SCORPIONS underrated gems

Οι SCORPIONS δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Μεγάλη δισκογραφία, σπουδαίες στιγμές, κλασσικοί δίσκοι… ένα ακόμη τεράστιο συγκρότημα παρελαύνει από την στήλη των “Underrated Gems”. Φέτος μάλιστα, μετά από δεκαετίες ζωής, κυκλοφόρησαν το “classic to be” που ονομάζεται “Rock believer” και είναι να απορεί κανείς με την έμπνευση και τη φλόγα που έχουν ακόμη μέσα τους, ενώ μας επισκέπτονται και με τον Alice Cooper στις 6 Ιουλίου στο ΟΑΚΑ! Ο σεσημασμένος οπαδός των Σκορπιών, Σάκης Νίκας, δέχτηκε με χαρά την πρόσκληση της στήλης και συνδράμει με τις γνώσεις και το μεράκι του στην κατάρτιση μιας λίστας από 20+1 υποτιμημένες συνθέσεις, που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν όχι μόνον από αυτές που είναι γνωστότερες αλλά ακόμη και από τα τεράστια hits τους, που έχουν κάνει πολύ μεγάλη επιτυχία σε εμπορικό επίπεδο. Σε αυτές, εμπεριέχονται και κάποια demos από την εποχή του “Savage amusement”, που κακώς δεν είδαν τότε το φως της δημοσιότητας και κάποτε έπρεπε να γίνει λόγος και για αυτά.
(Στο τέλος του κειμένου, μπορείτε να ακούσετε τα τραγούδια σε μία σχετική λίστα του Spotify, εκτός από το “Daddy’s girl”)

Δημήτρης Τσέλλος

“They need a million” (“Fly to the rainbow”, 1974)
Σύνθεση των Schenker/Meine, καυστική προς την πλεονεξία, την αχαριστία και την απληστία των ανθρώπων για το χρήμα. Θυμίζει αρκετά U.F.O, αλλά πώς να μην, από την στιγμή που οι Σκορπιοί είχαν μόλις επιστρέψει από κοινή περιοδεία με τους Βρετανούς; Στα φωνητικά έχουμε την ιδιαιτερότητα της πρώτης φωνής από τον Rudolf και της δεύτερης από τον Klaus, κάτι που σε κάποιους ίσως να μην «κάθεται» τόσο καλά, αλλά μη ξεχνάμε πως στα 70s υπήρχε πολυφωνία (κυριολεκτική) στη μπάντα και αυτό είναι κάτι που άλλοι θα ήθελαν πολύ να το έχουν. Σημαντική η συνεισφορά και του Achim Kirschning στα πλήκτρα.
Δ.Τ

“This is my song” (“Fly to the rainbow”, 1974)
Το δεύτερο άλμπουμ των SCORPIONS σήμανε την αρχή της συνεργασίας του group με τον τεράστιο Uli Jon Roth, ο οποίος ήρθε να «μπει στα παπούτσια» του Μιχαλάκη του Schenker, ο οποίος δε θέλησε να παραμείνει στο πλευρό του αδερφού του, αλλά με το που του έγινε η πρόταση για να ενταχθεί στους U.F.O, έφτιαξε βαλίτσα και έφυγε για τη Γηραιά Αλβιώνα, έχοντας βέβαια αφήσει κάποια τραγούδια για το “Fly to the rainbow”. Το “This is my song” είναι πραγματικά υπέροχο, με τη λυρική φωνάρα του Klaus να «χορεύει» με τις WISHBONE ASH κιθάρες και το εξαιρετικό rhythm section των Buchholz/Rozenthal, που οριακά κλέβει την παράσταση. Μεγάλη στιγμή, την οποία ο φίλος μου ο Σάκης δεν εκτιμά όσο πρέπει γιατί προτιμά τις πολυπληθείς αρένες από τα ρομαντικά clubs.
Δ.Τ

