a
Ξυπνάς και φτιάχνεις μια ωραία, καυτή κούπα καφέ. Έχει μόλις γλυκοχαράξει και ξεκινάς να γράφεις.
Με ποια αφορμή; Μα φυσικά για τα 35 κεράκια που σβήνει σήμερα το αγαπημένο σου SEPULTURA και ένα από τα 3 αγαπημένα σου άλμπουμ σε όλο το thrash. “Beneath the remains”. Το τι συνέβη πριν και μετά, από το θρυλικό deal 7 δίσκων, στην ιστορία με το εξώφυλλο που αρχικά προοριζόταν για τους SEPULTURA, αλλά εν τέλει αυτό δόθηκε στους OBITUARY για το “Cause of death” και όλα τα παρελκόμενα, έχουν αναλυθεί επαρκώς στο προηγούμενο κείμενο που έγραψα γι’ αυτό. Δεν θα σας κουράσω επομένως επαναλαμβάνοντας πράγματα.
Απλά θα υπογραμμίσω (προτού περάσουμε στο μαρτύριο της σταγόνας), ότι το “Beneath the remains” ανήκει στη κατηγορία δίσκων, που ήταν άκρως ενωτικό για τους deathsters και τους thrashers τότε. Ήταν η περίοδος βλέπετε που γεννιόταν σαν νέα υπερδύναμη το death metal και ερχόταν με φόρα να κατακτήσει τον κόσμο (όπως και το έκανε), οπότε οι μεν deathsters χρειάζονταν κάτι να τους σπάει τα κρανία με μένος από πλευράς όγκου και ορμής, οι δε thrashers ένα δίσκο για να ανοίγουν circle pit σε μέγεθος κρατήρα μετεωρίτη.
Εκεί έρχονται το “Beneath the remains” (SEPULTURA), to “Extreme aggression” (KREATOR) και το “Seasons in the abyss” (SLAYER) από πλευράς πιο γνωστών/εδραιωμένων σχημάτων, δίνοντας τους αυτό ακριβώς που ζητήσανε. Παράλληλα, κάπου εκεί και πέρα, γεννιέται το μεταίχμιο των δύο ειδών, το λατρεμένο μου death/thrash. Εκεί κι αν γίνονται μια αγκαλιά οι δύο τύπου οπαδοί! Ενδεικτικά αναφέρονται “Tortured existence” (DEMOLITION HAMMER), “Chemical exposure” (SADUS), “Spectrum of death” (MORBID SAINT), “Beyond the unknown” (INCUBUS) και “Final holocaust” (MASSACRA).
Και αυτά, έρχονται με τη σειρά τους και δένουν με τις πρώιμες πιο thrash-ίζουσες δουλειές death metal συγκροτημάτων όπως οι DEATH (“Scream bloody gore”), MORBID ANGEL (“Altars of madness”), CANNIBAL CORPSE (“Eaten back to life”), OBITUARY (“Slowly we rot”), MALEVOLENT CREATION (“The ten commandments”), PESTILENCE (“Malleus maleficarum”) και DEICIDE (“Deicide”), μεταξύ πολλών άλλων φυσικά. Αχ, ωραία ένιωσα γράφοντας τα και μόνο! Σχεδόν δεν θέλω να συνεχίσω αυτό το κείμενο και να ξυπνήσω τους γείτονες Κυριακάτικα!
Αλλά επειδή ο εφέντης θα με κυνηγάει όπως ο συγχωρεμένος ο Κώστας Τσάκωνας τον Τάσο Κωστή, άιντε πάμε να “αξιολογήσουμε” το υλικό του “Beneath the remains”. Για έξτρα ενδιαφέρον, θα παραπέμπω και το αγαπημένο μου σημείο των στίχων, που έχει μείνει στη καρδιά μου για τον α ή β λόγο.
