a
Παρακολουθώ από κοντά τους SILENT WINTER από το ντεμπούτο EP τους και στη συνέχεια στο ντεμπούτο τους, “The circles of hell”, αφού θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα power metal σχήματα εκεί έξω. Και φυσικά δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Ναι, δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά μπορείτε εσείς να μου δείξετε κανένα καινοτόμο power metal σχήμα τα τελευταία 15 χρόνια, να το συζητήσουμε και πάλι το θέμα;
Όλο το ζήτημα, έχει να κάνει με την αίσθηση της μελωδίας και το συναίσθημα που σου βγάζει η μουσική που ακούς και από δαύτα, οι SILENT WINTER έχουν σε περίσσευμα. Έτσι λοιπόν, έχοντας ακούσει και τα τραγούδια-προπομπούς του “Empire of sins”, ήμουν πεπεισμένος ότι και η δεύτερη δουλειά τους θα στεκόταν σε υψηλό επίπεδο, κάτι που φυσικά που επιβεβαιώθηκε και μετά τις συνεχόμενες ακροάσεις του.
Η μοναδική ουσιαστική διαφορά από το ντεμπούτο τους, νομίζω ότι είναι μία πιο επική ατμόσφαιρα, που έχει να κάνει πιθανώς και με τη στιχουργική του προσέγγιση, που σε σημεία πάει στα μονοπάτια των SABATON, άλλες φορές όμως πάει στον πρώιμο Malmsteen (ακούστε το κουπλέ του “Hunter’s oath”, που μπορεί να πει κανείς ότι μοιάζει με το “Fear of the dark”, εγώ όμως επιμένω ότι είναι πιο πολύ το “Caught in the middle” του Σουηδού βιρτουόζου).
Κατά τ’ άλλα, μιλάμε για καλοπαιγμένο ευρωπαϊκό power metal, στα μονοπάτια των STRATOVARIUS, HELLOWEEN, AVANTASIA, EDGUY, GAMMA RAY, τα καλύτερα δηλαδή, αναπόφευκτα με αρκετούς IRON MAIDEN επίσης (και λέω αναπόφευκτα, αφού ο τραγουδιστής τους Mike Livas, είναι και στους MAIDENANCE, ενώ η χροιά του μοιάζει ούτως ή άλλως με αυτή τη Dickinson).
Από καλά τραγούδια; Δεν υπάρχει μέτριο, αλλά προτιμώ κατά τι περισσότερο το “Shout”, το “Hunter’s oath”, το “Dragon’s dance” και το “Wings of destiny”, ενώ δεν ξεχνώ ότι διασκεύασαν τον εφηβικό μου έρωτα, τη Belinda Carlisle, στο “Leave a light on”, οπότε έχουν ένα «κανονάκι» και από αυτό!!! Αν μου ζητούσε κανείς να αναφέρω κάτι που βρίσκω ωε μειονέκτημα, είναι κάποιες υπερβολές στον τομέα των φωνητικών. Είναι δεδομένο ότι ο Livas έχει καλή έκταση στα φωνητικά του, θεωρώ όμως ότι σε τραγούδια όπως το “Where the river flows”, «τσιτώνει» σε βαθμό που είναι too much. Με λίγο περισσότερο έλεγχο της φωνής του, θα μπορούσε να είχε πιο μεστή ερμηνεία, κάνοντας παράλληλα και τις υπερβάσεις που –κακά τα ψέματα- το είδος τις απαιτεί κιόλας μερικές φορές.
Το συνολικό αποτέλεσμα όμως, δεν επηρεάζεται ουδόλως από αυτό. Το power metal των SILENT WINTER είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό. Ξέραμε τι θα ακούγαμε και το πήραμε στον βαθμό που μας ικανοποιεί απόλυτα. Και χαίρομαι εις πολλαπλούν, διότι πλέον, η Ελλάδα, η χώρα που αγάπησε το ευρωπαϊκό power metal όσο λίγες, μέσα σε λίγες εβδομάδες, είχε τρεις εξαιρετικές κυκλοφορίες εγχώριων σχημάτων στο συγκεκριμένο είδος, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους πρόσφατους δίσκους των PALADINE και WARRIOR PATH. Εύγε, ξανά!
8 / 10
Σάκης Φράγκος
