“Sleek it up”!
Οι SLEEK πραγματοποίησαν πριν από μερικούς μήνες το δισκογραφικό τους ντεμπούτο με τίτλο “Still hurts”. Μας άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις και γι’ αυτό το λόγο επικοινωνήσαμε με τον τραγουδιστή της μπάντας, Joseph, για να μας δώσει όλες τις λεπτομέρειες για το δίσκο, το μέλλον των SLEEK και της εγχώριας hard rock σκηνής.
Ντεμπούτο άλμπουμ με τίτλο “Still hurts“. Να ξεκινήσουμε από τον τίτλο και να σας ρωτήσουμε γιατί δώσατε αυτό τον τίτλο στο δίσκο;
Γιατί απλά «ακόμα πονάει». Δεν έπαψε και, μάλλον, δεν θα πάψει ποτέ η δίψα μας για χαμόγελα, μουσική, ελευθερία, ειρήνη, έρωτα, ισότητα, αξιοκρατία, αξιοπρέπεια. Όλα αυτά που πρεσβεύει η μουσική που αγαπάμε. Και όσο αυτά θα χάνονται, τόσο πιο πολύ θα «πονάει».
Δώσε μας λίγο ένα μικρό βιογραφικό της μπάντας. Πότε δημιουργήθηκαν οι SLEEK και πόσο καιρό κράτησε η όλη διαδικασία της προετοιμασίας και ηχογράφησης του δίσκου;
Το 2021 πήρα την απόφαση να φτιάξω μία μπάντα με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία πρωτότυπου υλικού. Είχα στίχους, είχα πρόχειρα ηχογραφημένα 4-5 τραγούδια με ακουστική κιθάρα και φωνή, οπότε έπρεπε να βρω συνοδοιπόρους με κοινά ακούσματα και κοινό όραμα ώστε να μοιραστώ τις ιδέες μου και μαζί να τις εξελίξουμε στο ύφος και τον ήχο που είχα φανταστεί… Ξεκινώντας από τη ραχοκοκαλιά της μπάντας, κάλεσα τον παλιό μου γνώριμο μπασίστα Άλκη Ρηγόπουλο, στον οποίο άρεσαν τα πρώτα δείγματα από τα κομμάτια καθώς και η προοπτική του όλου project κι έτσι ανταποκρίθηκε αμέσως. Με τον ίδιο ενθουσιασμό προσχώρησε στους SLEEK και το τρίτο – επίσης ιδρυτικό – μας μέλος, ο Νίκος Εφετζής στη κιθάρα, που μας συνδέει μακρόχρονη φιλία αλλά και η συνεργασία μας σε άλλα σχήματα, στο παρελθόν. Οι τρεις μας ξεκινήσαμε να “χτίζουμε” τα πρώτα κομμάτια, και όταν βρέθηκε ο ντράμερ Βαγγέλης Διπλαράκος, μπήκαμε στο στούντιο και ηχογραφήσαμε το πρώτο μας single “Still Hurts”, που αργότερα θα άνοιγε και το ομώνυμο άλμπουμ μας. Κάπου… εκεί καταλάβαμε πως έλειπε μία δεύτερη κιθάρα για να πετύχουμε τον ήχο που θέλαμε. Έτσι ήρθε ο Γιώργος Κοντογιάννης, επίσης γνωστός μας και παλιός συνεργάτης του Νίκου, και το σχήμα ολοκληρώθηκε. Μετά από αρκετές πρόβες και κάποιες ζωντανές εμφανίσεις – ως πενταμελές σχήμα πλέον, αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε τον πρώτο μας δίσκο. Η ηχογράφηση και η μίξη κράτησε περίπου ένα χρόνο, αφού έπρεπε να συνδυαστεί και με τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις. Πάρα πολλά credits στον παραγωγό μας Στέλιο Κουτέλη στο στούντιο του οποίου ηχογραφήσαμε, μιξάραμε και ολοκληρώσαμε τον δίσκο. Χωρίς την υπομονή και τη στήριξή του ο δίσκος αυτός δεν θα είχε κυκλοφορήσει – Στελάρα, για ακόμη μια φορά σε ευχαριστούμε για όλα! Ωστόσο, λίγο πριν την ολοκλήρωση του δίσκου ο Βαγγέλης αποχώρησε για προσωπικούς του λόγους και στη θέση του ήρθε ο Γρηγόρης Σανδαλίδης ο οποίος εκτός από εξαιρετικός ντράμερ είναι και πολύ καλός στα πλήκτρα, τα οποία πρόσθεσε σε αρκετά κομμάτια.
