Ήμουν από εκείνους που τους θεώρησα ως το καλύτερο νέο σχήμα της ασθμαίνουσας νορβηγικής σκηνής των τελών της προηγούμενης δεκαετίας. Για έναν αδιεκρίνιστο λόγο εξαφανίστηκαν για περίπου 8 χρόνια και ξαφνικά κυκλοφορεί αυτός ο δίσκος. Ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι τους, γιατί πίστευα ότι απλά είχαν χάσει κάθε επαφή με ό,τι έκαναν! Ευτυχώς έκανα λάθος και το αντιλήφθηκα από την πρώτη ακρόαση του όταν πρωτοκυκλοφόρησε…
Οι SLAGMAUR καταφέρνουν στο τρίτο τους album να είναι ρηξικέλευθοι και ιδίοτυποι σε τέτοιο βαθμό που να μην υπάρχει καμμία σαφή επιρροή τόσο εμφανής τόσο ηχητικά όσο και σαν δομή των κομματιών. Φωνητικά πολύπλευρα τόσο στα ακραία, όσο και στα εκπληκτικά υμνικά! Οι απαγγελίες καθηλώνουν στο “Hekseskritt og Djevelritt” και αναδεικνύουν στον υπέρτατο βαθμό την ατμόσφαιρα των συνθέσεων. Και μιλώντας για ατμόσφαιρα, εδώ θα ξεχάσετε τα πλήκτρα – μόνο grand piano σε διάσπαρτα σημεία μέσα στο album! Όλη η απόκοσμη ατμόσφαιρα επιτυγχάνεται με τα θέματα στις κιθάρες και κάποια εμβόλιμα soundscapes…
Σήμα κατατεθέν τους, λοιπόν, είναι η τραχύτητα στις κιθάρες, που λειτουργεί ηχητικά άψογα με το πομπώδες mid tempo ρυθμό που έχουν από το rhythm section. Σε κανένα σημείο του δίσκου δεν ανεβαίνουν σε ταχύτητα, γεγονός που δημιουργεί ένα ομοιογενές σύνολο κομματιών, που στα δικά μου μάτια είναι ένα ολοκληρωμένο έργο και όχι απλά ένας ακόμα δίσκος. Τολμώ να ισχυριστώ ότι το εν λόγω album είναι το καλύτερο δείγμα γραφής για την τρέχουσα δεκαετία όσον αφορά τη νορβηγική σκηνή. Σας προτρέπω να το ακούσετε και αν μπείτε στο πνεύμα του, τότε ίσως αντιληφθείτε γιατί τον θεωρώ ως τον μόνο δίσκο αυτής της δεκαετίας που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τα μαυρομεταλικά αριστουργήματα των 90s μαζί με το “Stained glass horizons” των NEGATIVE PLANE! Τίποτε λιγότερο από το απόλυτο λοιπόν!
10/10
Λευτέρης Τσουρέας
