a
Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια από το “Codex omega” και ήρθε η ώρα για το νέο album των Αθηναίων, το οποίο σηματοδοτεί την απαρχή μιας νέας περιόδου στην 30χρονη πορεία τους. Είναι σίγουρα το πιο σημαντικό album της ύστερης περιόδου τους, η οποία ξεκίνησε θριαμβευτικά το 2008 με το “Communion” και επισφραγίστηκε πέρσι με το εκπληκτικό live album “Infernus Sinfonica MMXIX”. Η πορεία αυτή οριοθετήθηκε από συνεχόμενα στάδια εξέλιξης σε κάθε νέο album τους, γεγονός που ισχύει και για το “Modern primitive”. Θα μπορούσαν να παρουσιαστούν στον πρώτο τους δίσκο για τη Nuclear Blast, ακολουθώντας μια πιο «ασφαλή» προσέγγιση. Όμως δεν το έκαναν και αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στην προσπάθεια που έγινε για την ολοκλήρωση του, για την οποία είχαν να αντιμετωπίσουν πολλά εμπόδια λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Τα κυρίαρχα στοιχεία όπως οι κοφτές ρυθμικές κιθάρες, τα blastbeats και η ορχήστρα είναι όπως είναι αναμενόμενο παρόντα. Όμως σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει στοιχείο επανάληψης και φόρμας, γεγονός που φαίνεται από την διαφορά στη δομή κάθε κομματιού. Αξίζει πολλαπλών ακροάσεων για να σας αποκαλυφθούν οι λεπτομέρειες του, οι οποίες τον ανάγουν σε έναν άκρως ενδιαφέροντα δίσκο.
Ηχογραφημένο σε 3 studios και με την σφραγίδα του Jens Borgen, το 11ο album τους διατηρεί την ηχητική τους ταυτότητα με διευρυμένα στοιχεία. Η ηχογράφηση της ορχήστρας έγινε όπως πάντα με την επίβλεψη του Χρήστου Αντωνίου στην Πράγα, όπως και όλα τα πρόσφατα albums τους. Αυτή τη φορά η ορχήστρα εμπλουτίζει τον ήχο τους και κυριαρχεί ολοκληρωτικά στο καταιγιστικό “Psychohistory”. Η ενορχήστρωση είναι σε σημεία διαφοροποιημένη και η τοποθέτηση της παιδικής χορωδίας μέσα στα κομμάτια είναι υποδειγματική, δημιουργώντας ένα καινοτόμο τελικό αποτέλεσμα. Στο “Coming storm” γράφτηκε πρώτα το ορχηστρικό κομμάτι και εμπλουτίστηκε μετά με την rock ενορχήστρωση, γεγονός που δεν ισχύει και για τα υπόλοιπα κομμάτια. Η δομή του “Hierophant” είναι ενδεικτική του πως ήθελαν να εντάξουν τα ορχηστρικά μέρη σε αυτό το album. Οι εισαγωγές των “The collector” και “Neuromancer” φέρνουν την ελληνικότητα για πρώτη φορά στην ηχητική τους με την παρουσία της 12χορδης κιθάρας, η οποία ίσως να σας ακουστεί σαν μπουζούκι με διαφορετικό κούρδισμα. Το ίδιο ισχύει και για την παρουσία της στο, ομότιτλο με το album, τραγούδι που έγραψε ο frontman και μπασίστας τους, Σπύρος Αντωνίου. Κάπου εδώ θα πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη και να μη θεωρείται ο Σπύρος μόνο ως ο εικαστικός των δίσκων τους, κάτι που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση!
Σε αυτό το album συμμετείχε στη σύνθεση για πρώτη φορά και ο drummer τους, Krimh, με αποκορύφωμα το “Psychohistory”. Ένα ακόμα καινούριο στοιχείο στο νέο τους album είναι ο συλλογικός τρόπος σύνθεσης στα περισσότερα κομμάτια, αλλά υπάρχει και το “A desert throne” που έγραψε ο Σωτήρης και είναι εμφανές λόγω των μελωδιών που έχει στην κιθάρα. Η διαφορετική προσέγγιση που έχει σε επίπεδο δομής, ενορχήστρωσης και κυρίαρχων μουσικών μερών καταδεικνύει ότι όλα τα μέρη του επεξεργάστηκαν μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια. Και αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την συνεισφορά όλων των μελών τους.
