Τα τελευταία 10-15 χρόνια, το επικολυρικό doom metal έχει κάνει μια ζηλευτή, εντυπωσιακή επανεκκίνηση. Λες και περίμενε ο χώρος την επαναδραστηριοποίηση των μεγάλων CANDLEMASS ή/και το τέλος των έτερων μεγάλων SOLITUDE AETURNUS, για να δώσει κάποιες νέες γενιές συγκροτημάτων που αν μη τι άλλο καταθέτουν, τουλάχιστον, αξιόλογες – αξιοπρεπέστατες δουλειές. Το να υπηρετείς το επικό doom όμως είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί από τη μία έχεις τα καλύτερα «υλικά» ώστε να «δουλέψεις» μαζί τους, από την άλλη αυτά τα ίδια τα υλικά μπορούν να σε εκθέσουν ανεπανόρθωτα. Οπότε όσο «σίγουρη» είναι η ποιότητα του τελικού αποτελέσματος, εφόσον έχει κανείς δυνατότητες και πρωτίστως την ικανότητα στη σύνθεση, τόσο εύκολο είναι μέχρι και να οδηγηθεί στη γελοιοποίηση. Δεν είναι και μικρό πράγμα να ξεκινάς από τους RAINBOW, BLACK SABBATH, MANOWAR και να φτάνεις στους CANDLEMASS, SOLITUDE AETURNUS, WHILE HEAVEN WEPT και SOLSTICE, επί παραδείγματι, προσπαθώντας, θέλοντας να ακουστείς «κοντά» τους. Μια τέτοια προσπάθεια εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους!
Οι Γερμανοί SERVANTS TO THE TIDE βέβαια, έχουν επίγνωση της καταστάσεως. Τουλάχιστον αυτό γίνεται αντιληπτό, με τις πρώτες ακροάσεις. Ολοκαίνουργια μπάντα, «του κουτιού». Αντικατοπτρίζουν το όραμα του πρώην μπασίστα των folk blacksters CRAVING, Leonid Rubinstein, που εδώ έχει αναλάβει και τις κιθάρες. Μαζί του ο συμπράττουν ο τραγουδιστής Stephan Wehrbein των power metallers SCREAMING SOULS και o Lucas Freise, drummer των Σουηδών modern metallers (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) EYES WIDE OPEN. Στο ομότιτλο ντεμπούτο τους, δεν ακούμε παρά τα αναμενόμενα: επικοδραματικό, πεσιμιστικό metal, με σαφέστατες επιρροές από όλες τις προαναφερθείσες μπάντες (εννοείται της εισαγωγής, όχι των μελών του group) αλλά και νεότερους ηγέτες του χώρου, όπως οι επίσης Γερμανοί ATLANTEAN KODEX και LUNAR SHADOW, αυστηρά του ντεμπούτου όμως, πριν αρχίσουν τους πειραματισμούς. Μετά το intro “Departing from Miklagard”, έρχεται το “A wayward son’s return” για να βάλει τον ακροατή για τα καλά στο κλίμα της μουσικής. Οι στίχοι; Εννοείται αλληγορικοί ως επί το πλείστον, ως και ποιητικοί, αντικατοπτρίζουν τη θέληση του group από τη μια να μην ακούγεται «επιφανειακό», από την άλλη να μην ξεφεύγει ούτε στο στιχουργικό μέρος από σταθερές αξίες. Το “North sea” πάλι, είναι μεγάλο τραγούδι. Όχι μόνο σε διάρκεια, μα κυρίως σε ειδικό βάρος. Εντελώς ATLANTEAN KODEX το ύφος του, θυμίζει (τουλάχιστον σε μένα) και τραγούδια εκτός metal, όπως το κελτικό “Jenny of Oldstones” της Florence Welch. Το group συνεχίζει σε βέρα doom metal «χωράφια» με το “On marsh and bones (The face of Black Palmyra)”, στο “Your sun will never shine for me” το επικό στοιχείο ενισχύεται ξανά με τον τρόπο των SOLSTICE τη φορά αυτή (το riff είναι πραγματικός φόρος τιμής) και το καταληκτικό “A servant to the tide” κουβαλά μαζί του και τη κληρονομιά των PARADISE LOST, με τον Jeff Black των Καναδών epic heavy metallers GATEKEEPER στο πιάνο. Πολύ ταιριαστά εδώ και τα guest φωνητικά του Luc Francois, των Λουξεμβούργιων progressive metallers MINDPATROL.
Ο Wehrbein με τη φωνή του ίσως «χαλάσει» λίγο όσους έχουν συνδυάσει το επικό doom με φωνές σαν του Messiah ή του Lowe. Όντως κάποιες φορές έπιασα και εγώ τον εαυτό μου να θέλει μια πιο λυρική-υμνική φωνή (πχ στο έπος “North sea”), δεν είναι όμως, σε γενικές γραμμές, παράταιρος και δίνει θεωρώ όλο του το «είναι» με τις ερμηνείες του. Από την άλλη, ο Leonid στις κιθάρες δημιουργεί μερικά πολύ όμορφα θέματα και έχει πολύ καλές ιδέες που σίγουρα αποτελούν το ισχυρότερο ατού του album, σε συνδυασμό με τη διακριτική και σωστή χρήση του πιάνου. Το “Servants of the tide” είναι λοιπόν, συνολικά, ένας πολύ καλός δίσκος. «Εσωκλείει» όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θέλει ένας οπαδός του doom metal να ακούει σε ένα album του αγαπημένου του είδους και ακριβώς για αυτόν τον λόγο, δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Η μπάντα κινείται σε πολύ safe «νερά», ωστόσο τα «ρεύματα» που δημιουργούνται μπορούν να τη βοηθήσουν στο «ταξίδι» της, που τώρα ξεκινά (η παρομοίωση ελέω τίτλου ήταν παραπάνω από αναμενόμενη).
7,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
