SOEN – “Imperial” (Silver Lining Music)

Πολυαναμενόμενο και απολύτως δίκαια το νέο, πέμπτο άλμπουμ των SOEN. Μετά από τον πάταγο που προκάλεσαν τα δυο προηγούμενα άλμπουμ τους, “Lykaia” και “Lotus” (το οποίο βγήκε καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς στο Rock Hard με ποσοστά… Τσαουσέσκου και Πινοσέτ), όλοι και όλες περίμεναν να δουν αν αυτό το μονίμως ποιοτικό συγκρότημα θα μπορούσε να επαναλάβει ανάλογη έμπνευση ή αν έτυχε τη δεδομένη περίοδο που περιγράφουμε να βρέθηκε σε οίστρο. Να σημειώσω εδώ ως μικρή παρένθεση ότι όταν μίλησα με τον Martin Lopez (ντράμερ και εγκέφαλο της μπάντας γενικότερα) όπως και με τον τραγουδιστή Joel Ekelöf μετά την εκπληκτική συναυλία τους στην Αθήνα, αμφότεροι μου περιέγραφαν το επόμενο άλμπουμ που θα ερχόταν ως ακόμα πιο πλήρες, ποικίλο και φιλόδοξο από το “Lotus”. Ο Lopez μάλιστα, όντας πολύ σίγουρος, μου είπε «λαμβάνουμε πολύ μεγάλη ανταπόκριση ως τώρα αλλά θα δεις τι θα γίνει με το επόμενο άλμπουμ, αφού σου άρεσαν τα προηγούμενα, αυτό θα γίνει το αγαπημένο σου, είναι ότι καλύτερο έχουμε κάνει».  Ο Joel Ekelöf από την άλλη όταν του ανέφερα τι είπε ο Lopez, αρκέστηκε να πει «αφού το είπε ο Martin έτσι θα είναι» και χαμογέλασε, όντας πιο «κλειστός» και μη θέλοντας να αποκαλύψει και τόσο πολλά.

Το “Imperial” αποτελείται από 8 μόλις κομμάτια και 43’ διάρκειας. Αυτό από μόνο του είναι πάρα πολύ καλό. Ξέρεις από την αρχή ότι δε θα σε κουράσει κι ότι το περιθώριο του λάθους περιορίζεται. Δεν είναι ίδιο ένας δίσκος 8 κομματιών και 43’ διάρκειας με έναν ήχο με 15 π.χ. κομμάτια και 60-65’ διάρκεια (που δεν ξέρω γιατί το κάνουν πολλές μπάντες, ΔΕΝ είστε οι DREAM THEATER, που ακόμα κι αυτοί βγάλανε δίσκο λιγότερο από μια ώρα μετά το 1992). Το δίδυμο που έχει μείνει εξ αρχής στο συγκρότημα, συνοδεύουν οι Lars Enok Åhlund (κιθάρα/πλήκτρα), Oleksii “Zlatoyar” Kobel (μπάσο) κι ο φοβερός Αμερικάνος Cody Ford στις κιθάρες (έλαμψε στην προαναφερθείσα συναυλία με το απέριττο στυλάκι του). Οι SOEN ακούγονται περισσότερο από ποτέ ως ένα συγκρότημα που μπορεί να εκμεταλλευτεί τις δυναμικές της μουσικής τους και που όλοι προσφέρουν το ίδιο, άσχετα αν τα φώτα και το αυτί θα πέσουν άμεσα στους Lopez/Ekelöf. Τα δείγματα του δίσκου πριν την κυκλοφορία φοβερά. Και το “Antagonist” και το “Monarch” έδειχναν ότι το συγκρότημα το πήγαινε από εκεί που το είχε αφήσει στο “Lotus”. Κολλητικότατοι ρυθμοί, εμπνευσμένη ΜΟΥΣΙΚΗ που σε κάνει και νιώθεις όμορφα, όμορφα τραγούδια ρε παιδί μου, αυτό που μετράει στο τέλος της μέρας.

Ο δε παραγωγός Iñaki Marconi έχει κάνει μια απίστευτη δουλειά, μιλάμε για ένα τρομερό ηχητικά άλμπουμ, πεντακάθαρο –αλλά όχι γυαλισμένο-, ένας ήχος σκέτο κρύσταλλο που φυσικά τους δίνει ακόμα περισσότερους πόντους στο τέλος, δείχνουν επαγγελματισμό, βγάζουν σοβαρότητα, μελέτη, ότι το ψάχνουν και θέλουν να απολαύσουν το momentum της ολοένα κι αυξανόμενης δημοτικότητας τους και ότι δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους με τα 4 προηγούμενα άλμπουμ. Όχι κι άσχημα για ένα συγκρότημα το οποίο στην αρχή –δίκαια- είχε την «ρετσινιά» των κλώνων των TOOL. Ήταν στεγνό clopyright για να λέμε την αλήθεια, κι όσο κι αν λατρεύω τους TOOL, κι όσο κι αν οι SOEN μου γέμιζαν το κενό σούπερ όσο οι TOOL έπαιζαν με τα νεύρα μας χωρίς να κυκλοφορούν δίσκο (κι ακόμα περισσότερο όταν τελικά τον κυκλοφόρησαν), το πρόβλημα των SOEN όσον αφορά τη μουσική ταυτότητα ήταν παραπάνω από εμφανές. Στο “Lykaia” άρχισαν να ξεκολλάνε και να βάζουν στοιχεία από τους καλούς OPETH (εξ ου και το TOOLPETH προσωνύμιο), στο “Lotus” περιορίστηκε ακόμα περισσότερο και με χαρά μπορώ να σας πω ότι πλέον στο “Imperial” έχει εξαλειφθεί πλήρως (αν και κάτι OPETH περάσματα μπορεί να σας βγούνε σαν vibe, ειδικά στο κορυφαίο σχεδόν PINK FLOYD-ικό “Illusion” που μαγεύει).