“Life’s like a river” (“In trance”, 1975)
Εδώ γυρνά το φύλλο. Η μπάντα φεύγει μια και καλή από το progressive (με αρκετό kraut μέσα, ελέω καταγωγής) rock των δύο πρώτων δίσκων, στρέφεται προς το λυρικό hard rock, δίνει τα σκήπτρα του studio στον αξιότιμο κύριο Dierks, υιοθετεί το κλασσικό της logo και ξεκινά την πορεία προς τα σύννεφα. Ως αποτέλεσμα της συνεργασίας του Roth, του Schenker και της Corina Fortmann, συζύγου του Dierks, έχουμε το αγαπημένο μου SCORPIONS τραγούδι όλων των εποχών. Ναι, καταλαβαίνω πως η επιλογή μου αυτή είναι περίεργη, αλλά όλοι έχουμε τις περιέργειές μας, n’est pas? Επίσης, πόσο πιθανό είναι να έχει κάποιος οπαδός του επικού/λυρικού ήχου ΑΥΤΟ το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, ως ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια; Αρκετές. “Life’s like a river in the mountain, life’s like a sea without end”, μια ωδή στις χαρές της ζωής και στο φυσιολογικό γήρας και όχι μια σκιαγράφηση ενός ανθρώπου που θέλει να αυτοκτονήσει, όπως έχει αναφερθεί δω και κει. Κιθάρες για χρονοκάψουλα ώστε να μη χαθούν, ερμηνεία για όλα τα βραβεία του κόσμου, έμπνευση, έμπνευση και… έμπνευση.
Δ.Τ

“Living and dying” (“In trance”, 1975)
Ξέχασα να αναφέρω πιο πάνω πως στο “In trance” ντεμπουτάρει ο drummer Rudy Lenners, ένας ευφάνταστος 70s τυμπανιστής που θα έμενε μόνο για δύο δίσκους στο σύνολο. Το “Living and dying” είναι άλλη μια σπουδαία σύνθεση στο ίδιο ύφος με την προηγούμενη, από τους Schenker και Meine τη φορά αυτή. Ο λυρισμός παραμένει σε απόλυτα επίπεδα, ο Meine είναι συγκλονιστικός και οι κιθάρες παίζουν ένα ιδιόμορφο παιχνίδι, όπου τη μια ακούγονται σκοτεινές, σχεδόν Sabbath-ικές, ενώ την άλλη στρέφουν το βλέμμα τους προς το «φως» των RAINBOW. Ποιητικοί στίχοι ολοκληρώνουν αυτό το proto-metal (ή και heavy metal, σκέτο) θεούργημα και εγώ αναρωτιέμαι, γιατί η μπάντα δεν κοιτά πίσω στον χρόνο, πριν το 1980, με τέτοιο υλικό; Δε λέω για επετειακά lives ή tours… αλλά, διάολε, που λέει και ο Νίκας, πέτα μας εκεί ένα vintage διαμάντι σαν αυτό κάποια στιγμή, να βουρκώσουν τα μάτια μας!
Δ.Τ

“Yellow raven” (“Virgin killer”, 1976)
Αργό, επιβλητικό, υποβλητικό, το Κίτρινο Κοράκι είναι σίγουρα μια αλληγορία, αλλά τί να ήθελε να μας πει άραγε ο Uli Jon Roth μέσω των στίχων του; Ίσως για την ανάγκη της απόδρασης από την σκληρότητα του κόσμου, προς μια καλύτερη πραγματικότητα; Ο Meine στα φωνητικά «βγάζει» όλον τον πόνο του κόσμου, ενώ αν η κιθάρα σου θυμίζει τις πιο χαμηλοβλεπούσες στιγμές του Malmsteen, ορθώς θα στις θυμίσει, αφού το Ξανθό Μουστάκι ήταν η δεύτερη μεγάλη επιρροή του Σουηδού. Τεράστια στιγμή, κλείνει ιδανικά έναν εξαίρετο δίσκο όπως είναι το “Virgin killer”. Για άκουσε και τη διασκευή των PAIN OF SALVATION, στο EP “Linoleum”.
Δ.Τ

