Βραδιά λύτρωσης πραγματικά για τον κόσμο που παραβρέθηκε στο Fuzz Club και που «έσβησε» έτσι 2 χρόνια συναυλιακής απραξίας, καθώς πολλοί ήταν αυτοί που μετά τον Μάρτιο του 2020, δεν είχαν την δυνατότητα να δουν κάτι άλλο μετέπειτα. Οι SODOM επισκεπτόμενοι για νιοστή φορά τη χώρα μας, σε μια σχέση που έχει καταλήξει να είναι παραπάνω από αδερφική/ερωτική, ήταν το κατάλληλο έρεισμα ώστε να κάμψουν τις αμφιβολίες και φόβους τους οι οπαδοί για την κατάσταση που επικρατεί στις ζωές μας κι έτσι παρότι υπό νορμάλ συνθήκες ο κόσμος θα ήταν (κατά πολύ) περισσότερος, περίπου 500 άτομα τίμησαν τους μέγιστους Γερμανούς thrashers με την παρουσία τους. Το να πούμε ότι με τη σειρά τους οι SODOM τίμησαν το κοινό που τους παρακολούθησε θα ήταν ελάχιστο γι’ αυτό που ακολούθησε, καθώς μιλάμε για μια απόδοση υπεράνω προσδοκιών με το ημερολόγιο λες κι έδειχνε λανθασμένα 30 χρόνια μπροστά περίπου και λες και ήμασταν κάπου στο 1990 βαριά 1991, καθώς η μερίδα του λέοντος (16 από τα 22 κομμάτια που ακούσαμε) να είναι από το “Better off dead” και πίσω, προφανώς προϊόν και της παρουσίας του Frank Blackfire στη χώρα μας, 26 χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση από την περιοδεία του “Cause for conflict” με τους KREATOR.
Άγγελος Κατσούρας
Πρώτοι που άνοιξαν το χορό οι FRAGMENTS OF DESPAIR, οι οποίοι προσπάθησαν φιλότιμα να ζεστάνουν το κοινό, με υλικό από το μοναδικό EP και δίσκο τους. Μουσικά μου φάνηκαν ένα μοντέρνο αμάλγαμα επιρροών από ύστερο thrash, με φωνητικά στο ύφος των KREATOR του “Terrible certainty”/“Extreme aggression”. Έχουν νεύρο, έχουν δύναμη, έχουν ενέργεια, αυτό που δεν έχουν ακόμα, κατ’ εμέ, είναι τη τεχνοτροπία να κυλάνε αρμονικότερα τα κομμάτια, μια και ορισμένες αλλαγές να είναι κάπως ατσούμπαλες. Θετικό πρόσημο ωστόσο, διότι φρέσκοι είναι, έχουν μέλλον μπροστά τους. Όπως και να χει ήταν μεγάλη ευκαιρία να τους ακούσει νέος κόσμος ειδικά στη πρώτη συναυλία μεγάλου ονόματος του εξωτερικού μετά από τόσο καιρό.
Εν συνεχεία οι DOMINATION INC, γνωστοί για το groove-άτο thrash με το οποίο καταπιάνονται, με μέγιστη επιρροή όλων τους PANTERA, με ψήγματα μεταγενέστερων SLAYER, EXODUS, ξεσήκωσαν για τα καλά το κόσμο, αφού φαίνεται ξεκάθαρα ότι βρήκαν τον ήχο που τους ταιριάζει, μετά από μια πιο “παραδοσιακή” thrash εκκίνηση στη καριέρα τους. Με τη φωνή και σκηνική παρουσία του Θοδωρή Παπαδόπουλου να μαρτυρά την επιρροή του εκρηκτικού Phil Anselmo, και τα αδέρφια Καρατζά (σε κιθάρα και τύμπανα αντίστοιχα) να οδηγούν το ρυθμό, η μπάντα μοιάζει πραγματικά ασταμάτητη, με το “Memoir 414” να έχει αγκαλιαστεί από το κοινό. Να σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά που τους είδα ως τετράδα. Η δε διασκευή στους ALICE IN CHAINS και το “Rooster” (έστω η αρχική στροφή), αγκαλιάστηκε με μεγάλη θέρμη από το κοινό (με τον φίλο και συνάδελφο Άγγελο Κατσούρα, να παθαίνει παράκρουση). Θέλω να πιστεύω πως έφτιαξαν οπαδούς τους εκείνο το βράδυ. Κάπου εδώ, κλείνει το δικό μου κομμάτι, και αναλαμβάνει ο Άγγελος να σας περιγράψει το μακελειό που βιώσαμε παραμονές 25ης Μαρτίου από τους λατρεμένους μας SODOM.
