Όλα τα είχαμε, τα worst to best στους SEPULTURA της εποχής του Max Cavalera μας έλειπαν. Θα μας τσιμεντώσει ο κόσμος στο Σούνιο μ’ αυτά που διαβάζει αλλά οκ, προφανώς θα υπήρχαν εκατοντάδες συνδυασμοί διαφορετικών απόψεων, οπότε ίσως και να την γλυτώσω λιγότερο αναίμακτα. Βρισκόμαστε εντός του 1993, όπου οι SEPULTURA έχουν ήδη βαρεθεί να παίζουν συνεχώς για 2 χρόνια τα κομμάτια του “Arise” από άκρη σε άκρη σε όλο τον κόσμο (που το 99,9% των ανθρώπων με στοιχειώδη νοημοσύνη θα έφτιαχνε μπάντα μόνο και μόνο να παίζει αυτά τα κομμάτια μέχρι να σβήσει ο ήλιος, το αντιπαρέρχομαι δίκην συντομίας). Θεωρώντας ότι θα μείνουν στάσιμοι, αποφασίζουν να εστιάσουν στον όγκο και το γενικότερο groove του ήχου τους παρά στην ταχύτητα, ενώ κουρδίζουν και χαμηλότερα γενικά και είναι έτοιμοι για ένα νέο ήχο και αποτέλεσμα. Διαλέγουν μέσα από αρκετές υποψηφιότητες για την παραγωγή τον Andy Wallace, που είχε κάνει την μίξη στο “Arise”. O Wallace προκρίθηκε αντί του Jon Zorn (πολυτάλαντος avant-garde jazz συνθέτης και γενικά σεβαστός από εκατομμύρια) και του Al Jourgensen των MINISTRY. To συγκρότημα επιζητώντας απομόνωση, εγκαθίσταται στη Νότια Ουαλία και ηχογραφεί το άλμπουμ στα Rockfield Studios, για πρώτη φορά ως κουαρτέτο αντί για τρίο, καθώς ο Paulo Jr. δεν ηχογραφούσε το μπάσο στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους –το αναλάμβανε πάντα ο Andreas Kisser μαζί με τις κιθάρες του-, εδώ όμως ηχογράφησε για πρώτη φορά κανονικά. Ο πλουραλισμός ήταν το ζητούμενο και το κλειδί των συνθέσεων καθώς ήθελαν να ενσωματώσουν όσο περισσότερα στοιχεία μπορούσαν και τελικά δικαιώθηκαν βάσει του αποτελέσματος, το οποίο τους έκανε ακόμα μεγαλύτερους από όσο ήδη ήταν. Επειδή σε 2 χρόνια που θα κλείσει τα 30 χρόνια ζωής πάλι εγώ θα κληθώ να σας τα αναλύσω, ας κρατήσουμε το κυρίως πιάτο για τότε (δεν έχετε παράπονο από το “Arise” φαντάζομαι, ο Φράγκος ακόμα βλέπει εφιάλτες και μάλιστα δις, ενώ τον υποχρέωσα να πει δημόσια ότι είναι ένα από τα 5 καλύτερα άλμπουμ της ύπαρξης, ειδάλλως ξέρω που μένει). Μέχρι τότε λοιπόν, ας τολμήσω να μπω άλλη μια φορά σε αυτή την επίπονη διαδικασία, η οποία ωστόσο στο τέλος για κάποιο λόγο γίνεται ανέλπιστα διασκεδαστική και μέγιστη πρόκληση.
THE “CHAOS A.D.” COUNTDOWN:
11) We who are not as others (3:42)
Προφανώς και δεν μπορούν να υπάρχουν πολλές στιχουργικές ερμηνείες στο συγκεκριμένο κομμάτι, το οποίο και τονίζει την διαφορετικότητα και μοναδικότητα των SEPULTURA, για την οποία έκαναν λόγο με μεγάλο καμάρι. Συνεχίζει στιχουργικά την λογική του «προχωράμε μόνοι μας χωρίς την βοήθεια κανενός» που υπήρχε στο “Inner self” (ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ “INNER SELF”) και θα συνεχιζόταν και μελλοντικά στο “Attitude”. Με την επανάληψη του τίτλου του 8 φορές κατά τη διάρκεια του κομματιού, δεν διεκδικεί και ιδιαίτερες δάφνες ποικιλίας ή στιχουργικής ανάπτυξης, ωστόσο περνάει το μήνυμά του με το παραπάνω. Τώρα γιατί μπαίνει στην τελευταία θέση ενώ έχει ένα πάρα πολύ ωραίο ρυθμό, ε, γιατί απλά όλα τα άλλα κομμάτια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι καλύτερα, πιο ξεχωριστά, πιο ενδιαφέροντα, πιο ότι θέλετε τέλος πάντων. Το λατρεύω φυσικά αλλά οκ, τις πρώτες φορές που άκουγα το άλμπουμ φρέσκο τότε, ίσως και να μη με πείραζε αν έλειπε (τώρα εννοείται δεν το έχω καν σαν σκέψη και δεν φαντάζομαι το δίσκο χωρίς αυτό).
