SHADOW GALLERY – “Carved in stone” – Worst to best

Στο πρόσφατο worst to best για το “Land of the free” των GAMMA RAY, ο Σάκης Φράγκος αναφέρει πως το 1995 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για το power metal που εκπροσωπήθηκε από μπάντες όπως οι RAGE, BLIND GUARDIAN και STRATOVARIUS. Στη λίστα θα προσθέσω, με αφορμή την επέτειο του, και το υπέροχο “Carved in stone” των αγαπημένων του ελληνικού κοινού SHADOW GALLERY. Βέβαια, δεν μιλάμε για καθαρόαιμο power metal ούτε prog metal αλλά ένα μοναδικό κράμα power, prog και λυρικού συμφωνικού metal που θα μπορούσε άνετα να μας πάει προς το US power. Όπως και να ‘χει, οι SHADOW GALLERY ήταν μια μοναδική μπάντα, πρωτοπόροι και μια από κείνες τις μπάντες που αδικήθηκε. Θα μπορούσαν και θα έπρεπε να ήταν τεράστιοι. Το δεύτερο τους άλμπουμ λοιπόν κυκλοφόρησε από τη θρυλική Magna Carta το 1995. Δεν είναι το αριστούργημα τους. Αυτό, όπως όλοι πιστεύω μπορούμε να συμφωνήσουμε, είναι το “Tyranny”. Το “Carved in stone” έχει κάποιες αδυναμίες αλλά περιέχει δίχως αμφιβολία κορυφαίες στιγμές, είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό του trademark στυλ των SG και αποτέλεσε την πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα.

The “Carved in stone” countdown:

9. “Segue” 1-5

Ιδού το πρώτο πρόβλημα του δίσκου: πέντε μικρές, από δέκα δευτερόλεπτα μέχρι ένα λεπτό, εισαγωγές με πλήκτρα ή απλά έναν απροσδιόριστο ήχο, διασκορπισμένες στο άλμπουμ. Διακόπτουν τη ροή και δεν προσφέρουν σχεδόν τίποτα, πέρα από λίγη ατμόσφαιρα. Θα μπορούσαν να απουσιάζουν. Παραδόξως, όταν κοιτάει κανείς στο πίσω μέρος του CD, δεν αναγράφονται και έτσι πας από το τραγούδι 1 στο 3, στο 5 και ούτω καθ’ εξής μέχρι το 13. Στο Spotify ωστόσο αναγράφονται. Το βρίσκω ακόμα παράξενο.

8. “Celtic princess” (2:04)

Υπέροχο ματζόρε κλασσικότροπο πιάνο από τον Gary Wehrkamp με λίγη κιθάρα και έχεις ένα δίλεπτο ιντερλούδιο που μόνο αχρείαστο δεν είναι. Κρατάει αναμμένη τη φλόγα του λυρισμού και της μελωδίας που ήταν καίρια χαρακτηριστικά των SG και πόσο μάλλον στο “Carved in stone”.

7. “Alaska” (5:21)

Χαρακτηριστικό SG ακουστικό τραγούδι με υπέροχο, πάλι, πιάνο και ακουστική κιθάρα τίγκα στο λυρισμό, τη μελωδία, τις πολυφωνίες αλά QUEEN (άλλο ένα τυπικό χαρακτηριστικό της μπάντας) και με επαγγελματική διαρρύθμιση. Πάνω απ’ όλα, ξεχωρίζει η φωνάρα και μοναδική ερμηνεία του αδικοχαμένου Mike Baker.

6. “Deeper than life” (4:33)

Power metal δυναμισμός συναντά την μουσικότητα και μοναδικό παίξιμο των Gary Wehrkamp, Chris Ingles και Carl Cadden-James που θερίζουν σε κιθάρες και πλήκτρα. Το ρεφραίν του είναι εξίσου δυναμικό και ορμητικό όσο και μεταδοτικό. Ο ορισμός ενός power/progressive ύμνου με αχαλίνωτη μουσικότητα που παραμένει όμως φιλικό προς τον ακροατή. Οι μελωδίες και η προσβασιμότητα των SG λάμπουν εδώ.

5. “Warcry” (5:56)

Άλλο ένα κομμάτι που ξεκινάει απαλά, λυρικά και με κλασσικότροπο πιάνο και χορωδιακά περάσματα που κερδίζουν τις εντυπώσεις. Εκεί όμως που λες πως πρόκειται για μπαλάντα, το κομμάτι σε ταξιδεύει απρόσμενα σε heavy μονοπάτια, κάνει εναλλαγές που θα ζήλευαν οι DREAM THEATER, ανεβάζει εντάσεις και σε προσγειώνει με τον ακαταμάχητο λυρισμό του και τη μελωδία.

