a
Έχω ακούσει ανά τα χρόνια πολλές progressive μπάντες που έχουν προσπαθήσεις να προσομοιώσουν τον ήχο και τη συνθετική ιδιοφυία των πρώιμων DREAM THEATER. Μπάντες όπως οι ENCHANT, IVANHOE, DREAM CHILD, HORIZON’S END και οι κορυφαίοι Ιταλοί ZEN, κατάφεραν να ακουστούν σαν τους μέντορές τους και να μας θυμίσουν την αξία του “Images and words” και “Awake” για τον progressive χώρο εν γένει. Πρέπει να υπογραμμίσω εδώ, πως οι εν λόγω μπάντες ναι μεν δανείστηκαν πολλά από τους DREAM THEATER αλλά δεν έκλεψαν ούτε έδειξαν μια πρωτοφανή απουσία προσωπικής έμπνευσης και δημιουργικότητας. Με άλλα λόγια οι ENCHANT ακόμα και στο ντεμπούτο τους, όπου ακόμα και το εξώφυλλο φωνάζει “Images and words” από μακριά, ακούγονται σαν μια νέα φρέσκια μπάντα που έχει σαν βασική επιρροή τους Νεοϋορκέζους. Το βραβείο όμως για πιο-DREAM THEATER-πεθαίνεις μπάντα πάει δίχως αμφιβολία στο ντεμπούτο των Βρετανών SKY EMPIRE.
Σε αντίθεση με τις προαναφερθείσες μπάντες, με το “The dark tower” των SKY EMPIRE δεν ξέρω που να σταθώ. Μιλάμε για φτασμένους μουσικούς που ακούγονται σαν να πήραν πτυχίο από τη φημισμένη σχολή του Berkeley το 2003, τη χρονιά που κυκλοφόρησε το “Train of thought” των DREAM THEATER. Και αυτό διότι οι πέντε συνθέσεις του “The dark tower” είναι νότα προς νότα αντιγραφή του εν λόγω δίσκου. Με άλλα λόγια, και σε αντίθεση με τη πλειονότητα των progressive συγκροτημάτων που μεγάλωσαν με το “Images and words”, οι SKY EMPIRE έχουν σαν πρότυπο τη πιο heavy περίοδο των ειδώλων τους, πράγμα ασυνήθιστο και που θα μπορούσε να κάνει έκπληξη. Έλα όμως που δεν ένιωσα τη παραμικρή έκπληξη μιας και το εναρκτήριο “Marionettes” ακούγεται σαν το δίδυμο αδερφό του “As I am” που ανοίγει το “Train of thought.” Το σόλο του “Marionettes” είναι μια κακή αντιγραφή εκείνου του Petrucci ενώ ακόμα και το backing track είναι πανομοιότυπο. Δεν είναι όμως κακή αντιγραφή επειδή ο κιθαρίστας είναι άμπαλος ή γιατί το rhythm section είναι άκομψο. Τουναντίον! Είναι κακή αντιγραφή διότι προδίδει μια απόλυτη απουσία έμπνευσης. Είναι άλλο να ακούγεσαι σαν τα είδωλα σου και να δείχνεις τις επιρροές σου χωρίς ντροπή και άλλο να σπουδάζεις ένα όργανο μόνο και μόνο για να παίζεις τα ίδια licks και riff με το είδωλο σου, να έχεις καρμπόν ήχο και τεχνική και ίχνος προσωπικότητας. Για παράδειγμα, πάρτε το “The looking glass” από το “Dream theater.” Μιλάμε για ένα καταπληκτικό κλείσιμο του ματιού προς το “Limelight” των RUSH που δείχνει επιπλέον τον απύθμενο έρωτα του Petrucci προς τον Alex Lifeson. Δεν είναι όμως καρμπόν αντιγραφή όσο και αν το θυμίζει. Εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Έτσι λοιπόν, τα κομμάτια που ακολουθούν ανοίγουν με ριφ κλεμμένα από το “In the name of God” και μουσικά περάσματα που θα μπορούσαν συνολικά να οδηγήσουν σε μήνυση για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων! Άσε που τα instrumental μέρη δεν είναι και τόσο εμπνευσμένα μιας και ο κιθαρίστας και ο πληκτράς, όπως δυστυχώς συμβαίνει συχνά με τους DREAM THEATER πλέον, αναλώνονται σε ατελείωτα σόλο που επίσης ακούγονται σαν το άκρον άωτον των μονομαχιών Petrucci/Rudess. Απ την άλλη, ο τραγουδιστής Jordan Ivanov δεν είναι ένας δεύτερος James LaBrie. Στη περίπτωση αυτή όμως το πρόβλημα δεν είναι η ομοιότητα με άλλο τραγουδιστή αλλά η έλλειψη τεχνικής κατάρτισης μιας και ο Ivanov ακούγεται συχνά σαν να σφίγγεται λες και δεν έχει μάθει πώς να παίρνει σωστά ανάσες.
Όσο και αν αγαπώ τους DREAM THEATER, τόσο δεν μ’ αρέσει να ακούω μπάντες που τους αντιγράφουν χωρίς ίχνος προσωπικής σφραγίδας. Δεν μιλάω απαραίτητα για πρωτοτυπία και τρομερή καινοτομία αλλά για συνθέσεις που να μαρτυρούν προσωπική άποψη. Επομένως, τώρα που είναι φρέσκοι, οι SKY EMPIRE καλό θα ήταν να κοιταχτούν στο καθρέφτη σαν μπάντα και μεταξύ τους ως ξεχωριστοί μουσικοί και να σκεφτούν σοβαρά αν θέλουν να είναι οι SKY EMPIRE ή μια DREAM THEATER tribute band. Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, θα βάζω στο repeat το original υλικό, δηλαδή το “Train of thought” και όχι τον δίδυμο αδερφό του.
6 / 10
Φίλιππος Φίλης
