Παραδόξως, οι SKYCLAD ήταν από τις πρώτες (πολύ πρώτες όμως) μπάντες που άκουσα, αθώο μικρό απροστάτευτο παιδάκι τότε, όταν έμπαινα στο heavy metal και δεν ανήκαν στην κατηγορία των «κλασικών εισαγωγικών ακουσμάτων» της εποχής (MAIDEN, METALLICA, MEGADETH, ANTHRAX, PRIEST, ACCEPT και λοιπά). Αυτές οι κλασικές κασέτες-συλλογές, ξέρετε οι μεγαλύτεροι, προφανώς και αγνοείτε οι νεότεροι (ας το κάνουμε λίστες spotify). Είχα που είχα την όρεξη να «ρουφήξω» όσο περισσότερο μπορώ από αυτήν τη μουσική που απλωνότανε ξαφνικά μπροστά μου και είχε τόσες διακλαδώσεις, ε, άκουσα βιολί με metal, κόλλησα ο δύσμοιρος. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήταν το “Spinning jenny”. Όχι πρέπει. Αυτό ήταν. Ε κολλάς, δεν κολλάς;
Έκτοτε οι SKYCLAD έγιναν αγαπημένο σχήμα. Πολύ αγαπημένο. Και μπορεί μετά από κάποια χρόνια να μην με τράβαγε πλέον η δισκογραφική τους προσέγγιση, όμως μερικοί δίσκοι τους, παραμένουν ακόμα και σήμερα στους all-time αγαπημένους μου. Και ένας από αυτούς, ο ανώτερος όλων της δισκογραφίας τους, είναι το “The prince of the poverty line”.
4ο άλμπουμ για τους Άγγλους, σωτήριον έτος 1994 και τόσο τότε, όσο και σήμερα, το άλμπουμ ακούγεται σαν το επιστέγασμα της μέχρι τότε πορείας τους. Μία μίξη των προηγούμενων τριών δίσκων, με πολύ καλύτερη παραγωγή και όλα πιο συνειδητοποιημένα, ταυτόχρονα όμως με ακόμα περισσότερη διάθεση για το «αύριο» της μουσικής τους (κάτι που άλλωστε αποδείχθηκε και στον διάδοχό του, το “The silent whales of lunar sea”). Οι SKYCLAD τότε ήταν φουλ παραγωγικοί και κατάφεραν να βγάλουν σε 7 χρόνια 8 δίσκους, οι οποίοι όλοι (άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο) ήταν το λιγότερο μια χαρά. Μέσα σε αυτούς και δισκάρες.
Εδώ, έχουμε την μία και μοναδική παρουσία της κυρίας Cath Howell σε δίσκο της μπάντας, η οποία αντικατέστησε την Fritha Jenkins στο βιολί (η οποία έφυγε για το ευτυχέστερο γεγονός της ζωής ενός ανθρώπου, να αποκτήσει παιδί). Αρχικά η Howell θα περιόδευε με τη μπάντα για το “Johan’s ark” και θα γυρνούσε η Jenkins, η τελευταία όμως αποφάσισε να ασχοληθεί με το παιδί της και έτσι η Howell έγραψε στο δίσκο. Μετά φυσικά, ήρθε η Georgina και έμεινε.
Ο δίσκος είναι ο αγαπημένος πολλών και είναι λογικό. Άλλωστε είναι και αυτός με τις μεγαλύτερες πωλήσεις που έκανε ποτέ το συγκρότημα. Πάμε λοιπόν να δούμε τι θα δούμε, προσπαθώντας να βάλουμε τα άσματά του σε μία σειρά. Όπως γίνει αυτό.