Γιάννης Σαββίδης
Η ώρα είναι 22:40, περίπου 10’ μετά την προγραμματισμένη έναρξη, τα φώτα κλείνουν και οι SODOM κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνιση τους στη σκηνή με υποδοχή ηρώων, με τον αρχηγό/μπασίστα/τραγουδιστή Tom Angelripper να καμαρώνει ήδη πριν το ξεκίνημα σαν γύφτικο σκεπάρνι και στη θέα του Blackfire ο κόσμος παθαίνει αμόκ. Το ξεκίνημα απροσδόκητο, καθώς μπαίνουν με το “S.O.D.O.M.” από το “Epitome of torture” και συνεχίζουν με το “Sodom and Gomorrah” από το τελευταίο τους άλμπουμ, “Genesis XIX”, σαν να μας λένε με τρόπο «βλέπετε τι εστί αληθινοί SODOM αυτή τη στιγμή». Και κάπου εδώ για την επόμενη ώρα, τελειώνει οποιαδήποτε πρόσφατη αναφορά και η χρονομηχανή μας μεταφέρει στο τρισένδοξο παρελθόν του συγκροτήματος, όπου σταδιακά οι οπαδοί παθαίνουν σκοτοδίνη με το σετ που ακούνε, με τους περισσότερους να μην το πιστεύουν. «Έχουμε νέο line-up όπως βλέπετε, αλλά το τραγούδι που ακολουθεί πάντα θα είναι στο σετ μας» λέει ο Angelripper, έτσι η πρώτη μεγάλη στιγμή είναι το “Tired and red”, με τον κόσμο να αρχίζει τους κύκλους και τα stage-dives τα οποία δεν θα διακοπούν καθόλου όλο το βράδυ, οι ιαχές “SODOM, SODOM, SODOM” ακόμα και στο ακουστικό μέρος του κομματιού κάνουν τον αρχηγό να μείνει έκπληκτος.
«Δεν έχετε ιδέα πόσο πολύ σας αγαπάμε πραγματικά», και όλοι ξέρουν ότι ενώ είναι πολύ έξω καρδιά (ειδικά στη χώρα μας), ο Angelripper πραγματικά εννοεί αυτό που λέει με το χαμόγελο και τη συγκίνηση στο πρόσωπο του να μη μπορούν να κρυφτούν. «Μένουμε στον πρώτο καιρό που ήταν ο Frank μαζί μας, πάμε πίσω στο 1987»μας λέει, κι εκεί που άλλο περιμένουν οι περισσότεροι, έρχεται με ορμή το “Christ passion”. Ρε π…τη μου, ΟΧΙ! Όχι τόσο γρήγορα, δηλαδή λυπήσου μας. Ο κόσμος το βιολί του, ο Tom μας παρουσιάζει τα νέα μέλη, δηλαδή τον ντράμερ Toni Merkel που τα έσπασε σε όλη τη διάρκεια παρότι είχε ένα βαβουριάρικο ήχο που ενόχλησε πολλούς και τον κιθαρίστα Yorck Segatz, ο οποίος στο στυλ είναι φτυστός ο Andy Brings, λες και παίζει με πιο πάνκικη αύρα. Επίσης η κιθάρα του δεν ακουγόταν όσο καλά θα θέλαμε αλλά δεν έχει καμία σημασία, ακούμε τον Blackfire άψογα κι αυτό είναι που μετράει. Μεγάλη η έκπληξη πάνω στο τέλειωμα του “Christ passion”, όπου παίζουν το “Suicidal justice” (!) από το “’Til death do us unite” (το οποίο δεν το έχω ακούσει ποτέ στις συναυλίες τους) και η διάθεση ανεβαίνει περισσότερο με το “Sodomized” από το “Get what you deserve”!