Ακούγοντας κάποιος το “Still hurts” καταλαβαίνει αμέσως ότι οι βασικές σας επιρροές εντοπίζονται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και φυσικά στα ένδοξα -για το hard rock– χρόνια της δεκαετίας του ‘80. Είναι έτσι και αν ναι, μίλησε μας λίγο για τα συγκροτήματα που διαμόρφωσαν τον ήχο της μπάντας;
Ναι, έτσι είναι, πολύ σωστά. Είναι εμφανής η αγάπη μας για το αμερικάνικο ροκ του 80 και του ’90, σε όλες τις εκδοχές του. Λατρεύουμε το Hard Rock των VAN HALEN, DOKKEN, POISON, το αυθεντικό ροκ του Springsteen, αλλά και την άγρια ομορφιά του grunge των PEARL JAM. Ίσως και για αυτό κάθε κομμάτι μας έχει το δικό του χαρακτήρα και ύφος, θυμίζοντας κάτι διαφορετικό σε κάθε ακροατή.
Υπηρετείτε ένα είδος μουσικής που παραδοσιακά είχε, μεν, φανατικό ακροατήριο στη χώρα μας αλλά στην ουσία μιλάμε για μερικές εκατοντάδες fans όλους και όλους που στηρίζουν έμπρακτα τη φάση. Αποτελεί αυτό έναν ανασταλτικό παράγοντα για το μέλλον των SLEEK;
Εδώ διαφωνούμε. Ως ενεργό μέλος στα συναυλιακά δρώμενα, δεν θεωρώ πως το κοινό αυτής της μουσικής περιορίζεται σε μερικές εκατοντάδες. Το αντίθετο – η μεγάλη προσέλευση σε συναυλίες όπως των GUNS N’ ROSES ή των SCORPIONS δείχνει πως υπάρχει απήχηση και στις νεότερες γενιές. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: στην έλλειψη στήριξης από τα εγχώρια «ροκ» ραδιόφωνα, που ανακυκλώνουν επί χρόνια την ίδια playlist και αγνοούν τα νέα ελληνικά σχήματα. Από την πλευρά μας, υπογράψαμε συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία του εξωτερικού που ήδη προωθεί το άλμπουμ μας, φυσικά και ψηφιακά. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: να φτάσει η μουσική μας εκτός συνόρων — στην Ευρώπη και, γιατί όχι, και πιο μακριά.
Υπάρχουν σχέδια για μεμονωμένες συναυλίες ή και κάποια mini tour μέσα στο 2025;
Είμαστε σε επικοινωνία με διοργανωτές και πολύ σύντομα θα ανακοινώσουμε τα πρώτα events και τις επίσημες ημερομηνίες. Stay tuned!
