a
Δεν μας έφτανε ο καύσωνας, ήρθε και ο Φράγκος σε ρόλο βασανιστή της Ιεράς Εξέτασης να ρίξει αλάτι στις πληγές μας και να ζητήσει τι; Να τοποθετήσω σε αξιολογική σειρά τα τραγούδια που συνθέτουν το αριστούργημα που ονομάζεται “South of heaven” των ΘΕΩΝ, SLAYER. Μιας μπάντας που, υπήρξε μια εποχή όπου ήταν προτιμότερο να μου βρίσει κάποιος συγγενικό πρόσωπο πρώτου βαθμού παρά αυτούς, και, μεταξύ μας, ακόμα και τώρα δεν σηκώνω κουβέντα. Προτού όμως ασχοληθούμε με αυτήν την σπαζοκεφαλιά, αξίζει να αναφέρουμε το παρασκήνιο της κυκλοφορίας αυτής.
Σωτήριον έτος 1988. Δύο χρόνια πριν, οι SLAYER έχουν κυκλοφορήσει το “Reign in blood”, για πολλούς τον απόλυτο thrash δίσκο που, με την ταχύτητα και την ακρότητα του εδραίωσε για τα καλά τους Αμερικάνους στην ηγεσία του είδους αλλά και παράλληλα τους οδήγησε στο όριο τους. Το ερώτημα που απασχολούσε τους οπαδούς ήταν που μπορούσαν να φτάσουν πια οι SLAYER. Δεν ήταν και λίγοι αυτοί που περίμεναν ότι ο διάδοχος του “Reign in blood” θα ήταν εξίσου γρήγορο και ακραίο. Και έπεσαν μέσα στο δεύτερο σκέλος, καθώς το “South of heaven” διατηρεί την ακρότητα του προκατόχου του. Στις ταχύτητες όμως, το τέμπο κατεβαίνει, οι κιθάρες κουρδίζονται πιο χαμηλά και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα σοκ. Το “South of heaven” είναι η πιο πολυδιάστατη και πολύπλευρη δουλειά των Σφαγέων μέχρι εκείνη τη στιγμή ξεδιπλώνοντας συνθετικές αρετές που ενδεχομένως πολλοί δεν φανταζόμασταν ότι είχαν. Η εύκολη λύση θα ήταν να κυκλοφορήσουν ένα δεύτερο “Reign in blood”, παρόλα αυτά οι SLAYER τολμούν και εμπλουτίζουν τον ήχο τους και καταφέρνουν να διατηρούν την θανατηφόρα ακρότητα τους ακόμα και με κατεβασμένες ταχύτητες. Μεγαλείο!
Πολλά είπαμε όμως, και έχουμε και μια αξιολόγηση να κάνουμε. Δεν σας κρύβω ότι η όλη διαδικασία μου προκάλεσε έναν ευχάριστο πονοκέφαλο καθώς αναθεώρησα αρκετές φορές την σειρά κατάταξης μέχρι να καταλήξω στην τελική. Ανεξάρτητα όμως αν συμφωνείτε μαζί μου ή όχι, αυτό που επιβάλλεται είναι να ακούσετε τον δίσκο ΔΥΝΑΤΑ μέχρι να φρίξουν οι γείτονες. Πάμε λοιπόν να δούμε το…
The “South of heaven” countdown
- “Dissident aggressor” (JUDAS PRIEST cover)
Η διασκευή αυτή έχει την ιδιαιτερότητα ότι είναι η πρώτη διασκευή που μπαίνει σε άλμπουμ των SLAYER και δεύτερη που ηχογραφούν μετά το “In-a gadda-da-vida” των IRON BUTTERFLY για τις ανάγκες του soundtrack της ταινίας “Less than zero” του 1987. Σύμφωνα με τον Hanneman το κομμάτι επιλέχθηκε για την πολεμική του θεματολογία αλλά και επειδή ήταν από τα αγαπημένα κομμάτια του Kerry King από τους PRIEST αν και όχι από τα πολύ γνωστά των Metal Gods. Το τραγούδι προσαρμόστηκε άψογα στα μέτρα και σταθμά των SLAYER και έδωσε σε πολλούς την ευκαιρία να εξερευνήσουν ξανά το “Sin after sin”. Από τις αγαπημένες διασκευές του Halford, οφείλω να επισημάνω, και ποιος είμαι εγώ που θα εναντιωθώ;
9. “Cleanse the soul”
Ο Kerry King ισχυρίζεται ότι το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί μαύρη σελίδα στην ιστορία των SLAYER. Εγώ πάλι, απαντώ ότι η δήλωση αυτή προστίθεται στις αναρίθμητες μπαρούφες που έχει εκτοξεύσει κατά καιρούς ο καράφλας καθώς μιλάμε για κομματάρα. Πολύ τεχνικό κομμάτι με εναλλαγές στο ρυθμό του και φοβερό ξέσπασμα στο τελευταίο λεπτό, αποτελεί μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές του δίσκου.
