a
Ξεκινώ με μια γεωγραφικού περιεχομένου πληροφορία, η οποία θα μπορούσε να συνοψίσει όλα όσα θα γραφτούν παρακάτω σε τούτο δω το κείμενο: οι SMOULDER είναι Καναδοί. Καναδοί από τον Καναδά (πως λέμε «πορτοκαλάδα από πορτοκάλια»). Η πατρίδα τους ανέκαθεν αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες μεταλλομάνες περιοχές της Υφηλίου, όχι τόσο ως προς τον αριθμό των καλλιτεχνών που βγήκαν από τα «σπλάχνα» της, που δεν ήταν και λίγοι, αλλά το κυριότερο ως προς την ποιότητα αυτών. Το κουιντέτο λοιπόν ευελπιστεί, στηριζόμενο στις δυνατότητές του, να αποτελέσει συν τω χρόνω και αυτό με την σειρά του έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των μεγάλων «στιγμών» που μας έδωσε η χώρα του πλατανόφυλλου στην πενηντάχρονη εποποιία του «σκληρού» ήχου.
Η εταιρεία τους σίγουρα θα έχει δημιουργήσει τις πρώτες υποψίες στους γνώστες, πριν καν ακουστεί η πρώτη νότα. Βλέπετε, η Cruz del Sur κινείται σε συγκεκριμένα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μονοπάτια και αποτελεί εγγύηση. Εγγύηση αν θες να ασχοληθείς με το επικό στοιχείο, το οποίο στην περίπτωση των SMOULDER υπάρχει εντόνως πάνω σε ένα heavy/doom άρμα το οποίο προελαύνει χωρίς αντίσταση. Θυμάστε το σοκ που πάθατε όταν ακούσατε τον “I am the hammer” των ETERNAL CHAMPION; Γιατί εγώ το θυμάμαι, και ένιωσα το ίδιο σοκαρισμένος ακούγοντας το εναρκτήριο ΕΠΟΣ “Ilian of Garathorm”. Θα μπορούσε κανείς να κατατάξει τους ETERNAL CHAMPION, SOLSTICE (του τελευταίου δίσκου) και VISIGOTH στις βασικές επιρροές της μπάντας, όσον αφορά τα πιο σύγχρονα ακούσματα, ενώ γυρνώντας πίσω στον χρόνο νομίζω πως οι Καναδοί χρωστούν αρκετά στους CIRITH UNGOL του “Paradise Lost” (αυστηρά).
Έξι τραγούδια έχει ο δίσκος. Έξι έπη, από τα οποία θα ξεχωρίσω ως προσωπική και μόνο επιλογή, εκτός του προαναφερθέντος “Ilian of Garathorm”, το έτοιμο να αφήσει εποχή “The sword woman” και το ΤΡΟΜΕΡΟ “Shadowy sisterhood”, που μας δίνει μια πρώτη ιδέα του πως θα ήταν το “Blood of my enemies”, αν οι MANOWAR έπαιζαν doom. Θα συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου, και θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο μετριοπαθής και αυστηρός. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, σας λέω (ή σωστότερα, σας γράφω) πως εδώ μιλάμε για τον καλύτερο “female fronted metal” δίσκο που θυμάμαι να έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια. Γιατί ήρθε η ώρα να αποδομηθεί και αυτό το «κατασκεύασμα» της πλάκας. Εφόσον λοιπόν στο “female fronted metal” ανήκει στην πραγματικότητα κάθε μπάντα που έχει frontwoman, οι SMOULDER με την Sarah “Ann” Kitteringham ανήκουν ήδη στην εμπροσθοφυλακή. Let battle commence, onward to death, doom or be doomed και τα συναφή. Προσέλθετε προς απόδοση τιμών.
8/10
Δημήτρης Τσέλλος