10) Kaiowas (3:43)
Μια πολύ μεγάλη στιγμή στην καριέρα του συγκροτήματος το δίχως άλλο! Η πρώτη φορά που θα φέρουν τόσο πολύ στο προσκήνιο τις Βραζιλιάνικες επιρροές τους και που δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν ακουστικές κιθάρες και κρουστά, δείχνοντας πόσο μπροστά θέλουν να πάνε (και προετοιμάζοντας το έδαφος για το “Roots” δυόμιση χρόνια μετά). Το συγκεκριμένο κομμάτι ηχογραφήθηκε μέσα στα ερείπια του μεσαιωνικό κάστρο στο Chepstow της Νότιας Ουαλίας. H μπάντα ενθουσιάστηκε στην ιδέα κι όταν τον πρότειναν στον Andy Wallace, αυτός κατάφερε να το μετουσιώσει στο όραμα που είχαν. Μax Cavalera/Andreas Kisser στις ακουστικές κιθάρες, Paulo Jr./Igor Cavalera στα κρουστά κι όποιον πήρε ο χάρος. Οι σκέψεις τους ήταν ότι ποτέ δε θα μπορούσαν να το αναπαράγουν ζωντανά, και ιδιαίτερα τον ήχο των κρουστών. Βλέποντας όμως βίντεο των NEUROSIS τότε (μπάντα που πάντα προσκυνούσαν), διαπίστωσαν ότι τα μέλη των Αμερικάνων σε πολλές περιστάσεις άφηναν τα έγχορδα τους στις συναυλίες και ξεκινούσαν όλοι μαζί να παίζουν κρουστά (όποιος το έχει δει δεν το ξέχασε ποτέ, όποιος δεν το έχει δει, σας παρακαλώ βρείτε την εκτέλεση του “Through silver in blood” από το Roadburn του 2009 και με ευχαριστείτε για όλη την υπόλοιπη ζωή σας). Τελικά άλλαξαν γνώμη και το κομμάτι έχει παιχτεί πάρα πολλές φορές μέσα στα χρόνια. Το κομμάτι πήρε το όνομα του από μια φυλή ιθαγενών στον Αμαζόνιο, οι οποίοι προέβησαν σε μαζική αυτοκτονία, ως διαμαρτυρία για την προσπάθεια της κυβέρνησης στην Βραζιλία να πάρει τη γη των προγόνων τους για δικά της συμφέροντα. Ύψιστη στιγμή επαναλαμβάνω, μπαίνει χαμηλά απλά γιατί δεν είναι «πλήρες» κομμάτι με στίχους και ένταση (αν και σου δημιουργεί αυτό το ξεχωριστό κάτι σε κάθε περίπτωση).
9) Nomad (4:59)
Το υπέρβαρο αυτό κομμάτι, είναι κατά δήλωση του Andreas Kisser η προσπάθεια των SEPULTURA να κοντράρουν την βαρύτητα του “Sad but true” των METALLICA (σεσημασμένος, φανατικός, ΑΡΡΩΣΤΟΣ Metalli-fan ο Αντρίκος, ένας από μας μέχρι σήμερα και μέχρι τέλους). Αργόσυρτο κομμάτι με το χαρακτηριστικότατο riff και τα σηκώματα στις κιθάρες μέχρι τέλους να το πηγαίνουν καροτσάκι και να το καθιστούν πολύ βαρύ χαρτί για τον δίσκο. Στιχουργικά πραγματεύεται την κατάσταση στην οποία οι «πολιτισμένοι» άνθρωποι εισβάλλουν στις νέες χώρες και καταστρέφουν την ζωή που ζουν οι νομάδες. Το τέλος είναι ζοφερό καθώς ο Kisser που έγραψε τους στίχους, ξεκάθαρα δηλώνει ότι όλοι θα πεθάνουν (“The world will be extinct and your flesh will rot with mine). Για πάρα πολλούς, αυτό το κομμάτι είναι από τα πιο υποτιμημένα της ιστορίας τους και θεωρούν ότι έπρεπε να έχει γίνει πιο κλασικό μέσα στα χρόνια, ποιος μπορεί να τους αδικήσει; Kερδίζει με διαφορά… σουτιέν (ούτε καν στήθους) για ένα δευτερόλεπτο τον τίτλο του μεγαλύτερου κομματιού του δίσκου από το “Clenched fist”.