Το κοινό με κάθε τρόπο και σε κάθε δυνατή ευκαιρία βγάζει το λαρύγγι του, “SODOM, SODOM, SODOM”, o Blackfire δείχνει την καρδιά του μέσα στη χαρά κι ο αρχηγός ενώ θέλει να το γευτεί μέχρι τέλους, σοβαρεύεται απότομα… «Αυτό είναι ένα μικρό τραγουδάκι, “Agent orange” λέγεται»! Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, ο υποφαινόμενος που προσπαθούσε να μείνει ήρεμος αρχίζει και ηγείται του κύκλου, πιάνει και 2-3 άμοιρους κεφαλοκλείδωμα σέρνοντας τους ετσιθελικά στο moshpit, ενώ ακόμα και κοπέλες μπαίνουν άφοβα μέσα, έχοντας ξεφύγει κι αυτές πλήρως, το “Conflagration” μέσα από το ΕΡ “Partisan” μας δείχνει ότι οι SODOM μπορούν μέχρι και blastbeats μπορούν να χρησιμοποιήσουν, ενώ στο τελείωμα του μια άλλη γνώριμη μεγάλη στιγμή του παρελθόντος κάνει την εμφάνιση της, δηλαδή το ομότιτλο κομμάτι του πιο πετυχημένου εμπορικά δίσκου τους. Το “Better off dead” επίσης δεν το θυμάμαι να παίχτηκε ποτέ και αγκαλιάζεται πολύ άμεσα, αλλά το ημερολόγιο πρέπει σώνει και ντε να πάει ακόμα πιο πίσω. “Sodomy and lust” σε πλήρη πανζουρλισμό, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, καθώς ο πιο εμβληματικός στίχος που άνοιξε ποτέ κομμάτι οδηγεί στο απόλυτο ολοκαύτωμα της βραδιάς! “It’s time to die” φωνάζει ο αρχηγός και το τρισάγιο “Outbreak of evil” βάζει φωτιά στο Fuzz!
Φωτιά στην κυριολεξία, καθώς μόλις τελειώνει, εμφανίζεται μια τούρτα με τον αριθμό 40 πάνω της για να γιορταστούν κι επίσημα τα 40 χρόνια των SODOM, o Angelripper πραγματικά προσπαθεί να συνειδητοποιήσει αν το ζει όλο αυτό ή του κάνουμε πλάκα, ενώ ο Blackfire βλέποντας τον να έχει σαστίσει, πάει και τον πειράζει αγκαλιάζοντας τον, μεγάλες στιγμές πραγματικά με τις κραυγές “SODOM, SODOM, SODOM” να είναι δυνατότερες από ποτέ. Ακολουθεί δίδυμο που κάνει τα βουνά ίσωμα, με το “Nuclear winter” αρχικά και το “Incest” στη συνέχεια, δεν θα παλιώσουν ποτέ τέτοιες τραγουδάρες και κάθε μα ΚΑΘΕ φορά που τις ακούς, ζωντανά και μη, το δέος σε γεμίζει το δίχως άλλο. Επιστροφή σε παρόντα σχετικά χρόνο, με το “Caligula” μέσα από το μέτριο “Decision day” και το “The harpooner” μέσα από το “Genesis XIX”. Κι εδώ τελειώνει ο παρόντας χρόνος κι επίσημα, καθώς πλέον δεν θα πιάσουμε καν ‘90s σε ότι ακολουθεί! «Οι thrash μπάντες είναι… γατάκια (pussies είπε συγκεκριμένα, δε μεταφράζεται), παίζουν 60’ και φεύγουν, άντε 1-2 κομμάτια παραπάνω, εμείς θα παίξουμε για όσο αντέχετε και μας θέλετε» λέει ο αρχηγός. Aκολουθεί το fucking –όπως πάντα του αρέσει να το λέει- “Blasphemer” σε μια εκτέλεση 3 φορές πιο γρήγορη!
Χάος, ορυμαγδός, Ελ Αλαμέϊν, πέφτουν κορμιά πραγματικά, ξύλο, ξύλο και πάλι ξύλο στο κοινό, οι SODOM μας βρήκαν μπόσικους και μας πετάνε ένα δίδυμο εκπλήξεων που δεν περιμέναμε με τίποτα. “Conqueror” λοιπόν (2/3 κομμάτια από το “Expurse of sodomy”, αν παίζανε και το “My atonement” μας έβλεπα για εξωτερικά ιατρεία του ΚΑΤ) με τον κόσμο πλέον να αρχίζει να παραδίδει πνεύμα και η αρχι-έκπληξη της βραδιάς έρχεται με το “Equinox” από το “Obsessed by cruelty”. Μέχρι να κλείσω το στόμα μου από την έκπληξη, ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ τον εκλεκτό συνάδελφο και φίλο, τον ΤΙΜΙΟ Σαββίδη να έχει πάρει άπαντες αμπάριζα και να έχει ξεφύγει όσο ελάχιστες φορές στα χρόνια που τον γνωρίζω, σας το είχε αναφέρει πόσο αγαπάει το κομμάτι αυτό στο αφιέρωμα με hits/outsiders της μπάντας που κάναμε πρόσφατα, αλλά το γεγονός ότι και μετά τη συναυλία παραμιλούσε «Παίξανε το “Equinox”, το “Equinox” ρε μ…κα, θα τρελαθώ», μαρτυράει τη χαρά και έκπληξή του. Το μικρόφωνο ανεβαίνει λίγο πιο ψηλά, για όσους έχουμε φάει τα χιλιόμετρα σε συναυλίες SODOM με το κουτάλι, ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Το πνεύμα του μέγιστου Lemmy μένει ζωντανό και με το που ακούγεται το “Iron fist” ΟΛΟΙ μέσα στο Fuzz γίνονται μέρος του κύκλου και ξελαρυγγιάζονται τραγουδώντας το κομμάτι.
