a
SODOM, ένα όνομα θεόβαρυ σαν ιστορία με 41 πλέον χρόνια ιστορίας στην πλάτη τους. Με αμέτρητες κυκλοφορίες, άλλες καλές, άλλες μέτριες, άλλες αρκούντως θεϊκές και έχοντας δίκαια κατακτήσει την θέση που τους αρμόζει στην μεταλλική ιστορία. Οι Γερμανοί thrashers για πρώτη φορά στην ένδοξη καριέρα τους θα επισκεφτούν την χώρα μας σαν κουαρτέτο στις 24 και τις 26 Μαρτίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, και το Rock Hard δράττεται της ευκαιρίας να κάνει μια αναδρομή στα 15 στούντιο άλμπουμ τους, υπογραμμίζοντας στο καθένα την στιγμή που ξεχώρισε (όχι απαραίτητα το καλύτερο κομμάτι) αλλά και ένα κομμάτι από κάθε δίσκο που αξίζει να μνημονεύεται περισσότερο. Πάρτε κράνος, όπλο κι εξάρτηση και βουτήξτε στο πλησιέστερο ανάχωμα ενώ θα παρελάσουν μπροστά στα μάτια σας 30 βόμβες ευρέως βεληνεκούς. Κι αν την βγάλετε ζωντανοί, τα λέμε όλοι μαζί στη συναυλία.
“Obsessed by cruelty” (1986)
The “hit”: “Proselytism real”
Κλασσική επιλογή από το πρώτο full-length των SODOM, αποτελεί ετούτο εδώ το κομμάτι. Αργόσυρτο, για δεδομένα SODOM, μέχρι που το πρωτόλεια black/thrash riff – σφαγείο το παίρνει αμπάριζα, ανοίγοντας κύκλους όπου και όταν παίζεται, προς τέρψη old school οπαδών. Μικρό trivia: οι AURA NOIR, ξεκινούν το “The one who smite” από το “Black thrash attack” (1996), με μια ελαφρά παραλλαγή του εισαγωγικού riff, μια και το κομμάτι είναι αφιερωμένο στο άλμπουμ αυτό.
The outsider: “Equinox”
Προσωπικό βίτσιο του γράφοντος. Αυτό το εξαιρετικό μπάσιμο με τα τύμπανα (μεγάλε Chris Witchhunter!) σε mid-tempo επίπεδα και η κραυγή του τίτλου από τον Tom Angelripper, βγαλμένη από τη σπηλιά, είναι σύνοψη όλης εκείνης της μαύρης πώρωσης των SODOM εκείνης της περιόδου. Πάθος έναντι τεχνικής, στα πρότυπα των ηρώων τους VENOM και MOTORHEAD. Ε και μετά σκάει ένα riff μέσα από τη κόλαση, και τα κάνει όλα ίσωμα! Εντάξει είμαστε; Εντάξει είμαστε!
Γιάννης Σαββίδης
“Persecution mania” (1987)
The “hit”: “Nuclear winter”
Το εναρκτήριο κομμάτι του αγαπημένου μου δίσκου της μπάντας κι εκ των πλέον χαρακτηριστικών κομματιών των SODOM γενικότερα. Ο φόβος ενός επικείμενου πυρηνικού ολοκαυτώματος, μεταφρασμένος σε άγριες νότες, λυσσασμένα τύμπανα, και δομή για σεμινάριο thrash σύνθεσης (γκάζι, αποκλιμάκωση, ανάπτυξη που ούτε φαντάζονταν προ ενός έτους). Από τις σταθερές επιλογές από το δίσκο, και ουδείς τους αδικεί, μια και είναι σύνοψη της ευρύτερης αλλαγής επιπέδου της μπάντας. Ο δε κύριος Frank “Blackfire” Gosdzik, κεντάει πάνω στην εξάχορδη!