8) Amen (4:27)
Eδώ έχουμε να κάνουμε στιχουργικά με προπομπό του “Davidian” των MACHINE HEAD (ένα χρόνο μετά στο “Burn my eyes”), καθώς το κομμάτι αναφέρεται στην χριστιανική αίρεση των Branch Davidians, που ιδρύθηκε το 1955 από τον Benjamin Roden στη πολιτεία του Texas και στο γνωστό Waco Siege που έγινε από τις αστυνομικές αρχές το διάστημα 28 Φεβρουαρίου ως και 19 Απριλίου 1993 στο μέρος όπου έδρευαν για παράνομη κατοχή όπλων (Mount Carmel Center, 13 χιλιόμετρα από το Waco στο Texas). Αρχηγός των Δαβιδιανών ήταν ο David Koresh (γεννημένος ως VernonWayne Howell). O Koresh πέθανε από το χέρι του πιο έμπιστου συντρόφου του (επίσης Δαβιδιανού) Steve Schneider, ο οποίος στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Μια άλλη θεωρία είναι ότι ο Koresh έφαγε μια σφαίρα στο στήθος. Επίσης ένα ιδιαίτερα αργόσυρτο κομμάτι το οποίο πολλάκις παιζόταν και καπάκι η μπάντα έπαιζε το “Inner self” σαν medley. Τα τύμπανα του Igor ανέκαθεν έλαμπαν στα κομμάτια των SEPULTURA, αλλά σε κομμάτια όπως αυτό, αποδείκνυε ότι το επίπεδο του είχε ξεφύγει αισθητά. Η τελευταία κραυγή “Buuuuuuuuuuuurn” από πλευράς Max, αναφέρεται στην μεγάλη φωτιά που ξέσπασε στον χώρο όταν κορυφώθηκαν οι εχθροπραξίες. Οι SEPULTURA πήραν ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός και το έκαναν δικό τους με τον τρόπο που αποτυπώθηκε.
7) Clenched fist (4:58)
Η κομματάρα που κλείνει το δίσκο, έδειχνε τους SEPULTURA στα πιο ώριμα τους και ψήγματα του τι θα ακολουθούσε μελλοντικά από πλευράς ήχου και αισθητικής. Η αρχική στροφή έχει γίνει μότο ζωής για εκατομμύρια οπαδούς τους (“Pain makes me stronger everyday, life is chaos, you gotta deal with it), ενώ φοριέται σε χιλιάδες δέρματα ως τατουάζ και ως επίδειξη μαθήματος βγαλμένου μέσα από την ίδια τη ζωή. Ο Max εδώ βγάζει τα σώψυχά του όσο ποτέ, δεν δέχεται κανένα μάθημα, καμία επίκριση από τον οποιονδήποτε, σε φάση «ποιος είσαι εσύ που θα μιλήσεις χωρίς να ξέρεις τι πέρασα, δεν αντέχω άλλο τις μ@λ@κίες» και που φυσικά αποτυπώνεται στο ξέσπασμα που προκαλεί ανατριχίλα:
Don’t get me wrong (you don’t know where I’m from)
Don’t get me wrong (you don’t know where I’ve been)
Don’t get me wrong (it’s been a painful way)
Don’t get me wrong (you wouldn’t understand)
Ο τρόπος με τον οποίο κλείνει το κομμάτι (Soul, mind, fist) έχει παρθεί ελαφρώς αλλαγμένο και έχει χρησιμοποιηθεί στιχουργικά σε κομμάτια των SOULFLY, με τον Max να αποτείνει φόρο τιμής στον δίσκο και να αναφέρει περήφανα “Heart, fist, soul, mind”.