The “Beneath the remains” countdown
9) “Hungry” (4.30):
“Hunger for confidence
To shake the hand of your best friend
And later to be betrayed
The law rules the mind of ignorance”
Διαπροσωπικών σχέσεων το ανάγνωσμα. Άγνοια, πισώπλατες μαχαιριές από δήθεν φίλους και τα ρέστα. Τα κομμάτια θα τονίσω εδώ, διαχωρίζονται στα σημεία, το ένα από το άλλο. Σημαντικά σημεία, σημεία δε. Τόσο απλά και όμορφα. Κατά τα άλλα, είναι ένας οδοστρωτήρας πρώτης τάξεως, από αυτούς που οι SEPULTURA, έγραφαν εκείνη τη περίοδο, επειδή όπως είπα και στο αντίστοιχο κείμενο για το “Arise”, βγήκε ωραίος σήμερα ο πρωινός καφές και μερακλώσανε! Αυτό δεν σημαίνει πως είναι μια από τα ίδια. Και το ωραίο του σπάσιμο έχει στη μέση και γουστόζικες riff-άρες και τα πάντα όλα! Ειδικά ένα hardcore-άδικο riff πριν το solo, με διαολίζει!
8) “Primitive future” (3.11):
“On the ashes of disgrace
It’s scornful the way I live
I look well, I think I’m well
That’s all…”
Αυτό εδώ το σημείο, εμένα με χτυπάει τόσο μα ΤΟΣΟ έντονα. Πόσες φορές προσποιήθηκες πως είσαι καλά, ενώ δεν ήσουν; Για έναν κουβά λόγους, μη στεναχωρήσεις τους γύρω, μη κάνεις μη ράνεις. Και δεν είναι μόνο οι στίχοι, αλλά και το πως σκάει η παύση, προτού συνεχιστεί το μακελειό. Σαν το ξέσπασμα ενός θυμωμένου και απελπισμένου ανθρώπου σε νότες. Από τα μικρά και τεχνικά κομμάτια ενός δίσκου κάπως πιο περιπετειώδη, γουστόζικο και μακροσκελή από το μέσο thrash δίσκο.
7) “Sarcastic existence” (4.47):
“It could be seen through the window
The eye of disgust and scorn
When you hear the laugh of a madman
That’s about to die”
Αυτό το σημείο, με τις στακάτες, κοφτές κιθάρες, που σκάει ΑΜΕΣΩΣ μετά, αποτελεί το σοβαρότερο πρόδρομο της μετέπειτα γκρουβάτης εποχής του συγκροτήματος που θα ξεκινούσε για τα καλά, δύο δίσκους μετά. Θέμα μας, εδώ, είναι η παράνοια ενός κρατούμενου σε άσυλο. Κακομεταχείριση, βρωμιά και πλήρης εξαθλίωση, σε μια ύπαρξη, που θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι τόσο αστεία που μόνο με σαρκασμό αντιμετωπίζεται. Και αυτή η riff-άρα πριν μπει το κουπλέ, που δεν ξαναεμφανίζεται ποτέ στο κομμάτι….ΠΕΘΑΙΝΩ!
6) “Slaves of pain” (4.05):
“All of us are victims, confined by enigmas
Without solution, your frozen thoughts don’t let you evolve
A prisoner of your own trap, slaves of an infinite pain
What will be the limit? What will be the end?”
Σκλάβοι του πόνου, σκλάβοι του μυαλού μας, που μας πηγαίνει σε λούπα μέσα στα ίδια μοτίβα, ξανά και ξανά και ξανά…ή μήπως όχι; Μήπως εμείς εν τέλει έχουμε τη δύναμη να το αλλάξουμε και απλά δεν θέλουμε γιατί “συνηθίσαμε”; Όπως και να έχει, ένα κομμάτι από τα πλέον αγαπημένα μου του δίσκου, σήματα κατατεθέντα κατ’ εμέ του τι ήταν είναι και θα είναι οι SEPULTURA στα αυτιά μου και τα μάτια μου. Σαρωτικό, με τα γουστόζικα του περάσματα, με τα φοβερά του κοψίματα και αποκορύφωμα το ρεφρέν – σύνθημα
LIFE ENDS, FEELING DEATH – SLAVES OF PAIN!