The outsider: “Electrocution”
Σε αυτό το δίσκο, οι SODOM αφήσανε εν πολλοίς τη καφροσατανίλα του EP, και καταπιάστηκαν με κοινωνικοπολιτικά θέματα, για πρώτη φορά στη ζωή τους. Εν προκειμένω, η εκτέλεση στην ηλεκτρική καρέκλα, έγινε ένα από αυτά τα θέματα. Ο Tom Angelripper περιγράφει γλαφυρά τις αξιόποινες πράξεις, και ορίζει την εκτέλεση ως “ξεκαθάρισμα λογαριασμών”: “time will come to balance the account, send you legally to hell”, και ποιος μπορεί να διαφωνήσει, όταν αυτός ο οδοστρωτήρας, έρχεται κατά πάνω του;
Γιάννης Σαββίδης
“Agent orange” (1989)
The “hit”: “Ausgebombt”
Για τους περισσότερους Sodomaniacs και μη εκεί έξω, αποτελεί όχι απλά ένα από τα κορυφαία κομμάτια όλης της καριέρας τους, αλλά και το πιο ευρέως αναγνωρίσιμο άσμα της Γερμανικής αρμάδας. Το ξεκίνημα είναι από τα χαρακτηριστικότερα της ιστορίας με τον Chris Witchhunter να το παίρνει πάνω του και φαντάζομαι ότι ήταν λογικό ότι θα έμενε στην ιστορία με το που το πρωτο άκουσαν άπαντες. Το γεγονός ότι όλοι οι DJ του κόσμου το έχουν κάνει «σούπα» δεν αναιρεί την αξία του μέσα στο χρόνο.
The outsider: “Exhibition bout”
Outsider και “Agent orange” σαν σύνολο δεν μπορούν να συνυπάρχουν σαν έννοιες, καθώς μιλάμε για ΤΟ μνημείο της Ευρωπαϊκής μεταλλικής ιστορίας αγκαζέ με το “Extreme aggression”. Ωστόσο αν ένα κομμάτι έχει δικαίωμα να νιώθει «αδικημένο» σε σχέση με τα υπόλοιπα, είναι το συγκεκριμένο. Η ομοβροντία του και το βάρος/βάθος του σαν κομμάτι δεν έχουν αποτυπωθεί ζωντανά ποτέ τις φορές που τους είδα, ενώ ακόμα και το τρόπον τινά «αδερφάκι» του, το “Magic dragon”, έχει τιμηθεί ουκ ολίγες φορές.
Άγγελος Κατσούρας
“Better off dead” (1990)
The “hit”: “The saw is the law”
Νομοτελειακή επιλογή καθώς όχι απλά είναι το γνωστότερο κομμάτι του δίσκου, αλλά και ένα από τα γνωστότερα στο ευρύτερο φάσμα του heavy metal. Κερδίζει σε όγκο και όχι σε ταχύτητα όπως τα περισσότερα μεγάλα κομμάτια τους, ενώ αποτελώντας πολύ συχνά την αρχή του σετ τους, θέτει τον τόνο για το τι θα επακολουθήσει στη συνέχεια. Στακάτο, ρυθμικό, ριφφάρα, ρεφρενάρα, τι άλλο άραγε μπορεί να ζητήσει κανείς από ένα πληρέστατο κομμάτι; Ο Michael Hoffman τράβηξε άσσο από 20 εδώ.
The outsider: “Shellfire defense”
Σε δίκαιο κόσμο, αυτό το κομμάτι θα ήταν από τα πρώτα στις αναφορές για το συγκρότημα και ειδικά για το πιο εμπορικά επιτυχημένο άλμπουμ τους. Καταπληκτικό riff, σχεδόν ανεπανάληπτο (μόνο το αντίστοιχο «ξύσιμο» στο “Train of consequences” των MEGADETH μου το θυμίζει), σε ένα κομμάτι που μετά το πιο «αναγνωριστικό» μπάσιμο του “An eye for an eye”, δείχνει ότι η μπάντα δεν αστειευόταν και δεν επαναπαύθηκε στην επιτυχία του “Agent orange”.
Άγγελος Κατσούρας
“Tapping the vein” (1992)
The “hit”: “Wachturm”
Σε πλήρη αντίθεση με το σκληροπυρηνικό υλικό του τελευταίου αρχι-μνημειώδους δίσκου τους, οι SODOM βλέπουν να γίνεται χιτάκι το Γερμανόφωνο κομμάτι του δίσκου, το οποίο συχνά επέλεγαν ννα αποτελεί μέρος του σετ τους. Κεφάτο, γκρουβάτο και αρκούντως «παιχνιδιάρικο» σε ρυθμό, το “Wachturm” είναι πάντα ευπρόσδεκτο σε κάθε τους ζωντανή εμφάνιση για να «σπάει» το πολύ ξύλο, αν και οι οπαδοί πολλάκις έχουν διαφορετική άποψη και αυξάνουν τα
The outsider: “Reincarnation”
Δύσκολη η επιλογή γι’ αυτό το άλμπουμ. Θα πάω με το τελευταίο κομμάτι του δίσκου καθώς ποτέ ως τότε οι SODOM δε μας είχαν συνηθίσει σε τόσο μεγάλο κομμάτι (σχεδόν 8’ σε διάρκεια) και με τέτοιο όγκο. Βάλτε και την πιο ντεθμεταλλέ αύρα του δίσκου όπως και τα «βαθιά» φωνητικά του Tom Angelripper, το κομμάτι είναι ένας έρπων εφιάλτης που σε πλήρη αντίθεση με το βρωμόξυλο που πέφτει πριν, κλείνει ιδανικά το πιο ακραίο άλμπουμ τους.