Το στιχουργικό μέρος του δίσκου υπογράφει ο Σωτήρης, τον οποίο θα μπορέσετε να ακούσετε την Δευτέρα 23 Μαΐου (21:00-00:00) στο web radio του περιοδικού μας, να παρουσιάζει track by track όλο το δίσκο με εκτενή αναφορά στη θεματολογία κάθε κομματιού. Ξεχωρίζει η ιστορία του Ιεροφάντη που ξεδιπλώνεται στο “Hierophant” και στο επόμενο κομμάτι, “Self eater”. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει για το “Neuromancer”, το οποίο αντλεί τη θεματολογία του από το, ομότιτλο, βιβλίο του Gibson., που αποτελεί θεμέλιο λίθο της cyber punk κουλτούρας. Στα κομμάτια που εμπλουτίζονται από τη φωνή του, ακολούθησε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση, κάτι που δίνει ακόμα ένα ενδιαφέροντα λόγο για να ακούσετε πολλές φορές τον δίσκο. Θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθήσει τον τρόπο ερμηνείας που είχε μέχρι τώρα, αλλά η τάση για πειραματισμό τον έφερε σε καινούρια ερμηνευτικά μονοπάτια, τα οποία ίσως σας ξενίσουν στην αρχή, αλλά πιστεύω θα σας κερδίσουν στο τέλος. Ειδικά στο “Modern primitives” δύσκολα μπορεί ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός τους να πιστέψει ότι αυτά τα ιδιότυπα φωνητικά είναι του Σωτήρη.
Όλα τα παραπάνω ίσως σας εξηγήσουν το γεγονός ότι η μπάντα τολμά να εξελίξει και να διαφοροποιηθεί από όσα έχει, μέχρι τώρα, παρουσιάσει. Όσοι συμφωνήσετε με αυτό τον ισχυρισμό, είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε ότι οι SEPTICFLESH είναι η καλύτερη συμφωνική extreme metal μπάντα της εποχής μας, γεγονός που φάνηκε στο πρόσφατο live album τους στο Μεξικό. Το άλμα έγινε με αυτό το άλμπουμ, η εταιρία τους έδωσε όλο το χρόνο για να το ολοκληρώσουν και επένδυσε σε δύο video clip που οπτικοποιούν άριστα το κλίμα του δίσκου. Αν υπάρχει δικαιοσύνη στη μουσική βιομηχανία της εποχής μας, θα πρέπει να ανέβουν στην κατηγορία των μεγάλων συγκροτημάτων και να τους βλέπουμε να παίζουν σε μεγάλα festivals μαζί με την ορχήστρα. Προσωπικά με κέρδισε μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις και με έκανε να τον λατρέψω μετά από την εκτενή συζήτηση που έκανα με τον Σωτήρη για λογαριασμό του web radio του περιοδικού μας. Σε αυτήν μου αποκάλυψε κάθε πτυχή του δίσκου με έναν τρόπο που κάθε οπαδός των SEPTICFLESH θέλει να μάθει. Ραντεβού, λοιπόν, την Δευτέρα 23/5 στις 21:00 εδώ στο δικτυακό ραδιόφωνο για να σας αποκαλυφθεί κάθε πτυχή του! Μέχρι τότε ακούστε το πολλές φορές και παρασυρθείτε στον μαγικό κόσμο τους!
9 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
Ενδέκατο λοιπόν άλμπουμ από τους FLESH, πρώτο όμως υπό τη νέα τους δισκογραφική στέγη, τη Nuclear Blast. Μεταγραφή αεροδρομίου που λέμε, αναγνώριση από τη μία του επιπέδου που έχει φτάσει την τελευταία δεκαετία και κάτι το σχήμα, αλλά ταυτόχρονα και μεγαλύτερες οι ευθύνες από μεριάς τους; Όπως και να έχει, το όποιο «βάρος» είχαν, το ξεπέρασαν και μάλιστα εμφατικά!
Μπορεί όταν βγήκε το πρώτο κομμάτι και βίντεο από το άλμπουμ, το “Hierophant”, είχα αρκετές επιφυλάξεις. Κλιπάρα, δεν το συζητάμε, αλλά το κομμάτι μου έκανε σαν safe, σύμφωνα με τα τρία τελευταία άλμπουμ τους. Όμως τα επόμενα κομμάτια που έδωσαν στη δημοσιότητα (και ειδικά το “A desert throne”), αλλά κυρίως η ακρόαση του δίσκου, ευτυχώς διέλυσε αυτές τις επιφυλάξεις. Ναι, είναι δύσκολο να αλλάξεις τραγικά τη μουσική σου όταν έχεις βρει τη χρυσή φόρμουλα εμπορικά ειδικά. Ναι, είναι πρώτος δίσκος σε εταιρεία-κολοσσό, οπότε πρέπει να πάει καλά και η φόρμουλα που ξέρεις σου δίνει μία ασφάλεια. Οι FLESH λοιπόν, πατώντας γερά σε αυτό που κάνουν από το “The great mass” ουσιαστικά και μετά, προσπαθούν και το εμπλουτίζουν με πιο μοντέρνα παικτικά στοιχεία (έχει ακόμα και Γκοτζιρέικα περάσματα που λέμε) και μέρη, αλλά και με πιο παραδοσιακά ταυτόχρονα, αφού πολλά θέματά τους, έχουν περισσότερη καλώς εννοούμενη φυσικά «ελληνικούρα», παρά Ανατολή. Και αυτό, όταν μάλιστα είναι τόσο υπέροχα ενορχηστρωμένο από τον Χρήστο Αντωνίου, δίνει το αλατοπίπερο στο δίσκο και τον διαφοροποιεί από τους προηγούμενους.
