Τις προάλλες, ενώ έκανα μια μουσική ανασκόπηση για το τρέχον έτος ακούγοντας παράλληλα το καταπληκτικό νέο άλμπουμ των OBSEQUIAE, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο ποσοστό από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες κατέχουν τα “δεύτερα” άλμπουμ, τα sophomores που λέμε. Κάτι τέτοιο μόνο τυχαίο δεν είναι βέβαια όπως μας έχει δείξει επανειλημμένα η ιστορία. Αν και κατά βάση “πρωτοδισκάκιας” και αρκετά αιρετικός για τις μουσικές μου προτιμήσεις, δεν μπορώ να αγνοήσω κλασσικά παραδείγματα της μουσικής που δείχνουν τεράστια βήματα προόδου μιας μπάντας από το ντεμπούτο στο δεύτερο άλμπουμ. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς, από “Kill ‘Em All” σε “Ride The Lightning” και από “Rocka Rolla” σε “Sad Wings Of Destiny”, από “Undertow” σε “ Ænima” και από “Bleach” σε “Nevermind” ή από “Lost Paradise” σε “Gothic” και από “Severed Survival” σε “Mental Funeral”…θα μπορούσα να συνεχίσω τη λίστα για μέρες. Από τη μία, ένα ντεμπούτο έχει αυτή την ακατέργαστη ενέργεια και τον ενθουσιασμό ενός ξεκινήματος, αλλά συνήθως μια καλή μπάντα βρίσκει τον πραγματικό της εαυτό/ήχο στη συνέχεια, κάτι που έρχεται φυσιολογικά και μέσα από την εμπειρία. Δεδομένου ότι δεν έχουν όλοι την έμπνευση και το ταλέντο να συνεχίσουν για πολλούς δίσκους το ποιοτικό τους σερί, το δημιουργικό peak πολλές φορές συμπίπτει με τον δεύτερο δίσκο. Όπως και να έχει, δεν θα συνεχίσω περαιτέρω μιας και το θέμα εδώ δεν είναι ένα debate “debuts vs. sophomores” αλλά η παρουσίαση μερικών σπουδαίων δεύτερων άλμπουμ από τη μέχρι στιγμής καλή αλλά όχι τέλεια φετινή σοδειά, περιοριζόμενη στον ακραίο metal ήχο.
Αρχίζουμε με το πιο τρανταχτό τέτοιο παράδειγμα και ταυτόχρονα αφορμή για το παρόν κείμενο, το “Aria Of Vernal Tombs” των Αμερικανών OBSEQUIAE, μια από τις πιο φρέσκιες και ανανεωτικές προτάσεις στο σύγχρονο metal underground. Μπορεί διάφορες μπάντες να ισχυρίζονται ότι παίζουν medieval metal ή τελοσπάντων να μιλάνε για μεσαιωνικές μουσικές στον metal ήχο τους, αλλά οι OBSEQUIAE όχι μόνο είναι η επιτομή αυτού του όρου, αλλά ίσως και η μοναδική περίπτωση που μπορεί να μπει κάτω από αυτή την ταμπέλα, μακριά από κιτσοφολκ καραγκιοζιές. Ο δίσκος είναι γεμάτος μαγευτικές μελωδίες τόσο στα ακουστικά κομμάτια παιγμένα με άρπα, όσο και στα ηλεκτρικά τα οποία μπορεί να φέρουν στο νου από ROTTING CHRIST του “Non Serviam” μέχρι παλιό Σουηδικό melodeath και κάτι από το folky touch των AMORPHIS. Απλά μοναδικό, ακόμη καλύτερο από το ήδη φοβερό ντεμπούτο “Suspended In The Brume Of Eos”.
Σε hardcore/grindcore μονοπάτια, το “Ageless” των CALL OF THE VOID συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο σπουδαίος προκάτοχός του, “Dragged Down A Dead End Path”, μην επιφυλάσσοντας ιδιαίτερες εκπλήξεις, αλλά εκπληρώνοντας εν τέλει τις υψηλές προσδοκίες. Κάτι τέτοιο συμβαίνει χάρη στην ποικιλία του άλμπουμ, με riff που δανείζονται από PIG DESTROYER μέχρι black metal, και την πολύ έξυπνη διαχείριση των δυναμικών για το χτίσιμο των κομματιών.
