a
Ας ξεκινήσουμε υπογραμμίζοντας πως αυτή η παρουσίαση γίνεται από κάποιον που έχει αγαπήσει την μουσική εξέλιξη των SHINEDOWN, δίχως να συγκρίνομαι με αυτούς που δεν τους γουστάρουν και να αναλύω γιατί περνάνε στα ψιλά γράμματα στη χώρα μας, όταν στην υφήλιο είναι από τις πιο επιτυχημένες ιστορίες συγκροτημάτων τα τελευταία 20 χρόνια. Πολύ απλά, επειδή κόλλησα με το πιασάρικο, σκληρό, μοντέρνο ήχο τους.
Οι Αμερικάνοι έφτασαν αισίως τα επτά άλμπουμ με το “Planet zero”, με το οποίο επαναφέρουν τις κιθάρες στο προσκήνιο, ενώ φροντίζουν να διατηρούν την pop αισθητική τους και τις άπιαστες, κολλητικές μελωδίες τους. Μετά από την πολύχρονη καριέρα τους, πιστεύω πως έχουν βρει την κατάλληλη ισορροπία στην μουσική τους ταυτότητα, οπότε ακούγοντας ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τους τραγούδια, αμέσως καταλαβαίνεις αν θα τους προσπεράσεις, ή θα τους ερωτευτείς.
Το ίδιο συνεχίζεται και στο άλμπουμ αυτό, το οποίο εσωκλείει όλα τους τα χαρακτηριστικά, το μεγάλο εύρος στο ύφος τους, αλλά και μπόλικα σκληρά μέρη. Αυτό που καταφέρνουν, είναι να παρουσιάσουν όλα αυτά τα στοιχεία και συνάμα να σπρώξουν τα όριά τους παραπέρα, αφού δεν σταματούν να ρισκάρουν. Μετά από πωλήσεις 10 εκατομμυρίων (μόνο στις ΗΠΑ) και 18 φορές στο νούμερο 1, εξακολουθούν να εμφανίζονται φιλόδοξοι. Τόσο στους στίχους τους, που εδώ σπρώχνει τον ακροατή στο να απεξαρτηθεί από αυτά που τον ταΐζει το σύστημα, όσο και στις συνθέσεις τους. Οι σκληρές, είναι πιο επιθετικές από ποτέ, αλλά και οι ακουστικές, pop στιγμές, είναι πιο εύθραυστες και προσιτές.
Ακούγοντας τα “Dysfunctional you”, “Daylight” και “Hope”, γίνεσαι μελαγχολικός, ρομαντικός και μπορείς να τα συγκρίνεις με μπαλάντες της Taylor Swift, της Alicia Keys ή των DEF LEPPARD, που με κάποιον περίεργο τρόπο όμως ταιριάζουν στην ροή του δίσκου. Το “Sure” συγκρίνεται με την ατμόσφαιρα των MUSE, στο κουπλέ, ενώ το ρεφρέν του είναι όσο εύκολο να το καταπιούν οι έφηβοι, όσο είναι το ρύζι λαπά, για τον παππού μου.
Κι αν όλα αυτά σας τρομάζουν, επειδή προτιμάτε τις πιο σκληρές τους στιγμές, μην ανησυχείτε διότι υπάρχουν πολλές από αυτές εδώ. Βάλτε να ακούσετε το “The Saints of violence and innuendo”, το επιθετικό και γρήγορο “No sleep tonight” ή το “Army of the underappreciated” με τη μοντέρνα, αλλά και punk αισθητική του. Υπάρχουν και οι κομματάρες με την συνταγή που έχουμε λατρέψει. Τo “Dead don’t die”, το “Planet zero” και το “American burning” είναι ακριβώς αυτό! Κολλήσαν στο κεφάλι μου για μέρες, σαν βεντούζα!
Κάπως έτσι είναι λοιπόν το “Planet Zero” και δίχως προστριβές, είναι καιρός να το ακούσετε, αν δεν το έχετε ήδη αποκτήσει!
8 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
