a
Έχοντας παρέλθει ένα εύλογο χρονικό διάστημα (πάνω από τρία χρόνια) από την προηγούμενη τους κυκλοφορία “Phoenix”, οι Σουηδοί ρέκτες του παλιακού heavy metal ήχου, SCREAMER, μας κάνουν την τιμή της επιστροφής με τον τρίτο full length δίσκο τους “Hell machine”. Έχουμε να κάνουμε με το γνώριμο λιτό και απέριττο εξώφυλλο, σήμα κατατεθέν της μπάντας, με λιγότερες (οκτώ συγκεκριμένα) από κάθε άλλη φορά συνθέσεις αλλά και μία σημαντική διαφοροποίηση όσον αφορά το line up. Στην θέση του αποχωρήσαντος Christoffer Svensson (μπάσο και φωνητικά) ήρθαν οι Fredrik Svensson Callstrom (μπάσο) και ο τραγουδιστής Henrik Petersson, του οποίου η προϋπηρεσία περιλαμβάνει συμμετοχή σε doom, thrash και black σχήματα. Εδώ έρχεται η πρώτη “δυσκολία ανάγνωσης”. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τους λόγους αποχώρησης του Svensson, ο οποίος με την ιδιόμορφη ερμηνεία του είχε “σημαδέψει” τα αποτυπώματα των SCREAMER στην σύγχρονη δισκογραφία, αλλά με το αν θα “πατάει” στην τεχνοτροπία του ο νεοφερμένος τραγουδιστής ή έχουν επιλέξει να κινηθούν σε διαφορετική κατεύθυνση. Μουσικά, πάντως, είχα την αίσθηση πως -τουλάχιστον για το λεγόμενο δύσκολο τρίτο άλμπουμ- δεν θα άλλαζε άρδην ο ήχος και η προσέγγιση του σχήματος στο κλασικό heavy metal.
Πράγματι, το “Hell machine” δεν παρουσιάζει χτυπητές διαφορές με τους προκατόχους του, η αισθητική παραμένει αναλλοίωτη. Πιασάρικες συνθέσεις, με μπόλικη μελωδία αλλά και γρέζι όταν αυτό απαιτείται, κιθάρες που αποδέχονται τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο και προσπαθούν να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή σε καιρούς πρακτικά δύσκολους για τον ήχο που υπηρετούν πιστά εδώ και κάποια χρόνια. Η σκιά των IRON MAIDEN παραμένει σε πρώτο πλάνο, δίχως όμως να καταστρατηγείται η έννοια της προσωπικής παράθεσης στοιχείων… “Οι ENFORCER των φτωχών” ή τέλος πάντων μία εκ των αρκετών Σουηδικών σχημάτων της αναγέννησης του κλασικού heavy metal ύφους, που παράλληλα συνωστίζονται κάτω από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά συμπατριώτες τους, δείχνουν να έχουν ανακάμψει σημαντικά και να ξεκινούν εκ νέου την προσπάθεια προκειμένου να πάρουν το όποιο κομμάτι από την πίτα κατείχαν στην προ “Hell machine” εποχή.
Ο δίσκος είναι πραγματικά αξιόλογος, ο Petersson είναι πειστικός πίσω από το μικρόφωνο, η παραγωγή αναδεικνύει σημαντικά την οργανικότητα του υλικού και καθώς τα ακούσματα πληθαίνουν, η ετυμηγορία κλείνει προς το θετικό ή μάλλον το αρκετά ενθαρρυντικό. Το ομώνυμο μαζί με τα “Alive”, “Lady of the night” και “Warrior” που μ’ έκανε να νοσταλγήσω κάτι από την αισθητική των CELTIC LEGACY συνιστούν την πεμπτουσία των SCREAMER ano 2017, οπότε δεν έχετε παρά να ακροαστείτε το τρίτο πόνημα του κουιντέτου και να πράξετε τα δέοντα.
7.5/10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
