συγκρίνονται με την αγγελική φωνή του κύριου τραγουδιστή τους, Klaus Meine.
- “Living and dying” (3:19):
Στην φάση που οι SCORPIONS προσπαθούσαν να διαμορφώσουν τον προσωπικό τους ήχο, άφηναν που και που να αναδειχθούν και κάποιες από τις επιρροές τους, όπως οι BLACK SABBATH, οι LED ZEPPELIN και τολμώ να πω και οι URIAH HEEP. Εδώ έχουμε μία τέτοια περίπτωση. Λίγο πιο σκοτεινό τούτο εδώ, πραγματεύεται την γραμμική σύνδεση της γέννησης, της ζωής και του θανάτου. Εδώ το συγκρότημα πηγαίνει ξανά εκ του ασφαλούς, σε ένα πιο μελαγχολικό αλλά προβλέψιμο τραγούδι.
- “Robot man” (2:41):
Γερμανοί και τεχνολογία πάνε μαζί και το “Robot man” είναι η απόδειξη αυτού, σε ένα 70s πλαίσιο. Εδώ αρχίζει να ξεχειλίζει η ενέργεια του συγκροτήματος, με γρηγορότερο ρυθμό και περισσότερα χωσίματα από τους Roth και Schenker. Βέβαια να πούμε και ότι θεματικά ακούγεται λίγο έξω από την γενικότερη διάθεση του άλμπουμ, με μια κάποια μονοτονία. Σίγουρα το προτιμώ στην live εκδοχή του από το θρυλικό “Tokyo tapes” (1978).
- “Evening wind” (5:01):
Πάνω-κάτω ισχύουν τα ίδια με το “Living and dying”. Το “Evening wind” είναι ένα καλογραμμένο τραγούδι, που ξεδιπλώνεται αργά, καταλήγοντας σε ένα ωραίο ρεφραίν, με στίχους βαθιά εσωστρεφείς. Ξανά, η κιθάρα του Uli είναι αυτή που αναδεικνύει το μουσικό κομμάτι. Ίσως το ρεφραίν του να μου αρέσει λίγο παραπάνω από το προαναφερθέν “Living and dying”, για αυτό και το έβαλα πιο ψηλά στην αξιολόγηση.
- “Top of the bill” (3:23):
Εδώ έχουμε ένα από τα πιο βαριά τραγούδια του “In trance” που καταπιάνεται με ένα αγαπημένο θέμα όχι μόνο των SCORPIONS αλλά και πολλών άλλων συγκροτημάτων: την ζωή στον δρόμο, στην σκηνή και την δύσκολη πορεία μέχρι την καταξίωση. Σε αυτό το σημείο της καριέρας τους, οι SCORPIONS είχαν αρχίσει να παίρνουν μία γεύση της επιτυχίας και ο απολογισμός του πως έφτασαν μέχρι εκεί κατέληξε στο “Top of the bill”, μέσω ενός πολύ απλού αλλά ουσιαστικού riff από τον Rudolf Schenker. O Roth ανταγωνίζεται πολύ μεγαλύτερα εμπορικά ονόματα της εποχής με την εντυπωσιακή χρήση του tremolo, σήματος –κατατεθέν του. Θεωρώ ότι με κάτι τέτοια τραγούδια οι SCORPIONS περπάτησαν επιδέξια στο μονοπάτι αυτού που θεωρούνταν heavy metal κατά την δεκαετία του ’70.
- “Longing for fire” (2:42):
Λοιπόν, αυτό εδώ μου αρέσει πάρα πολύ. Κάτι στο πνεύμα του “The boys are back in town” που θα κυκλοφορούσαν οι THIN LIZZY την επόμενη χρονιά. Ιστορίες για περιπλανήσεις στην μαγευτική νύχτα των πόλεων, παρέες, διασκέδαση και νεανικές ορμές, κάτι που με κάποιο τρόπο θα ξανακούγαμε στο “Big city nights” δέκα χρόνια αργότερα. Αυτό που ξεχωρίζει στην εισαγωγή είναι το ρυθμικό μπάσο του Francis Buchholz, το οποίο δημιουργεί την μελωδική βάση του τραγουδιού, η οποία κορυφώνεται με όχι ένα αλλά δύο φοβερά σόλο του Uli Jon Roth. Έχει μία ξέγνοιαστη διάθεση, σε αντίθεση με το πιο άφωτο και μελαγχολικό κλίμα του άλμπουμ, αφήνοντας την νοσταλγία να σε συνεπάρει για τα λιγότερα από τρία λεπτά που διαρκεί.
