Γενικότερα, είμαι της άποψης ότι σε ΚΑΘΕ δίσκο υπάρχουν τραγούδια που σου αρέσουν λιγότερο ή περισσότερο από κάποια άλλα. Ακόμα και στους πιο αγαπημένους μου δίσκους, ισχύει αυτό. Το λιγότερο αγαπημένο κομμάτι, δεν σημαίνει ότι είναι μέτριο. Τέλειο μπορεί να είναι, έλα όμως που μου αρέσει περισσότερο! Φτάνω στο “Tyranny”, που το ανέθεσα στον εαυτό μου, έχοντας κάνει μία σχεδόν δίωρη κουβέντα με τον Carl Cadden James πριν ένα-δύο χρόνια αποκλειστικά γι’ αυτό, πολλές κουβέντες με όλο το σχήμα, συνέντευξη ακόμα κι όταν είχε βγει, το 1998 και φυσικά εκατοντάδες ώρες ακρόασης. Για να φανταστείτε το μέγεθος της αγάπης μου για τον δίσκο αυτό, είχα παραγγείλει υπογεγραμμένα μπλουζάκια απ’ όλο το συγκρότημα μόλις είχε βγει και τα φορούσαμε όλοι. Ο Κώστας ο Αλατάς, ο Γιάννης ο Παπαευθυμίου, ο συγχωρεμένος ο Τάσος και πολλοί ακόμα φίλοι… Δεν είχαν ξαναπουλήσει ποτέ τόσα μπλουζάκια οι SHADOW GALLERY μέχρι τότε!
Τη σημαντικότητα ενός δίσκου, για εμένα προσωπικά, την αισθάνομαι όταν θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια για το που ήμουν και τι έκανα όταν τον πρωτοάκουσα. Έβγαινα από το πατρικό μου σπίτι, για να πάω για συνέντευξη, θυμάμαι, στο ξενοδοχείο “Coral” στην παραλιακή, με τον Ricardo Confessori των ANGRA, που θα κυκλοφορούσαν το “Fireworks”. Έρχεται ο ταχυδρόμος και μου πετάει ένα φάκελο. «Πάλι CD σου ήρθε τυχεράκια», μου είπε κι έφυγε. Δεν είπα τίποτα, καθώς είδα τη σφραγίδα της Magna Carta στον φάκελο. «Τι ωραίο να είναι;», είπα από μέσα μου. Ανοίγω. Βλέπω Δελτίο Τύπου με λογότυπο SHADOW GALLERY. Ουδείς γνώριζε ότι έβγαζαν δίσκο. Ούτε καν ότι είχαν μπει στο στούντιο. Και μιλάμε για αρρωστάκι με τα δύο πρώτα άλμπουμ τους… Βγαίνω από το αυτοκίνητο και γυρίζω σπίτι να βάλω το CD να παίζει. «Δύο νότες θα ακούσω, έτσι για τη φάση, και φεύγω για τη συνέντευξη». Και βάζω. “Stiletto in the sand”. Καπάκι “War for sale”… ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Ξάφνου, ταρακουνιέμαι. «Θα χάσεις τη συνέντευξη ηλίθιε. Το CD σε περιμένει και μετά». Και πρυτάνευσε η λογική… Τα υπόλοιπα στο κείμενο, με τη σειρά να αλλάζει συνεχώς και μόνο τις δύο πρώτες θέσεις να παραμένουν αμετάβλητες…
The “Tyranny” countdown:
- “Broken” (1.55)
Ουσιαστικά είναι η εισαγωγή του “I believe”. Αλλά είναι ξεχωριστό κομμάτι. Μπορεί και όχι. Έπρεπε όμως να βάλω ένα τραγούδι ως λιγότερο αγαπημένο κι αυτό ήταν η εύκολη λύση. Γιατί λοιπόν να το χωρίσω, τη στιγμή που δεν το χώρισαν οι ίδιοι οι SHADOW GALLERY;
- “Out of nowhere” (4.20)
