Να σου που και στο νέο έτος έσπασε το ρόδι και για την αφεντιά μου για τη συγκεκριμένη στήλη του Rock Hard. Κινέζικο βασανιστήριο στην καλύτερη, καθώς καλούμαστε να βάλουμε σε σειρά τα τραγούδια των αγαπημένων μας δίσκων. Καταδίκη. Αυτή τη φορά μου έλαχε το ντεμπούτο των SKID ROW, με ότι συνεπάγεται αυτό. Μιλάμε, άλλωστε, για ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών με μεγάλες πωλήσεις και εξαιρετικά τραγούδια το δίχως άλλο. Μουσική ανάλυση δεν πρόκειται να γίνει καθώς έχουν γραφτεί τα πάντα για το συγκεκριμένο άλμπουμ όπως και για τις ιστορίες που το συντροφεύουν. Οπότε πάμε απευθείας στο ζουμί της υπόθεσης και στην «αντίστροφη μέτρηση»
ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Όπως και στα υπόλοιπα άλμπουμ που μπήκα σε αυτή τη διαδικασία, αναφέρω πως είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ προσωπικό το γούστο και οι αριθμοί απλά βοηθάνε τη δομή του άρθρου.
Πάμε!
11. “Here I am” (Sabo, Bolan): Η άχαρη θέση που πρέπει να λάβει κάποιο τραγούδι. Καλώς ή κακώς με κάποιο τρόπο πρέπει να ξεκινήσει η όλη διαδικασία. Δεν έχω απολύτως τίποτα με το τραγούδι, το γουστάρω πάρα πολύ, κλασσικό δείγμα “poser” της εποχής, ιδανικό κομμάτι που δεν μπορεί να λείπει από το puzzle του δίσκου. Πιασάρικο όπως του πρέπει, «φιρμάτο», αλήτικο.
10.“Ratllesnake shake” (Sabo, Bolan): Σε mid tempo ρυθμούς με εξαιρετικό ρεφραίν! Η πιο «σοβαρή» στιγμή του δίσκου μαζί με το “Midnight tornado”. Εξαιρετικό δείγμα hard ‘n’ heavy, αποπνέει μία αρχοντιά και είναι ένα από τα τραγούδια που έδειχνε τις δυνατότητες που είχε το συγκρότημα εκείνη την εποχή!
9. “Makin’ a mess” (Sabo, Bolan, Bach): Αλητεία! Η λέξη που μπορεί να καλύψει με πάσα ευκολία το χαρακτήρα του τραγουδιού! Γρήγορο, φασαζιόρικο, επιθετικό. Ότι ακριβώς ήταν το συγκρότημα το 1989! Μέσα σε τρία λεπτά οι SKID ROW απλώνουν τις αρετές τους με άνεση πάνω στο πεντάγραμμο χαρίζοντας σε όλους τους οπαδούς του είδους μία φανταστική σύνθεση.
8. “Can’t stand in the heartache” (Bolan): Τραγουδάρα! Και μόνο για την αλλαγή στη γέφυρα που καταλήγει στο ρεφραίν πρέπει να του αποδοθεί ο συγκεκριμένος τίτλος! Πολύ ωραία σύνθεση, κλασσικό hard rock της ανατολικής πλευράς της Αμερικής, έτσι όπως το πλάσαραν οι συγκεκριμένοι τύποι αλλά και ο BON JOVI μέχρι το 1988. Σύνθεση που τα έχει όλα και σε κάνει να διασκεδάζεις κάθε φορά που την ακούς!
7. “Piece of me” (Bolan): Μαγικό! Με το μπάσο στην πρώτη γραμμή γιατί έτσι πρέπει! Από τα κομμάτια που δίνουν το κάτι διαφορετικό στην ροή του δίσκου και από αυτά που σου μένουν ακριβώς για αυτόν τον λόγο! Οι SKID ROW καταθέτουν μία σεμιναριακή σύνθεση που ναι μεν δεν είχε την επιτυχία άλλων τραγουδιών από το άλμπουμ αλλά από την άλλη προσδίδει στον δίσκο αυτό το αλατοπίπερο που πρέπει να έχει κάθε άλμπουμ που κυκλοφορεί!