Όσο και αν μου άρεσε το “Codex omega”, ήθελα να ακούσω κάτι διαφορετικό αυτήν τη φορά, αφού τα “The great mass”, “Titan” και “Codex omega” είναι πάρα μα πάρα πολύ κοντά σε νοοτροπία, ασχέτως τις όποιες μικρές διαφορές τους. Και ένα τέταρτο τόσο παρόμοιο άλμπουμ μάλλον θα κούραζε περισσότερο παρά θα έδινε το έξτρα boost στην καριέρα τους. Και αυτό το διαφορετικό, ευτυχώς, μου το έδωσαν οι FLESH στο “Modern primitive”.
Δεν ξέρω πως θα τους πάει με την περίεργη εποχή που ζούμε πλέον, με συναυλίες και promo, αλλά μοιάζει δίσκος ιδανικός για ντεμπούτο μέσω της Blast και από αυτούς που σε πάνε ένα βήμα παραπέρα στην καριέρα σου.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Πέντε χρόνια μετά το εκπληκτικό “Codex omega”, οι τεράστιοι Έλληνες SEPTICFLESH, επιστρέφουν με τον διάδοχό του, το “Modern primitive”. Όντας ένα από τα αγαπημένα σχήματα του γράφοντος και σίγουρα η αγαπημένη Ελληνική μου μπάντα, η ανυπομονησία για την καινούργια τους δουλειά ήταν τεράστια, ειδικά μετά από τόσα χρόνια χωρίς καινούργια μουσική από το συγκρότημα.
Πιστό στην κατεύθυνση που οι FLESH ακολουθούν από το “Communion” και εξής, ο νέος δίσκος είναι ένα στιβαρό, σκοτεινό, γεμάτο συμφωνικές μελωδίες και πολύ βαρύ death metal άλμπουμ, φυσικά, όπως σε όλες τους τις δουλειές, με καινούργιες πινελιές νέων πειραματικών κατευθύνσεων ανανέωσης.
Το σχεδόν τελετουργικό ύφος που έχουν υιοθετήσει στη νέα τους δουλειά, είναι έντονο, προσθέτοντας επιπλέον ατμόσφαιρα στην ήδη υπάρχουσα κατασκότεινη, επιβλητική και σήμα κατατεθέν ατμόσφαιρα που τους χαρακτηρίζει.
Οι SEPTICFLESH, είναι γνωστό ότι καταπιάνονται με κάθε είδους μυθολογικά θέματα, αυτό δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από το “Modern primitive”, με την αιγυπτιακή μυθολογία να εμφανίζεται από την αρχή του δίσκου και το “ The Collector”, όπου η απόπειρα ανάστασης του τεμαχισμένου Όσιρη είναι το ζητούμενο. Δεδομένων των εποχών που ζούμε όμως και μίας πανδημίας που βιώσαμε, οι στίχοι αυτήν την φορά, αλλού αλληγορικά και αλλού ευθέως, έχουν και ένα πιο ανθρώπινο, πιο κοινωνικό, πιο γεμάτο «θνητούς» προβληματισμούς χαρακτήρα.
Επιστροφή αν μη τι άλλο επιπέδου από μία μπάντα με (αν μη τι άλλο ξανά) τεράστιο επίπεδο.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
Οι SEPTICFLESH, εδώ και χρόνια, βρίσκονται στην ελίτ του ακραίου ήχου και η υπογραφή συμβολαίου στη Nuclear Blast, δεν είναι παρά η επιστέγαση αυτού του γεγονότος. Το “Modern primitive”, είναι ακριβώς ο δίσκος που ήθελα να ακούσω από τους FLESH. Κράτησαν τη βάση του ήχου τους ατόφια, με τα συμφωνικά μέρη να είναι κυριολεκτικά απίστευτα, αλλά μπήκαν στη διαδικασία να πειραματιστούν για μία ακόμη φορά και να δοκιμάσουν πράγματα που δεν είχαν δοκιμάσει, όπως για παράδειγμα στο “The collector” ή στο “Coming storm” ακόμα και με ελληνικά όργανα ή και αυτόν τον «ήχο-GOJIRA», που τους ταιριάζει πάρα πολύ. Αυτό είναι δείγμα τεράστιου σχήματος που δεν σέβεται απλά τους οπαδούς του, αλλά δείχνει πως ακόμα έχει την καλλιτεχνική φλόγα να καίει μέσα του και θέλει να κάνει συνεχώς καινούργια πράγματα. Τα υπόλοιπα παιδιά, έχουν αναλύσει επαρκώς το δίσκο, εγώ απλά ήθελα να μεταφέρω τούτη τη σκέψη μου και να περιμένω τη συναυλία τους με τους HYPOCRISY το φθινόπωρο. Το “Modern primitive” είναι ένας ελίτ δίσκος από ένα ελίτ συγκρότημα.
Σάκης Φράγκος