Στον doom χώρο μπορεί να μην παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στον ίδιο βαθμό όπως με μερικά χρόνια πριν, αλλά το παρακλάδι του funeral doom όσο δύσκολο, επίπονο και για πολύ συγκεκριμένες ώρες και περιστάσεις είναι, τόσο το αγαπώ. Η παγίδα σε αυτό τον ήχο έγκειται στο γεγονός πως η διαχωριστική γραμμή μεταξύ βαρετού και αριστουργήματος είναι λεπτή και οι ισορροπίες εύκολα ανατρέψιμες. Οι BELL WITCH είναι από τις μπάντες που τα καταφέρνουν περίφημα και στο δεύτερο, θεματικό τους άλμπουμ, “Four Phantoms” καταβάλουν τον ακροατή με ατμόσφαιρα βαριά σαν ταφόπλακα.
Περνώντας στον χώρο του death metal, όπου τα τελευταία χρόνια υπάρχει τεράστια παραγωγικότητα στα σκοτάδια του underground, μπορεί μέχρι στιγμής φέτος να μην υπάρχει ο αριστουργηματικός δίσκος που εκτοπίζει όλους τους υπόλοιπους, ωστόσο ποιοτικές κυκλοφορίες έχουμε ακούσει και με το παραπάνω. Αρχικά για να παραμείνουμε σε αυστηρά και ανόθευτα death metal πλαίσια, αξίζει ν’ αναφέρουμε πως από τους δίσκους που με ευκολία ξεχωρίζουν σε αυτό το είδος είναι το “Gateway To The Antisphere” των SULPHUR AEON που μοιάζουν σαν να βγήκαν κατευθείαν από τη σούφρα του Cthulhu. Ίσως η μόνη μπάντα αυτής της συνομοταξίας που μπορώ ν’απολαύσω σε τόσο μεγάλο βαθμό, και λέγοντας συνομοταξία εννοώ τις μπάντες με καθαρή παραγωγή (φουλ triggers κλπ), απαιτητικό, τεχνικό παίξιμο και πολύ, πολύ blast. Οι SULPHUR AEON για εμένα στέκονται εύκολα αυτή τη στιγμή στο υψηλότερο επίπεδο, με καταπληκτικά θέματα που θα ζήλευαν ακόμα και οι MORBID ANGEL ή οι NILE στα καλύτερά τους.
Σε λίγο πιο ομιχλώδη μονοπάτια και σ’ έναν χώρο που τείνει να κορεστεί -αν δεν έχει ήδη- αυτό του INCANTATION-ικού death metal, το “Fractured in the Timeless Abyss” των ECTOVOID που κυκλοφόρησε πριν 3 χρόνια αποτελεί μέχρι και σήμερα μια από τις πλέον καλές και ξεχωριστές προτάσεις σε αυτό το ύφος, με αισθητική (εξώφυλλο, τίτλοι, στίχοι) που έδινε το κάτι παραπάνω. Ο διάδοχός του, “Dark Abstraction” μόλις κυκλοφόρησε και η πρώτη εντύπωση είναι σίγουρα θετική, με τη μπάντα να φαίνεται πως έχει πλέον κατασταλάξει σε αυτό το στυλ που ανάμεσα στον χαμό και τη μαυρίλα διατηρεί μια γερή δόση groove κάνοντας έτσι το αποτέλεσμα όσο πιασάρικο και προσιτό χρειάζεται.
Ξεκινώντας από την ίδια βάση με τους ECTOVOID, (λέγε με INCANTATION) αλλά αναπτυσσόμενοι σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση, οι SHROUD OF THE HERETIC βαδίζουν στα ίδια ή παραπλήσια χνάρια με μπάντες όπως οι VASAELETH. Στο “Unorthodox Equilibrium”, οι Αμερικανοί ακούγονται πραγματικά ακραίοι, με μόλις 4 κομμάτια πολύ μεγάλων διαρκειών, εξαιρετικά βουρκώδη παραγωγή, φωνητικά της σχολής Craig Pillard και μια τελετουργική αύρα να πλανάται καθ’ όλη τη διάρκεια. Ο δίσκος είναι χωρισμένος 50-50 ανάμεσα σε doom ρυθμούς και σαρωτικό blasting κάνοντας το αποτέλεσμα ακόμη πιο δύσκολο και σίγουρα όχι πολύ “ευχάριστο”.