Άγγελος Κατσούρας
“Get what you deserve” (1994)
The “hit”: “Silence is consent”
“If the slaughter continues, no whale will survive the turn of the century…silence is consent”. Με αυτό το δυσοίωνο μήνυμα, κλείνει το ανατριχιαστικό, ασπρόμαυρο video clip του δίσκου, καθιστώντας το κομμάτι κλασσικό της πιο hardcore punk εποχής των SODOM. Σίγουρα μια εποχή που δεν αγκαλιάστηκε από όλους τους Sodomaniacs εκεί έξω, αλλά όσοι το κάναμε (ο γράφων εις εξ αυτών), εκτιμήσαμε πολλά. Κυρίως αυτό το μακελειό 2,5 λεπτών, που οδηγείται από τον φονιά των δερμάτων που ακούει στο όνομα Atomic Steif!
The outsider: “Jesus screamer”
Αν μη τι άλλο, το πιο hardcore punk μοτίβο, αποτέλεσε πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους SODOM, να γίνουν πιο γηπεδικοί. Πιο μικρά κομμάτια, και πιο εύστοχα σε αρκετές περιπτώσεις. Ένα φονικό κομμάτι, 102 λεπτά λύσσας, είναι και το “Jesus screamer”, με τα τύμπανα να γίνονται “κόφτες” που τελικιάζουν στα όρια του ακραίου ήχου. Ένα break στα τύμπανα από τον Atomic Steif, καθώς και το ρεφρέν που κατεβάζει ελαφρώς ταχύτητες, είναι οι μόνες ανάσες που παίρνει ο ακροατής.
Γιάννης Σαββίδης
“Masquerade in blood” (1995)
The “hit”: “Masquerade in blood”
Όχι από τις καλύτερες δουλειές των SODOM (πολύ παράξενη παραγωγή – στα όρια της δυσκολοάκουστης). Ωστόσο περιέχει, πραγματικά καλές στιγμές. Μια από αυτές, είναι το ολέθριο ομώνυμο κομμάτι. Ένα κομμάτι που αγαπήθηκε επί σκηνής, μια και συχνά αποτελούσε επιλογή από αυτό το δίσκο. Δίνει το σύνθημα εξαρχής με τον Steif να τα πηγαίνει όλα “τρένο” και τον Angelripper, να χώνει αδιακρίτως. DEADRINGERS, WARMONGERS, HYPOCHRISTS, MASQUERADE IN BLOOD!
The outsider: “Murder in my eyes”
Ένα κομμάτι που αγγίζει το ευαίσθητο θέμα της αυτοκτονίας, μέσα από τα μάτια του αυτόχειρα. Το 90’s αδερφάκι του “Tired and red” θα έλεγε κάποιος, στιχουργικά (παρότι εκείνο ήταν πιο ευρύ). Ένα μικρό αλλά αποτελεσματικό κομμάτι φτιαγμένο για να αρχίσει πολλές “εχθροπραξίες” σε συναυλίες, αν έκαναν ποτέ οι Γερμανοί την έκπληξη να παίξουν κάτι τέτοιο. Που δεν αποκλείεται και εντελώς, μια και είναι γνωστό τοις πάσι πως αγαπούν τις εκπλήξεις στο setlist.
Γιάννης Σαββίδης
“’Til death do us unite” (1997)
The “hit”: “Fuck the police”
«Άσμα» στη συνείδηση των πολύ σκληροπυρηνικών κι εν γένει μπαχαλάκηδων, «στολίζει» την αστυνομία με κάθε λογής «ευχολόγιο» και μας συστήνει το νέο τότε δίδυμο των Bernemann/Bobby Schottkowski, οι οποίοι ανέτρεψαν τα προγνωστικά της εποχής ότι δε θα μακροημέρευαν, ενώ αντίθετα έμειναν για σχεδόν 15 χρόνια στο συγκρότημα! Thrash δυναμίτης με αρκετό βάρος και με τον αρχηγό Angelripper πραγματικά ΕΞΑΛΛΟ στην άρθρωση του καθώς βάλλεται κατά της αστυνομικής βίας και της κατάχρησης εξουσίας που επιδίδονται κατά καιρούς. Δε μπλέκεις!