Αν και ακόμη είναι νωρίς να μιλάμε για νέο υλικό, εντούτοις υπάρχει σκέψη για ένα γρήγορο δεύτερο δισκογραφικό χτύπημα ή θέλετε πρώτα να δείτε ποια θα είναι η ανταπόκριση του κόσμου;
Η προετοιμασία του δεύτερου δίσκου μας έχει ήδη ξεκινήσει αφού κάποια νέα τραγούδια τα δουλεύουμε ήδη πριν ακόμα ολοκληρώσουμε τον πρώτο. Βέβαια είναι νωρίς για να πούμε πότε θα ξαναμπούμε στο στούντιο για ηχογράφηση. Ίσως έχουμε κάτι ανακοινώσιμο μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Τι συνιστά ουσιαστικά επιτυχία για εσάς; Ένα υγιές νούμερο πωλήσεων, ικανοποιητικός αριθμός συναυλιών, αναγνωρισιμότητα…;
Όλοι αυτοί οι στόχοι (επιτυχία, αναγνώριση, αποδοχή) είναι σίγουρα σημαντικοί για κάθε μπάντα. Για εμάς όμως, επιτυχία σημαίνει κυρίως να διατηρήσουμε την καλή μας χημεία, να συνεχίσουμε να λειτουργούμε ομαδικά και να εξελισσόμαστε ως μουσικοί — τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.
Πως θα μπορούσε να διαδοθεί περισσότερο η μουσική των SLEEK; Μέσα από τη συμμετοχή σας σε μία ευρωπαϊκή περιοδεία ή σε κάποιο headlining tour στην Ελλάδα;
Κάθε ζωντανή εμφάνιση εντός ή εκτός συνόρων σίγουρα βοηθάει στη διάδοση της μουσικής μας. Στο είδος που παίζουμε, η επαφή με το κοινό είναι τα πάντα – τροφοδοτεί τη μουσική και την ενέργειά μας πάνω στη σκηνή.
Από τις hard rock συναυλίες που έχουν γίνει στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια ποιες ξεχωρίζεις και γιατί;
Θα ξεχώριζα τις εμφανίσεις των GUNS N’ ROSES το ’93, τους AC/DC στην Αθήνα και τους WHITESNAKE στο Λυκαβηττό. Και οι 3 συναυλίες θα μείνουν αξέχαστες για την αστείρευτη ενέργεια και την τρομερή επαφή που είχε κάθε μπάντα με το κοινό.
Η γενιά που στηρίζει αυτή τη μουσική με αγορά δίσκων και παρουσία σε συναυλίες διανύει στη συντριπτική πλειοψηφία της την πέμπτη ή και την έκτη δεκαετία της ζωής της. Πιστεύεις υπάρχει μέλλον για τη hard rock μουσική στη χώρα μας;
Όπως είπα και πριν, δεν θεωρώ πως το κοινό αυτής της μουσικής είναι μικρό και γερασμένο. Έχουν απλά αλλάξει η συνθήκες προώθησης και τα μέσα. Οι νέες γενιές έχουν απομακρυνθεί από την αγορά δίσκων γενικότερα και έχουν στραφεί στην εύκολη και ανέξοδη αναπαραγωγή μέσα από πλατφόρμες η κοινωνικά δίκτυα. Πλέον ο ακροατής, ειδικά ο νεότερος, θέλει εικόνα μαζί με τον ήχο – και μάλιστα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Αν δεν του “κάτσει” με την πρώτη, θα το προσπεράσει και θα πάει παρακάτω. Και ας μην ξεχνάμε ότι η hard rock μουσική δεν ήταν ποτέ η πρώτη προτεραιότητα των Ελλήνων ακροατών. Παρόλα αυτά είχε, έχει και θα έχει το δικό της, σταθερό κοινό για τα επόμενα – πολλά ελπίζουμε – χρόνια. Το σταθερό κοινό αυτής της μουσικής είναι ό,τι πιο αληθινό υπάρχει· δεν βασίζεται σε τάσεις ή αριθμούς, αλλά σε μια βαθιά, ειλικρινή αγάπη για τον ήχο και το συναίσθημα. Αν μπορούμε, με όσα γράφουμε και παίζουμε, να γίνουμε κι εμείς ένα μικρό κομμάτι αυτής της συνέχειας, τότε έχουμε κάθε λόγο να το συνεχίσουμε. Και θα συνεχίσουμε να γράφουμε, να παίζουμε και να ανεβαίνουμε στη σκηνή για όσο το «ακόμα πονάει» είναι αληθινό.
Σάκης Νίκας
