Μια και ο τίτλος του νέου δίσκου των SIXFORNINE είναι “Parallel universe”, είναι μία πάρα πολύ καλή ευκαιρία να δούμε τι εστί παράλληλο σύμπαν μουσικά καθαρά και ειδικότερα εν έτει 2019 (προς 2020 μια και ήδη ξεπεράστηκε η μισή χρονιά). Παράλληλο σύμπαν μουσικά είναι να θεωρείς ότι είσαι σούπερ ενώ είσαι μετριάντζα, να νομίζεις ότι κάνεις κάτι το καινοτόμο ενώ στην ουσία παίζεις τα ίδια με όλους με λίγο λιγότερο (ή και περισσότερο) κλέψιμο ιδεών και να τα παρουσιάζεις με διαφορετικό τρόπο (κατά προτίμηση με «δυνατό» promotion). Παράλληλο σύμπαν μουσικά είναι να νομίζεις ότι παίζοντας τα κέρατα σου θα γίνεις αυτόματα και σημαντικός ή αναγνωρισμένος παιχταράς, ενώ ενδιάμεσα δεν έχεις πιάσει χιλιοστό ουσίας (και μ’αυτό γεννιέσαι, δε θα το πιάσεις ΠΟΤΕ). Επίσης παράλληλο σύμπαν μουσικά είναι να εκμεταλλεύεσαι το hype της εποχής και να δίνεις στον κόσμο αυτό που θέλει να ακούσει και όχι αυτό που βγαίνει από την καρδιά σου. Κοινώς είσαι φασαίος και το χαίρεσαι αλλά αν νομίζεις ότι μπορείς να τους κοροϊδέψεις όλους κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Σε όλες τις παραπάνω φάσεις (και πολλές ακόμα που κόβονται δίκην χώρου) ζείς σε παράλληλο σύμπαν και δυστυχώς για σένα, η μουσική έχει εξελιχθεί τόσο που έχει προλάβει την οποιαδήποτε παραλληλοσυμπαντική σου προσέγγιση πριν την σκεφτείς.
Ευτυχώς οι SIXFORNINE ζουν σε παράλληλο σύμπαν μόνο σε ό,τι αφορά τον τίτλο του δεύτερου διασκεδαστικότατου, ουσιαστικότατου και εν τέλει φοβερά ποιοτικού δίσκου τους. Δεν προσπαθούν να πετύχουν καμία από τις λογικές που αναφέρονται παραπάνω, αντίθετα επιδεικνύουν μία «τόλμη» που στα Ελληνικά δεδομένα δεν έχει επιχειρηθεί και πολλές φορές (και όταν αυτό συνέβη έγινε με αποτελέσματα που κατέληξαν σε εγχειρήσεις άνω και κάτω γνάθου από τα γέλια που προκάλεσαν). Πέντε χρόνια πέρασαν από το επίσης πολύ καλό πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους, ένα διάστημα που ενδιάμεσα περιείχε πολλά και διάφορα για τη μπάντα και κάθε μέλος της ξεχωριστά, στα οποία θεωρώ ότι δεν θα πρέπει να αναλωθούμε, καθώς έχει μεγαλύτερη σημασία αυτό που καταφέρνουν φέτος και μετά από μία προσπάθεια που θα λάβει τους καρπούς του κόπου της σύντομα. Ας εξηγηθώ άμεσα, καθώς περιμένω το “Parallel universe” να γίνει ένα άλμπουμ το οποίο θα αγκαλιαστεί από το (ανοιχτόμυαλο) κοινό της χώρας μας. Γιατί χρησιμοποιώ την παρένθεση και αναφέρομαι αποκλειστικά στους Έλληνες οπαδούς θα ρωτήσετε σίγουρα. Γιατί απλά θεωρώ ότι αυτό το πολύ όμορφο εναλλακτικό υβριδικό μέταλλο που παίζουν (στο τέλος όσο και να θέλετε να το χαρακτηρίσετε κάτι άλλο, αυτό είναι) θα κάνει πάταγο αν ακουστεί εκτός Ελλάδας.