Παρομοίως δύσκολο άκουσμα αποτελεί και το δεύτερο άλμπουμ των ADVERSARIAL, από την μητέρα ίσως του death/black ήχου, τον Καναδά. Το γλαφυρά επονομαζόμενο “Death, Endless Nothing And The Black Knife Of Nihilism”, με το ακόμα πιο παραστατικό εξώφυλλο, προσωπικά αποτελεί δίσκο αποκάλυψη για τη χρονιά που διανύουμε. Έχοντας πετύχει τον ήχο που τους ταιριάζει (στο ντεμπούτο υπήρχε μια αστοχία στην παραγωγή), η μπάντα παραδίδει μαθήματα αριστοτεχνικού riffing, μέσα σ’ ένα ελεγχόμενο χάος, με τα δύο ιντερλούδια να προσδίδουν ακόμη μεγαλύτερη έμφαση σε αυτό το βλάσφημο, μηδενιστικό έργο τέχνης.
Σε black/death πλαίσια, αλλά με περισσότερο παραδοσιακό Νορβηγικό tremolo riffing, οι KATECHON με πολύ γρήγορους για τα σημερινά δεδομένα ρυθμούς φτάνουν στον δεύτερο δίσκο τους. Το “Coronation” είναι σαφώς ανώτερο του προκατόχου του (που τελικά δεν άντεξε το τεστ του χρόνου) σε όλους τους τομείς, με σαφώς καλύτερα και περισσότερο αξιομνημόνευτα riff και συνθέσεις γενικότερα. Τίποτα καινούργιο, αλλά δίχως αμφιβολία προσεγμένο και καλοεκτελεσμένο.
Συνεχίζοντας με ένα ακόμη ανίερο death/black άλμπουμ, από μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ακραίες σκηνές τη σήμερον ημέρα, αυτή της Αυστραλίας, το “Opprobrium” διεκδικεί τον τίτλο του πιο “πουτ**α όλα” άλμπουμ της χρονιάς. Οι DESTRUKTOR μπορεί να μην έλκονται ιδιαίτερα από το όλο κύμα ατονικού/άμετρου/στριφνού death/black που είναι της μόδας τελευταία και να παραμένουν πιστοί στο old-school πνεύμα, ωστόσο δεν κοπιάρουν κανέναν, ούτε και επιχειρούν την χιλιοστή αναβίωση των BATHORY ή των HELLHAMMER. Με απαράμιλλη μανία και ενέργεια, και με σύμμαχο έναν καταπληκτικό φυσικό ήχο, οι Αυστραλοί επιδίδονται σ’ ένα συνεχές σφυροκόπημα από riffs που παίρνουν πολλά από τις thrash ρίζες αυτής της μουσικής και σε κάνουν να θέλεις να βγεις στο δρόμο και να σπάσεις τον πρώτο τραγόπαπα που θα βρεις μπροστά σου.
Μαζί με το προαναφερθέν “Opprobrium”, τα δύο παρακάτω άλμπουμ ανήκουν στα καλύτερα φετινά δείγματα κιθαριστικού metal που μπορεί ν’ ακούσει κανείς μέχρι στιγμής. Το ένα από αυτά είναι το “Hybris In Excelsis” των SCYTHIAN, που επιτέλους κυκλοφόρησε, έξι χρόνια μετά το φανταστικό “To Those Who Stand Against Us…” ενός από τους πιο παραγνωρισμένους metal δίσκους αναλογικά με την αξία του. Ο διάδοχός αποδεικνύεται άξιος, διατηρώντας το χαρακτηριστικό τους πολεμικό στυλ και όντας περισσότερο ώριμος, χωρίς όμως να υστερεί σε επιθετικότητα. Οι Βρετανοί καταφέρνουν να συνδυάσουν άριστα την αιχμή του death/thrash με τις επικές στιγμές των BATHORY, DESASTER, DESTRÖYER 666, με τη μελωδία να μην χάνεται στο βωμό της ακρότητας. Να σημειωθεί ότι οι lead κιθάρες είναι ίσως οι πιο μαεστρικά χειριζόμενες που θ’ ακούσετε σε φετινή metal κυκλοφορία.
Το δεύτερο είναι το “Blossoming Decay” των Αμερικανών NOISEM. Οι πιτσιρικάδες από τη Βαλτιμόρη στη δεύτερη full-length κυκλοφορία τους έχουν ανέβει φανερά επίπεδο, όντας βελτιωμένοι όχι μόνο συνθετικά και στιχουργικά αλλά σχεδόν σε όλους τους τομείς. Η μουσική ποικιλία εδώ σε σχέση με το ντεμπούτο είναι σαφώς μεγαλύτερη, ενώ οι ανέκαθεν υπάρχουσες punk και grindcore επιρροές έχουν τη μερίδα του λέοντος, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα ένα εκρηκτικό μείγμα, ακόμη πιο έντονο από την death/grind/thrash σφαλιάρα του “Agony Defined” προς έκπληξη των περισσοτέρων. Από τις μεγαλύτερες ελπίδες στον χώρο αυτή τη στιγμή.
