Να ‘μαστε πάλι εδώ, αυτή τη φορά με αφορμή το πέμπτο άλμπουμ των μεγάλων SLAYER, το “Seasons in the abyss” που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1990. Ενός δίσκου που, όχι άδικα, χαρακτηρίστηκε ως η απόλυτη μίξη του “Reign in blood” και του “South of heaven” καθώς οι επιρροές τους είναι πάρα πολύ έντονες εδώ. Πάρα πολύ σημαντικός και κομβικός δίσκος για τους SLAYER καθώς σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κεφαλαίου για την καριέρα τους αφού ήταν και το τελευταίο studio άλμπουμ με το κλασικό line up, me τον Dave Lombardo να αποχωρεί μετά την κυκλοφορία του φανταστικού live άλμπουμ “Decade of aggression” που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα, μέχρι την επιστροφή του στο “Christ illusion” του 2006 για το οποίο τα είπαμε και πρόσφατα. Για πολλούς, το “Seasons in the abyss” είναι ίσως το τελευταίο πραγματικά άψογο άλμπουμ των SLAYER και μάλλον έχουν δίκιο όσο κι αν ο σεσημασμένος οπαδός μέσα μου προσπαθεί να με πείσει για το αντίθετο. Πάμε λοιπόν να επιχειρήσουμε την αξιολόγηση των κομματιών αυτού του πολύ σπουδαίου δίσκου.
The “Seasons in the abyss” countdown
- “Blood red” (2.47)
Από κάπου πρέπει να κάνουμε την αρχή, σωστά; Λοιπόν, το “Blood red” δεν είναι καθόλου, μα καθόλου κακό κομμάτι, όπως και κανένα του δίσκου άλλωστε. Mid tempo τραγούδι με ένα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τσαχπίνικο riff που όμως έχει και αυτό τη δικιά του γοητεία. Για τους SLAYER μιλάμε εξάλλου, όχι για τίποτα τυχάρπαστους. Ο λόγος που τοποθετείται στην τελευταία θέση είναι, πολύ απλά ότι το θεωρώ το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου. Αδύναμο για τα μέτρα των SLAYER φυσικά.
- “Expendable youth” (4.09)
Αρκετά περίεργο κομμάτι στη δομή του το “Expendable youth” συνδυάζει ιδανικά το βαρύ του riff και τα μελωδικά φωνητικά του Araya με ένα αποτέλεσμα που κάποιους μπορεί να τους ξενίζει, εμένα προσωπικά με αφήνει απόλυτα ικανοποιημένο. Φοβεροί για μια ακόμα φορά στίχοι που προκάλεσαν φυσικά αρκετό κόσμο, αλλά όπως έχουμε ξαναπεί, σιγά μην ίδρωνε το αυτί των SLAYER από τις διαμαρτυρίες του κάθε άσχετου.
- “Skeletons of society” (4.40)
Περίπου στο ίδιο μοτίβο με το “Expendable youth”, το “Skeletons of society” έχει και αυτό στη βάση του ένα υποβλητικό, ψαρωτικό riff, με τον Araya περισσότερο να απαγγέλει παρά να τραγουδά. Θα το ήθελα ενδεχομένως λίγο πιο γρήγορο καθώς εκτιμώ ότι λίγο γκάζι θα του ταίριαζε περισσότερο. Παρόλα αυτά δεν παύει να είναι ένα πάρα πολύ δυναμικό κομμάτι.
- “Temptation” (3.25)
Ξεκάθαρα το πιο υποτιμημένο και παράλληλα το κρυμμένο διαμαντάκι του δίσκου. Μοχθηρό κομμάτι, κατά βάση mid tempo, με αρκετές όμως εναλλαγές στον ρυθμό που προστάζει η πυροβολαρχία που ακούει στο όνομα Dave Lombardo. Τα διπλά φωνητικά του Araya στην αρχή του κομματιού είναι αποτέλεσμα ενός λάθους στο στούντιο καθώς ο Araya ενώ είχε ήδη τραγουδήσει το κομμάτι, το τραγούδησε άλλη μία φορά ύστερα από επιμονή του Kerry King και από ένα λάθος στη μίξη έπεσαν η μία επάνω στην άλλη. Το αποτέλεσμα άρεσε τελικά και αποφάσισαν να το κρατήσουν ως έχει στο δίσκο.
- “Born of fire” (3.07)
Αν δεν με απατάει η μνήμη μου, το “Born of fire” είναι το μοναδικό τραγούδι του δίσκου που αναφέρεται στιχουργικά σε διαβόλια και τριβόλια και πιο συγκεκριμένα οι Σφαγείς για μια ακόμα φορά μας μιλούν για τον Αντίχριστο. Το αποτέλεσμα είναι οι ταχύτητες να αγγίζουν κόκκινο με φρενιασμένα riffs που παίρνουν κεφάλια. Η μία από τις τρεις πιο καθαρόαιμες thrash συνθέσεις του άλμπουμ, με τραχύ ήχο και φοβερά solos από τους κ.κ. Hanemann και King. Και τον Araya να λέει σιβυλλικά “Some have called me Satan’s son, a name I cannot deny”. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
- “Dead skin mask” (5.20)
Ναι, ξέρω. Θα μπορούσε, και ίσως θα έπρεπε να βρίσκεται ψηλότερα. Από τα πιο δημοφιλή κομμάτια των SLAYER, και όχι άδικα, το “Dead skin mask” είναι βασισμένο ως γνωστόν , στα έργα και ημέρες του κατά συρροή δολοφόνου Ed Gein. Με τέτοια «χαρωπή» θεματολογία το κομμάτι δεν θα μπορούσε να είναι παρά ένα αργόσυρτο, ατμοσφαιρικό δημιούργημα που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε soundtrack ταινίας τρόμου. Πάρα πολύ δυνατή σύνθεση που σοκάρει όποιον το ακούει για πρώτη φορά. Εγώ τουλάχιστον έτσι είχα νιώσει, σοκαρισμένος και αποσβολωμένος. Διαχρονικό πια και αυτό, το “Dead skin mask” έρχεται να προστεθεί στη λίστα με τα πιο κλασικά κομμάτια των SLAYER.