The outsider: “That’s what an unknown killer diarized”
Απίστευτος όγκος και κομμάτι που ποτέ δεν πήρε την αναγνώριση που του άξιζε. Γενικότερα το “’Til death do us unite” είναι από τα άλμπουμ με την μεγαλύτερη ποικιλομορφία κομματιών μέσα του και το συγκεκριμένο είναι από αυτά που όσο περνάει η ώρα, γίνονται και καλύτερα. Στιχουργικά είναι λίιιιγο παραπάνω… περιγραφικό για τις… ορέξεις ενός δολοφόνου και τις μακάβριες τακτικές που χρησιμοποιεί το άρρωστο μυαλό του. Τραγική ειρωνεία ένα τέτοιο κομμάτι να κλείνει με στίχο που λέει “My sweet heart”!
Άγγελος Κατσούρας
“Code red” (1999)
The “hit”: “The vice of killing”
Σίγουρα ένα από τα καλύτερα κομμάτια του καλύτερου δίσκου της μπάντας από το 1992 και μετά. Αυτό το κοφτό ριφφάκι στην αρχή είναι το κάτι άλλο, τρομερά ρυθμικό και άμεσο fan favourite, διατηρήθηκε σθεναρά μέχρι πρότινος στο σετ της μπάντας, φαντάζομαι με την έλευση δυο κιθαριστών ότι δύσκολα θα το ξανακούσουμε, αλλά ξεχώρισε σίγουρα μεταξύ άλλων και για το λόγο ότι δεν είναι τόσο ξυλάτο όσο η πλειοψηφία των κομματιών του “Code red”.
The outsider: “Spiritual demise”
Κι εδώ πολύ δύσκολη η επιλογή καθώς όλα τα κομμάτια του “Code red” έχουν αγαπηθεί πάρα πολύ. Θα πάω με ένα πιο γρήγορο κομμάτι αυτή τη φορά καθώς η ταχύτητα και γενικά η ακρότητα κυριαρχούν στο δίσκο, από το εξώφυλλο μέχρι και το τελευταίο κομμάτι. Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω ακούσει αυτό το κομμάτι ζωντανά έχοντας δει τη μπάντα 10 φορές και πηγαίνοντας για 11η, αλλά δυστυχώς δε συνέβη ποτέ. Ηχητικός τυφώνας το δίχως άλλο!
Άγγελος Κατσούρας
“M-16” (2001)
The “hit”: “Napalm in the morning”
Μετά τη φονική επάνοδο με το “Code red” οι SODOM, κατεβάζουν ελαφρώς ταχύτητες και βγάζουν ένα από τα αγαπημένα/επιτυχημένα άλμπουμ της ύστερης περιόδου τους. Το “M-16”. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως γεννήθηκαν νέοι οπαδοί με ετούτο εδώ. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι το ένα από τα ““hit”s”. Το άλλο, είναι τούτο εδώ. Mid-tempo SODOM μιας νέας εποχής, με τον Bernd “Bernemann” Kost να παραδίδει σεμινάριο μελωδικού παιξίματος και riff-o-λογίας στο thrash. Το δε ρεφρέν, έχει τραγουδηθεί, όσο λίγα!
The outsider: ”Minejumper”
Πάμε σε ένα κομμάτι τώρα, που αγαπήθηκε τόσο πολύ ακόμα και από μη thrashers, να δούμε “deep cuts” που λένε και στο χωριό μου. Το “Minejumper” αποτελεί ένα γρήγορο άσμα νέας εποχής για τους Σοδομιστές, που παίρνει ανάποδες, παίρνει αιχμαλώτους (NOT!) και παίρνει ό,τι βρίσκεται μπροστά του γενικότερα και το σηκώνει. Ένα κομμάτι πραγματικό ναρκοπέδιο…που θα σταματήσω να δέρνω πριν τις φάω από κάποιον; Α ναι, σωστά, ποτέ!