Για το τέλος, αφήσαμε τις ντόπιες μουσικές προτάσεις, που για άλλη μια χρονιά επιβεβαιώνουν την με γεωμετρική πρόοδο άνοδο της ποιότητας στα εγχώρια metal δρώμενα. Αρχίζουμε μ’ έναν δίσκο που τυπικά ανήκει στην προηγούμενη χρονιά μιας και κυκλοφόρησε τρεις ημέρες πριν το τέλος του 2014 , όμως ουσιαστικά ανήκει στις φετινές κυκλοφορίες. Πρόκειται για το “Ερείπια Ψυχών” των CAEDES CRUENTA που αποφάσισαν στην δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους απόπειρα να ακολουθήσουν πιστά τις διδαχές του “Non Serviam”, συνθέτοντας ένα άλμπουμ-λουκούμι για τους λάτρεις τους παλιού ελληνικού black metal ήχου. Με Storm Studios ήχο και δυνατό song-writing με κιθαρισμούς άλλοτε μελαγχολικούς και άλλοτε επικούς, καταφέρνουν να πιάσουν άριστα το early 90’s κλίμα, όντας μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που τόση πολλή επιτήδευση τελικά λειτουργεί σε τέτοιο βαθμό.
Για το αριστούργημα των MACABRE OMEN τα έχουμε πει και πιο αναλυτικά μέσω αυτού του ιστότοπου, τόσο για την μουσική του αξία όσο και για τα ανάμεικτα συναισθήματα και προβληματισμούς που αφήνει. Όπως και να έχει, η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα συναντήσει κανείς καλύτερη BATHORY-ίλα από αυτή του “Gods Of War – At War” όχι μόνο φέτος, αλλά ούτε και στα κιτάπια της metal ιστορίας. Από τις πιο λαμπρές και μεγαλειώδεις στιγμές στο επικό metal.
Φέτος ήταν η χρονιά και για το δεύτερο χτύπημα των NADIWRATH. Έπειτα από ένα σπουδαίο ντεμπούτο πάνκικου black metal με εντελώς “fuck you” attitude και τρία split, οι Αθηναίοι σερβίρουν ένα ακόμη μισανθρωπικό μανιφέστο υπό τον τίτλο “Circle Of Pest”. Τα έντονα hardcore/punk και depressive black metal στοιχεία έχουν δώσει χώρο σε μία πιο παραδοσιακή προσέγγιση, χωρίς όμως να εξαλείφονται εντελώς από τον μουσικό χάρτη των NADIWRATH. Η αηδία και η οργή παραμένουν και λειτουργούν ως έμπνευση για 9 κομμάτια καθοδηγούμενα από τα εξαιρετικά riff του Nadir, δημιουργώντας ένα σύνολο που ικανοποιεί και με το παραπάνω.
Για το τέλος αφήσαμε μια ασυνήθιστη για τα σημερινά δεδομένα πρόταση, που δεν είναι άλλη από το “Erotomysticism” των SERPENT NOIR. Ήδη από τον τίτλο και μια γρήγορη ματιά στο εξώφυλλο μπορεί να υποψιαστεί κανείς ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τυπικό black metal. Βασικά το άλμπουμ κατά τη γνώμη μου περιορίζεται αρκετά από αυτό τον όρο, ξεφεύγοντας και δημιουργώντας έναν δικό του κόσμο, όπου μουσικές επιρροές και αναφορές σε άλλες μπάντες είναι μικρής σημασίας. Το “Erotomysticism” συνεχίζει την διαρκή εξέλιξη των SERPENT NOIR, αυτή τη φορά δημιουργώντας θεατρική και έντονα εικονοπλαστική μουσική μέσα από μυστικιστικές, νοσταλγικές ατμόσφαιρες και mid & low tempo υπνωτιστικούς ρυθμούς.
Τα παραπάνω είναι όλα καθαρά προσωπικές επιλογές, αναγνωρίζοντας πως υπάρχουν και άλλα sophomore άλμπουμ που έχουν δημιουργήσει αρκετό ντόρο στους ανάλογους κύκλους όπως οι νέες δουλειές των ROYAL THUNDER, AKHLYS και MONOLORD για παράδειγμα, με τις οποίες ωστόσο δεν έχω ασχοληθεί.
Νίκος Χασούρας