Το πρώτο μισό του δίσκου είναι από εντυπωσιακό ως και σχεδόν μνημειώδες. Τα εναρκτήρια “Lumerian” και “Deceiver” σε βάζουν άμεσα στο κλίμα μιας άκρως ενεργητικής και επαγγελματικής αύρας, οι SOEN πραγματικά ακούγονται ως πρωταθλητές, βγάζουν μια απίστευτη σιγουριά και σε κρατάνε δέσμιο τους, είναι κομμάτια που μέσα σου σκέφτεσαι ενδόμυχα «αυτό θα είναι καλύτερο κι από τα προηγούμενα». Ηχητικά φανταστείτε τον ήχο τους πιο απλωμένο αλλά αυτό που δε μπορείτε να φανταστείτε είναι πόσο πιο σίγουρος κι ακόμα πιο βελτιωμένος ακούγεται –πάλι- ο Ekelöf και όσο κι αν κάπου το περιμένετε, αυτά που κάνει –πάλι- ο Lopez εδώ μέσα είναι για σεμινάριο προς όλους τους ντράμερ εκεί έξω. Ακούγεται τόσο μα τόσο ΠΕΛΩΡΙΟΣ στο παίξιμο του, παίζει τόσο όμορφα Δ-Υ-Ν-Α-Τ-Α και ακούγεται τόσο προοδευτικός και έτη φωτός μπροστά ενώ το υλικό είναι τόσο ευθύ και άμεσο που δε μπορεί να αφήσει περιθώριο για παρερμηνεία και δεύτερες σκέψεις και αναλύσεις, είναι οι SOEN στα πιο απλά και ουσιώδη τους που έχουν υπάρξει ποτέ. Δίχως να χρειάζεται να ακουστούν ως κάτι άλλο, αποκτώντας ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τη δική τους ταυτότητα και δείχνοντας πανέτοιμοι σαν από καιρό να αποτελέσουν κι επίσημα συγκρότημα-εφαλτήριο για τις μελλοντικές εξελίξεις του σκληρού ήχου, καθώς οι αρνητές θα φάνε σύννεφο σκόνης.

Το μόνο που λίγο «χαλάει» την πλήρη αποθέωση και το παραλίγο επερχόμενο δεκάρι είναι το πιο άνισο δεύτερο μισό, το οποίο ναι μεν περιέχει το “Antagonist” και το “Dissident” που είναι αρχικομματάρες, αλλά το “Modesty” μοιάζει πολύ άνισο σε σχέση με το υπόλοιπο σύνολο και το “Fortune” που κλείνει το δίσκο έρχεται στη σύγκριση με άλλα κομμάτια τους που κλείνανε τα προηγούμενα 4 άλμπουμ και κάπου κι αυτό χάνει. Βέβαια το “Modesty” έχει ρεφρενάρα με έναν Ekelöf συγκλονιστικό και το πέρασμα με τα έγχορδα να μαγεύει, αλλά στο υπόλοιπο δομικό του στοιχείο κάπου αποπροσανατολίζει τον ακροατή. Δυστυχώς μας καλομάθανε τόσο που ακόμα και ένα μικρό «ατόπημα» σε ένα ρυθμό κάνει τη διαφορά και «χτυπάει» λίγο άσχημα. Δε μπορώ να βρω κάτι άλλο αντικειμενικά ελλιπές, κακό ή μη αντάξιο των προσδοκιών. Τα έχουν κάνει όλα –πάλι- υπέροχα, βγάζουν πραγματική ΔΙΣΚΑΡΑ για την οποία πολλοί θα παρακαλούσαν ή θα πουλούσαν την ψυχή τους και λοιπά ζωτικά όργανα στον άρχοντα της κόλασης. Από την άλλη, δε μπορούμε να αρνηθούμε ότι η αύρα των “Lykaia”/”Lotus” είναι «εχθρός» του “Imperial” όσον αφορά το γενικό σύνολο, και όσο κι αν  βρίσκεται αρκετά κοντά τους, στο τέλος μοιάζει να μη μπορεί να περάσει τη γραμμή που το χωρίζει από την απάτητη κορυφή.

Σε κάθε περίπτωση, και πάλι 1000 μπράβο γιατί παραμένουν σε άκρως υψηλό επίπεδο.

8,5 / 10

Άγγελος Κατσούρας