Τους τελευταίους μήνες, έχει υπάρξει έντονο hype στις επάλξεις του Rock Hard γύρω από το καινούργιο δίσκο των Ελλήνων AOR progsters SL THEORY, με τίτλο “Cipher”. Οι SL THEORY ιδρύθηκαν το 2009, από τον Σωτήρη Λαγωνίκα, ως one man band. Μέχρι το 2017, που μεταμορφώθηκαν σε ολοκληρωμένο συγκρότημα, είχαν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ, αλλά, σύμφωνα με τις «προφητείες», το μεγάλο breakthrough ετοιμαζότανε με το “Cipher”. Δεν ήμουν σίγουρος περί τίνος ακριβώς πρόκειται και περίμενα με αδημονία να ακούσω ένα πρώτο δείγμα από ένα δίσκο που ο αρχισυντάκτης μας είχε προλογίσει ως ένα αδιαφιλονίκητο game changer.
Το πρώτο δείγμα, ήρθε με το single “You never happened” και ομολογώ πως μου άνοιξε πολύ την όρεξη για τη συνέχεια. Από την πρώτη ακρόαση του ολοκληρωμένου δίσκου, ομολόγησα στον εαυτό μου πως οι SL THEORY ανανεώνουν την ελληνική σκηνή, όπως λίγες μπάντες έχουν καταφέρει, σε καλλιτεχνικό τουλάχιστον επίπεδο, τα τελευταία χρόνια.
Η εξαμελής, σήμερα, μπάντα του Λαγωνίκα, αποτελείται από μουσικούς από τους οποίους περισσεύει το ταλέντο. Στο “Cipher” ενώνουν το ταλέντο και τη δημιουργική τους ορμή με μια πενταμελή χορωδία και τέσσερις guest μουσικούς, για να παραδώσουν ένα δίσκο που συνοψίζει όλες τις αρετές του prog rock/AOR σύμπαντος, όπως το όρισαν οι KANSAS, STYX, FOREIGNER, MARILLION, QUEEN και GENESIS των ύστερων 70s. Στα πλαίσια αυτά, βρίσκουμε στο “Cipher” την ιδανική σύζευξη μίας progressive βιρτουοζιτέ, με κολλητικά sing-along ρεφραίν, που σε παραπέμπουν στους JOURNEY και QUEEN, χωρίς κάτι το επιτηδευμένα γλυκανάλατο, που συχνά βρίσκουμε στο AOR, ή τη πομπώδη μουσικότητα που είναι συχνά η Αχίλλειος πτέρνα του prog rock.
Το εναρκτήριο 13λεπτο έπος, “Life and death of Mr. Ess”, μας μπάζει κατευθείαν στο κόσμο αυτό. Δε σας κρύβω πως ενθουσιάστηκα από την απόλυτα αρμονική σύμπραξη μεταξύ heavy κιθάρας και «φωτεινών» πλήκτρων, τη λυρική ερμηνεία του Καρασούλη στα φωνητικά (εδώ να πω πως στους SL THEORY η πλειοψηφία των μουσικών συμβάλλει στα φωνητικά), τα τύμπανα που ισορροπούν άψογα μεταξύ ρυθμού και μουσικότητας, τη θεατρικότητα, που με παράπεμψε στους THE WHO του “Tommy”, και την προσθήκη της χορωδίας. Από το πρώτο κομμάτι, καθίσταται φανερό πως όλα τα μέλη της μπάντας μπορούν άνετα να παίξουν παπάδες, να τραγουδήσουν ψηλές νότες και να τζαμάρουν με τόση άνεση, ώστε να μας αφήσουν με κατεβασμένο σαγόνι, πράγμα το οποίο αποφεύγουν, χάρη ενός μεστού song-writing με ισόποσες δόσεις μεγαλείου και απλότητας. Με ένα τόσο μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι, τόσο πλούσιο και ενδιαφέρον, φοβήθηκα πως η μπάντα ενδεχομένως να έχει ρίξει το καλύτερο χαρτί της στην αρχή της παρτίδας, ειδικά αφού τα άλλα δέκα κομμάτια κινούνται σε μεσαίες διάρκειες. Διαψεύστηκα όμως περί αυτού, μιας και μετά το “Life and death of Mr. Ess”, ακολουθεί το single “You never happened”, το οποίο είναι μία μίνι εκδοχή του προηγούμενου και ένα εκρηκτικό μείγμα heavy prog/AOR με παχύρευστες (sic) lead κιθάρες και λυρικά πλήκτρα, που λειτουργούν ιδανικά ως ένα χαλί για τις ερμηνείες του Μιχάλη Καρασούλη στα lead φωνητικά.
Η μεγαλύτερη αρετή του “Cipher”, είναι αναμφίβολα η ποιότητα του song-writing. Όλα μα όλα τα κομμάτια είναι ΤΕΛΕΙΑ και αυτό δεν το λέω επειδή ανταποκρίνονται στα προσωπικά μου γούστα και έχω παρασυρθεί απο τον ενθουσιασμό. Είτε μιλάμε για ένα έπος που ξεπερνά τα δέκα λεπτά, ή για ένα γρήγορο και δυναμικό τρίλεπτο κομμάτι, όπως το “Grave danger”, νιώθω πραγματικά λες και το σύμπαν συνωμότησε, ώστε να μπουν όλα σε μία τέλεια τάξη, που να πει ο ακροατής στο τέλος πως τίποτα δεν απουσιάζει ή περισσεύει. Κάθε νότα και κάθε στίχος έχουν γραφτεί και μπει σε μία τέτοια σειρά, που αρμόζει στις δεξιότητες των μουσικών και τις απαιτήσεις ενός ακροατηρίου με πολλές και διαφορετικές προσδοκίες.
Είναι πράγματι σπάνιο ένας δίσκος εν έτει 2019 να ακουστεί ρετρό και αυθεντικός, βιρτουόζοι να ξέρουν που αρχίζει η επίδειξη και που υπηρετείται η σύνθεση και έντεκα κομμάτια να ακούγονται τόσο ολοκληρωμένα, τόσο πλούσια και φρέσκα, όσο προσιτά και λιτά. Το “Cipher” λοιπόν, φέρνει πράγματι έναν αέρα ανανέωσης. Συνοψίζει τόσο καλά την ορμητικότητα του ορθόδοξου prog rock και όσα κάνουν το AOR ένοχη απόλαυση και διαχρονικό είδος για ένα μαζικότερο κοινό.
9 / 10
Φίλιππος Φίλης