6. “Big guns” (Sabo, Bolan, Hill, Affuso): Μπάσιμο από την baseline και κάρφωμα με τα δύο χέρια στη μούρη του Dikembe Mutombo! Τέτοιο είναι το “Big guns”. Τέτοια τραγουδάρα! Ο «Βαλεντίνος με τη βόμβα στο χέρι», έτοιμος για όλα. Με αυτό το τραγούδι μας «συστήθηκαν» και μας έκαναν οπαδούς τους με το «καλημέρα»! Η λέξη άψογο μικρή για το μεγαλείο του! Το κόψιμο μετά το σόλο αλλάζει φορά τον πλανήτη! Έλα, φιλάκια!
5. “Sweet little sister” (Sabo, Bolan): «Να ‘χαμε να λέγαμε και να ‘χαμε να πούμε» που έλεγε και ο Αυγολέμονος στην κάμερα το 1994! Η «Μόνα Λίζα με το νέο τατουάζ», η γκόμενα που έχεις ονειρευτεί μα ποτέ δεν είχες, η τύπισσα που σε αγόραζε και σε πούλαγε σε μερικά δευτερόλεπτα, τραγουδισμένη μέσα τρία λεπτά και δέκα δευτερόλεπτα! Μουσικά άρτιο, τσαμπουκαλεμένο, έπος ολκής! Είπαμε, Μόνα Λίζα είναι αυτή και ο Leonardo DaVinci μία περηφάνια την ένιωσε!
4. “Midnight/Tornado” (Sabo, Fallon): Όσο και αν δεν το παραδέχονται οι SKID ROW το τραγούδι «μυρίζει» DEF LEPPARD χωρίς την σφραγίδα του Mutt Lange. Από τα πλέον αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου ξεκάθαρα! Φανταστική σύνθεση, άκρως επηρεασμένη από τους LEPS σε δομή και προσέγγιση αλλά και με την σφραγίδα του συγκροτήματος. Η αλλαγή στο σόλο είναι από τα καλύτερα μουσικά θέματα που έχω ακούσει στη ζωή μου, με την δισολία να παίρνει κεφάλια στο πέρασμά της! Αδιανόητο τραγούδι!
3. “I remember you” (Sabo, Bolan): Να πούμε και να γράψουμε τι γι’ αυτό εδώ το τραγούδι που να μην έχει γραφτεί όλα αυτά τα χρόνια. Δικαιωματικά στη θέση των μεταλλίων, με χαρακτηριστική άνεση, σα να σουτάρει βολές ο Saras. Αυτό το «darling» στο τέλος είναι όλα τα λεφτά και σε όλους εμάς τους οπαδούς των 80s θα μας θυμίζει για πάντα τον Σταμάτη Γαρδέλη να τραγουδάει ΧΩΡΙΣ να παίζει την κιθάρα που κρατούσε! ΕΠΟΣ!
2. “Youth gone wild” (Sabo, Bolan): “Rollin”; Και φιλάκια! Ο ύμνος των απανταχού έφηβων τούτου του πλανήτη! Στίχοι που δένεσαι μαζί τους από την πρώτη στιγμή, τους κάνεις κτήμα σου, σα να γράφτηκαν για τον κάθε ένα από μας ξεχωριστά! Απόλυτος ύμνος, συναυλιακός, θες να διαλύσεις τα πάντα στο πέρασμά σου! Οδηγός ζωής για πολύ κόσμο! ΆΦΤΑΣΤΟ ακόμα και από τον Θεό τον ίδιο!
1. “18 and life” (Sabo, Bolan): YMNOΣ. Μία λέξη και μόνο αρκεί για να μπορέσει να αποδώσει το μεγαλείο του τραγουδιού. Μία σύνθεση που η τελειότητα είναι μέρος αυτής τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Έχω απίστευτο δέσιμο με το συγκεκριμένο τραγούδι, οι στίχοι του ακόμα μου προκαλούν δέος και σε συνάρτηση με την ερμηνεία του Bach κάνουν το όλο πακέτο φανταστικό. Ειλικρινά, δεν έχω λόγια για να περιγράψω το πώς νιώθω το τραγούδι. Νομοτελειακό νούμερο 1 χωρίς καν να μπει στο γήπεδο!
Αυτή είναι η δική μου σειρά αξιολόγησης όσων αφορά το συγκεκριμένο άλμπουμ. Αντιλαμβάνομαι τις όποιες διαφωνίες και ευχαρίστως να τις συζητήσουμε! Όπως και να ΄χει, μιλάμε για δίσκο απόλυτο 10 και νομίζω σε αυτό συμφωνούμε όλοι! Μέχρι να τα ξαναπούμε από τη συγκεκριμένη στήλη, να προσέχετε!
Ντίνος “Makin a mess” Γανίτης
