a
Από την Αυστρία μας έρχονται οι SILIUS, ιδρυθέντες το 2013, μετρώντας ένα demo και ένα δίσκο το 2015, με τίτλο “Hell awakening”. Η Αυστρία, αυτό που θυμάμαι, είναι ότι έχει βγάλει τους φοβερούς και τρομερούς crossover thrashers INSANITY ALERT (οι φίλοι των MUNICIPAL WASTE, ακούστε χθες και δε θα χάσετε!) και φυσικά τους θρυλικούς deathsters PUNGENT STENCH. Τουλάχιστον από ονόματα που κάνουν μία κάποια αίσθηση στο χώρο τους το καθένα. Οπότε δεν ξέρω και τι ακριβώς να περιμένω, η αλήθεια είναι.
Πίσω στο θέμα μας τώρα. Οι SILIUS, κυκλοφόρησαν στο τέλος Αυγούστου το ολοκαίνουργιο, δεύτερο άλμπουμ τους, μέσω της δικής μας Rock Of Angels, με τίτλο “Worship to extinction”. Πάμε να δούμε τι μας περιμένει με αυτούς εδώ τους νεόκοπους κυρίους.
Το σύνθημα δίνεται από τις πρώτες νότες των “Worship” και “C.U.L.T.”, καθώς και το στίγμα των Αυστριακών. Thrash metal, ταγμένο στον Αμερικάνικο τρόπο, πατώντας στα χνάρια των EXODUS, των SLAYER, αλλά και των PANTERA για την πιο μοντέρνα, γκρουβάτη προσέγγιση του θέματος. Τα δε φωνητικά ειδικά, έχουν σίγουρα ίνδαλμα τον Anselmo, ενισχύοντας αυτήν την κατεύθυνση. Το μπάσο μας εισάγει στο “Horrorscopes”, που αναλαμβάνει να ρίξει τις ταχύτητες και να αναδείξει την ογκώδη παραγωγή, μαζί με το “Dance on your grave”, προτού αρχίσει σταδιακά να τις ανεβάζει εκ νέου. Σε αυτό το μοτίβο, ακολουθεί και το “Abominate”, γκαζώνοντας παραπάνω και κάνοντας τη γέφυρα για το ξυραφιαστό “Lesson in blood”, που ανοίγει κύκλους ολομόναχο, αγκαζέ με το “Venom baptism”. Στο “Tripping balls out”, οι SLAYER κάνουν την εμφάνισή τους στο εισαγωγικό riff, προτού οι PANTERA πάρουν τη σκυτάλη, σε ένα άκρως γκρουβάτο κομμάτι και με ρεφρέν που θα μπορούσε να είχε γραφτεί και από τους DOWN. Διαφορετική νότα, αν μη τι άλλο. Το “Evil inside” μας ξαναπετάει στο pit και όποιος αντέξει στον κύκλο! Τέλος, τόσο στο “Death & glory”, όσο και στο “Drowning”, τα πόδια βιδώνονται στο έδαφος και το κεφάλι πηγαίνει πάνω κάτω, καθώς οι ταχύτητες πέφτουν, και το groove έρχεται στην επιφάνεια. Να σταθώ στο τελευταίο κομμάτι ωστόσο. Η εισαγωγή μας φέρνει τους PANTERA στο μυαλό, όταν ο Anselmo πειραματιζόταν με τη καθαρή, αλλά πιο bluesy φωνή του, την περίοδο ‘92 – ‘97, με το υπόλοιπο κομμάτι να είναι αργόσυρτο και ατμοσφαιρικό, με το solo να φωτίζει ελαφρά την ατμόσφαιρα, προτού κλείσει με τα τύμπανα με fade out.
Εν κατακλείδι, ένα δυνατό αποτέλεσμα από τους SILIUS, που δείχνουν πως έχουν τα φόντα να απασχολήσουν κόσμο στο μέλλον. Αν δεν έχουν απασχολήσει ήδη κάποιους δηλαδή.
7.5/10
Γιάννης Σαββίδης
