Ο πρώτος δίσκος της επαναδραστηριοποίησης τους ήταν ακριβώς αυτό που χρειάζονταν για να επανασυστηθούν. Καθόλου τυχαία επέλεξαν να κολλήσουν τις δυο λέξεις του ονόματος τους, διαχωρίζοντας τους από το παρελθόν τους ως SEPTIC FLESH. Το αποτέλεσμα ανάγκασε τους πάντες να ασχοληθούν ξανά μαζί τους και να εγκαινιαστεί με αυτό τον τρόπο η νέα εποχή τους ως SEPTICFLESH. To “Communion” κυκλοφόρησε το 2008 και έχει τα στοιχεία που θα τους χαρακτηρίζουν ως μια από τις καλύτερες – αν όχι η καλύτερη – μπάντα που έχει συνδυάσει το extreme metal με τον συμφωνικό ήχο. Το album αυτό δεν έχει την ομοιογένεια που χαρακτηρίζει το επόμενο τους δίσκο, “The great mass” (2011), με το οποίο προσδιόρισαν τον δικό τους ήχο με τον πιο πειστικό τρόπο. Σημαντικό στοιχείο είναι ότι οι ιδέες τους παρουσιάστηκαν ολοκληρωμένα σε, σχεδόν, πεντάλεπτα κομμάτια – μοναδική εξαίρεση το “Persepolis” που είναι μόλις 6 λεπτά κυρίως λόγω της αφήγησης του Σωτήρη.
Στο “Communion” υπάρχουν στοιχεία από το παρελθόν τους, ακόμα και ολόκληρα τραγούδια που παραπέμπουν στην, μέχρι τότε, πορεία τους πριν διαλυθούν το 2003 για να σχηματίσουν τους ΤΗΕ DEVILWORX, οι οποίοι δεν κυκλοφόρησαν κάποιο album. Η αξιολογική σειρά που θα διαβάσετε στο κείμενο αυτό έγινε βάσει της επιλογής της μπάντας στις συναυλίες τους έκτοτε και στη συνεισφορά κάθε κομματιού στη διαμόρφωση του νέου ήχου που θα είχαν πλέον.
THE “COMMUNION” COUNTDOWN
9. “We, the Gods”
Το κομμάτι που παραπέμπει στο “Sumerian daemons” , το τελευταίο τους album ως SEPTIC FLESH. Ακραίο και διανθισμένο με διακοπή από την ορχήστρα, που δεν δένει με το υπόλοιπο μέρος του τραγουδιού. Το κοφτό ρυθμικό παίξιμο της κιθάρας στο τέλος του κομματιού θα είναι το σήμα κατατεθέν τους και οι αντιστοιχίσεις με τους DIMMU BORGIR των 00s δεν είναι παρά εμφανείς.
- “Babel’s gate”
Αν θεωρηθεί αυτό το κομμάτι ως δεύτερο πιο αδύναμο του δίσκου, μπορεί να καταλάβει κανείς για το επίπεδό του. Καταιγιστικοί ρυθμοί και progressive κατεύθυνση με την ορχήστρα να δημιουργεί φοβερή ατμόσφαιρα. Αδυναμία της σύνθεσης αυτής θαρρώ πως είναι οι πολλές ασύνδετες ιδέες που ναι μεν δημιουργούν ένα πολυδιάστατο αποτέλεσμα, αλλά το καθιστούν ένα κομμάτι που επιδεχόταν περισσότερης επεξεργασίας. Αν γινόταν αυτό θα είχε παρουσιαστεί ομοιογενές όπως όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου.
“Sunlight/Moonlight”
Είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των παλιών SEPTIC FLESH. Ονειρική ατμόσφαιρα με διπλές lead κιθάρες και τα φωνητικά του Σωτήρη στο ρεφραίν να κερδίζουν τις εντυπώσεις. Ένα τραγούδι με όλη τη σημασία τη ς λέξης και όχι απλά ένα καλό κομμάτι.
- “Narcissus”
Θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί πλάι στα μεγαθήρια κομμάτια του “Revolution DNA” των SEPTIC FLESH. Η κλιμάκωση του και οι εναλλαγές mid tempo ρυθμών είναι για σεμινάριο ακόμα για τους ίδιους. Οι lead κιθάρες είναι αξιοθαύμαστες, έχοντας εντυπωσιακές μελωδικές γραμμές. Απόδειξη του πόσα ακόμα είχαν να προσφέρουν σε αυτό το ύφος, αλλά δεν θα έχουμε ποτέ την ευκαιρία να τα ακούσουμε.