6) Biotech is Godzilla (1:52)
Για τον Max ειδικά και τους SEPULTURA ειδικά, ήταν μεγάλη πρόκληση και τιμή να συμμετέχει έστω στιχουργικά ο Jello Biafra στον δίσκο, έτσι οι στίχοι του “Biotech is Godzilla” είναι ολόδικοί του. Ο Βiafra ρώτησε τον Max «τι θέλεις να γράψω» με τον γηραιό Cavalera να απαντά «κάτι in your face σαν το “Nazi punks fuck off” των DEAD KENNEDYS, o Biafra όμως δεν ήθελε να επαναλάβει τον εαυτό του, έτσι αντιπρότεινε το “Biotech is Godzilla”, ένα κομμάτι που έγραψε τους στίχους όταν επισκέφτηκε μια έκθεση για την οικολογία στο Rio de Janeiro ονόματι Eco ’92. Ο Max ανέφερε τότε «του πήρε 10’ να μου αναπτύξει τις τρελές του θεωρίες», με τον Biafra να αναλύει ότι ο George Bush (ο πρεσβύτερος, όχι ο W., η αδυναμία του Al Jourgensen των MINISTRY) είχε στείλει μια ομάδα επιστημόνων στην Βραζιλία να δοκιμάσουν μικρόβια και βακτήρια στο ανθρώπινο σώμα (;) και να χρησιμοποιηθούν ως πειραματόζωα. Οι στίχοι ούτε λίγο ούτε πολύ, αναφέρουν ότι η βιοτεχνολογία δημιούργησε το AIDS (;;), αλλά το κομμάτι δεν καταφέρεται ενάντια αυτής, τονίζοντας ότι απλά βρίσκεται στα λάθος χέρια. Προφανώς αποτελεί την πιο ΠΑΡΤΑ στιγμή του δίσκου, «αληθινό hardcore” όπως έλεγε ο Max, με τα 112 δευτερόλεπτα της διάρκειας του να δημιουργούν αληθινό πανικό όπου παιζόταν. Η μπάντα σε μεγάλα κέφια κι ο Igor έχοντας πλήρως απασφαλίσει, να μην έχουν αντίπαλο στο διάβα τους.
5) Propaganda (3:33)
Ο αρχικός τίτλος του δίσκου θα προερχόταν από αυτό εδώ το κομμάτι, ωστόσο ο Max τον άλλαξε ελάχιστα πριν δοθεί η εντολή για το «κόψιμο» του δίσκου με το εξώφυλλο και τα παρελκόμενα (και φρικάροντας αρχικά τη Roadrunner και δη τον Monte Conner, του το φύλαγε μανιάτικο από την κλασική ιστορία με το εξώφυλλο του “Beneath the remains” που κατέληξε να γίνει το “Cause of death” των OBITUARY). Τελικά ο δίσκος πήρε τον τίτλο σαν έμπνευση από τον δίσκο των MISFITS, “Earth A.D.”, με τον Max να χρησιμοποιεί την έννοια του χάους στο δίσκο με την γλαφυρή περιγραφή «όλα έχουν γ@μηθεί, όλα πάνε στραβά, τίποτα δεν είναι όπως πρέπει». Το βάρβαρο riff στην αρχή οδηγεί σε μια φοβερή ανάπτυξη του κομματιού, ενώ το break στη μέση θα μπορούσε και ίσως θα έπρεπε να παίζεται σε επανάληψη μέχρι να καταστραφούν τα πάντα. Τι σημείο, Θεέ μου. Δεν νομίζω να θέλετε ιδιαίτερη εξήγηση για τους στίχους, ξεκάθαρα μιλάει για δημοσιογραφική προπαγάνδα, αλλά τα «χώνει» κυρίως στον μουσικό τύπο της εποχής κι όποιον τόλμησε να πιάσει τους SEPULTURA αρνητικά (μπα που να σας κοπεί… ας μην πω τι, δεν ξέρω καν από πού να αρχίσω) και τους τρίβει περήφανα σημεία όπως το “I’ll prove you wrong all the way, life teaches me you’re always alone”. Μαζί σου ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ!
4) Μanifest (4:49)