Η μπάντα προσωρινά αποχωρεί και επανέρχεται ενώ λίγο πριν ο Tom μας έχει δείξει το ρολόϊ, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι δεν θέλει να φύγει αλλά είναι αναγκαίο κακό. Έτσι στην επιστροφή ακολουθεί μια Αγία Τριάδα με προφανώς το “Ausgebombt” (ΜΑΝΟΥΛΑ!) όπου μέχρι και τα ηχεία και τα κιγκλιδώματα πρέπει να έκαναν moshing, πάρε και κομμάτι από demo επειδή μπορούμε που λέει ο λόγος, αναφέροντας ότι θα ακούσουμε το πρώτο κομμάτι SODOM που γράφτηκε ποτέ το 1982, έτσι πάμε 40 χρόνια πίσω ακούγοντας το “Witching metal” (λίγο ακόμα και θα παίζανε και καμία πρόβα!) και το τέλος έρχεται όπως πάντα νομοτελειακά με το “Bombenhagel”, όπου οι SODOM θα συμπληρώσουν επίσημα 2 ΩΡΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ! Θέλετε να σας βγάλω διαλείμματα για κραυγές οπαδών, το σκηνικό με την τούρτα, το πήγαινε-έλα στο encore, οι άνθρωποι έπαιξαν 110’ καθαρά. 110’ σε thrash συναυλία, που όποιος το επιχειρήσει θα εξαϋλωθεί ακόμα κι αν είναι πολύ νεότερος. Οι SODOM απέδειξαν άλλη μια φορά ότι μπορεί να θυσίασαν με τη στάση τους την πολύ μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία τους, αλλά στις καρδιές του κόσμου έμειναν και παραμένουν old-school και μπάντα που πάντα θα είναι παράδειγμα προς μίμηση για τη νοοτροπία της και το πώς φέρεται στους οπαδούς και πως τους ανταμείβει.
Ελπίζω κι εύχομαι ολόψυχα η βραδιά αυτή να είναι η απαρχή καλύτερων ημερών στο συναυλιακό μέτωπο της χώρας μας, ανεξαρτήτως είδους. Ο κόσμος έβγαλε πολλή πίεση και ένταση και πραγματικά έπρεπε να βλέπατε στα πρόσωπα πολλών –αντρών και γυναικών- την ανακούφιση, την πληρότητα και τη χαρά για αυτό που έζησαν. Η εμφάνιση αυτή θα μνημονεύεται για πάντα, όχι απλά ως μια από τις καλύτερες των SODOM στη χώρα μας (από άποψη σετ ΣΙΓΟΥΡΑ η καλύτερη, κι ας έλειψαν π.χ. το “The saw is the law” ή κομμάτια από τα “Tapping the vein”/”Code red”/”M-16”) αλλά και ως μια από τις κορυφαίες στιγμές μπάντας σε συνάρτηση με το κοινό. Το γεγονός κιόλας ότι αποτέλεσε για πολλούς την πρώτη εμπειρία μετά από παρένθεση 2 ετών όντας το πρώτο μεγάλο όνομα που μας ήρθε ξανά (όπως έκαναν και στα τέλη των 80s που ήταν η πρώτη ακραία μπάντα που μας επισκέφθηκε ποτέ) και ζητώ συγνώμη κι από τους HARAKIRI FOR THE SKY και τους MISTHYRMING αλλά είναι άλλο να είσαι SODOM, θα μείνει στην ιστορία ενδεχομένως ως η βραδιά που έβαλε ένα στοπ σε μια πολύ άβολη και άσχημη κατάσταση που αφορά συνολικά όλο τον κόσμο και όχι μόνο τη χώρα μας και τη ζωή γενικότερα και όχι μόνο το συναυλιακό μέτωπο.
ΣΟΝΤΟΜΑΡΑ υπεράνω προσδοκιών, κριτικής και αγάπης! Όσο έχετε την ίδια ξεροκεφαλιά, ξέρω ότι μας περιμένουν ανάλογες βραδιές, αν όχι καλύτερες, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό!
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Βίκυ Αθανασοπούλου (GreekRebels)