- “Sangreal”
Ή αλλιώς το κομμάτι στο οποίο οι νέοι SEPTICFLESH συμπυκνωμένοι σε πέντε λεπτά. Όλα τα στοιχεία τους έχουν την διαστρωμάτωση και τη δομή που θα έχουν σε όλους τους δίσκους τους έκτοτε. Εναλλαγή καθαρών και brutal φωνητικών, κοφτό ρυθμικό παίξιμο στην κιθάρα και ενορχήστρωση που προσδίδει ατμόσφαιρα και μεγαλείο όσο κανένα άλλο κομμάτι του δίσκου
- “Communion”
Η καταιγιστική του έναρξη με την χορωδία και τα ακραία φωνητικά του Σπύρου δίνουν το στίγμα του συγκροτήματος για το πώς θα εξελίξει τις extreme metal ιδέες του, αξιοποιώντας την ορχήστρα ιδανικά σε μόλις 3 λεπτά. Βάζοντας μάλιστα την ορχήστρα μόνη της να πρωταγωνιστήσει προς το τέλος του, έδειξαν ότι δίνουν τεράστια σημασία στην ατμόσφαιρα των συνθέσεων τους.
- “Lovecraft’s death”
Το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου εισάγει τον ακροατή στον ήχο που θα είχαν πλέον οι SEPTICFLESH. Η παρουσία της ορχήστρας είναι εντυπωσιακή και η δομή του κομματιού Η ατμόσφαιρα στις παύσεις και στις επανεμφανίσεις της rock ενορχηστρώσεις παραπέμπει σε soundtracks. Ένα κομμάτι θεμέλιος λίθος της νέας εποχής τους με καταιγιστικά ξεσπάσματα που θα είναι έκτοτε το σήμα κατατεθέν τους.
- “Persepolis”
Θα μπορούσε άνετα να αποτελεί μέρος soundtrack με θέμα την Περσέπολη. Είναι αναμφίβολα το πιο «στρωτό» κομμάτι του δίσκου σε εναλλαγές ρυθμών, έχοντας μια εθιστική μελωδία από την ορχήστρα. Τα διαλλείματα με τα ακραία σημεία είναι ευφυέστατα, αποκαλύπτοντας το ταλέντο του Χρήστου στον τομέα της ενορχήστρωσης. Κάπου εδώ οι SEPTICFLESH αγγίζουν σε ατμόσφαιρα και μεγαλείο τους μεγάλους συνθέτες της μουσικής των soundtracks. Η αφήγηση του Σωτήρη στα ελληνικά καθηλώνει τους Έλληνες φίλους τους και όχι μόνο, κάτι που φάνηκε και στο τέλειο live album τους. “Infernus Sinfonica MMXIX”
1. “Anubis”
Το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι τους από την επαναδραστηριοποίησή τους και όχι μόνο αυτού του δίσκου. Η αρμονική συνύπαρξη ορχήστρας και το κοφτό ρυθμικό παίξιμο της κιθάρας είναι οδηγός για οποιονδήποτε έκτοτε θα τολμήσει να βάλει ορχηστρικά μέρη σε extreme metal πλαίσια. Τα ιδιότυπα φωνητικά του Σωτήρη ανεβάζουν το επίπεδο της σύνθεσης στην κορυφή των κομματιών που προκαλούν ντελίριο όποτε παίζουν live! Η δομή του τραγουδιού είναι ευφυέστατη, προσδίδοντας σε κάθε ακρόασή του τη μοναδική εμπειρία της παρατήρησης της πολυεπίπεδης ενορχήστρωσης του σε μόλις 4,5 λεπτά. Άλλες μπάντες θα το ξεχείλωναν αναπτύσσοντας κάθε ιδέα του, ενώ οι SEPTICFLESH παρουσίασαν εδώ πόσο μπορούν να συμπυκνώσουν τα στοιχεία που συνθέτουν ένα κομμάτι τους σε ολιγόλεπτο ιδανικό αποτέλεσμα. Αξίζει να ακούσετε και την ορχηστρική έκδοση του κομματιού με παρουσία γυναικείων φωνητικών. Πραγματικά αν ποτέ δούμε ορχήστρα να εκτελεί μόνη της κάποια από τα έργα τους, αυτή η εκτέλεση θα είναι οδηγός.
Λευτέρης Τσουρέας