“Friday, October 2nd, 1992” είναι τα πρώτα λόγια που ακούγονται στο κομμάτι και μας μεταφέρει στην αποφράδα μέρα της σφαγής στο Carandiru, μιας φυλακής στο Sao Paulo στην Βραζιλία. Τα πάντα ξεκίνησαν από μια εξέγερση των κρατουμένων, η οποία έλαβε χώρο περίπου στις 13:30 τοπική ώρα, και δυο γκρουπ κρατουμένων διαφώνησαν για ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Γρήγορα προκλήθηκε εξέγερση σε όλη τη φυλακή, με τις αντιμαχόμενες πλευρές να χρησιμοποιούν μαχαίρια και… σωλήνες (Βραζιλία είσαι), όπου οι συνολικά 2.069 κρατούμενοι είχαν να αντιμετωπίσουν μόλις 15 φρουρούς (ο Χριστός!) με τον έλεγχο να χάνεται παντελώς. Περίπου στις 14:15, ο διευθυντής της φυλακής, Dr José Ismael Pedrosa, ειδοποιεί την τοπική στρατιωτική αστυνομία, η οποία καταφθάνει στη φυλακή περίπου στις 14:30 με πλήρη δικαιοδοσία. O Pedrosa ήθελε να διαπραγματευτεί με τους κρατούμενους, έτοιμος να βγάλει ανακοίνωση από μεγάφωνο, οι αστυνομικοί όμως ούτε που ήθελαν να ακούσουν κάτι τέτοιο και σχεδόν τον λιντσάρανε (!!), με τους κρατούμενους να ξεγυμνώνονται δια της βίας και να κλειδώνονται στα κελιά τους, όπου και πυροβολήθηκαν!!! Η αστυνομία αμόλησε ΚΑΙ σκυλιά, μέσα στο κουρείο που είχαν κρατηθεί οι τραυματίες, με συνέπεια ακόμα περισσότερους θανάτους. Να σημειωθεί ότι το Carandiru ήταν σωφρονιστικό ίδρυμα και δεν είχαν –ακόμα- καταδικαστεί ή δικαστεί οι τρόφιμοι. Στο τέλος της ημέρας είχαν ήδη σκοτωθεί 111 φυλακισμένοι, άλλοι 37 τραυματίστηκαν, με τον βαλλιστικό έλεγχο να αναλύει ότι βρέθηκαν τουλάχιστον 515 σφαίρες στα κορμιά των νεκρών. Οι πυροβολισμοί ήταν κυρίως στο κεφάλι, το πρόσωπο, τον λαιμό και το στήθος, με πολλούς να έχουν βρεθεί με τα χέρια να καλύπτουν το πρόσωπο ή πίσω από το κεφάλι τους, σε ξεκάθαρα αμυντική στάση. Κανένας από τους αστυνομικούς δεν τραυματίστηκε και το όλο γεγονός θεωρείται μέχρι σήμερα ως μια από τις ύψιστες καταπατήσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων. Το κομμάτι είναι ρυθμικός τυφώνας με το μπάσο του Paulo Jr. στο προσκήνιο και το hardcore groove ηγεμονικό, ενώ ο Max βγάζει μια απίστευτη οργή και πόνο για το συμβάν με τον τρόπο που τραγουδάει. Άνετα θα μπορούσα να το έχω στην πρώτη θέση, όταν παίζω κομμάτια σε εκδηλώσεις πάντως, ή αυτό ή το “Murder” θα βάλω.
ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ, ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΤΕ, ΔΕΙΤΕ Ο-Π-Ω-Σ-Δ-Η-Π-Ο-Τ-Ε ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ “CARANDIRU” ΤΟΥ HECTOR BABENCO, TO 2003. ΘΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΑΝΑΥΔΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΣΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ. Π-Ρ-Ε-Π-Ε-Ι ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ!
3) Refuse/resist (3:20)
To εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, το οποίο έδωσε και τον τόνο για το συνολικό αποτέλεσμα, και το που ήθελαν να πάνε τον ήχο τους οι SEPULTURA. Ο τίτλος προήλθε από μια βόλτα του Max με το μετρό στη Νέα Υόρκη, όπου είδε κάθε καρυδιάς καρύδι μέσα στο βαγόνι, όπου την προσοχή του τράβηξε ένας αφρο-αμερικάνος με ένα δερμάτινο μπουφάν, πάνω στο οποίο είχε γράψει έναν ολόκληρο πολιτικό λόγο, ο οποίος τέλειωνε με την φράση “Refuse and resist”. Έτσι άμεσα ο Max έγραψε την πρώτη στροφή (“Chaos A.D., tanks on the streets, confronting police, bleeding the plebs”) έχοντας στο μυαλό του ότι κάπως έτσι θα έγραφαν οι DISCHARGE που λάτρευε. Το αρχικό του riff το θεωρεί μέχρι σήμερα κάτι