Γιάννης Σαββίδης
“Sodom” (2006)
The “hit”: “City of God”
Ένα από τα εθιστικότερα mid-tempo riffs που έγραψαν ποτέ οι SODOM. Αγκαλιάστηκε με τη πρώτη, και θυμάμαι να μη φεύγει στιγμή από το set όσες φορές τους έχω δει. Το video clip σίγουρα βοήθησε, οι μελωδιάρες που σκάρωσε ο Bernemann έτι μια φορά, ομοίως. Γιατί κάποια κομμάτια δεν γίνονται τυχαία ““hits”. Απλά, έχουν τη κατάλληλη συνταγή/δομή και τα σωστά συστατικά, για να ακούγονται παντού!
The outsider: “Buried in the justice ground”
Όμορφα κοπανάνε και μοιράζουν πτώματα στα γκάζια τους, ωστόσο, όταν οι SODOM γίνονταν mid-tempo και μελωδικοί, και το κάνανε καλά, γράφανε μερικά από τα ωραιότερα τους τραγούδια. Το συγκεκριμένο είναι πρώτης διαλογής “outsider”, με τις γλυκιές μελωδίες του Bernemann, να διανθίζουν γουστόζικα μια mid-tempo σύνθεση. Το θέμα μας, η δικαιοσύνη σε καιρό πολέμου: “You can’t replace the truth by guns….buried in the justice ground!”
Γιάννης Σαββίδης
“In war and pieces” (2010)
The “hit”: “In war and pieces”
Τι λέγαμε πριν για mid-tempo SODOM; Το άνοιγμα αλά GRIP INC στο ξεκίνημα του δίσκου με το ομώνυμο κομμάτι αποδεικνύει ακριβώς αυτό. Ένα κομμάτι που μέχρι να σκάσει το solo είναι mid-tempo, και μετά ανάβει καπνογόνο και αρχίζει τη τρεχάλα! Τρεχάλα που ο Konrad “Bobby” Schottkowski, την πάει “τρένο” ως άκρως στιβαρός και άρτιος τεχνικά drummer. Δεν είναι τυχαίο το ότι αποτέλεσε για 14 χρόνια μέλος της σύνθεσης των SODOM.
The outsider: “Storm raging up”
SODOM με ποικιλία βλέπουμε εδώ. Γρήγορο μεν κομμάτι, αλλά με γκρούβα στα κουπλέ. Ένα πωρωτικότατο ρεφρέν επίσης, με τα τύμπανα του Bobby να πρωταγωνιστούν, και τον ίδιο εν γένει να λάμπει με τα ευφάνταστα θέματα του που εμπλουτίζουν το συγκεκριμένο κομμάτι. Δείγμα της χημείας αν μη τι άλλο του συγκεκριμένου line up και του συγκεκριμένου δίσκου εν γένει που από την ύστερη περίοδο των Γερμανών, είναι πολύ ψηλά στις προτιμήσεις μου.
Γιάννης Σαββίδης
“Epitome of torture” (2013)
The “hit”: “Into the skies of war”
Αν το “Code red” είναι το καλύτερο άλμπουμ από το 1992 και μετά, το “Epitome of torture” είναι το κορυφαίο της μπάντας την τελευταία 20ετία (και βάλε). Η δημοτικότητα αυτού του κομματιού ήταν κάτι που δεν το είδαμε να έρχεται αλλά και λόγω του φοβερού ρεφρέν και ότι έρχεται λίγο πριν το κλείσιμο του δίσκου, το έφεραν σε περίοπτη θέση στις καρδιές του κόσμου και πλέον όλοι μας συμφωνούμε στο ότι μακάρι να έγραφαν πιο συχνά ανάλογο υλικό.
The outsider: “S.O.D.O.M.”
Οκ, κάποιοι μπορεί να διαφωνήσουν γιατί άρεσε πολύ άμεσα, αλλά νομίζω ότι δε γινόταν να μείνει έξω από αφιέρωμα σε κομμάτια αυτό με τα αρχικά της μπάντας. Πέραν της ταχύτητας του αλλά και της εν γένει επιθετικής του αύρας, έχει το μεγάλο καλό ότι ο ρυθμός του νιώθεις να σε παρασύρει όσο κυλάει σαν κομμάτι και καταλήγει άκρως γηπεδικό με χέρια στον αέρα δίκην κερκίδας και όλοι μαζί να δοξάζουν το όνομα της μπάντας. “S.O.D.O.M., S.O.D.O.M., S.O.D.O.M., S.O.D.O.M.” Αν σας έρχονται και στο νου οι S.O.D. στην αρχή, ακόμα καλύτερα!