Οποιοδήποτε τραγούδι, θα υστερούσε μετά τη μαγεία των “Stiletto in the sand” και “War for sale”. Ο κλήρος απλά, έπεσε στο “Out of nowhere” και ο λόγος είναι συγκεκριμένος. Θεωρώ ότι σ’ έναν δίσκο ΑΤΟΦΙΟ δεκάρι, με ρεφρέν που είναι άπιαστες κορυφές, το τραγούδι αυτό υστερεί σ’ αυτό το σημείο. Παίρνει 9,5 δηλαδή. Όπως καταλαβαίνετε, ξεκινήσαμε από το τελευταίο (ή πρώτο, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς), να βγάζουμε από τη μύγα ξύγκι… Να δούμε πώς θα πάει αυτό…
- “Christmas day” (5.40)
Εξαιρετική επιλογή για να κλείσει το δίσκο, να κλείσει το concept (που μας το εξηγεί ο Cadden James αναλυτικότατα στη στήλη “Fly on the wall”), ο συγχωρεμένος ο Mike Baker κάνει μία ακόμα συγκλονιστική ερμηνεία (με τον δίσκο αυτό, νομίζω ότι μπαίνει στο πάνθεον των κορυφαίων), αλλά εγώ θα πιαστώ από το γεγονός ότι είναι ουσιαστικά ένα outro διάρκειας πάνω από 5μιση λεπτά, βασισμένο σε πιάνο και την ασύλληπτη φωνή του Mike. Κάτι πρέπει να κάνω ρε παιδιά κι εγώ. Και μην το πείτε στον Carl, γιατί είναι ανάμεσα στα πολύ αγαπημένα του από το δίσκο.
- “Victims” (5.12)
Αυτό το τραγούδι, πάντα στιχουργικά και μουσικά στο ξεκίνημα, μου θύμιζε ατμόσφαιρα “Operation: Mindcrime” για κάποιον λόγο. Αυτός ο Baker ρε παιδιά, τι ερμηνείες είχε. Πως άλλαζε έτσι τη διάθεσή του; Κι αυτά τα δεύτερα φωνητικά; Όλο το συγκρότημα θα μπορούσε να είναι στη θέση του lead singer (εκτός από τον ντράμερ, Joe Nevollo). Πολύ ωραίο χτίσιμο της σύνθεσης κι εναλλαγές στα συναισθήματα.
- “Hope for us?” (6.00)
To “Tyranny”, για πολλά χρόνια ήταν επί μονίμου βάσεως στο αυτοκίνητο. Σταθερή αξία και παντοτινή παρέα. Τώρα, μερικές φορές το ανεβάζω και στο σπίτι!!! Πόσες και πόσες φορές δεν έχω ξελαρυγιαστεί προσπαθώντας να φτάσω τις νότες του “I wonder is there hope for us?” του ρεφρέν, αλήθεια; Πόσο μαγευτική μελωδία και τι ωραία που χτίζεται η σύνθεση. Υποδειγματική μπαλάντα.
- “Ghost of a chance” (5.19)
Ε, λοιπόν, τώρα, όποιος πάει και μιλήσει στον Carl Cadden James και του πει ότι έβαλα το αγαπημένο του τραγούδι στη θέση #8, θα γίνει χαμός! Βέβαια για εκείνον ήταν μία ξεχωριστή στιγμή, καθώς οι Chris Ingles και Brendt Allman είχαν γράψει τη μουσική κι εκείνος είχε πάθει writer’s block. Για να το ξεπεράσει πήγε για ορειβασία, έμεινε το βράδυ σ’ ένα βουνό κι έγραψε όλους τους στίχους και τις μελωδίες σε ελάχιστη ώρα και ηχογραφήθηκαν χωρίς να αλλαχτεί ούτε νότα, ούτε στίχος. Γλυκιές, μεθυστικές μελωδίες που αν διαβάσετε στη συνέντευξή μας πως περιγράφει το τοπίο που βρισκόταν, θα καταλάβετε για ποιον λόγο βγήκε με αυτόν τον τρόπο το “Ghost of a chance”. Είναι το δίδυμο αδερφάκι του “Hope for us?”. Ίσως.