που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από death metal συγκρότημα (με 4 χορδές παίζεις 30 χρόνια θεόκουλε και ΕΝΑΣ τους δεν βρέθηκε να γράψει τέτοιο riff όπως εσύ, ΕΝΑΣ ρε), ενώ το θεωρεί μέχρι σήμερα μουσική που θα ταίριαζε σε εξέγερση (ξέρουμε όλοι καλά ότι αν του δινόταν ευκαιρία να την προκαλέσει, δεν θα το σκεφτόταν ούτε δευτερόλεπτο, γι’ αυτό θα τον αγαπάμε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας). Στο κορυφαίο βίντεο του κομματιού, έχουμε το κλασικό πλάνο από τον τύπο που αντιστέκεται και εμποδίζει την πορεία των τανκς στην πλατεία Tiananmen (το έχω αναφέρει στο σχετικό αφιέρωμα για τα 30 χρόνια του “Seasons in the abyss” των SLAYER, μη με κάνετε κι επαναλαμβάνομαι, ευκαιρία να το διαβάσετε κι όσοι τυχόν σας ξέφυγε, αν δεν έχετε ήδη κοκκινίσει από ντροπή), ενώ το εξώφυλλο του single απεικόνιζε έναν διαδηλωτή που κραδαίνει μια μολότοφ έτοιμο να πάει να τα βάλει με τους αστυνομικούς χωρίς να τον νοιάζει τίποτα. Ο χτύπος της καρδιάς στην αρχή του κομματιού όπως ξέρετε ΟΛΟΙ όσοι έχετε σχέση με ότι εστί metal συνολικά, προέρχεται από το υπερηχογράφημα του αγέννητου τότε γιού του, Zyon. Για το κομμάτι τι να πούμε, το έγραψε η ιστορία στο πρώτο του παίξιμο, ενώ πάντα αποτελεί αχώριστο δίδυμο με το ακόμα ανώτερο…
2) Territory (4:47)
Κι εκεί που προσπαθείς να καταλάβεις τι σε χτύπησε και σε άφησε ανήμπορο να αντιδράσεις στο “Refuse/resist”, έρχεται η εισαγωγή των τυμπάνων του Igor στο “Territory” και το μετέπειτα tribal σημείο να σε στείλουν στον αγύριστο μια και καλή. ΤΙ ΡΙΦΦΑΡΑ, ΤΙ ΤΥΜΠΑΝΑΡΕΣ, ΤΙ ΡΥΘΜΟΣ Γ@ΜΩ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΜΟΥ! Μιλάμε για κομμάτι που γέννησε χιλιάδες ντράμερ στην προσπάθεια ο καθένας τους να γίνει νέος Igor (οκ η ματαιότητα της προσπάθειας μέσα στο παιχνίδι είναι, αλλά τουλάχιστον η προσπάθεια μετράει), ενώ έχουμε πάλι αφύσικα υπέροχη βιντεοκλιπάρα και με το κομμάτι να πραγματεύεται την διαμάχη Ισραηλινών και Παλαιστίνιων (κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια, η γιαγιά μου πάντα πίστευε ότι ο Γιασέρ Αραφάτ θα ζούσε τόσο πολύ που θα μας έθαβε όλους, αλλά έλεγε «μέχρι να το λύσουν αυτό το θέμα, μπορεί να έχει πεθάνει», όπερ και εγένετω), ενώ η μπάντα είναι καλυμμένη με λάσπη σε πλάνα και γενικά απίστευτης αισθητικής βίντεο που κοντράρει την αξία του κομματιού. Ένα κομμάτι που οκ τι να λέμε τώρα, όπου κι αν παίζεται, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, μαθαίνει γεωμετρία στον πλανήτη αβίαστα και το πόσο υψηλή διάμετρο μπορεί να φτάσει ένας κύκλος, που δεν χάνει ποτέ τη συμμετρία του (αλλιώς ο ασύμμετρος μετράει τα δόντια που θα φτύσει με θεμιτά και αθέμιτα μέσα) και που για να επιζήσεις μέσα του, πρέπει να το λέει η καρδιά σου. Έχει διασκευαστεί από πολλούς σε κάθε λογής ευκαιρία, από τους συμπατριώτες μας EXHUMATION για το “Sepultural feast – a tribute to Sepultura”, μέχρι και τους GOJIRA που σε κάθε δυνατή ευκαιρία το παίζανε, μια από αυτές και στην Ελλάδα, με την Μαλακάσα εκείνη τη στιγμή να μεταφέρεται στο ακρωτήριο Κανάβεραλ, έτοιμη προς ανάφλεξη και σε διαδικασία πλήρους τροχιάς προς την Σελήνη.