“The riot of your time” (“Taken by force”, 1977)
Το “Taken by force” είναι ένα από τα πιο εμβληματικά albums των Γερμανών, με συνθέσεις πολυτραγουδισμένες και πολυδιασκευασμένες, έχει όμως και το κρυφό διαμάντι του, που δεν είναι άλλο από το “The riot of your time”. Στιχουργικά, αναφέρεται στον θάνατο του βασιλιά του Rock ‘n’ Roll, Elvis Presley και στην ανάληψη των σκήπτρων από κάποιον άλλον, ο οποίος και αυτός με τη σειρά του θα γνωρίσει (αν είναι τυχερός) τον διάδοχό του και πάει λέγοντας. Σου πετάει και μια μικρή προφητεία περί ενός superstar που πεθαίνει το ’94-’95 (Kurt Cobain, μήπως;) και εκεί είναι που πιάνεις τον εαυτό σου να κοιτά δεξιά και αριστερά, λίγο ανήσυχος.
Δ.Τ

“Don’t make no promises (your body can’t keep)” (“Animal magnetism”, 1980)
Το “Animal magnetism” μπορεί να είναι κλασικό άλμπουμ αλλά συχνά παραβλέπεται ή αν προτιμάτε δεν χαίρει της ίδιας αναγνώρισης σε σχέση π.χ. με το “Blackout” ή το “Lovedrive”. Και μπορεί ο δίσκος να περιλαμβάνει τα “Make it real” και “The zoo” αλλά το “Don’t make no promises” είναι εκείνο το κομμάτι που πάντα θεωρούσα σαν το πιο αδικημένο του δίσκου. Σύνθεση των Rarebell/Jabs (σπάνιο αυτό) που αποτυπώνει σε υπερθετικό βαθμό τη δυναμική των SCORPIONS στην αυγή της νέας δεκαετίας και ένα riff που σε «κολλάει» στον τοίχο.
Σ.Ν.

“China white” (“Blackout”, 1982)
Βαρύ και ασήκωτο κομμάτι σε ένα δίσκο-μνημείο που έχει αφήσει πίσω του μόνο κλασικά τραγούδια αλλά για κάποιο λόγο πολλοί hard rockers δεν κάνουν ξεχωριστή αναφορά στο συγκεκριμένο έπος. Βέβαια, πόσες ξεχωριστές αναφορές να γίνουν για ΟΛΑ τα κομμάτια του “Blackout”; Σωστό και αυτό! Το “China white” θυμίζει μέρες του “Animal magnetism” αλλά και…“Rock believer” καθώς δεν πιστεύω να είμαι ο μόνος που το riff του “Seventh sun” δεν του θύμισε το “China white”, έτσι; Ο Δημήτρης λέει πως εδώ ακούμε κλασσικό, τευτονικό μέταλλο και μάλλον έχει δίκιο.
Σ.Ν.

“As soon as the good times roll” (“Love at first sting”, 1984)
Σε αυτό το σημείο να πω ότι το “Love at first sting” είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ των Σκορπιών και μέσα στα 10 καλύτερα άλμπουμ μου…γενικά! Ως εκ τούτου, δεν θεωρώ ότι υπάρχει ούτε μισή νότα περιττή στο δίσκο. Όλα τα κομμάτια είναι αριστουργήματα αλλά η αλήθεια είναι ότι το “As soon as the good times roll” (όπως και το “Crossfire”) δεν βρίσκονται στην ίδια αξιολογική κλίμακα με τα “Big city nights” ή “Bad boys running wild”.
Σ.Ν.

“Media overkill” (“Savage amusement”, 1988)
Διάολε, θα μπορούσα να μιλάω ώρες για το “Savage amusement”! Το λατρεύω αυτό το άλμπουμ για 1000 διαφορετικούς λόγους…ένας εξ αυτών είναι και το “Media overkill”! Σχεδόν ενστικτωδώς πάντα είναι το πρώτο κομμάτι που μου έρχεται όταν μιλάμε για underrated κομμάτια από όλη τη δισκογραφία των SCORPIONS. Απίστευτη παραγωγή, στιχάρες, φανταστικό riff και εντυπωσιακή ατμόσφαιρα. 10/10!
Σ.Ν.