5) “Stronger than hate” (5.54):
“I stand above their remains
My vengeance I have regained
I don’t know what lies on the floor
I won’t be locked up anymore”
Όταν σου μένει μόνο το μίσος, ή κάτι δυνατότερο αυτού ακόμα, ως κινητήρια δύναμη για να κάνεις το οτιδήποτε. Πρωτίστως να εκδικηθείς όσους σε έφεραν σε αυτό το σημείο, στέλνοντας τους να βρουν. Ένα από τα πιο περιπετειώδη κομμάτια των SEPULTURA ως εκείνο το σημείο, σχεδόν στα 6 λεπτά. Έχει mid-tempo αρχή, έχει γκαζωμένο μεσαίο μέρος, έχει ρεφρενάρα – σύνθημα, έχει φινάλε με μπασαδούρα που έπρεπε να είχε φτιάξει δικό του κομμάτι. Κερασάκι στη τούρτα, το ότι έχει μέσα καλεσμένους πρώτης κλάσης (John Tardy από OBITUARY, Kelly Shaefer από ATHEIST, Francis Howard/Scott Latour από INCUBUS) να προσθέτουν ό,τι ακριβώς χρειάζεται ο ύμνος αυτός.
4) “Inner self” (5.22):
“Nobody will change my way
Life betrays but I keep going
There’s no light but there’s hope
Crushing oppression, I win”
Εδώ κι αν μιλάει το βίωμα. Μια από τις πρώτες επαφές μου με τους SEPULTURA, όταν ήμουν έφηβο αγοράκι που έψαχνε τη φωνή του. Το παραπάνω τετράστιχο, έχει γίνει στάση ζωής, όπου έχει παρουσιαστεί το οτιδήποτε. Εκεί που ο πρωταγωνιστής του κομματιού συνειδητοποιεί ποιος είναι, που πάει και φυσικά ποιο πρέπει να είναι το σκεπτικό του στη ζωή από τούδε και στο εξής. Βάσει ηλικιών τους κατά τη περίοδο ηχογράφησης του δίσκου, μπορείς να το πεις και αυτοβιογραφικό. Όπως και να έχει, έγινε σύνθημα, όχι άδικα, ένας mid-tempo ύμνος λατρεμένος ακόμα και από μη thrashers, ενώ το video clip είναι τουλάχιστον μνημειώδες!
3) “Mass hypnosis” (4.26):
“Soldiers going nowhere
Believers kneeling over their sins
Inhuman instinct of cowardly leaders
Make the world go their own way
Tens of thousands hypnotized
Trying to find a reason why
Look inside your empty eyes
Obey ’till the end”
Όταν υπνωτίζεται μαζικά ένας στρατός, ακολουθώντας τυφλά έναν παράφρονα στρατηγό. Μια ιστορία αφύπνισης ενός στρατιώτη στις φρικαλεότητες που διέπραττε στο όνομα του απλού “εκτελώ διαταγάς”. Και δεν το συνειδητοποιεί, μέχρι να είναι πολύ αργά. Εκεί ξεσπάει το μίσος εναντίον του εαυτού του, συνοδευόμενο από την επιθυμία να αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Το μεσαίο μέρος μετά από αυτό, είναι ένα από τα πράγματα που ξεχώρισαν τους SEPULTURA από τις υπόλοιπες μπάντες με ευκολία, ενώ το solo του Kisser, είναι με διαφορά το αγαπημένο μου στη καριέρα του. Μεγαλειώδης σύλληψη!
HATE THROUGH THE ARTERIES, MASS HYPNOSIS!
2) “Beneath The Remains” (5.15)
“Cities in ruins, bodies packed on minefields
Neurotic game of life and death
Now I can feel the end, premonition about my final hour
A sad image of everything, everything’s so real
Who has won?
Who has died?
Beneath the remains!!”
