Δεν τη γλύτωσα ο κερατάς, τελικά! Όπως γνωρίζετε όλοι όσοι θα μπείτε στο κόπο να διαβάσετε αυτές τις αράδες (ναι, και εσύ που πάτησες τυχαία, σε βλέπω), σήμερις, 3 Δεκεμβρίου, το ντεμπούτο των απόλυτων αρχόντων του ακραίου ήχου SLAYER κλείνει τα 37 αισίως έτη. Ο Σάκης ο Φράγκος, αποφάσισε εν μέσω καραντίνας, στα πλαίσια της ανηλεούς συμπεριφοράς του προς τη συντακτική ομάδα, να με βάλει να κατατάξω τα κομμάτια του τιτάνιου ντεμπούτου των θεών μου. Εμένα, που ποιος με είδε στο ΟΑΚΑ πέρυσι το καλοκαίρι και δε με φοβήθηκε! Δε βαριέσαι, μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Ας πω και λίγο τη προσωπική μου ιστορία με τους SLAYER. Το “Live undead” ήταν το πρώτο άλμπουμ σχετικό με SLAYER που αγόρασα στη ζωή μου στη τρυφερή ηλικία των 16 ετών, κοινώς, τα κομμάτια του “Show no mercy” αποτελούν προσωπικό μου πρώτο βίωμα. Πέραν όμως αυτού, περικλείουν μέσα τους την ατμόσφαιρα, το απόσταγμα όλης της εντελώς πρώιμης, οπαδικής και αφελούς εποχής των SLAYER. Είναι πολύ σημαντικό ωστόσο, το ντεμπούτο μιας μπάντας, το πως κάνει την είσοδο της στο μουσικό κόσμο. Το πως συστήνεται, αν θέλετε να το πούμε έτσι. Ας πάμε να τα δούμε με αξιολογική σειρά.
The “Show no mercy” countdown:
10. “Crionics”: Το ερωτικό γράμμα των SLAYER στους IRON MAIDEN. Από τη δομή και τον ρυθμό, στην ανάπτυξη από το ένα riff στο άλλο, με ψήγματα της προσωπικότητάς τους στο τρόπο που παίζουν ορισμένα ανίερα θέματα/περάσματα, όπως η riff-άρα στο 2:20 η οποία οδηγεί το κομμάτι ως το τέλος, κουβαλώντας τη ταυτότητα της μπάντας εν μέρει. Ναι, εν μέρει, καλά διάβασες. Και αυτό, δείχνοντας ότι ναι, ακόμα μιλάμε για μια μπάντα που βρίσκει τον ήχο της. Είναι πολύ κοντά φυσικά, αλλά δεν τον έχει βρει ακριβώς.
9. “The final command”: Τίμια, αντρίκεια, VENOM-ιώτικα! Το πιο VENOM κομμάτι του δίσκου, αν οι VENOM βέβαια αποφάσιζαν να ρίξουν μελωδίες ala IRON MAIDEN εδώ κι εκεί. Ταχύτατο, όχι τόσο αιμοβόρο για να φτάσει στη κορυφή της λίστας, αλλά άκρως εθιστικό. Ατόφια heavy metal πλευρά των SLAYER, που δείχνουν σε κάτι τέτοια κομμάτια από που ξεκίνησαν. Γενικά, όσο βλέπετε τα “χειρότερα” κομμάτια του δίσκου να είναι κάτι τέτοια κομμάτια, απλά σκεφτείτε τι ύμνοι θα μπουν στη κορυφή. Γιατί πιστέψτε με, πρόκειται περί ύμνων. “…awaiting the final commaaaaaaaaand”.
8. “The Antichrist”: Τι εποχή και η δεκαετία του ‘80 ε; Μπάντες όπως οι MERCYFUL FATE, και οι VENOM, ήταν σατανικότερες του σατανικού στα μάτια των μέσων ανθρώπων της εποχής που θεωρούσαν ότι τούτοι οι ανίεροι και ακάθαρτοι, θα διαφθείρουν τη νεολαία. Ε, ένα τέτοιο συγκρότημα ήταν και οι SLAYER! Διεφθάρησαν από αυτό το δίπολο μπαντών, και έγραψαν/ούρλιαξαν κυριολεκτικά ότι είναι ο Αντίχριστος και ότι ο Θεός τους εγκατέλειψε! Και πόσοι τους πίστεψαν τότε… Aς μείνουμε στα του δίσκου τώρα! Ατόφια VENOM στιγμή, με στοιχεία χαρακτήρα των SLAYER που αργότερα θα δούμε μέχρι και στο “Captor of sin”, που θα έκλεινε μια και καλή τη πόρτα σε αυτή την εποχή των SLAYER.