“Walking on the edge” (“Savage amusement”, 1988)
Τι ύμνος, Θεέ μου! Κομμάτι που θα έπρεπε να ακούγεται σε κάθε συναυλία των SCORPIONS. Συγχωρήστε μου την υπερβολή αλλά ειλικρινά θεωρώ ότι η συγκεκριμένη σύνθεση ενέχει όλα τα εκείνα τα απίστευτα συστατικά που έκαναν τους SCORPIONS τεράστιους. Η παραγωγή του Dierks (χαίρε, Mutt Lange) με τον ογκώδη ήχο στα τύμπανα και την αψεγάδιαστη ερμηνεία του Klaus ανεβάζουν το κομμάτι σε δυσθεώρητα ύψη. Σίγουρα underrated…
Σ.Ν.

“Every minute every day” (“Savage amusement”, 1988)
Καλά, και άλλο τραγούδι από το “Savage amusement”; Ναι… θα τα αναδείξουμε όλα… γι’ αυτό είμαστε εδώ! Πέρα από την πλάκα, ξέρετε ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θυμάμαι όταν ακούω το “Savage amusement”; Τον φίλο μου τον Χρήστο Κάππα στο κάμπινγκ που παραθερίζαμε στα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Εκείνος γυρνούσε με μπλούζα “Savage amusement” (και όχι μόνο) και εγώ με “Hot in the shade” (και όχι μόνο). Those were the days…δεν περιγράφω άλλο!
Σ.Ν.

“Daddy’s girl” (“Face the heat”, 1993)
Όταν συζητούσαμε με τον Σάκη τα τραγούδια που θα περιέχονταν σε αυτό το αφιέρωμα, σαν φτάσαμε στο “Face the heat”, ξέραμε και οι δύο ποιο θα ήταν το αδιαφιλονίκητο, ένα έστω, κομμάτι από αυτό το άλμπουμ. Ένα ανατριχιαστικό τραγούδι, που αναφέρεται την οικογενειακή κακοποίηση παιδιών και συγκεκριμένα σε αυτή του πατέρα προς το κοριτσάκι του, με την ανοχή της ίδιας του της μητέρας. Ακουστική κιθάρα, αριστοτεχνική χρήση του EBow και η φωνή του Meine να λυγίζει και τον δυνατότερο και ψυχρότερο χαρακτήρα σε ένα τραγούδι το οποίο, τελικά, καλύτερα που δεν έχει παιχτεί ποτέ ζωντανά… An ocean of silence, is drowning your heart, what never should be, will remain in the dark… Με συγχωρείς, αλλά δεν είμαι τόσο ουμανιστής ή/και δημοκράτης, ώστε να πιστεύω σε σωφρονισμό τέτοιων τεράτων.
Δ.Τ

“Someone to touch” (“Face the heat”, 1993)
Ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι το “Face the heat” είναι το τελευταίο κλασικό (με την όσο γίνεται πιο αντικειμενική έννοια του όρου) άλμπουμ των SCORPIONS. Αυτονόητα λατρεύω σχεδόν όλα τα μεταγενέστερα άλμπουμ αλλά εδώ φτάνουμε στο εμπορικό τέλος μίας διαδρομής. Το “Someone to touch” θυμίζει παλιότερες μέρες, με ένα riff φανταστικό και ένα refrain βγαλμένο από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές του Schenker. Θα έπρεπε να ακούγεται συχνότερα… όπως άλλωστε και το “Face the heat”. Κομματάρα… δισκάρα!
Σ.Ν.

“But the best for you” (“Pure instinct”, 1996)
Ναι, ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν γουστάρουν το “Pure instinct”. Δεν ξέρω γιατί αλλά σε μένα προσωπικά πάντα μου άρεσε ο συγκεκριμένος δίσκος. Βασικά μου αρέσουν όλα τα κομμάτια εκεί μέσα και το “But the best for you” μπορώ να πω με άνεση ότι συγκαταλέγεται στις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Ίσως να προτιμούσα λίγο πιο δυνατές τις κιθάρες στη μίξη αλλά δεν με χαλάει καθόλου. Άλλο ένα φανταστικό riff από τον Schenker!
Σ.Ν.