Ειδικά για την Αγγλία ας πούμε, το “Parallel universe” είναι δισκάκι-ταμάμ. Κάνουν κρα εκεί πέρα για αυτό το ανεβαστικό γκρουβάτο κι ακομπλεξάριστο στυλάκι των SIXFORNINE. Στη Γηραιά Αλβιόνα γενικότερα γούσταραν ανέκαθεν αυτό το μοντέρνο βαρύ αποδιδόμενο στυλ από τα μέσα των ‘90s, όταν και ξεκίνησε η MACHINE HEAD/KORN επέλαση. Φυσικά οι συμπατριώτες μας ουδεμία σχέση έχουν με αμφότερους τους Αμερικάνους, αλλά σίγουρα ανήκουν μακριά από τον μέσο χατζημεταλλισμό που επικρατεί γύρω μας. Έχει ο καθένας από τα μέλη τους υπηρετήσει τον αυστηρά μεταλλικό ήχο και μάλιστα με περίσσεια επιτυχία και δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν σε κανέναν το οτιδήποτε. Αντίθετα, βγάζουν ένα πολύ όμορφο ανανεωτικό αέρα στο άκουσμα τους και ακούγονται τόσο όμορφα αβίαστοι και διαφορετικοί αν και ενδέχεται κάπου-κάπως-κάποτε να έχεις ξανακούσει παρόμοια πράγματα, ή έστω σημεία των κομματιών τους κάπου αλλού. Δεν επιχείρησαν να ανακαλύψουν τον τροχό ούτε να το παίξουν ιστορία, αλλά αντίθετα μέσα από την όμορφη απλότητα της μουσικής τους που στην παραδίδουν διάφανη και χωρίς περιθώρια για πολλές (επ)εξηγήσεις, κάνουν και με το παραπάνω το κομμάτι τους. Στο τέλος είσαι ο άμεσα κερδισμένος και χωρίς να έχεις καταλάβει το πώς, η κολλητικότητα του υλικού τους ύπουλα κι αθόρυβα έχει τρυπήσει το μυαλό σου .
Η αρχή του δίσκου με το “Every cloud has a silver lining” (πολύ DREAM THEATER τίτλος) είναι ίσως και παραπλανητική καθώς το κομμάτι μοιάζει διαφορετικότερο όλων. Τα 9 κομμάτια στα σχεδόν 52’ έχουν να προσφέρουν διαφορετικές λογικές, ρυθμούς και θα εξυπηρετήσουν πολλά διαφορετικά γούστα. Λόγος πρέπει να γίνει για την κρυστάλλινη αλλά όχι τυρένια παραγωγή. Τα πάντα ακούγονται πεντακάθαρα αλλά οργανικότατα. Ένα μπράβο λοιπόν στον Φώτη εις διπλούν καθώς εκτός της πολύ καλής φωνής του (η οποία ακούγεται ακόμα σαν έκπληξη για όλους μας που τον είχαμε συνηθίσει να καταστρέφει δέρματα και κάσες), έχει βγάλει έναν, τρομερό στο σύνολο του, ήχο για το δίσκο. Κοντά του ίσοι συνοδοιπόροι ο Γιώργος στις κιθάρες με τους όμορφους παιχνιδιάρικους ρυθμούς και τα χωσιματικά του ριφφ όπου χρειάζονται, ο Ηρακλής με το πανέμορφα ευδιάκριτο μπάσο του που δεν είναι φτωχός κομπάρσος όπως σε ανάλογης ηχητικής προσέγγισης άλμπουμ και φυσικά ο Πέτρος στα τύμπανα με το πανέξυπνο του παίξιμο, τις μεστές του ιδέες και την γενικότερη υψηλή αισθητική του πάνω στο αντικείμενο (είμαι οπαδός του από τις ημέρες των NEED και πάντα θα τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους τυμπανιστές στη χώρα μας). Το κουαρτέτο αλληλοσυμπληρώνεται σε κάθε μορφή έκφρασης με τελικό αποτέλεσμα ένα μικρό θρίαμβο.
Σε εποχές που οι ακροάσεις για πολλούς γίνονται δύσκολη υπόθεση λόγω έλλειψης χρόνου ή λόγω πακτωλού επιλογών, σε καιρούς που οι Ελληνικές μπάντες χωρίς να το ξέρουν θα βρεθούν στη γωνία για να δεχτούν τον οχετό του κάθε καναπεδάκια Ελληνάρα ξερόλα, οι SIXFORNINE πορεύονται περήφανα μέσα από σιγουριά που προσφέρει το υλικό τους. Τραγούδια όπως το “More than words can say” (όνομα και πράγμα), το αρχικό single “Bullet of its course”, το “Sea of lies” και φυσικά το έπος του δίσκου (άνω των 9’) “Counting stars (A parallel universe”) με την κορυφαία του δομή και κλιμάκωση, δεν γράφονται κάθε μέρα. Τους αξίζει ένα μπράβο όλους, τον καθένα ξεχωριστά και όλους τους μαζί στη συνέχεια, αρχικά από εδώ ή οποιαδήποτε άλλη κριτική και στη συνέχεια ιδίοις όμμασι σε ζωντανές συνθήκες. Όπου τους βρείτε μπόσικους πάτε και χτυπηθείτε στο ρυθμό τους, σηκώστε το χέρι ψηλά για από καρδιάς hi-five επειδή το αξίζουν, αφήστε το 6 και το 9 να παλεύουν να βρουν ποιο είναι τι και αφεθείτε στην ηδονή του 69 που παρέχει αυτό το παληκαρίσιο άλμπουμ. Σεξουαλιστείτε ακούγοντας το, είτε με παρέα είτε μόνοι, ο οργασμός συναισθημάτων θα είναι δεδομένος σε κάθε περίπτωση. Τον αξίζουν σαν μπάντα και τον αξίζεις σαν ακροατής.
8/10
Άγγελος Κατσούρας