- Slave new world (2:55)
Ναι οκ, δεν είναι πρώτο το “Refuse/resist”και το “Territory”, ΓΚΕΤ ΟΒΕΡ ΙΤ που λένε σε κάτι ακριτικά χωριά. Λοιπόν εδώ έχουμε να κάνουμε με Ο-Λ-Η την ουσία των SEPULTURA εν έτει 1993. Δύναμη αρχικά, ξεκινάει το πρώτο κατέβασμα χορδής και νομίζεις θα ξεκολλήσουν γυψοσανίδες. Ρυθμός στη συνέχεια, ασύλληπτη ριφφάρα και από ’κει κι έπειτα, ψάξτε τον δεύτερο, Igor τον λένε και όλες οι Τιτίκες κλαίνε. Αυτό το συγκλονιστικό tribal drumming του στο κομμάτι (ειδικά το πώς χτυπάει το πιατίνι που κάνει αυτό το ΚΡΑΣ) και το riff που ακολουθεί και περιέχει όλο το groove του κόσμου (ή ότι δεν είχαν σκεφτεί να γράψουν οι PANTERA ως τότε), είναι υπεράνω κριτικής. Στακάτο, ταχύ και αργό μαζί, με φοβερές αλλαγές που κρατάνε λίγο για να έρθει άλλο σημείο που θα προκαλέσει έκπληξη, γεννημένο να γίνει single (με την χαρακτηριστική γροθιά με το barcode στον καρπό για εξώφυλλο) και με όλα τα όργανα σε πλήρη αρμονία. Το σφυριχτό lead του Kisser προσπαθεί να πάρει το προσκήνιο, αλλά ξανάρχονται τα γυρίσματα του Igor να πάρουν την πρωτοκαθεδρία, με το αίσθημα ότι η τσίτα, η ταχύτητα και η πώρωση αυξάνονται όσο πλησιάζει το τέλος. Ένα κομμάτι ωδή κατά της λογοκρισίας, με το βίντεο κλιπ του πάλι ιδιαίτερα επεξηγηματικό στο πως τα υποψήφια «θύματα» κουρεύονται γουλί και τους γίνεται τατουάζ ένα barcode στο πίσω μέρος του λαιμού (στο τέλος φανερώνεται η αλήθεια, ζοφερή και τρομερά περιγραφική). Για πολλούς, κλείνει την Αγία Τριάδα της αρχής του δίσκου, η οποία θεωρείται από τις κορυφαίες όλων των εποχών σε δίσκο (το είχαν πάντα να κάνουν εντυπωσιακό ξεκίνημα, δεν χρειάζονται αναφορές πιστεύω). Στους στίχους του κομματιού έχει συνεισφέρει ο καρδιακός φίλος της μπάντας, Evan Seinfeld, μπασίστας/τραγουδιστής των BIOHAZARD (ή Spyder Jones για τους λάτρεις hardcore ταινιών, άλλοτε σύζυγος της Tera Patrick).
EXTRA:
The hunt (3:59)
Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι και κυρίως… ΦΑΣΑΙΟΙ αυτού του κόσμου, σας έχω νέα και είναι άκρως δυσάρεστα για όλους σας (δεν εθελοτυφλώ , ούτε κι έχω αυταπάτες ότι το ενστερνίζεστε για Χ λόγους): Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΤΩΝ SEPULTURA ΕΙΝΑΙ ΤΟ “THE HUNT” ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ “ORGASMATRON”. Προσοχή, θεωρώ το “Orgasmatron” την 2η καλύτερη διασκευή όλων των εποχών, μετά το “Am I evil?” προφανώς (ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΠΟΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΤΟ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΑΝ ΡΕ ΛΕΚΕ;), αλλά η μαγκιά και τα κοχόνες που έδειξαν οι SEPULTURA να πάρουν αυτό το κομμάτι και να το κάνουν όχι απλά καλύτερο από το αυθεντικό των NEW MODEL ARMY (ανοίγει τον 3ο δίσκο των Βρετανών, “The ghost of Cain” που κυκλοφόρησε στις 1/9/1986 και έκλεισε 35 χρόνια ζωής, ωραία η σύμπτωση και της κυκλοφορίας του δίσκου σχεδόν ακριβώς 7 χρόνια μετά), αλλά ολόδικό τους, αποτελεί για πολλούς και την πιο ώριμη στιγμή της πορείας τους ως τώρα. Ο Igor ήταν αυτός που πρότεινε το κομμάτι στους υπόλοιπους, οι οποίοι συμφώνησαν με την λογική ότι δεν θα είχε νόημα να κάνουν μια διασκευή στους BLACK SABBATH ή τους MOTORHEAD για παράδειγμα και τους άρεσε πολύ, συνεπώς προχώρησαν στην ηχογράφηση με αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα. Ο Paulo Jr. αστειευόμενος, ανέφερε τότε ότι από τα δικαιώματα των πωλήσεων του δίσκου, ο τραγουδιστής των NEW MODEL ARMY, Justin Sullivan, θα έβγαζε τα έξοδα για νέες μασέλες, μια και η οδοντοστοιχία του δεν ήταν και η ιδανική (για να το πω κομψά, δεν ήταν και σαν τον Γιώργο Γεωργίου βέβαια, αλλά χαμόγελο της Crest δεν τον έλεγες).
