Δεύτερο album για τους Αθηναίους, πέντε χρόνια μετά το φοβερό “Commercial suicide”. Στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν κατάφεραν να προετοιμάσουν το υλικό γι’αυτό το φοβερό album, στο οποίο συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο τις συνθέσεις τους. Μόνο που εδώ τα μιλάμε για ξεχωριστές συνθέσεις, που λειτουργούν αυτόνομα σαν αυτοτελή μέρη ενός παζλ υπό τον τίτλο “Redefine”
Οι SERENITY BROKEN είναι από τις ελάχιστες μπάντες στο χώρο του «μοντέρνου» σκληρού ήχου που βγάζουν συνθέσεις άξιες αναφοράς στην τρέχουσα δεκαετία. Έτσι παρουσιάζονται πολυπρόσωποι και αξίζει να δώσετε χρόνο ακρόασης για κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Κοφτές ρυθμικές κιθάρες αμερικάνικης κοπής από το δίδυμο Ανδρέα Παπαδόπουλου και Μάριου Μεθενίτη! Το πρώτο στοιχείο, όμως, που τους κάνει ιδιότυπους είναι οι φωνητικές γραμμές που θα σας παρασύρουν από την πρώτη ακρόαση, γιατί οδηγούν κάθε σύνθεση, δίνοντας χώρο στα υπόλοιπα όργανα , δημιουργώντας ένα φοβερό αποτέλεσμα! Ο Αρης Λουζιώτης είναι, ίσως, ο καλύτερος τραγουδιστής της ελληνικής σκηνής τόσο στην προφορά των αγγλικών, όσο και στο πόσο πολύπλευρα έχει προσεγγίσει κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Το δεύτερο στοιχείο είναι η εισαγωγή hard n’ heavy solos που ταιριάζουν άψογα σε κάθε κομμάτι που δηλώνουν το παρών!
Το εναρκτήριο “Freds Story” θαρρώ πως θα σκότωναν οι SLIPKNOT να το έχουν στο “All hope is gone” album τους! Στο “Cutaway” τα φωνητικά του Άρη είναι πολύπλευρα και ενδεικτικά του τι μπορεί να κάνει με τη φωνή του. Εκεί όμως που έπαθα σοκ ήταν με τα “True faces” και “Faint slit”, που είναι απλά τέλεια τραγούδια! Στο πρώτο οι φωνητικές γραμμές στο ρεφραίν θα σας κάνουν να το βάλετε στο repeat για να τις θαυμάσετε και στο δεύτερο θα πάθετε ίλιγγο από τον καταιγιστικό ρυθμό του – μακάρι να γίνουν αμφότερα videoclips!
Άλλες μπάντες στη θέση τους θα στηριζόντουσαν στο γεγονός ότι έχουν πίσω από τα drums τον Γιώργο Κόλλια. Εκείνοι όμως ενέταξαν στη φιλοσοφία τους τόσο ηχητικά όσο και εκτελεστικά τον πολυπράγμονα drummer των NILE! Δεν έχει καμία σχέση το παίξιμο και ο ήχος του με το bonus track του ντεμπούτου τους, στο οποίο είχε συνδράμει στο ντεμπούτο τους! Μαζί με τον Χρήστο Κόλλια στο μπάσο δημιουργούν ένα φοβερό rhythm section, που αξίζει να του δώσετε μεγάλη προσοχή!
Ο ήχος είναι πολύ καλύτερος από το “Commercial suicide” αν και γράφτηκε στα ίδια studios με την υπογραφή του Ahti Kortelainen (IMPALED NAZARENE, SENTENCED, NIGHTFALL, SONATA ARCTICA, WINTERSUN) και έγινε στα Φινλανδικά Tico Tico. Ο λόγος απλός: Πήρε περισσότερο χρόνο όλη η διαδικασία ηχογράφησής του και επειδή τον κυκλοφορούν μόνοι τους, αυτό σημαίνει και μεγαλύτερο κόστος δημιουργίας του!
Προσωπικά τον θεωρώ μέσα στα καλύτερα album της δεκαετίας που διανύουμε για τον ήχο στον οποίο ανήκουν. Κρίμα που είναι Έλληνες, γιατί με τέτοιο υλικό θαρρώ πως θα ήταν ήδη μεγάλο όνομα με τις πλάτες μιας εταιρίας που να έχει ανάλογους καλλιτέχνες – πχ. Roadrunner. Αντιθέτως τον κυκλοφορούν μόνοι τους, γεγονός που με κάνει να απογοητεύομαι για τις επιλογές της μουσικής βιομηχανίας εν έτει 2017!
Τον ακούω τις τελευταίες 15 μέρες ανελλιπώς και ενώ θα περίμενα να τον βαρεθώ, αντίθετα με κερδίζει ολοένα και περισσότερο, γεγονός σπάνιο για τον ήχο αυτό που έχει παρακμάσει όσο κανένας άλλος αυτή τη δεκαετία!
9/10
Λευτέρης Τσουρέας
ΥΓ: Αν στο επόμενο όλες οι συνθέσεις είναι τόσο άψογες όσο τα “True faces” και “Faint slit”, τότε θα παραμιλάμε…