Εμπόλεμη ζώνη. Απλά και όμορφα. Από τα μάτια αυτού που βομβαρδίσανε το σπίτι του, έχει διαλυθεί η ζωή του, δεν ξέρει ποια σφαίρα θα βρει εκείνον ή αν θα είναι τυχερός να επιζήσει άλλη μια μέρα, ψάχνοντας για καταφύγιο. Μαύρο το μέλλον του, μαύρη η μοίρα του, απολύτως δικαιολογημένα κιόλας. Ένα δριμύ κατηγορώ από όσους βρίσκονται στη μέση αιματοκυλισμάτων ανά τον κόσμο σε όσους είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό. Ένα κατηγορώ που μεταφράζεται σε νότες οργής.
Και δεν σε προετοιμάζει καθόλου. Γλυκιά εισαγωγή που σε κάνει να λες “Οι SEPULTURA που βγάλανε “Schizophrenia” μαλάκωσαν;”. Όχι, δεν μαλάκωσαν καθόλου. Αυτή η εισαγωγή συμβολίζει τη γαλήνια ζωή του πρωταγωνιστή πριν το πόλεμο. Και η σφαλιάρα της μπάντας στα καπάκια, είναι απλά η μουσική αναπαράσταση της πρώτης βόμβας που σκάει και η ζωή του, αλλάζει μια για πάντα. Όπως και όσων το ακούσαμε για πρώτη φορά και νιώσαμε σαν ερωτοχτυπημένοι.
BENEATH THE REMAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINS!
1) “Lobotomy” (5.00)
“Self-blame can’t hurt me, eye for an eye
You receive your just reward
Now I’ll live my life with indifference
I’ve tortured without remorse, I’ve slaughtered without fear
Brain killing brain!
Brain killing brain!
Brain killing brain!
BRAIN KILLING BRAIIIIIIIIIIIIIIIIIN!”
Χειρισμού και προπαγάνδας το ανάγνωσμα. Που εδώ, συμβολικά, παρουσιάζεται ως μια λοβοτομή του πολίτη. Όταν σου λένε τι να σκεφτείς και πως, μηρυκάζοντας ένα δόγμα, πόσο πιο μακριά μπορεί να πάει άραγε το μυαλό σου; Μέχρι τη στιγμή που εσύ ο ίδιος, λες “ώπα, κάποιο λάκκο έχει η φάβα, κάτι σαν να μη μου λέτε καλά!”. Και αυτό είναι, από εκείνο το σημείο και πέρα, δεν υπάρχει επιστροφή. Έχεις ήδη αρχίσει να στροφάρεις και να είσαι έτοιμος να τους καρφώσεις έναν προς έναν στο τοίχο, για τα ψέματα που σε έκαναν να πιστέψεις για το κόσμο και τον εαυτό σου.
Θα έλεγα ότι εκτός του ότι αυτό εδώ, είναι το αγαπημένο μου κομμάτι SEPULTURA ΓΕΝΙΚΑ, είναι και η απόλυτη σύνοψη όλου του δίσκου σε ένα κομμάτι. Στιχουργικά, αλλά και μουσικά, με το μεσαίο μέρος να είναι σεμιναριακού τύπου, το πως το solo του Kisser κολακεύει τα στιβαρά ρυθμικά, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που κατεδαφίζει ό,τι βρεθεί στο διάβα του. Δεν μπορώ να περιγράψω πως νιώθω από τη στιγμή που σκάνε τα υπέροχα τύμπανα του Igor μέχρι το φινάλε του….αχχχχ αυτό το φινάλε του….αφροί από το στόμα, κόκκινα μάτια και φάπες παντού!
Η ιστορία των SEPULTURA, σημαδεύτηκε, χαρακτηρίστηκε θα πω, από τέτοιους δίσκους. Τέτοιες μεγάλες στιγμές που αλλάξανε όχι μόνο τη ζωή τους, αλλά και τη ζωή όλων των Βραζιλιάνων που θέλανε να παίξουν ακραία. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Γιάννης Σαββίδης