“Deep and dark” (“Unbreakable”, 2004)
Θυμάστε όταν βγήκε το “Unbreakable” που όλοι μιλούσαν για μία δυναμική επιστροφή των SCORPIONS ύστερα από κάποιες αδύναμες κυκλοφορίες; Έτσι ήταν. Και το live στο Λυκαβηττό το απέδειξε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο αφού ο κόσμος γούσταρε πολύ το “Deep and dark”. Από τις κορυφαίες στιγμές ενός δίσκου που πράγματι επανέφερε τους SCORPIONS εκεί που τους αξίζει. Άλλωστε είναι και ένας δίσκος που αρέσει πολύ και στους ίδιους τους SCORPIONS, όπως έχουν δηλώσει αρκετές φορές.
Σ.Ν.

“Hour 1” (“Humanity: Hour 1”, 2007)
Πολλοί εκεί έξω δεν έδωσαν μία καλή ευκαιρία στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Ίσως το concept, οι εξωτερικοί συνθέτες, η μοντέρνα προσέγγιση στην παραγωγή…δεν ξέρω. Προσωπικά, μου αρέσει πολύ το “Humanity: Hour 1” και το (σχεδόν) ομώνυμο κομμάτι ανοίγει ιδανικά το δίσκο και σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα. Πιστεύω ότι είναι ένα αδικημένο κομμάτι αλλά ταυτόχρονα και ένα αδικημένο, συνολικά, άλμπουμ.
Σ.Ν.

“Turn you on” (“Sting in the tail”, 2010)
Από την πρώτη φορά που άκουσα το “Turn you on” (ξέρετε… στη Real News) αμέσως λάτρεψα το συγκεκριμένο κομμάτι το οποίο έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που γουστάρω στους SCORPIONS. Φανταστικό riff, ανεβαστικούς στίχους, refrain που σου «κολλάει» στον εγκέφαλο με τη μία, τέλεια ερμηνεία από τον Klaus και ένα solo από τον Jabs που σημαδεύει ανεξίτηλα το κομμάτι. Ξέρω ότι δεν θα συμφωνήσουν πολλοί αλλά προσωπικά θεωρώ πολύ καλύτερο δίσκο το “Sting in the tail” σε σχέση με το “Unbreakable”…
Σ.Ν.

*Demo* “Living at night” (1984)
Η επανέκδοση του “Love at first sting” ανάμεσα σε όλα τα άλλα περιλάμβανε και αυτό το μικρό διαμαντάκι. Σίγουρα η demo ηχογράφηση δεν αναδεικνύει στο έπακρο το κομμάτι αλλά έστω και έτσι παίρνουμε μία ικανοποιητική εικόνα. Μεταξύ μας, δεν θεωρώ ότι είναι μία σύνθεση που μπορεί να κοιτάξει στα ίσα τα «αδερφάκια» του στο “Love at first sting” και δικαιολογημένα έμεινε έξω από το δίσκο. Ωστόσο ακόμη και τα demos των SCORPIONS είναι συχνά καλύτερα από την πλειονότητα των κομματιών από άλλα συγκροτήματα.
Σ.Ν.

*Demo* “Taste of love” (1988)
Θυμάμαι όταν πήρα την επανέκδοση του “Savage amusement” (2015) είχα πάθει πραγματικό σοκ με τα απίστευτα demos που περιλαμβάνονταν σαν bonus tracks. Σίγουρα πολλοί die-hard fans των Σκορπιών θα τα είχαν ακούσει στο παρελθόν αλλά εγώ δεν τα είχα εντοπίσει παλιότερα. Το “Taste of love” μπορεί να μην «κόλλαγε» στυλιστικά τόσο πολύ στο “Savage amusement” αλλά είναι ένα φανταστικό κομμάτι που άλλες μπάντες θα σκότωναν να είχαν στη δισκογραφία τους.
Σ.Ν.

*Demo* “Edge of time” (1988)
Σε αντίθεση με το “Taste of love”, το “Edge of time” είναι ένα κομμάτι που ταιριάζει απόλυτα με το ύφος του “Savage amusement” και μεταξύ μας θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριλαμβάνεται σε αυτό αφού δεν υπολείπεται ποιοτικά με το τελικό tracklisting. Σίγουρα το αγαπημένο μου από τα demos που μπήκαν στην επανέκδοση του δίσκου το 2015. Αυτονόητα, σαν demo δεν γίνεται να είναι ευρέως γνωστό αλλά πραγματικά αξίζει να το ανακαλύψετε…όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη.
Σ.Ν.