The “Prince of the poverty line” countdown
10. “A dog in the manger”
Αυτήν τη φορά, το κομμάτι που θα «ανοίξει το χορό» (γιατί έχει τα χορευτικά του και αυτό πανάθεμά το), μου ήταν πολύ εύκολο. Μην κάνουμε πάλι ανούσιες τοποθετήσεις για το αν είναι καλό ή όχι. Σε τέτοια άλμπουμ όλα είναι. Αλλά όποτε έχω βάλει να παίξει ο δίσκος, είτε τώρα, είτε τότε, είτε στο ενδιάμεσο, αυτό είναι το λιγότερο παιγμένο κομμάτι του εύκολα. Πολύ ωραίο το βιολί, πολύ ωραίο σόλο, όλα καλά όλα ωραία που λέμε, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με το υπόλοιπο άλμπουμ.
- “Womb of the worm”
2ο από το τέλος, αυτό εδώ το αρκετά σκοτεινό για τα δεδομένα του δίσκου ειδικά τραγούδι. Βαρύ, doom επιρροές, το folk στοιχείο όχι ιδιαίτερα μπροστά και όχι σε μεγάλη ποσότητα, πολύ ωραίο ρεφρέν, ωραίο άσμα και αυτό, στιχάρα το “The lord of the flies is a dandy beau, king of the hill in the new Bohemia”, πολύ όμορφο, αλλά υπάρχουν καλύτερα.
- “Gammadion seed”
Ξέρω κάποιους φίλους που το λατρεύουν και βρίζουν ήδη. Όλα τα απαραίτητα και κλασικά επίθετα. «Κουφέ», «βλαμμένε», απειλές, τα πάντα όλα. Όμως είναι συγκριτικό και πρέπει να υπάρξει μία σειρά. Και στην προσωπική μου σειρά, το κατά τα άλλα εξαίρετο “Gammadion seed”, βρίσκεται εδώ. Αν το δεις ανάποδα, είναι 3ο, απλά από το τέλος, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι τρίτο. Ωραίο riffing, λίγο thrash-y σε σημεία, groove, όχι τόσο folk, αλλά τα πάντα όλα μια χαρά. “Now the first among equals are chosen at birth, your outward appearance is all that you’re worth”. Καλά τα έλεγε.
- “Civil war dance”
Τα πολύ πολύ δύσκολα ξεκινάνε από νωρίς προσωπικά. Και νομίζω για όλους που λατρεύουμε αυτό το άλμπουμ, είναι πολύ δύσκολο να αξιολογήσεις κάποια άσματά του. Το “Civil war dance”, 4ο (δεν ακούγεται καλύτερα από 7ο;;;) από το τέλος. Το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, που δείχνει και τη διάθεση της μπάντας. Το λες και λίγο σύνοψη, ως ένα βαθμό, του τι θα επακολουθήσει ηχητικά και φαίνεται το upscale (ε;) και παραγωγικά που έχει πραγματοποιήσει το σχήμα εδώ. “This system cultivates our lust and greed, with anti-social insecurity”. Το παίρνουν αριστερά κόμματα και το κάνουν πανό άνετα. Α, ρε Martin.
- “A bellyful of emptiness”
Λάτρευα και λατρεύω την αρχή του και πως οδηγάει στο «κουνιστό» riffing και tempo του τραγουδιού. Άνετα προσωπικά και πιο πάνω. Έχω ξαναπεί ότι αυτή η στήλη με «εξοργίζει» γιατί στα περισσότερα άλμπουμ, με εξαίρεση κάποια τραγούδια στο καθένα, αλλάζει η σειρά ανάλογα τη διάθεση ή την εποχή. Τι να πω. Αλήθεια είναι. Ε, αυτό το κομμάτι το γούσταρα πάντα τρελά και το κάνω ακόμα. Αλλά σήμερα θα πάει εδώ, κάπου στη μέση. Ακόμα και το πώς αρχίζουν οι στίχοι του: “I’m twenty six years old – please tell me what have I got. A monopoly on misery – I guess that’s my lot”. Αλλάξτε το 26 και πάμε παρακάτω.
