a
Νέος δίσκος για τους SHOK PARIS μετά το… 1989, όταν και κυκλοφόρησε το “Concrete killers”. Από τα μεγαλύτερα ονόματα του underground US metal, κάποτε μεγαλούργησαν με δίσκους όπως το “Concrete…” που μόλις αναφέρθηκε, το “Go for the throat” και φυσικά το αριστούργημα “Steel and starlight”, το οποίο εκτός από τους γνωρίζοντες τα metal κιτάπια, έγινε γνωστό σε αρκετό κόσμο όταν ανακαλύφθηκε η σχέση του ύμνου “Lost queen” με τον γνωστό μουσικοσυνθέτη Φοίβο και τον ακόμη γνωστότερο τραγουδιστή – performer Σάκη Ρουβά. Από το ένδοξο παρελθόν, έχουν μείνει πια μόνο ο κιθαρίστας Ken Erb και ο τραγουδιστής Vic Hix, οι οποίοι και πλαισιώνονται από τους Ed Stephens στο μπάσο, τον John Korzekwa στη δεύτερη κιθάρα και τον Donovan Kenaga στα τύμπανα, όλοι τους στην μπάντα από το 2010 και την επανένωσή της. Μία επανένωση που ήταν φυσικό επακόλουθο της ολοένα και αυξανόμενης ζήτησης για τις παλαιές μπάντες της ένδοξης 80s ιστορίας. Πως θα γινόταν λοιπόν να μείνουν εκτός οι SHOK PARIS;
“Full metal jacket” λοιπόν ο τίτλος και πιθανότατα έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που αναφέρεται, μερικώς έστω, στο γνωστό κινηματογραφικό αριστούργημα. Στίχους δεν έχω στα χέρια μου, αλλά μπορώ να βγάλω ασφαλές συμπέρασμα από τους τίτλους των τραγουδιών και από την εισαγωγή, η οποία αποτελείται από το γνωστό διάλογο μεταξύ του στρατιώτη Joker και του στρατιώτη Gomer Pyle (“Are those… live rounds?”, “Seven-six-two millimeter. Full metal jacket”) και μίας παραλλαγής του δόγματος των Αμερικανών Πεζοναυτών: “This is my rifle. There are many like it, but this one is mine. My rifle is my best friend. It is my life. My rifle and myself are the defenders of my country. We are the masters of our enemy. We are the saviors of my life. So be it, until there is no enemy, but peace!”. Αν έχεις δει την ταινία, ήδη έφερες τη σκηνή στο μυαλό σου.
Μουσικά, όπως ήταν πιο δεδομένο και από το γεγονός πως η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο, η μπάντα παίζει κλασσικό heavy metal. Χωρίς «πειραματισμούς», χωρίς «ξενόφερτα δάνεια», πιο παραδοσιακό και από ταβέρνα στο Μέτσοβο ή πανηγύρι στην Αρκαδία τον 15Αύγουστο. Οι JUDAS PRIEST και οι IRON MAIDEN να νικάνε, κατά το γνωστό ρηθέν του Θωμά Μητρόπουλου και όλοι οι άλλοι… αυτό. Κατάλαβες. Το πρώτο πράγμα τώρα για το οποίο ανησυχούσα πριν ακούσω το δίσκο, ήταν η φωνή του Hix, μα, τι ευτυχία, αυτός ακούγεται ακμαίος και δυναμικότατος, με τη γνωστή, λατρεμένη χροιά του να είναι παρούσα. Οι κιθάρες πάλι, έχουν κάνει και αυτές άψογη δουλειά. Αυτό που δεν μου αρέσει, είναι η παραγωγή στον τομέα του rhythm section. Βρίσκω τον ήχο στα τύμπανα «ξερό» και «άδειο» σχετικά. Βέβαια, σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου και σε κάποιον άλλον αυτό μπορεί να περάσει απαρατήρητο ή και να αρέσει ακόμα. Από τραγούδια, ξεχώρισα το ομώνυμο, το “Black boots”, το “Hell day” και το επικό “Symphony of the seas”, που σίγουρα θα μπορούν (τουλάχιστον αυτά) να αποτελέσουν «κορμό» του μελλοντικού setlist του group και να πλαισιωθούν από ύμνους του παρελθόντος.
Ωραίος δίσκος το “Full metal jacket”. Ναι, ΟΚ και με ωραίο εξώφυλλο, δεν το ξεχνώ, θα το έγραφα! Αν είσαι οπαδός της μπάντας, μην το συγκρίνεις με τα προηγούμενα αριστουργήματα, θα του κάνεις κακό. Από την άλλη όμως, μπορείς εύκολα να τον τοποθετήσεις δίπλα τους, ως μία αξιοπρεπέστατη κυκλοφορία, από μία μπάντα που ήταν ανενεργή δισκογραφικά για παραπάνω από 30 χρόνια. Δεν είναι και μικρό πράγμα αυτό, αν αναλογιστείς κάτι φόλες που έχουμε φάει σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Να περάσει και αυτή η, μην την πω τώρα, με τον Covid-19, να μας έρθουν και να ευχαριστηθούμε live. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θέλω να ακούσω οπωσδήποτε ζωντανά το “Battle cry”!
7/10
Δημήτρης Τσέλλος