- “Roads of thunder” (6.05)
Πολλοί ίσως απορήσουν με το πόσο ψηλά έχω αυτό το τραγούδι, αλλά αυτό το διαολεμένο του ρεφρέν, μου κολλά στο μυαλό κάθε φορά που το ακούω για πάρα πολλές ώρες. Prog goes AOR; Ναι, γιατί όχι; Άλλωστε δεν είναι και το μόνο σημείο που φέρνει σε AOR στους SHADOW GALLERY. Είναι τόσο σημαντικό να έχεις τόσες πολλές, διαφορετικές και καλές φωνές, που να φτιάχνεις πολυεπίπεδα σημεία φωνητικών και να ταιριάζουν με τα πολλά επίπεδα της μουσικής που ακούγεται στο φόντο.
- “Spoken words” (4.37)
Εννοείται, ότι κάθε φορά που γράφω κείμενο για οποιονδήποτε δίσκο, τον ακούω ταυτόχρονα. Αυτή τη στιγμή, ακούω για νιοστή φορά το “Spoken words”… Με το ζόρι συγκρατώ τα δάκρυά μου… Ανατριχίλες κι ένας τρομακτικά πετυχημένος συνδυασμός ανδρικών και γυναικείων φωνητικών. Μπορεί η Laura Jaeger να μην ήταν καμία φίρμα, φίλη του Werhkamp ήταν, αλλά ταίριαξε τόσο μα τόσο με τα μεγαλειώδη φωνητικά του Baker… Εντάξει, αυτό που έκανα στον εαυτό μου δεν είναι δίκαιο. Μήπως έπρεπε να είναι σε υψηλότερη θέση;
- “Chased” (4.35)
Παίζεις μουσική και θέλεις να σταματήσεις; Άκου το “Chased” και πήγαινε τα όργανά σου για καυσόξυλα. Τεχνική, μελωδίες, συναίσθημα. Απλά δεν παίζεται… Άσε που έχεις συνεχώς το συναίσθημα ότι σε κυνηγάνε (chased). Μυθικές μάχες ανάμεσα στα πλήκτρα και τις κιθάρες από μουσικούς που όλοι τους παίζουν όλα τα όργανα. Πρέπει να ξέδωσαν και να το απόλαυσαν αρκούντως αυτό το κομμάτι.
- “New world order” (8.10)
Πλέον, νομίζω ότι και τα τέσσερα τραγούδια που απομένουν, μου αρέσουν το ίδιο. Το “New world order”, είναι ένα κομμάτι που όπως λένε και οι ίδιοι οι SG, ήθελαν κάτι οπερετικό στο ύφος των QUEEN, αλλά και σκληρό στο ύφος των BLACK SABBATH. Η επιλογή τους για τον ρόλο του «πράκτορα» αρχικά ήταν ο Ronnie James Dio, αλλά τελικά δεν προέκυψε συνεργασία. Δεν τους χάλασε όμως καθόλου ο DC Cooper, με τον οποίο μέχρι σήμερα διατηρούν εξαιρετικές σχέσεις. Για να καταλάβετε πόσο μου αρέσει το τραγούδι, ήμουν από εκείνους που επιμείναμε στη δεύτερη επίσκεψη των SHADOW GALLERY στην Ελλάδα, να πετάξουμε τον DC Cooper να έρθει για να ερμηνεύσει με το συγκρότημα το συγκεκριμένο τραγούδι για να ζήσουμε το μεγαλείο αυτού του τραγουδιού καθ’ ολοκληρίαν… Χρειάζεστε κάτι περισσότερο;
- “Mystery” (5.41)
Αν διδάσκεται μάθημα «πώς να γράφεις το ΤΕΛΕΙΟ ρεφρέν» θα έπρεπε να πάρουν το “Mystery” (άντε μαζί και με το “Crystalline dream”) και να το βάλουν στα μουσικά σχολεία/πανεπιστήμια. Ξέρετε κάτι όμως; Το “Mystery” έχει υπεργαμιστερή γέφυρα, υπεργαμιστερό κουπλέ. Είναι ένα υπεργαμιστερό τραγούδι. Το ακούς και θέλεις να αγκαλιάσεις όλους όσους έχουν εμπλακεί στη σύνθεσή του. (Hint: Εγώ το έχω κάνει).
