Τους SKYCLAD τους ξέρουμε και τους αγαπάμε! Η μπάντα δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας των 90’s και αναδείχτηκαν από νωρίς ως πρωτοπόροι του folk metal. Από την πρώτη τους κιόλας κυκλοφορία έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους και τα χρόνια που ακολούθησαν τους βρήκαν να κυκλοφορούν δίσκους διαμάντια και μάλιστα με αξιοσημείωτη παραγωγικότητα που παρέπεμπε σε συγκροτήματα προηγούμενων δεκαετιών. Η φυγή του Martin Walkyier από τη μπάντα το 2001 ήταν ένα σοκ για τους φίλους της μπάντας, μιας και εκτός από καταπληκτικός τραγουδιστής ήταν επίσης ένας πολύ καλός frontman, αλλά και εξαιρετικός στιχουργός. Η αποχώρηση αυτή φάνηκε πως δεν κόστισε στη μπάντα τόσο σε ποιότητα, αλλά ενδεχομένως σε επίπεδο συχνότητας κυκλοφοριών, μιας και μέχρι το 2000 είχαν κυκλοφορήσει 10 δίσκους, ενώ από τότε μέχρι και σήμερα μετράνε μόλις τρεις. Και μάλιστα το 3ο είναι το ολόφρεσκο “Forward Into The Past”, το οποίο έρχεται 8 χρόνια μετά τον προκάτοχό του, το “In the… All Together” και βρίσκει τη μπάντα να έχει καλωσορίσει πίσω στις τάξεις της ως πλήρες μέλος τον Dave Pugh, κιθαρίστα τους μέχρι και το “The Silent Whales of Lunar Sea” (1995).
Δεν ξέρω αν «φταίει» ο προαναφερθέντας κιθαρίστας από το Lancaster και η αύρα που έφερε στη μπάντα με την επιστροφή του, αλλά ο καινούργιος δίσκος όχι μόνο ακούγεται περισσότερο SKYCLAD από τους προηγούμενους δύο μετά τη φυγή του Walkyier, αλλά κατά κάποιο τρόπο αντικατοπτρίζεται και ο τίτλος του album στην μουσική, με αρκετές συνθέσεις ή σημεία να λοξοκοιτούν έντονα στις πρώτες τους δουλειές. Ο συνδυασμός rock, metal και punk, με τις “χορευτικές” κέλτικες μελωδίες και τα folk όργανα είναι φυσικά η ραχοκοκαλιά του “Forward Into The Past”, το οποίο περιέχει 10 πολύ καλά κομμάτια (χωρίς τα intro, outro κτλ.), που παρά την ποικιλομορφία τους καταφέρνουν να κρατούν τη συνοχή τους μέσω του μέσω του folk στοιχείου, που αποτελεί και τον κοινό παρονομαστή των κομματιών. Κομμάτια που μπορούν μάλιστα να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα: το “State of the Union Now” για να χτυπηθείς, το “A Heavy Price to Pay” για να τα πιεις, το “Words Fail Me” για τη μελαγχολία της υπόθεσης (έχει έντονο άρωμα “The Answer Machine?” και είναι στεγνά το καλύτερο του δίσκου), το “The Queen of the Moors” για το «φολκλόρ» του ή το “Borderline” για τον prog και πιο πειραματικό του χαρακτήρα. Εμένα βέβαια μου λείπει λίγο ο Martin Walkyier, αλλά αναμφίβολα χαίρομαι που ο Kevin Ridley, ο οποίος μπορεί να μην έχει τη θεατρικότητα του προκατόχου του στα φωνητικά, τα καταφέρνει περίφημα τόσο στο ερμηνευτικό κομμάτι, όσο και στο στιχουργικό, με την καυστικότητα να συνεχίζει να βρίσκει το δρόμο της στα τραγούδια των Βρετανών.
Μπορεί να άργησε “κομματάκι” να κυκλοφορήσει το “Forward Into The Past”, αλλά σίγουρα οι SKYCLAD με την 13η δουλειά τους μας αποζημιώνουν για την αναμονή. Ποικιλόμορφη, καλοστημένη και ουσιαστική, είναι η καλύτερη στη μετά-Walkyier εποχή και ικανή να ικανοποιήσει απόλυτα τους φίλους της μπάντας, αλλά και όσους γουστάρουν το folk στοιχείο στη μουσική που ακούνε.
8 / 10
Θανάσης Μπόγρης