- “Read between the lies”
Άλλο ένα mid tempo και τεχνικό κομμάτι με το πολύ έξυπνο λογοπαίγνιο στον τίτλο του και θεματολογικά καταπιάνεται με τους λεγόμενους Τηλε –Ευαγγελιστές που, εκμεταλλευόμενοι την πίστη αλλά και την αφέλεια του κόσμου, απομυζούν χρήματα. Εξαιρετική σύνθεση και με μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έχουν γράψει ποτέ οι SLAYER, καυστικοί και αιχμηροί, τα χώνουν αδιάκριτα τόσο στους θύτες όσο και στα θύματα της υπόθεσης. “They claim your trip to heavens nearby, You may believe it but Satan wouldn’t lie.” λέει σιβυλλικά ο Araya στους δύο τελευταίους στίχους του τραγουδιού κι έχει δίκιο.
- “Silent scream”
Τοποθετημένο έντεχνα δεύτερο στη σειρά του playlist, το “Silent scream” έρχεται να φτύσει κατάμουτρα όλους αυτούς που, έχοντας ακούσει το ομώνυμο πρώτο κομμάτι, τόλμησαν να ψελλίσουν ότι οι SLAYER σταμάτησαν να παίζουν γρήγορα. Κλασική thrash σύνθεση που σφυροκοπάει τον ακροατή χωρίς ανάσα και με το χαρακτηριστικό riff που δεν αφήνει αμφισβήτηση για το ποια μπάντα ακούμε. Είναι οι SLAYER και μέσα σε 3 λεπτά ισοπεδώνουν το θέμα των αμβλώσεων με τον δικό τους τρόπο.
- “Spill the blood”
Ο επίλογος αυτού του εξαιρετικού δίσκου, γράφεται όπως ακριβώς ξεκίνησε. Με ένα αργόσυρτο, σχεδόν επικό κομμάτι και με την ακουστική κιθάρα να προκαλεί ανατριχίλες, το “Spill the blood” είναι από αυτά τα κομμάτια που πραγματικά δεν χορταίνει κανείς να ακούει. Εφιαλτική ατμόσφαιρα, με έναν Lombardo να δίνει ρεσιτάλ, όπως σε όλον τον δίσκο άλλωστε. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το “Spill the blood” είναι το ένα από τα δύο κομμάτια του δίσκου όπου η συνθετική και στιχουργική ευθύνη ανήκουν αποκλειστικά στον Jeff Hanneman.
- “Ghosts of war”
To “Ghosts of war” είναι το δεύτερο καθαρόαιμο thrash τραγούδι του δίσκου μαζί με το “Silent scream” και είναι ένα κομμάτι που το αγαπώ ιδιαίτερα καθώς τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά αποτελεί το sequel του θρυλικού “Chemical warfare” και μπορούν ιδανικά να ακουστούν back to back. Προφανέστατα λοιπόν οι ταχύτητες χτυπούν κόκκινο, τουλάχιστον μέχρι τα μισά του κομματιού, καθώς μετά ο ρυθμός κατεβαίνει και ο οδοστρωτήρας που ακούει στο όνομα Dave Lombardo σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Ασύλληπτο.
- “Behind the crooked cross”
Το δεύτερο τραγούδι του δίσκου όπου συναντούμε στα credits του μόνο το όνομα του Jeff Hanneman. Κατά βάση mid tempo τραγούδι με ψαρωτικό εναρκτήριο riff και τον Araya απρόσμενα μελωδικό. Όλα αυτά μέχρι να ακουστεί το πιατίνι του Lombardo περίπου στα μισά του και να αρχίσει το μακελειό. Από τις πολύ ιδιαίτερες στιγμές του δίσκου.