- “Stiletto in the sand” (1.56) / “War for sale” (5.34)
Σε βλέπω εξυπνάκια μου. Ναι! Εσένα που λες «Το “Broken” το χώρισες από το “I believe”. Γιατί δεν χώρισες και το “Stiletto in the sand” από το “War for sale”;» Ξέρεις κάτι; Μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά επειδή εγώ γράφω το κείμενο, κερδίζω!!! Σας εξήγησα στην αρχή του κειμένου το κοκομπλόκο που είχα πάθει την πρώτη φορά που το άκουσα και συνεχίζω να παθαίνω σε κάθε του ακρόαση. Απλά να πω και μία ακόμα μικρή, προσωπική ιστορία. Αφού ξεπέρασα το σοκ των αρχικών ακροάσεων, γράφοντας τότε στο έντυπο Metal Invader, πήγα στον αρχισυντάκτη μου, τον Αντρέα τον Στασινόπουλο και του είπα: «Αυτό το τραγούδι, πρέπει να μπει στις συλλογές που φτιάχνουμε. Πρώτο-πρώτο. Να ακούσει ο κόσμος για τι αριστούργημα μιλάμε». «Και ποιο από τα δύο να βάλουμε;» με ρώτησε. «Και τα δύο ίσως;» Ψέλλισα. «Κάτι θα κάνω» είπε ο πανούργος Αντρέας και παρουσίασε τα δύο τραγούδια ως ένα (δεν περιγράφω άλλο), η Magna Carta μας έδωσε την άδεια, το συγκρότημα πέταξε από τη χαρά του και όλη η Ελλάδα έμαθε αυτόν τον μυθικό δίσκο. Είναι η μοναδική συμμετοχή των SHADOW GALLERY σε οποιαδήποτε συλλογή περιοδικού, ever…
- “I believe” (8.40)
Έτσι και ήταν το “I believe” πρώτο στο tracklisting ή έστω αν ακολουθούσε το “War for sale”, απλά δεν θα πήγαινα να κάνω συνέντευξη με τους ANGRA εκείνη την ημέρα (δες πάλι την αρχή του κειμένου). Επίσης, σε σένα που χασκογελάς στο τελευταίο θρανίο, ναι, ναι, εσένα που μου δείχνεις το μπλουζάκι σου με τους DREAM THEATER. Ε, ναι. Τραγουδά ο James LaBrie. Τι να κάνουμε; Τον LaBrie, τον έφερε ο Pete Morticelli της Magna Carta όπου έβγαζε τους σόλο δίσκους του εκεί και χτίστηκε μία πολύ καλή σχέση, με μέλη των SHADOW GALLERY να συμμετέχουν ποικιλοτρόπως σε διάφορα από τα υπόλοιπα project του στην εταιρία. Όσο για το τραγούδι; Σεμιναριακό. Τι στο καλό περιμένατε δηλαδή; Ναι ρε σεις. Κλαίω σχεδόν κάθε φορά που ακούω το:
“It’s just a matter of time ’til new horizons will unfold
Tearing down the walls between us, resurrect this poisoned world
‘Fore the hopes and dreams of all the land are blown into the sky
There are things worth more than money – you got to learn to hold them high
I believe – I believe”
Δεν ξέρω τι θα κάνουν οι SHADOW GALLERY στο μέλλον. Το πιο πιθανό είναι να μη βγάλουν ποτέ εκείνο τον δίσκο που μου είχαν υποσχεθεί ότι θα έχει κάτι special αφιερωμένο στην Ελλάδα, εμπνευσμένο από τις βόλτες που είχαμε κάνει και τις ιστορίες που τους αφηγούμουν για τα διάφορα μέρη της αρχαίας Αθήνας, μένοντας με το στόμα ανοιχτό. Ξέρετε κάτι; Δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Και μόνο το “Tyranny” να είχαν βγάλει, όλοι εμείς που το αγαπήσαμε παράφορα, τους θεωρούμε οικογένειά μας. Και την οικογένειά μας την αγαπάμε κι ας μην κάνει όλα όσα προσδοκούμε…
Τα θερμά μου συλλυπητήρια στον Carl Cadden James για την απώλεια του γιου του…
Σάκης Φράγκος