Άγγελος Κατσούρας
“Decision day” (2016)
The “hit”: “Sacred warpath”
Θεωρώ συμφωνούμε όλοι ότι γενικότερα το “Decision day” ήταν μια απογοήτευση από το συγκρότημα και αυτό που κυρίως (θέλουμε να) θυμόμαστε είναι το αριστουργηματικό εξώφυλλο (τέρμα MOTORHEAD) του Joe Petagno. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από αυτά που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, κυρίως λόγω του ρυθμού του, πέραν του ότι δεδομένα είναι ένα σκαλί πάνω από τα περισσότερα. Για το λόγο αυτό βγήκε και αυτόνομο ως ΕΡ φυσικά.
The outsider: “Belligerence”
Θα πει τώρα κάποιος –και θα έχει δίκιο μεγάλο- «για να έχεις εδώ outsider, πρέπει να έχεις και καλά κομμάτια γενικώς». Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να μπει το πραγματικά φοβερό “Caligula” εδώ, αλλά αφενός μεν είναι το μόνο που παλεύουν οι περισσότεροι από το δίσκο, αφετέρου δε ήταν και το πρώτο δείγμα που ακούσαμε (με θετική τότε προδιάθεση). Το “Belligerence” θεωρώ ότι είναι από τα κομμάτια που στέκονται σε καλύτερη μοίρα ενός καταδικασμένου συνόλου, ειδικά σε σύγκριση με τον προκάτοχό του.
Άγγελος Κατσούρας
“Genesis XIX” (2020)
The “hit”: “Friendly fire”
Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο και όλοι μαζί με μια φωνή ακόμα αναρωτιόμαστε –πλάκα πλάκα πέρασε σχεδόν ενάμισης χρόνος, time flies- «γιατί δεν ήταν ΟΛΟΣ ο δίσκος έτσι»; Κομμάτι που έλειπε πάρα πολύ από το “Decision day” ας πούμε, ενώ στην ακαταλαβίστικη λογική του να έχει το “Genesis XIX” δυο κομμάτια άνω των 7’ και ένα κοντά στα 7’, αποτελεί όαση ουσίας και μόλις ένα από τα 4 που πέφτουν κάτω από τα 4’.
The outsider: “Occult perpetrator”
Θα μπορούσε να είναι και το “Waldo & Pigpen” στη θέση του, καθώς είναι ένα πολύ όμορφο δίδυμο προς το τέλος του δίσκου (του οποίου το δεύτερο μισό είναι πολύ ανώτερο του πρώτου). Προκρίθηκε στο τέλος καθαρά λόγω μικρότερης διάρκειας και βάρους, αν έκαναν ένα δίσκο καθαρά σε αυτό το στυλ δε θα τους έλεγε κανείς τίποτα, αλλά γενικότερα κάνανε πολλά λάθη με το σύνολο και δεν εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την επιστροφή του μέγιστου Blackfire.
Άγγελος Κατσούρας
Προφανώς 41 χρόνια καριέρας δε μπορούν να αποτυπωθούν μέσα σε μόλις 30 κομμάτια και ελάχιστες λέξεις γύρω από αυτά, ωστόσο θέλαμε να τονίσουμε κάποιες στιγμές που έμειναν στην ιστορία και κάποιες άλλες που με τη σειρά τους θα έπρεπε να είχαν γίνει ιστορικές, ή έστω πιο γνωστές. Οι SODOM έχουν ως καμάρι τους ότι ποτέ δε συμβιβάστηκαν και ότι ενώ θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο επιτυχημένοι εμπορικά, διάλεγαν πάντα το δρόμο της ειλικρίνειας και κρατούσαν ψηλά της σημαία της βαρύτητας και της ακρότητας σε εποχές που οι περισσότεροι έπαιζαν ελαφρύτερα. Με τα λάθη τους αλλά και τα πολλά καλά τους, έχουν κερδίσει θέση βαθιά στις καρδιές του Ελληνικού κοινού, όπως κι εμείς με τη σειρά μας είμαστε η αγαπημένη τους χώρα για να παίζουν. Ευχόμαστε όσοι παραβρεθείτε να περάσετε υπέροχα όπως σε κάθε τους συναυλία, ενώ αν δεν τους έχετε δει ποτέ, μην το σκεφτείτε καν, δε θα το μετανιώσετε ποτέ, το μόνο βέβαιο.
Άγγελος Κατσούρας – Γιάννης Σαββίδης
