Είναι κάποιες φορές που πετυχαίνεις ένα τραγούδι στο YouTube και σου κάνει αυτό το «κλικ» και ας μην είναι και τρελά μέσα στα αγαπημένα σου ακούσματα. Κάπως έτσι έκατσα να ακούσω το δεύτερο άλμπουμ των Φινλανδών SLEEP OF MONSTERS και τελικά το «κλικ» του βίντεο παρέμεινε και μετά το τέλος της ακρόασης ολόκληρου του δίσκου.
Οι SLEEP OF MONSTERS είναι η μπάντα του frontman των BABYLON WHORE (οι οπαδοί του death rock/occult rock θα τους γνωρίζουν), Ike Vil. Μαζί του είναι και δύο ακόμη γνωστά ονόματα της Φινλανδικής σκηνής, ο Ratka Rantala στα drums (που έπαιζε και στο ντεμπούτο άλμπουμ των HIM) και ο Janne Immonen στα πλήκτρα (που έχει περιοδεύεσει πολλάκις με τους WALTARI και τους AJATTARA).
Δεν είχε τύχει να ακούσω το ντεμπούτο άλμπουμ τους, “Produces reason”, οπότε δε θα μπω σε συγκρίσεις. Όμως αυτό που άκουσα στο “Poison garden”, με κέρδισε και με χαρακτηριστική άνεση.
Εδώ, το gothic rock συναντάει το post-punk, το occult και το psychedelic σε στιγμές, με μία αρκετά cheesy διάθεση. Λίγο από Nick Cave, λίγο από GHOST, λίγο από Iggy Pop, λίγο BEASTMILK, λίγο PULP, ακόμα και PINK FLOYD (ειδικά στη χρήση των γυναικείων φωνητικών που έχει αναλάβει η τριάδα των “The furies” όπως τις χαρακτηρίζει η μπάντα) και έχετε τη μουσική των SLEEP OF MONSTER. Groove-άτα τραγούδια, μελωδικά, ταξιδιάρικα, με πολύ ωραίες μελωδικές γραμμές και τα εξαιρετικά φωνητικά του Vil να πρωτοστατούν. Mid tempo και λίγο πιο «τσιμπημένες» συνθέσεις, γεμάτες ατμόσφαιρα, αλλά όχι που να προκαλεί «υπνηλία» και μία παραγωγή που αναδεικνύει μια χαρά τον ήχο της μπάντας.
Το άλμπουμ έχει μόλις ένα αδιάφορο κομμάτι, το “Foreign armies east”, έχει όμως και κάποια που είναι καλύτερα ή αν θέλετε ένα σκαλί πάνω από τα υπόλοιπα. Και αυτά είναι το “Golden bough” (αυτό το βίντεο στο YouTube που λέγαμε), το up tempo “The art of Passau”, το ποικίλο “Beyond the fields we know” με την εξαιρετική χρήση των γυναικείων φωνητικών και το “The devil and all his works” με την πολύ ωραία εξέλιξή του, αλλά και τα γυναικεία φωνητικά και πάλι.
Ωραίο άκουσμα, ευχάριστος δίσκος, πολύ ωραία παιγμένος και αποδομένος, που μπορεί να μην είναι κάτι το φοβερό και τρομερό, όμως είναι μία πολύ ωραία πρόταση για κάτι λιγότερο γκαζάτο και heavy.
7.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
