Αυτή θα πρέπει να είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεργασίες των τελευταίων χρόνων. Μία συνεργασία που υπό άλλες συνθήκες (βλ. ζωή δίχως Covid-19) θα μπορούσαμε να την απολαύσουμε και ζωντανά επί σκηνής κάτι που άλλωστε ήταν και στα πλάνα των δύο μουσικών. Θα αποφύγουμε κάθε σύσταση γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να κάνουμε ειδική αναφορά στο παρελθόν των Smith & Kotzen. Διαφορετικά δεν θα διαβάζατε καν αυτές τις γραμμές…
Φαντάζομαι ότι όλοι έχετε ακούσει κάτι από το δίσκο αυτό. Αν τυχόν, είχατε την τύχη να τον ακούσετε ολόκληρο, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι πρόκειται για μία εξαιρετική δουλειά που χαρακτηρίζεται από δύο κυρίως λέξεις: ποιότητα και συναίσθημα. Θα πρέπει να τονίσω, ωστόσο, ότι όλοι οι fans των MAIDEN αλλά και εκείνοι που τυχόν περίμεναν να ακούσουν κάτι στο ύφος του “Native tongue” (λέω εγώ τώρα) καλύτερα να προσεγγίσουν διαφορετικά το συγκεκριμένο άλμπουμ. Μιλάμε για ένα blues-based hard rock πόνημα που φέρνει στο νου τις καλές, προσωπικές δουλειές του Kotzen, τους THE WINERY DOGS και γιατί όχι κάτι από το “Electric” του Paul Rodgers. Προσωπικά, σαν λάτρης του blues-based hard rock των early 90s διέκρινα και κάποια στοιχεία από την αισθητική των LYNCH MOB και των The BLACK CROWES. Και όλα αυτά παντρεύονται με μία πολύ ισορροπημένη κιθαριστική δουλειά με τους δύο μουσικούς να βγάζουν μία φανταστική χημεία χωρίς να επιδίδονται σε ανούσια, μακροσκελή solos. Αντίθετα, το συναίσθημα κυριαρχεί και βγαίνει αβίαστα προς τα έξω.
Κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι τα “Taking my chances” (άριστη επιλογή να κυκλοφορήσει σαν single), “You don’t know me” και “Some people”. Αν θα έπρεπε πάντως να εκφράσω και μία προσωπική άποψη αναφορικά με αυτή τη συνεργασία, θα έλεγα ότι ο Kotzen έχει άτυπα κυριαρχήσει έναντι του Smith αφού έχεις συχνά την εντύπωση ότι ακούς κάποιο solo άλμπουμ του Kotzen. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Smith –τόσο στα φωνητικά όσο και στα riffs- περνάει απαρατήρητος. Το αντίθετο. Καταλαβαίνετε όμως τι θέλω να πω.
Κάτι μου λέει ότι θα υπάρχει και δεύτερο άλμπουμ…τουλάχιστον, το ελπίζουμε.
8 / 10
Σάκης Νίκας