7. “Metal storm/face the slayer”: Η πιο heavy metal πτυχή των SLAYER. Σε ένα από τα πιο “JUDAS-PRIEST-meets-IRON-MAIDEN” κομμάτια που έγραψαν ποτέ τους, ποτισμένο με ατόφια σατανίλα. Τρομερή ανάπτυξη, που δείχνει την ικανότητα των SLAYER στα μακροσκελή κομμάτια στα πρότυπα των ηρώων τους. Ικανότητα που πολλοί θα θαυμάσουν στις επόμενες τους κυκλοφορίες. Οι δε στίχοι, πιο μαύροι και από πολλούς κακούληδες εκεί έξω ως και σήμερα. Απλά διαβάστε! “You think you can destroy me? You’d better think again. I am eternal terror, my quest will never end. I’ll trap you in the pentagram, and seal your battered tomb. Your life is just another game for Satan’s night of doom”. Βοήθειά μας!
6. “Tormentor”: Προσωπική αδυναμία αυτού του δίσκου, η αγαπημένη μου heavy metal στιγμή των Σφαγέων. Εθιστικό, PRIEST-έικο riff, σε βαθμό κακουργήματος, με μια εσάνς IRON MAIDEN για την νοστιμιά. Απίστευτο ρεφρέν (“running from shadows, blinded by fear, the horror of nightfall is ever so near”), που από τα 16 μου το γρύλλιζα περπατώντας στο δρόμο (ούγκανος γεννιέσαι, δε γίνεσαι), περνώντας δίπλα από τη τότε εφηβική μου καψούρα, η οποία με κοίταξε με απορία και σίγουρα τρόμο. Και μετά αναρωτιόμουν γιατί δεν την έριξα στο τέλος! Δε βαριέσαι, είχα τους SLAYER! “Too late to hide, too late to save your life…TORMENTOOOOOOOR!”
5. “Die by the sword”: “They say the pen is mightier than the sword, I say fuck the pen! Cause you can die by the sword!”. Τούτος ο πρόλογος δόθηκε στην εκτέλεση του “Live undead” στο “Die by the sword”. Οι SLAYER εδώ βγάζουν την mid-tempo τους πλευρά, χωρίς να ξεχνάνε ότι είναι βουτηγμένοι στο μαύρο αίμα του Σατανά. Το μεσαίο riff, πριν το solo, είναι ένα trademark, 100% SLAYER riff, που ανάλογα του θα ακούσουμε μετά στο “Hell awaits”. Το ρεφρέν ομοίως, με το σκαφτό του riff, που δείχνει πως οι SLAYER διαλύουν σβέρκους χωρίς να γκαζώνουν στο τέρμα απαραίτητα. Ίδιον άρτιων συνθετών, αν ρωτάτε εμένα, και δίκαια κέρδιζε συχνότατα τη θέση στα set σαν εκπρόσωπος του ντεμπούτου.
4. “Fight till death”: Αν αυτό το κομμάτι ήταν ορισμένα bpm γρηγορότερο, είχε ξεκάθαρη θέση στο “Hell awaits”. Μαύρο, λυσσασμένο, ατόφια SLAYER από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Επικίνδυνα σατανικό και βίαιο, με το ρεφρέν να το τραγουδάς μέχρι να γίνει ο κόσμος στάχτη. Η μπάντα χτίζει τη ταυτότητα της από το ντεμπούτο ήδη, και δείχνει τα δόντια της στο κόσμο. Το νου σας, θα σας φάνε αμάσητους! “Prepare for attack, your body will burn. Endless war, there’s no return. Prepare for attack, death will arrive. The orders are clear, nowhere to hide, FIGHT TILL DEATH…TO REIGN IN HELL!”.
3. “Black magic”: “…night, we’ve been struck down, down in this hell, spells surround me day and night, stricken by the force of evil light”. Μαύρη μαγεία, μαύρη riff-ολογία, μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα! Ύμνος ύμνων, ενδεικτικό και αυτό, της ταυτότητας των SLAYER, με το εισαγωγικό riff να αποτελεί ένα από τα πλέον κλασσικά riff τους, διαχρονικά αθάνατο μέσα στα set τους! Δίκαια και πανάξια το έχω τόσο ψηλά στο προσωπικό μου γούστο, γιατί δες πως πήραν επιρροές, και τις μετέτρεψαν σε ταυτότητα, και πες μου μετά! Όποτε δε, έχει παιχτεί, έχει προκαλέσει απερίγραπτη φρενίτιδα. Και αυτό γιατί είναι, ατόφια, ασάλιωτα S-L-A-Y-E-R!