- “Dark lady” (3:25):
Οι SCORPIONS με τον παραγωγό τους, Dieter Dierks (το πέμπτο ανεπίσημο μέλος τους), επέλεξαν το “Dark lady” για να ανοίξουν την πιο φιλόδοξη μέχρι τότε κυκλοφορία τους. Και ενδεχομένως να έπραξαν το σωστό, μιας και το τραγούδι ξεχειλίζει από ενέργεια και ταχύτητα. Οι εντυπωσιακοί μανιερισμοί του Roth στην Fender Stratocaster (arpeggios με διπλές αρμονίες), το ρυθμικό σφυροκόπημα από τους Schenker, Buchholz και Lenners όσο και οι κραυγές του Klaus βάζουν αυτή την χαρακτηριστική heavy metal πινελιά στο τραγούδι. To “Dark lady”, μαζί με το “Speedy’s coming” από το προηγούμενο άλμπουμ τους “Fly to the rainbow” (1974), ήταν οι προπομποί για το πιο γρήγορα και heavy τραγούδια που θα ακούγαμε από τους Σκορπιούς στις επόμενες κυκλοφορίες τους.
- “Life’s like a river” (3:48):
Πέρα από το πολύ ανθρώπινο και γλυκόπικρο μήνυμα του τραγουδιού, το “Life’s like a river” έχει μία από τις καλύτερες ενορχηστρώσεις στον κατάλογο των SCORPIONS. Οι δισολίες αντί εναρκτήριου riff που παίζουν οι Roth και Schenker είναι τόσο περίτεχνες και αραχνούφαντες, που ξεχωρίζουν πριν και μετά το μελαγχολικό κουπλέ που τραγουδάει ο Klaus. Ένα τραγούδι για τα χρόνια που περνούν πάνω από τους ανθρώπους και τους αλλάζουν καθώς αυτοί γερνούν. Μεγάλο συναισθηματικό βάθος σε αυτό το «ποτάμι της ζωής», που εμφατικά ξεχύνεται μέσα από την βαθιά αισθαντική φωνή του Meine και τις κιθάρες των Roth και Schenker. Προτείνω ανεπιφύλακτα να το ακούσετε και από την συναυλία τους στο Sun Plaza Hall του Tokyo το 1979, στις πρώτες εμφανίσεις του Matthias Jabs με το συγκρότημα, όπου πραγματικά η μπάντα κυριολεκτικά κεντάει στην περιοδεία του “Lovedrive”.
- “In trance” (4:42):
Αναμενόμενο, λογικά θα το περιμένατε και εσείς στην κορυφή αυτού του “Worst to Best”. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο hit των SCORPIONS που κόλλησε τους νέους fans τους τότε και φυσικά, όχι μόνο αυτούς. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να ακούει hard rock από αυτή την δεκαετία και να μην έχει συγκινηθεί από την καψούρα που τραγουδάει ο Meine, τόσο αναγνωρίσιμο είναι. Πόσο περισσότερο να αποτυπωθεί η ερωτική επιθυμία προς το αντικείμενο του πόθου από αυτό που ακούμε στο “In trance”; Δεν είναι πολλοί αυτοί οι ρομαντικοί ύμνοι που μου έρχονται στο μυαλό. Είναι μία αιώνια μπαλάντα, που κορυφώνεται σε ένα καταπληκτικό outro, ένας μεγάλος αναστεναγμός, παραδόξως επίκαιρος όσο ποτέ σε μία εποχή που ο κόσμος έχει κρυφτεί μπερδεμένος και έχει αποξενωθεί πίσω από την τεχνολογία και μία, πολλές φορές, άνευ ουσίας ρουτίνα. Δεν είναι επ’ ουδενί τυχαίο ότι το “In trance” αποτελεί μέχρι και σήμερα αγαπημένο ύμνο των απανταχού fans του συγκροτήματος και παίζεται σε συναυλίες τους ακόμα και στις μέρες μας, ακόμα κι αν πρωτοστοίχειωσε τα εφηβικά μας χρόνια δεκαετίες πριν. Εδώ ξεκινούν οι μεγάλες μέρες για τους SCORPIONS και σε αυτό, το “In trance” έπαιξε τον καθοριστικότερο ρόλο.
Κώστας Τσιρανίδης