4. Ghostship (21:56)

Το έπος του δίσκου, ένα όπως αρμόζει σε μια φιλόδοξη progressive μπάντα που θέλει και μπορεί να χτίσει πύργους με τη μουσική της. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό κομμάτι που τα έχει όλα – συμφωνικό power, prog εναλλαγές, καταιγιστικά σόλο, πολυφωνίες – και με το παραπάνω. Ίσως εδώ έγκειται το πρόβλημα. Το κομμάτι χωρίζεται σε οχτώ μέρη αν και πάλι δεν αναγράφονται στο CD αλλά μόνο στο βιβλιαράκι. Το τελευταίο σκέλος, “VIIΙ: Ending”, ξεκινά με τρία λεπτά σιωπής που σπάει ένα χτύπημα στη πόρτα (κάτι που ακούμε πάλι στο 30λεπτο “First light” στο άλμπουμ “Legacy” – τι θέλει να πει ο ποιητής;) και ύστερα αιθέριο πιάνο αλά Vangelis. Ε, αυτό θα μπορούσε να κοπεί άνετα και να μιλάμε για ένα έπος 15 λεπτών και θα ήμασταν εντάξει. Αν το τοποθετώ τελικά ψηλά στη λίστα, είναι γιατί αγαπώ τους SG στα έπη τους και συγκεντρώνομαι στο υπόλοιπο που είναι πραγματικά καταιγιστικό.

3. “Crystalline dream” (5.45)

Άλλο ένα κλασσικό best of τραγούδι, από κείνα που γράφτηκαν για να ακούγονται ζωντανά. Το άρτια δεμένο ντουέτο πιάνου και ακουστικής κιθάρας οδηγούν σ ένα χειμαρρώδη γκάλοπ κουπλέ και ύστερα στο τυπικό χορωδιακό, συμφωνικό και τόσο μα τόσο μεταδοτικό ρεφραίν και, με τη σειρά τους, σε ένα instrumental σκέλος για masterclass. Ένα κομμάτι γραμμένο για headbanging όσο και για κλάμα και φαλτσέτο sing-along.

2. “Cliffhanger” (8:50)

Το εναρκτήριο κομμάτι του “Carved in stone”, progressive metal ορυμαγδός και μια ιδανική εισαγωγή στο δίσκο. Μιλάμε για οχτώ λεπτά δυνατού, λυρικού και περιπετειώδους prog που στέκεται αγέρωχα πλάι στις κορυφαίες στιγμές του “Images and words” ή ενός “Parallels”, άλμπουμ που μεσουράνησαν στα 90s. Απ’ αυτά τα κομμάτια που διηγούνται μια ιστορία και σε ταξιδεύουν με τη μουσική και, για πολλοστή φορά, την ερμηνεία του Mike Baker. Το «sequel» που βρίσκουμε στο “Legacy” είναι εξίσου εξαιρετικό.

1. “Don’t ever cry just remember” (6:25)

Το επιστέγασμα του λυρισμού. Ένα από τα πιο συγκινητικά τραγούδια των SG που αποτελεί μετουσίωση του ορχηστρικού prog/power των SHADOW GALLERY. Συγκινητικό για το απαλό του πιάνο, τις υπόκωφες μελωδίες, ειδικά στη φωνή, τους ποιητικούς στίχους και, πάλι και εις την αιωνιότητα, για την ερμηνεία του Baker. Δεν ήταν απλά το εύρος του ή η γλυκιά χροιά του αλλά κυρίως η ερμηνευτική του δεινότητα που τον τοποθετούν άνετα δίπλα στον Geoff Tate. Εδώ όμως βρίσκουμε μέσα σε έξι λεπτά όλη την ουσία του 90s prog, το συμφωνικό/ορχηστρικό metal, πολύπλοκες διαρρυθμίσεις στο songwriting, σκαμπανεβάσματα στη διάθεση, ένταση αλλά και απαλότητα. Στο τέλος όλα δένουν τόσο άρτια και όμορφα χωρίς κάτι να περισσεύει ή λείπει. Άνετα ένα από τα τοπ 5 τραγούδια των SHADOW GALLERY.

Φίλιππος Φίλης