2. “Show no mercy”: Τι κλείσιμο…τι τιτάνιο κομμάτι…τι πόνος…τι riff-άρα θάνατος είναι αυτή;!;! Άλλο ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι στο “Hell awaits” αν ήταν λίγο πιο γρήγορο. Με τον δάσκαλο του ακραίου metal drumming Dave Lombardo, να έχει κατεβάσει 3 σπαστούς φραπέδες και να μοιράζει πόνο από το πρώτο δευτερόλεπτο (όπως κάνει σε όλο το δίσκο), έχοντας μερικά δευτερόλεπτα χωρίς τους υπόλοιπους 3 να βγαίνουν μπροστά, δίνει απλά ένα δείγμα του τι θα ακολουθήσει στις επόμενες κυκλοφορίες των SLAYER. Το σύνθημα ήταν σαφές ωστόσο: “I take lives and show all no mercy this night”
1. “Evil has no boundaries”: Η δήλωση, ο ορισμός του “γεια σας, ήρθαμε, δε θα μας ξεχάσετε όσο αναπνέετε”. “Blasting our way through the boundaries of hell, no one can stop us tonight”. Μέσα στη προσωπική δεκάδα των τραγουδιών SLAYER. Ένα κομμάτι που είναι PRIEST και VENOM πατημένα στο λαιμό με τα πρώτα ψήγματα αυτού που θα γίνει μετά trademark riffing των SLAYER, ήδη από το πρώτο κομμάτι. Ένας οδοστρωτήρας που επέζησε σε όλες τις εποχές της μπάντας. Το ότι το άκουσα live το λες και όνειρο που έγινε πραγματικότητα!
Αξίζει να σημειωθεί, πως εδώ δεν βρήκε τη θέση του (παρά μόνο σε ορισμένες εκδόσεις) το πρώτο κομμάτι που έγραψαν ποτέ οι Σφαγείς. Το θρυλικό “Aggressive perfector” που μπήκε στη συλλογή “Metal massacre III” (1983) (και την άνοιγε τότε!). Ο λόγος, μάλλον χρονικοί περιορισμοί του βινυλίου. Μπήκε βέβαια σε ορισμένες εκδόσεις του δίσκου, είτε στη μέση, είτε στο τέλος του tracklisting, ως bonus. Γνωστή λεπτομέρεια επίσης, ότι οι πλευρές του βινυλίου ονομάστηκαν 6 και 66 αντί για A και B αντίστοιχα. Με τον κωδικό matrix στη μια πλευρά να γράφει, “Satan Laughs As You Eternally Rot”, και στην άλλη “SLAYER”.
Κάπως έτσι, ολοκληρώσαμε τη διαδρομή μας, στο “Show no mercy”. Ένα δίσκο που όπως λέει ο μύθος ηχογραφήθηκε το Νοέμβριο του ‘83, μεταξύ 11 το βράδυ και 7 το πρωί, γιατί τότε, ήταν ακόμα σχολιαρόπαιδα που κάνανε τη τρέλα τους! Ένα άκρως σημαντικό, σε σημεία άκρως ώριμο, πρώτο βήμα για τους SLAYER προκειμένου να χτίσουν το Βασίλειο των Νεκρών στο οποίο είναι αδιαφιλονίκητοι Μονάρχες. Σίγουρα, ο καθένας μας, έχει διαφορετική σειρά, διαφορετικά αγαπημένα, διαφορετικά βιώματα με το εκάστοτε κομμάτι. Σίγουρα, θα μου πετάτε κατάρες για κάποια που πήγαν στο πάτο της λίστας, γιατί δεν έβαλα πρώτο το κομμάτι που εσείς θέλατε. Αλλά, ξανά, αποτελεί μια υποκειμενική ματιά, στα κομμάτια μιας μπάντας που με μεγάλωσε, με άνδρωσε και θα με συντροφεύει μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Εύχομαι να ευχαριστηθήκατε το κείμενο όσο εγώ όταν το έγραφα.
Υ.Γ.: Για τον Jeff Hanneman. Ποτέ δε θα φτάσουν τα ευχαριστώ για όλα εκείνα που τόσο απλόχερα μας έδωσες μαζί με τον Tom, τον Kerry και τον Dave. Συνέχισε να ξεκουράζεσαι, Νότια του Παραδείσου. Έκανες το χρέος σου και με το παραπάνω.
Γιάννης Σαββίδης
Σχόλια