- “The truth famine”
Μεγάλο, το μεγαλύτερο βασικά, underdog που λέμε, του δίσκου. Κομμάτι που άξιζε πολύ μεγαλύτερης αναγνωρισιμότητας προσωπικά. Υπέροχο folk groove, ατμόσφαιρα, όλα είναι τόσο ωραία και εθιστικά εδώ, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έγινε ακόμα μεγαλύτερο σαν άσμα. Αλλά πάντα είναι θέμα γούστου. Προσωπικά λοιπόν, από τα καλύτερα κομμάτια όχι μόνο του άλμπουμ, αλλά και top-20 δισκογραφίας SKYCLAD. Δεν το συζητάω για στίχους, αφού είπαμε και έχουμε πει τόσες φορές, ότι ο Martin ήταν στην τριάδα των κορυφαίων στιχουργών της μουσικής μας. Έρχονται και εκλογές, ταιριάζει ταμάμ. “The nadir of despair we have sunk to is easy to gauge, our children grow thinner and ever more bitter with age”.
- “Cardboard city”
Το πιο ευθύ, άμεσο και χωρίς πολλά πολλά τραγούδι του δίσκου. Super ρεφρέν, όλα όπως πρέπει να είναι και ακόμα ένα κομμάτι που στιχουργικά ταιριάζει στις επερχόμενες εκλογές… όπως και σε κάθε εκλογές βασικά. Δεν έχω να πω κάτι για αυτό το άσμα. Το έχω τιμήσει άπειρες φορές και θα το ξανακάνω κι άλλες εννοείται. “Youth of our nation – A lost generation, like lepers we march to the chimes of Big Ben. Exiled and rejected by powers elected, our cries from the gutter don’t reach number ten”.
- “Land of the rising slum”
Εντάξει. Πείτε μου ότι δεν είναι εθιστικό το groove αυτού του τραγουδιού τώρα! Ή μήπως η ατμόσφαιρά του; Ή μήπως εκεί στο 3:22 πριν ξαναμπεί για το τέλος. Αν οι SKYCLAD ήταν από την Καραϊβική, κάτι τέτοιο θα έπαιζαν λογικά, πίνοντας ρούμι και τρώγοντας καρύδες. Coco jumbo. Άσμα υπέροχο, διαφορετικό, αλλά (ξανά) εθιστικό! “The people who are dark fear the people who are fair and hippies live in terror of the guys who have no hair”. Άνθρωπέ μου.
- “Sins of emission”
Εξαράκι, heavy, groove-άτο. Πώς να μην το γουστάρω άπειρα; Ρεφρενάρα, με το βιολί να ακολουθεί τη φωνή του Martin, μικρό σε διάρκεια (τόσο όσο βασικά), γρήγορες εναλλαγές, όλα είναι τέλεια τοποθετημένα εδώ. Δεν γίνεται να το ακούς και να μην κουνάς το κεφάλι στο ρυθμό του ή να μην τραγουδάς το ρεφρέν (έστω το “Sins of emission” αν δεν θυμάσαι – λογικό – το υπόλοιπο, μέσα στο χαμό της έκθεσης ιδεών του Martin). Στιχουργικά πάμε προς τη φύση εδώ, πάντα όμως με πολιτικοκοινωνικό υπόβαθρο σε σημεία. Προφανώς εξαιρετικά και εδώ. “How long can you muzzle this wild brute creation of yours? You can’t quarantine the primeval with walls, bars and doors”.
- “The one piece puzzle”
Δεν γίνεται να υπήρχε άλλο κομμάτι εδώ. ΤΙΤΑΝΙΟ άσμα. Από αυτά που κάθε μπάντα είτε δεν καταφέρνει να γράψει ποτέ, είτε γράφει λίγα στην καριέρα της και τη «στιγματίζουν» (με την καλή πάντα έννοια). Όλα τέλεια. Όλα. Ανατριχίλες τότε, ανατριχίλες και σήμερα όποτε παίζει. Αυτό είναι σωστό άλλωστε και δεν γίνεται αλλιώς. Οι στίχοι φυσικά και βοηθούν σε αυτό, αλλά και να μην έγραφε κατεβατά ολόκληρα όπως πάντα, μόνο το “Why is life such a puzzle sometimes?” θα αρκούσε. Τι να λέμε τώρα. Μεγαλειώδες.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