Αυτά τα ασήμαντα κομμάτια σε αυτή την ασήμαντη σειρά, αποτέλεσαν το εφαλτήριο των SEPULTURA για την κατάκτηση του κόσμου κι επίσημα, με το άλμπουμ να σκαρφαλώνει στο νούμερο 32 του Billboard 200 στην Αμερική και η επιτυχία του να εξαπλώνεται στο νούμερο 11 σε Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία και Γερμανία, νούμερο 15 σε Ελβετία και Νέα Ζηλανδία (λίγο ακόμα και θα έφτανε στον Άρη), νούμερο 16 στη Νορβηγία, νούμερο 19 στην Αυστρία και νούμερο 27 στην Αυστραλία, ενώ έγινε χρυσό σε Αμερική, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Βέλγιο και Ολλανδία! Έχει ήδη πουλήσει σχεδόν 2.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως και για πολλούς, βάζει επίσημα τους SEPULTURA στα μεγάλα σαλόνια και με τη βούλα. Στις 23 Οκτωβρίου του 1993, ξεκίνησε η περιοδεία τους με support τους… PARADISE LOST (“Chaos A.D./Icon μαζί σε περιοδεία, τα χάπια μου γιατρέ) στην Ευρώπη, ενώ στην Βόρεια Αμερική έγινε όνειρο η ευχή όλων τότε και οι 2 κορυφαίες μπάντες της εποχής, δηλαδή PANTERA/SEPULTURA έκαναν μια κολασμένη co-headline περιοδεία, αφήνοντας πίσω τους καμένη γη, χωρίς τίποτα στη συνέχεια να μην υπάρξει τόσο μεγαλειώδες όσο οι δυο μπάντες στην ακμή τους, μέχρι και σήμερα.
Γνωρίζω πάρα πολλούς που λατρεύουν τον δίσκο, αν και στην αρχή δυσκολεύτηκαν να δεχτούν ότι οι SEPULTURA δεν έπαιζαν πλέον thrash (ή ΜΟΝΟΘΡΑΣ όπως ήθελαν), αλλά γνωρίζω και αρκετούς που εκεί έχασαν για πάντα τη σχέση τους με το συγκρότημα, προφασιζόμενοι ξεπούλημα (με τέτοιο ήχο, οκ), ενώ απύθμενο μίσος έχουν για το άλμπουμ σεβαστή μερίδα black metallers που τους θεωρούσαν απειλή για την… αγνότητα του μεταλλικού ήχου (πρωτοστάτης τέτοιων μαργαριταριών προφανέστατα ο Euronymous, έχε χάρη που συγχωρέθηκες και δεν μπορώ να το ανοίξω), όπως και παραδοσιακών οπαδών που για τους ίδιους λόγους έστειλαν τη μπάντα και ειδικά τον δίσκο στον Καιάδα, δεν μπορώ ακόμα και σήμερα να καταλάβω με τι κριτήριο αλλά καλή καρδιά, εσείς χάνετε (το τι έγινε μετά με το “Roots” πάντως άγγιζε διαστάσεις εμφυλίων πολέμων σε κάθε χώρα). Το “Chaos A.D.” προετοίμασε όσο τίποτα το έδαφος για την έλευση νέων ήχων, εστιάζοντας στο groove και τον μοντέρνο ήχο γενικά και από τη μία θεωρείται ότι έδωσε χρόνια ζωής σε όλο το μεταλλικό ήχο, από την άλλη το αναφέρουν ως κύριο υπαίτιο που το metal «μολύνθηκε» (ψεκασμένοι προ-covid και αρνητών εμβολίων) και γενικώς δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητο εκείνη την εποχή. Σε δεδομένα 1993 θεωρείται από όλους ως το άλμπουμ-σημείο αναφοράς όσον αφορά τον αντίκτυπο του (ΔΕΝ είναι το καλύτερο της χρονιάς του, σας προλαβαίνω, ο τίτλος πήγε στην Στοκχόλμη εκείνη τη χρονιά και στα μπλουζ του Wolverine) και είναι αναμφισβήτητη η αύρα που το περιβάλλει, η οποία φέρνει ακραίες αντιδράσεις εκατέρωθεν (θετικές και αρνητικές, αγαπημένο θέμα συζήτησης και ξύλου μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών τουλάχιστον όπως το έζησα εκείνη την εποχή, δεν αναφέρω πιο πικάντικα σκηνικά).
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν τον δίσκο, με τον ίδιο τρόπο που αρκετοί δε μπορούν να κάνουν χωριό μαζί του. Κατ’ εμέ η ιστορία το έχει γράψει με ολόχρυσα γράμματα, κατά άλλους έχει ίδια χρησιμότητα –και ανήκει στην ίδια οικογένεια- με τα κόπρανα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, η αλήθεια εδώ σίγουρα ΔΕΝ είναι κάπου στη μέση και γεροί να είμαστε, το 2023 τέτοια μέρα σε 2 χρόνια, το αντίστοιχο κείμενο του δίσκου θα έχει πολύ πιο αναλυτική υφή από την συγκεκριμένη διεκπεραιωτική που αναφέρει απλά τα βασικά (ναι, αυτά είναι απλά τα βασικά).
ONCE ALL FREE TRIBES, CHAINED DOWN LED LIVES, BLOOD BOILS INSIDE ME, WE’RE NOT SLAVES…
WE’RE FREE!
Άγγελος Κατσούρας