- “Live undead”
Μπαίνουμε λοιπόν στην τελική τριάδα και οφείλω να σας πω ότι για μένα και τα τρία κομμάτια αξίζουν να βρίσκονται στην πρώτη θέση. Δυστυχώς όμως είναι οι κανόνες τέτοιοι που οφείλω να τα τοποθετήσω σε μια σειρά αξιολόγησης, έστω και τυπική. Για το χάλκινο μετάλλιο λοιπόν, η θέση απονέμεται στο “Live undead”. Τίτλος φυσικά εμπνευσμένος από το ομότιτλο live άλμπουμ των Σφαγέων που κυκλοφόρησε το 1984. Για κάποιο λόγο, το “Live undead” μου θυμίζει το “At dawn they sleep” από το “Hell awaits”. Ξεκινά αργόσυρτα και ρυθμικά, και σταδιακά οι σφυγμοί ανεβαίνουν μέχρι που ο Araya δίνει το σύνθημα. “I think it’s time to die”, προστάζει ο Χιλιανός, και τα ζόμπι εφορμούν. Σωτηρία; Καμία. Πάρα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι, όχι μόνο του δίσκου αλλά γενικότερα της δισκογραφίας των SLAYER.
- “Mandatory suicide”
Για πολλούς, το καλύτερο τραγούδι του δίσκου και σίγουρα δεν τους αδικώ για την επιλογή αυτή. Επικό mid tempo κομμάτι που, προσωπικά ακούγεται στα αυτιά μου σαν μια πρώιμη μορφή του “Seasons in the abyss”. Συγκλονιστικό το κλείσιμο του κομματιού όπου ο Araya απαγγέλλει επάνω σε ρυθμούς πυροβολαρχίας και με την τελευταία φράση “ Mandatory suicide, massacre on the front line. “ να καθηλώνει. Στα live το κομμάτι απλά ΣΚΟΤΩΝΕΙ, (ακούστε το στο “Decade of aggression” για παράδειγμα) και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι το “Mandatory suicide” αποτελούσε μαζί με το “South of heaven” αναπόσπαστο μέρος του setlist των συναυλιών των SLAYER για όλα τα υπόλοιπα χρόνια της καριέρας τους.
- “South of heaven”
Το απόλυτο σοκ και δέος. Σοκ επειδή ενώ όλοι περιμέναμε ένα κομμάτι υπερηχητικών ταχυτήτων να ανοίγει τον δίσκο, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα αργόσυρτο, ΜΟΧΘΗΡΟ, ανατριχιαστικό τραγούδι που θα έκανε υπερήφανους ακόμη και τους BLACK SABBATH. Δέος επειδή συνειδητοποιήσαμε για μια ακόμη φορά το μεγαλείο των Σφαγέων που απέδειξαν ότι ακρότητα δεν σημαίνει απαραίτητα και ταχύτητα. “Φλώρεψαν” , είπαν κάποιοι. “Δεν είναι οι SLAYER αυτοί”, έλεγαν άλλοι, και με έπιανε νευρικό γέλιο από τα νεύρα. ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΜΕΡΙΚΟΙ; Πιστοί στο motto “Evil has no boundaries” το “South of heaven” είναι κατά την ταπεινή μου άποψη από τα πιο ακραία και evil κομμάτια που έχουν γράψει οι SLAYER καθώς η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι πραγματικά εφιαλτική. “Before you see the light you must die!”, ακούγεται να ουρλιάζει ο Araya προτού ξεκινήσει το ταξίδι στον τρόμο. Και πραγματικά, μόνο τρόμο και θαυμασμό μπορεί να νιώσει κανείς όταν συνειδητοποιήσει πόσο πρωτοπόροι, απρόβλεπτοι και ασυμβίβαστοι ήταν ανέκαθεν οι SLAYER Και για να τελειώνουμε. Θυμάστε την πρώτη εμφάνιση των SLAYER στην Ελλάδα το 1996; Θυμάστε το εναρκτήριο κομμάτι; Θυμάστε το ΡΙΓΟΣ στο άκουσμα αυτού του δολοφονικού riff; Όλοι όσοι ΤΟΛΜΗΣΑΝ να τους χλευάσουν, υποκλίθηκαν στο μεγαλείο τους. Κλασικό, αθάνατο έπος που θα μνημονεύεται μέχρι να παγώσει η Κόλαση. On and on….
Αυτή ήταν η αξιολόγηση των τραγουδιών του “Sοuth of heaven”, πάντα με υποκειμενικά κριτήρια. Ένας δίσκος που, όσο ξένισε αρχικά, τόσο αγκαλιάστηκε αργότερα, από thrashers και μη, φτάνοντας μάλιστα μέχρι το νούμερο 57 της κατάταξης του Billboard. Ένας δίσκος που πολύ απλά ενίσχυσε τα αυτονόητα, ότι δηλαδή οι SLAYER ήταν, είναι και θα είναι οι αδιαφιλονίκητοι βασιλιάδες του thrash, ακόμα και αν δεν βρίσκονται πια ανάμεσα μας. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
SLAYER ‘TILL DEATH.
Θοδωρής Κλώνης