- “Hallowed point” (3.23)
Ή αλλιώς, πώς μπορείτε να προκαλέσετε μαζικό μακελειό σε τρία λεπτά και εικοσιτέσσερα δευτερόλεπτα. Οι SLAYER ξέρουν και μας το καθιστούν σαφές αυτό μέσα από τη χρονική διάρκεια του “Hallowed point”. H ενέργεια που βγάζει αυτό το κομμάτι είναι απίστευτη και ακόμη προς το τέλος του που πέφτουν σταδιακά οι ταχύτητες σαν να ετοιμάζεται να τραβήξει κάποιος τη σκανδάλη του όπλου (“Death an empty gun”) είναι τέτοια η ορμή του που παρασέρνει τα πάντα. Thrash λέγεται και είναι απλό.
- “Spirit in black” (4.07)
Πολύ μεγάλη προσωπική αδυναμία το συγκεκριμένο τραγούδι. Γενικά μου αρέσουν πολύ τραγούδια που έχουν την δομή του “Spirit in black” δηλαδή να ξεκινούν με χαμηλούς ρυθμούς και να απογειώνονται ξαφνικά, όπως για παράδειγμα στο “Live undead”. Όμως ακόμα και εδώ το “Spirit in black” ξεχωρίζει καθώς από την αρχή υπάρχει μια υποβόσκουσα επιθετικότητα στην αρχή του, σαν να σε προειδοποιεί εξαρχής για το επερχόμενο τσουνάμι αλλά δεν σου λέει το πότε. Και όταν αυτό έρχεται, λίγο μετά τα μισά του τραγουδιού, όπου τα riffs ακολουθούν το ρυθμό της πριονοκορδέλας, απλά απολαμβάνεις το μεγαλείο των SLAYER και την ικανότητα τους να δημιουργούν απίστευτες κομματάρες για την πλάκα τους. Τεράστιο τραγούδι, από κάθε άποψη!
- “War ensemble” (4.51)
Αν το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι του “South of heaven” έκανε τον κόσμο να κοιτάει το στερεοφωνικό του με απορία προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει αν αυτό που άκουγε ήταν όντως SLAYER, το εναρκτήριο κομμάτι του “Seasons…” δεν αφήνει καμία αμφιβολία περί του θέματος αυτού. Ένας κλασικός πλέον, thrash τυφώνας που δείχνει γιατί οι SLAYER ήταν, είναι και θα είναι οι απόλυτοι Βασιλιάδες του χώρου. Ασύλληπτες ταχύτητες που παραπέμπουν ευθέως στο “Reign in blood” ενώ η κραυγή του Araya στο μέσον του τραγουδιού (era forever more…. WAAAAAAAAAARR!!!) προκαλεί ανατριχίλες στους οπαδούς και τρόμο στον κάθε αλλόθρησκο. Σκόπιμα παραθέτω εδώ την συγκλονιστική εκτέλεση από το live “Decade of aggression” με τον Araya να παροτρύνει τους οπαδούς να βοηθούν ο ένας τον άλλον (“help each other out” όπως λέει χαρακτηριστικά) λίγο πριν δώσει το έναυσμα για την έναρξη του μακελειού. Ασύλληπτο, διαχρονικό κομμάτι, που θα μπορούσε να είναι και στην πρώτη θέση.
- “Seasons in the abyss” (6.37)
Το ομώνυμο κομμάτι που πολύ εύστοχα κλείνει τον δίσκο είναι απλά και λιτά, αριστούργημα. Ένα απίστευτα σκοτεινό, δυσοίωνο έπος που αποδεικνύει ότι μια μπάντα μπορεί να ακουστεί τρομακτική χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει και σε υψηλές ταχύτητες. Κάποιος θα πει ότι το ίδιο έκαναν ηχητικά και στο “South of heaven” και μάλλον θα έχει δίκιο. Παρόλα αυτά όμως η ατμόσφαιρα που δημιουργείται εδώ είναι τόσο εφιαλτική που δημιουργεί δέος. Το “Seasons in the abyss” έχει την αύρα του “South of heaven” μπολιασμένη με την τραχύτητα (προσοχή, όχι ταχύτητα!) του “Reign in blood”. Προσωπικά θεωρώ το συγκεκριμένο κομμάτι το πιο σκοτεινό που έχουν γράψει ποτέ οι Σφαγείς. Άρτιο σε εκτέλεση, τα έχει όλα. Τεχνική, δύναμη, με πραγματικά υπέροχα solos και έναν Araya να ακούγεται σαν προφήτης της καταστροφής. Και βέβαια ποιος μπορεί να ξεχάσει το video clip με τους SLAYER να παίζουν αυτό το κομμάτι με φόντο τις Πυραμίδες στην Αίγυπτο…. ΕΠΟΣ.
Κάπως έτσι, φτάνουμε στο τέλος. Μην ξεχνάτε ότι η αξιολόγηση είναι πάντα υποκειμενική αλλά σε δίσκους σαν αυτόν, σε όποια σειρά και να βάλετε τα κομμάτια, εγώ δεν θα διαφωνήσω. Να προσέχετε τους εαυτούς σας και μέχρι την επόμενη φορά….
SLAYER TILL DEATH
Θοδωρής Κλώνης
